Dirty dancing
Μεγάλη βραδιά η 30η Μαϊου. Πρώτον γιατί είναι ακόμα άνοιξη [στα χαρτιά] κι οι βραδιές είναι κάπως... Δεύτερον διότι μας ενέσκηψε φθινοπωρινός καιρός, μια σειρά καιρικών φαινομένων (άνεμοι, μπουρίνια, φουρτούνες, μουσώνες, ξαφνικές μπόρες και συννεφιές, πολλές συννεφιές), ένα περίεργο τοπικό καιρικό μπάχαλο που οι μετεωρολόγοι αποκαλούν κωδικά "Φεστιβάλ Βιβλίου". Και τρίτον και σπουδαιότερον, γιατί μας τίμησαν με τις εμφανίσεις τους εν Θεσσαλονίκη ο Λουδοβίκος ο Μικρο-αροτριεύς και οι Τρεις Βρόμικοι. Άργησαν λίγο βέβαια, αλλά άργησα κι εγώ να πάω κι έτσι δεν με πείραξε ποσώς.
10.00 έλεγε το πρόγραμμα, στις 10.50 βγήκε ο μοναχικός τροβαδούρος Louis Tillett, στις 11.00 μπήκα εγώ. Χωρίς πιάνο για λόγους εργονομίας. Θα χώραγε πιθανώς στην μικροσκοπική σκηνή, αλλά θάταν δύσκολο στη μετακόμιση κι οι Dirty Three θάπρεπε να το κάνουν πάλκο για να παίξουν. Αντί για κλασικό πιάνο ένα κλασικό [πια] αρμόνιο. Το ίδιο ελαφρύς ήταν και ο Λούης. Πολλά κιλά ελαφρύτερος, πιο νηφάλιος, πιο κατανυκτικός. Η φωνή του πιο βελούδινη, αέρινη, με όλο το ειδικό βάρος της περίστασης [γλυκιά μούχλα έξω, γλυκιά μούχλα και μέσα του/μας]. Έπαιξε πάνω κάτω γύρω στη μια ώρα, ήταν ωραίος, ήταν νοσταλγικός, ήταν αρμονικός [κυριολεκτώ], ήταν ότι έπρεπε. Τον ακούσαμε κι ήταν σαν να βλέπαμε μπροστά μας τη ζωή του να περνά με κινηματογραφική ταχύτητα [δηλαδή σε σλόου μόσιον].
Κατά τις 12.00 σκάσανε μύτη και οι έτεροι καππαδόκες. Δεν ξέρω πόσο τους εκτιμούν στην πατρίδα τους την Αυστραλία αλλά εδώ είμαστε όλοι τρελαμένοι μαζί τους. Οι 'όλοι' όμως ήταν 'πολλά ολίγοι', τόσο ολίγοι που δεν γέμισαν καν το μικρό χώρο της Μεσογείου (του κλαμπ όχι της θάλασσας). Οι γνωστοί πολλοί ανάμεσα στο 'πλήθος'. Μετά απογειώθηκα. Ο βιολιστής στη στέγη του πάλκου κι εγώ να χαζεύω έξω το λιμάνι και τα δέντρα που χόρευαν τρελά μαζί του. Ταξίδεψα πολύ εκείνο το βράδυ. Ταξίδεψα παντού, στο χάρτη του μυαλού μου. Ταξιδιάρικα πουλιά οι σκέψεις κάλπασαν σαν τα άλογα του Φαέθωνα που βιάστηκε να σηκώσει τον ήλιο. Εγώ σήκωσα στη σκέψη μου την (ήδη μεσουρανούσα) σελήνη.
Αν μ' αρέσει κάτι περισσότερο σ' αυτούς είναι οι μακροσκελείς τίτλοι των κομματιών τους και οι απουσία στίχων από αυτά. Θαρρείς κι έχουν πει στο τίτλο ότι ήθελαν να που με λέξεις. Από κει και πέρα είσαι ελεύθερος να βάλεις τους δικούς σου στίχους, να σκέφτεσαι και ν' ακούς τα λόγια τ' άγραφα, τις λέξεις τις ανείπωτες, τις ρύμες τις εσωτερικές, τις ακατάληπτες. Εξάλλου την ποίηση δεν την καταλαβαίνουμε, απλά την νοιώθουμε. Ζούμε σε μια τέτοια άφατη και άκρατη πεζο-ποίηση που, όταν μας τυχαίνουν τέτοιες μουσικές οάσεις, νοιώθουμε χαμένοι κι ευτυχισμένοι. Μιάμιση ώρα περίπου κράτησε το ταξίδι. Σε κάθε στάση μουσική, ένοιωθα κύματα αγαλλίασης να πλημμυρίζουν το χώρο. Η κατάνυξη του Tillett μετουσιώθηκε σε μέθεξη. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν ξέρω πια τι λέω. Σταματώ εδώ.
Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες, τώρα σιωπή, τώρα σιωπή. Το ανκόρ όπως πολύ σωστά θα μαντέψατε. Μακρόσυρτη εισαγωγή, απόλυτη αυτοσυγκέντρωση, βιολιστικά κρεσέντα, ρυθμοί ασθμαίνοντες, μια αναδρομή στο κενό, ένα μόνιμα κολλημένο φλας μπακ στην παρεγκεφαλίδα. Μπορεί να φαντάζει προμελετημένο, αλλά σίγουρα ήταν τόσο απρόσμενο και τόσο απρόβλεπτο που μας έστειλε οριστικά στο καναβάτσο. Αυτό το τόσο απλό και τόσο συνταρακτικό τελείωμα ήταν το coup de grace, η χαριστική βιολιά, το α-νόητο αυτο-νόητο ακατανόητο.
Τώρα βροχή.
(Φωτογραφίες : Άκης Καλόπουλος)
