Deep down & dirty
Έχασα την εμφάνισή τους στο Μικρό Μουσικό Θέατρο τον Ιούνη του 2002 για τέσσερις μέρες. Έμεινα με το να ακούω τα καλύτερα λόγια από τους φίλους που έδωσαν το παρόν τότε. Φέτος, πάλι πήγαν να μου την κάνουν, μιας και αρχικά η ανακοίνωση περιλάμβανε μόνο τη Θεσσαλονίκη, αν και νομίζω ότι το εμπόδιο αυτό δεν ήταν απροσπέλαστο. Είχα ήδη αρχίσει να βάζω μπρίζες σε κάποιους για ένα ταξιδάκι προς τα βόρεια. Τελικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν στα πλέον βολικά. Απλά έπρεπε να κανονίσω να μη δουλεύω το Σάββατο βράδυ.
Εύλογα διακρίνω την ερώτηση "Και τι μας νοιάζουν όλα αυτά, ρε;", να καταφτάνει. Έχετε απόλυτο δίκιο. Προσπαθώ να κερδίσω κάμποσο χρόνο, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω πώς να περιγράψω τα δρώμενα του Σαββάτου, όντας αντικειμενικός και αποφεύγοντας κάθε είδους υπερβολές. Μάλλον δεν θα τα καταφέρω και γι' αυτό ζητώ την κατανόησή σας.
Ο Warren Ellis ανέβηκε μόνος του στη σκηνή λίγο μετά το τέλος του support προφανώς για να εποπτεύσει το χώρο και να ετοιμάσει το βιολί του. Από εκείνες τις στιγμές μπορούσες να διακρίνεις δύο πράγματα. Πρώτον, ότι ήταν σε διαρκή εγρήγορση και, δεύτερον, ότι είχε έντονα επικοινωνιακή διάθεση. Εμφανισιακά παρέπεμπε σε ένα περίεργο συνδυασμό οστεώδη, ημίτρελου ιεροκήρυκα και ναυαγού. Κάμποση ώρα μετά, έκαναν την εμφάνισή τους όλοι οι "βρώμικοι τρεις" και το τι έμελλε να ακολουθήσει, εγώ δεν το φανταζόμουν.
Ο Ellis ανέλαβε, όπως αναμενόταν, να αποτελέσει το σύνδεσμο μεταξύ κοινού και μπάντας, μιας και ο Nick Turner παραείναι χαμηλών τόνων για να κοιτάξει κάτι άλλο από την κιθάρα του και ο Jim White δεν περιγράφεται με έναν απλό χαρακτηρισμό. Χωρίς ίχνος εκκεντρικότητας, ο ντράμερ των Dirty Three δεν γίνεται να μην σε αφήσει άφωνο. Θα επανέλθω σε λίγο, μιας και ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από ένα κεφάλαιο μόνος του.
Ξεκίνησαν οι πρέπουσες συστάσεις και με έκπληξη μάθαμε ότι τελικά παρευρισκόμασταν σε ένα live των μόλις επανασυνδεθέντων ...Police, δια στόματος του ιδίου του ...Sting, που δεν παρέλειψε να μας γνωρίσει και τα άλλα δύο μέλη της μπάντας, καθώς και να προβεί σε μία μικρή ιστορική αναδρομή της σπουδαιότητας της προσφοράς τους.
Οι πρώτες νότες του ...Walking On The Moon (το αστείο με τους Police συνεχίζεται) ακούγονται, αλλά λόγω προβλήματος στον ήχο έπρεπε να το πάνε από την αρχή. Εκεί τέλειωσε και όποιο πρόβλημα θα μπορούσε να προκύψει.
Για σχεδόν δύο ώρες, οι τρεις τους δημιούργησαν μία το λιγότερο μαγευτική ατμόσφαιρα, καταφέρνοντας να ταιριάξουν υπέροχα τόσο τις φαινομενικά ασύνδετες παρουσίες τους, όσο και τα μουσικά μέρη τους, που ενώ μοιάζουν να προέρχονται το καθένα από το δικό του αυτιστικό σύμπαν, σα σύνολο είναι κάτι παραπάνω από φτιαγμένα το ένα για το άλλο.
Σχετικά με τα άτομα καθαυτά, ο Ellis κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο, επιδιδόμενος σε ένα συνεχές ξέσπασμα -εσωτερικό ή εξωτερικό-, αλωνίζοντας στη σκηνή, κραυγάζοντας, κλωτσώντας, μορφάζοντας, κυλιόμενος στο πάτωμα ή σκαρφαλωμένος στο drum-kit. Ο White έπαιζε στην κυριολεξία παπάδες, καντηλανάφτες και πρωτοσύγκελους μαζί, με το πιο χαλαρό στιλ που έχω δει ποτέ. Σου έδινε την εντύπωση πως δεν πρέπει καν να έχει ιδρώσει, λες και τα χέρια του υπάκουαν σε άλλους νόμους και όχι τους γνωστούς συμβατικούς. Εν ολίγοις, ο άνθρωπος, χωρίς να κάνει τίποτα διαφορετικό από αυτό που δείχνει να τον εκφράζει, καταφέρνει αβίαστα να κερδίζει το θαυμασμό σε υπέρμετρο βαθμό. Αν αυτό δεν λέγεται ουσιώδες, τότε δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο καλύτερο ορισμό. Τέλος, ο Turner συμπληρώνει άρτια το τρίο, γεμίζοντας τον ήχο με τη διακριτική παρουσία του, αφήνοντας τους πάντες άναυδους με το πώς τρεις άνθρωποι παράγουν τέτοιο αποτέλεσμα, λιτό και πυκνό, γεμάτο ξεσπάσματα αλλά και ονειρικές σιωπές.
Αν και ελάχιστης σημασίας το πια κομμάτια παίχτηκαν, ας παραθέσω αναφορικά τα εξαίσια Sea Above, Sky Below, Everything's Fucked, τη διασκευή στο Μια Φορά Θυμάμαι Μ' Αγαπούσες της Αρλέτας και το -από άλλη διάσταση- Some Summers They Drop Like Flies στο encore.
Δε νομίζω ότι το live των Dirty Three ήταν ένα σύνηθες live, για να κουνήσεις ρυθμικά το πόδι σου, να πιεις δυο-τρεις μπίρες και να τα πεις με κανένα γνωστό. Κατάφερνε να σε ρουφήξει ολοκληρωτικά και να σου πάει τα μυαλά αλλού. Η ορχηστρική εξάλλου μουσική τους επέτρεπε στο έπακρον να χτίσεις πάνω της ό,τι εσύ επιθυμείς. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που αν κάτσεις να τις απαριθμήσεις, δεν βγαίνουν και πολλές στο τέλος.
Ο Warren Ellis μας αποχαιρέτισε λέγοντας μας ότι σε κάποιες περιπτώσεις το να πεις ένα ψέμα είναι απαραίτητο και χρησιμότερο. Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του, αλλά μάλλον κάτι θα ξέρει. Μπορεί και όχι.
