Keep Steve Shelley in Athens

A Victim of Society + Disappears

Τρίτη 10 Ιουλίου, 10 παρά τέταρτο το βράδυ με το θερμόμετρο στους 36 βαθμούς Κελσίου. Κατηφορίζω προς τα Εξάρχεια. Στην πλατεία ανοιχτή συζήτηση για την εξέγερση στη Συρία, ενώ έξω απ' το ΑΝ οι γνωστές indie φατσούλες (ψαγμένα τυπάκια, ξέρετε 'σεις) κάνουν δειλά βήματα προς τα σκαλιά του υπογείου.

(Τα βιβλία των διακοπών επηρεάζουν τα κείμενα, αλλά όχι αγαπητοί, θα κρατηθώ και δεν θα το κάνω μια τεράστια παράγραφο χωρίς αναπνοή, τύπου Σαραμάγκου).

Ποιος να μου το 'λεγε ότι θα πήγαινα στο ΑΝ για να δροσιστώ, εκεί που άλλες φορές μόνο το Σουηδικό ξύλο έλειπε για να συμπληρώσει την αίσθηση σάουνας. Όχι, ψέμα, δεν θυμάμαι συναυλία να κυκλοφορούν οι παρευρισκόμενοι ημίγυμνοι, με λευκές πετσέτες να καλύπτουν τ' απόκρυφά τους.

Το ορεκτικό είχε θύμα της κοινωνίας. Δυο θύματα βασικά, όσα και οι κιθάρες τους. Αν δεν τους έχεις δει μέχρι σήμερα μάλλον κατοικείς σε κάποιο ιγκλού στο Βόρειο Πόλο. Τυχερέ. Με άπειρα σαπόρτ και εμφανίσεις στην επαρχία, τα παιδιά όσο πάνε απομακρύνονται από τον ambient-σαουντρακικό ήχο του ομοϊδεάτη Dirty Beaches και χώνουν. Νομίζω ότι θ' ακούνε πλέον περισσότερο Velvets (Undergrounds), Jesus (and Mary Chain) αλλά και, γιατί όχι, Joy Division (σ' ένα από τα μπητ πιστέψαμε ότι θ' ακουστεί το "She's lost control"). Πολλά τα προηχογραφημένα μέρη, ακόμα και σε κιθάρες (πράγμα οξύμωρο γι' αυτή τη μπάντα). Συμπαθητική εμφάνιση αλλά δεν έχυσα και τη μπύρα στο κεφάλι μου (δώστε τους ντε μια 40ήμερη περιοδεία στις ΗΠΑ, αλά Acid Baby Jesus, να γυρίσουν με όλο το θησαυρό που ζητάμε και στην Ελλάδα εύκολα δεν βρίσκεται).

On to the main course λοιπόν. Τι ήταν τελικά αυτοί οι Disappears που είδαμε; Σα να 'ταν μια πιο ροκ εκδοχή των Rapture. Πατούσαν σε πολλά διαφορετικά είδη, όπως και στα άλμπουμ τους δηλαδή. Και ποπ, και γκαραζιές, και ποστ-πανκιές, απ' όλα είχε ο μπαχτσές. Αλλά και όλα σε ημι-mode. Πόσα κομμάτια στο ίδιο τέμπο μπορεί να γράψει κανείς; Ρητορική. Ο δε τραγουδιστής κατάγεται απ' το Σικάγο; Παίζει, αν και πρέπει να 'χει μεγαλύτερη Fall δισκοθήκη κι απ' τους Ikara Colt (τους θυμάστε αυτούς; ορίτζιναλ Λονδρέζοι, μου τους έφεραν αρκετά στο μυαλό).

Όσο για τον Steve Shelley (ντράμερ των Sonic Youth) που πολλοί θα σπεύσετε να ρωτήσετε πως ήταν (σιγά, μην σκοτώνεστε): άνθρωπος που αγαπάει αυτό που κάνει, το μόνο που έχω να πω. Με στιβαρά και γρήγορα χτυπήματα ξεφεύγει απ' τον συνήθη ρόλο του "κρατάω τα μπόσικα" που είχε χαράξει γι' αυτόν η προηγούμενη μεγάλη μπάντα του με τους απέραντους έγχορδους αυτοσχεδιασμούς. Όχι ότι εκεί του έλειπε η τέχνη, μεγάλος μάστορας στο να τους κρατάει δεμένους και προσγειωμένους. Αλλά τώρα βιώνει δεύτερη μουσική εφηβεία.

Πάντως μικρό και αφανή ήρωα για τούτη 'δω την παράσταση θα ονομάσω τον μπασίστα που, ενώ θα μπορούσε άνετα να παίζει μόνο τρεις νότες (δίνει τη δυνατότητα το στυλ τους), είχε πάρα πολύ ωραίες γραμμές. Ωτοασπίδες (έτσι, να νιώθει το τύμπανο χωρίς τη βαβούρα της κιθάρας λέω), δημιουργικότητα και ποικιλία. Οι καλύτερες στιγμές του λάιβ ήρθαν στα μακροσκελή κραουτικά τελειώματα. Έτσι να τζαμάραν απ' την πρώτη στιγμή και θα 'μασταν ακόμα στα πατώματα. Αλλά δεν. Στην καλύτερή τους, ποπ έκδοση των Wooden Shjips π.χ. Θα μείνω πιστεύω ν' ακούω το 15λεπτο "Revisiting" απ' το δεύτερο άλμπουμ τους.

Ούτε και σ' αυτούς ντους μπύρας. Έπρεπε να 'χα πάει στους Lynyrd Skynyrd.
_____

Φωτογραφίες - Zeugolator