DITZ στην Θεσσαλονίκη

Τα δεδομένα:

Τιμή Εισιτηρίου: 12 €
Κόσμος: Γύρω στους 80, από 20+ και πάνω.

Ξεκίνημα: Γύρω στις 11

Τελείωμα: Δωδεκάμιση και βάλε
Setlist: V70/Taxi Man/Four/God On a Speed Dial/Space/Smile/Senor Siniestro/hehe/Teeth/18 Wheeler/Riverstone/The Body As a Structure/The Warden/Ded Würst/Summer of The Shark/Seeking Arrangement/No Thanks, I’m Full

Ο Χώρος:

The Rover Bar. Ένας άκρως συμπαθητικός χώρος, με ηλεκτρικές κιθάρες κρεμασμένες στους τοίχους, μου θύμισε ανάλογα venues στο Austin. Σε βάζει άμεσα σε rock mood. Το Cal Francis είχε τα ζητήματα με τα τραπέζια («we are not playing jazz») αλλά την βρήκε γρήγορα την άκρη. Του θύμισε επίσης πειρατικό σκηνικό και του έδωσε πεδίο δράσης για επικίνδυνα σκαρφαλώματα και λοιπά ακροβατικά.

Ο πρωταγωνιστής:

Cal Francis. Όταν μία περσόνα έχει το ταλέντο του performer το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή. Όπως επίσης καταλαβαίνεις αν πρόκειται για κάτι το αυθεντικό ή απλώς ποζερικό. Το Cal και αυθεντικό είναι από την κορφή ως τα νύχια και επικοινωνιακό με αυτό το βρετανικό χιούμορ που λατρεύουμε από τις εποχές που πρωτοήρθαμε σε επαφή με τους Monty Pythons και ατρόμητο (ο τρόπος με τον οποίο σκαρφάλωνε απο τα χαμηλά στα ψηλά και από τα πολλά στα λίγα που τραγουδούσε κάποτε ο Λογαρίδης, δεν υποδήλωνε απλά άγνοια κινδύνου, περισσότερο απέπνεε περίσσια αυτοπεποίθηση και εμπειρία του στυλ «have done this many times before»). Οπότε το μενού είχε από όλα και τραγούδι ανάμεσα στο κοινό, και stage diving και γονατιστό περπάτημα στην μπάρα και οδηγίες προς συναυλιαζόμενους και όλα τα καλούδια μιας απολαυστικής ζωντανής εμπειρίας.

Η μπάντα:

Παρά την απουσία του βασικού τους κιθαρίστα και την αντικατάσταση του από τον Ed Lamb των επίσης εκ Brighton ορμώμενων Staff Party είναι ξεκάθαρο οτι το συναυλιακό τους κοντέρ έχει γράψει πολλά πολλα μίλια στις βρετανικές επαρχίες -και όχι μόνο- και απρόοπτα όπως το παραπάνω αντιμετωπίζονται χωρίς έκπτωση στο ηχητικό αποτέλεσμα όπως συμβαίνει και με τις καλοδουλεμένες μπασκετικές ομάδες του προπονητή.  Ιδιαίτερη εύφημη μνεία στον ντράμερ-animal Sam Evans που χτίζει με μαστοριά  το μισό του ήχου τους που είναι το beat (το έτερο μισό το noise, κοινώς beat & noise, ορίστε πάρτε και μιά νέα ταμπέλα).

Ο ρους της συναυλίας

Με την είσοδο του Cal γίνεται άμεσα αντιληπτό οτι αυτό που θα ζήσουμε τα επόμενα λεπτά δεν θα έχει καμία σχέση με ένα ordinary live. ‘Taxi Man’, πατημένα γκάζια και ο Θεός βοηθός από την αρχή μέχρι το τέλος.

Τα παραλειπόμενα:

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς. Από τις παραγγελίες στις Guiness, στο σχόλιο του ότι ο χώρος του θύμισε πειρατικό σκηνικό, στο καυστικό σχόλιο “you have never been to Brighton” κ.α.π. Να συμπληρώσω ότι την συναυλία άνοιξαν οι COMMUTER οι οποίοι εκπλήρωσαν τον ρόλο της προθέρμανσης με το παράπανω και συμμετείχαν και ενεργά στα mosh pit στην διάρκεια της εμφάνισης των DITZ.

Το ρεζουμέ:

Έτσι πρέπει να γίνονται τα πράγματα. Οι μπάντες να έρχονται και εδώ για συναυλίες τη χρονική στιγμή που πρέπει, όταν ανεβαίνουν τα σκαλιά τρία τρία, έχουν κυκλοφορήσει πολύ καλό δίσκο και είναι διψασμένοι να αποδείξουν την αξία τους. Οι DITZ στο Rover τα είχαν όλα και με το παραπάνω και έδωσαν μία συναυλία που θα μνημονεύεται από τους παρόντες για τα επόμενα χρόνια και είμαι σχεδόν σίγουρος θα αποκτήσει μυθικές διαστάσεις με την πάροδο του χρόνου.

Τιμή και δόξα το λοιπόν σε όσους τολμούν το βήμα παραπάνω εδώ και τώρα, αγνοώντας πεπατημένες και λοιπά κατάλοιπα  και παίρνοντας τα αναγκαία ρίσκα!

https://www.youtube.com/watch?v=eO6akg08SwU