The Neil Hannon Divine Comedy
Πιθανόν να έχω πρόβλημα αντίληψης, αλλά ελάχιστες μόλις ημέρες πριν από τη συναυλία και διαβάζοντας σε μια συνέντευξη του Neil Hannon περί της ικανοποίησης του να περιοδεύεις χωρίς μουσικούς, αντιλήφθηκα το πρώτον ότι πρόκειται για solo εμφάνιση. Κατόπιν τούτου πρόσεξα ότι και στην αφίσα έλεγε "THE NEIL HANNON DIVINE COMEDY". Θα θεωρούσα αν μη τι άλλο πιο ειλικρινές κάτι στο στυλ του "Neil Hannon Solo Plays The Songs Of Divine Comedy". Αν και πιο ριψοκίνδυνο εμπορικά ασφαλώς...
Τέλος πάντων. Οι αφοσιωμένοι εδώ και χρόνια οπαδοί του Ιρλανδού, ούτε πτοήθηκαν, ούτε απογοητεύτηκαν στην πορεία. Όλως αντιθέτως και με τις ατάκες του διασκέδασαν και πρόθυμα δέχτηκαν να υποκαταστήσουν τα απόντα κρουστά σε κάποιες στιγμές και είτε επί του πιάνου (κυρίως), είτε με την κιθάρα στα χέρια, έδειχναν ότι δεν τους έλειψε τίποτε. Χαρακτηριστική η περίπτωση του Ηλία Πυκνάδα από το Mixtape, τον οποίο στο τσακ συγκρατήσαμε από το να ορμήσει στη σκηνή και να επιχειρήσει stage diving!
Κάπως έτσι τον είχαμε δει τον Neil Hannon προ πολλών ετών στο Μύλο, ανήμερα Αγίου Βαλεντίνου νομίζω και μόλις είχε κυκλοφορήσει το Short Album About Love. Κάτι που το είχα ξεχάσει εντελώς και μου ήρθε στο μυαλό κάπου στα μέσα της χθεσινής συναυλίας...
Τα Everybody Knows...., Generation Sex και Becoming More Like Alfie δημιούργησαν την κατάλληλη ατμόσφαιρα για να υποδεχτούμε με σαφώς πιο ήπιο ενθουσιασμό, αλλά χωρίς μικρότερο ενδιαφέρον, τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του, από την πρόσφατη δισκογραφία. Το Lady Of A Certain Age όμως είναι που περνάει τελικά μπροστά και από ότι φαίνεται είναι γραφτό να μείνει κάποτε στην ιστορία ως η στιγμή εκείνη στην οποία ο Hannon άγγιξε πραγματικά την pop τελειότητα σε στιγμές συνθετικής και ενορχηστρωτικής ωρίμανσης, που αν τυχόν υπήρχαν από παλαιά το ξεχασμένο σήμερα Europop θα είχε εφάμιλλο θρύλο με αυτόν του Girl And Boys των Blur. Και ο τελευταίος του δίσκος όμως φαίνεται ότι δεν άφησε αδιάφορους τους οπαδούς του, οι οποίοι έδειχναν να ξέρουν τι ακούνε κάθε στιγμή.
Και φτάνουμε στην ουσία. Ωραίος ως Ιρλανδός και cool ως Βρετανός, άψογος ως crooner της νέας εποχής και ειλικρινής όταν επιστρατεύει τραγούδια για να ικανοποιήσει την λαϊκή απαίτηση. Φλεγματικά αρσενικός όταν αλλάζει το πρώτο δίστιχο στο Don't You Want Me των Human League και πρόθυμος να επιστρέψει στη σκηνή δυο-τρεις φορές σερί. Όλα αυτά μαζί και ακόμη περισσότερα. Στο τέλος όμως όλο αυτό το φιλήσυχα ενήλικο κλίμα έθεσε με αποφασιστικό τρόπο το ερώτημα: πόσο περισσότερο ώριμη και κατασταλαγμένη τελικά μπορεί να γίνει η pop που γουστάρουμε; Και αν σκοπός ζωής για τον Neil Hannon ήταν από πάντα το να μεγαλώσει, να ωριμάσει, ίσως και να γεράσει, πρέπει να τον ακολουθήσουμε πιστά και ευλαβικά κι εμείς ή μήπως τυχόν έχουμε το δικαίωμα μερικών τελευταίων ενστάσεων;
Κάποιος άφησε ανοιχτή την πόρτα του Gagarin μετά το τέλος της συναυλίας και όσοι κατευθύνονταν προς τα έξω ήταν πεισματικά άνω των τριάντα ετών... Τι γίνεται;