DKT/MC5 + Friends
Περιττές φυσικά οι συστάσεις για τους MC5 και, όση κι αν ήταν η καχυποψία για την επανασύνδεση αυτή η παρουσία μας το βράδυ του Σαββάτου θα ήταν και πάλι αυτονόητη, σχεδόν προσκυνηματική, για την χαρά της συνάντησης και την σύντομη έστω επαφή με το παρελθόν και τις ρίζες. Αυτό ακριβώς συνέβη άλλωστε απ' όπου κι αν πέρασαν από τότε που ξαναβρέθηκαν οι τρείς εναπομείναντες της θρυλικής πεντάδας (τροποποιώντας και τ' όνομα για να συμπεριλάβουν τα αρχικά τους) σε μια περιοδεία που διαρκεί περίπου δύο χρόνια και κάλυψε σχεδόν ολόκληρο τον πλανήτη, με τελευταίο σταθμό την πόλη μας.
Εύλογη λοιπόν η συγκίνηση των παρευρισκόμενων όταν οι Wayne Kramer, Dennis Thompson και Michael Davis κατέλαβαν την σκηνή, συμπληρωμένοι κι από τον Gilby Clarke (πρώην Guns N' Roses) στην δεύτερη κιθάρα. Είναι γνωστό βέβαια ότι στις εμφανίσεις τους οι MC5 πλαισιώνονται από επώνυμους συνεργάτες, κυρίως frontmen που καλούνται να καλύψουν το δυσαναπλήρωτο κενό του Rob Tyner κι έτσι από το μικρόφωνό τους έχουν παρελάσει μεταξύ άλλων οι David Thomas, Lemmy, Mark Arm, Ian Astbury και Dave Vanian. Εδώ ξεκίνησαν σαν τετράδα και, οποιεσδήποτε αμφιβολίες υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν παρατηρώντας τα σημάδια του ανελέητου χρόνου στα πρόσωπά τους (ιδίως του Davis) διέλυσε αυτόματα ο Kramer με το πρώτο riff του 'Rumblin' Rose' γεφυρώνοντας τον χρόνο και παρασέρνοντας μεμιάς όλη την αίθουσα. Με τον Davis και τον Clarke διαδοχικά στο μικρόφωνο ολοκληρώθηκε ο μικρός πρόλογος για να υποδεχθούμε τον πρώτο καλεσμένο της βραδιάς.
"My name is Handsome Dick Manitoba but you can Call Me Animal" συστήθηκε ο frontman των επίσης θρυλικών νεοϋορκέζων πρωτο-punk Dictators και όρμησε χωρίς χρονοτριβές στο τραγούδι που ανήγγειλε δίνοντας το έναυσμα για την γιορτή που ξεκίνησε, στην σκηνή όπως και κάτω από αυτή, κρατώντας μέχρι το τέλος. 'American Ruse', 'Sister Ann', 'Highschool', ένα προς ένα τα κλασσικά τραγούδια αποκτούσαν νέα ζωή από τον εκρηκτικό performer που έκανε τα πάντα για να θυμίζει την ΝΥ καταγωγή του, ενώ γινόταν ολοένα πιο φανερό ότι ο Kramer κι η υπόλοιπη υπερεξηντάχρονη παρέα διασκέδαζαν κι αυτοί, απολαμβάνοντας τις αντιδράσεις του κόσμου αντί να διεκπεραιώνουν απλά το live. Όταν λοιπόν η έτερη καλεσμένη Lisa Kekaula (BellRays) πήρε την θέση του Manitoba βρήκε το party ήδη απογειωμένο, χωρίς αυτό να την εμποδίσει να δείξει και πάλι την στόφα της μεγάλης soul ερμηνεύτριας. Πραγματική diva (με τα λόγια του Kramer) αιχμαλώτισε το κοινό με τον αισθησιασμό της και ανέδειξε την soul πλευρά τραγουδιών όπως τα 'Looking At You' και 'Shaking Street', δείχνοντας ταυτόχρονα και την πραγματική πατρότητα του δικού της group.
Τα 'Kick Out The Jams' και 'Back In The USA' είχαν φυσικά την πρωτοκαθεδρία (κυρίως το δεύτερο) στο σχεδόν δίωρο πανηγυρικό set όπου βέβαια η -αναμενόμενη- έκρηξη συνέβη με το KOTJ, τα πραγματικά highlights βρίσκονταν όμως αλλού: ο Kramer που τζαμάριζε με τον Clarke βάζοντας το παρελθόν να σταθεί περήφανα δίπλα στο παρόν, η αλλαγή του Manitoba απ' την υπερκινητικότητα στον σεβασμό κάθε φορά που αντίκρυζε τον Kramer, η Lisa που έλαμπε από υπερηφάνεια και, φυσικά οι ίδιοι οι διαχρονικοί "προ-παππούδες" του punk που σήκωναν πανάλαφρα τα χρόνια τους μπροστά στο ενθουσιαστικό κοινό, ώστε στιγμιότυπα όπου ο Manitoba έγινε "μπαλάκι" ανάμεσα στους πιο ενθουσιώδεις fans ή καθοδηγούσε μαζί με τον Kramer τον κόσμο που τραγουδούσε να περνούν στα παραλειπόμενα.
Όταν ο Kramer δήλωσε "γράψαμε το τραγούδι αυτό ('American Ruse') για τον πόλεμο του Vietnam που δεν μας άρεσε, τώρα υπάρχει ο πόλεμος στο Iraq που επίσης δεν μας αρέσει καθόλου", ήταν απλά μια ακόμη υπενθύμιση εκείνο το βράδυ ότι η ψυχή του rock μπορεί να κατατροπώσει τον χρόνο. Πριν δύο χρόνια είχαν την σπάνια τιμιότητα να ομολογήσουν ότι επανασυνδέθηκαν (αλλάζοντας το όνομα σε DKT/MC5) για "να πληρώνουν τα νοίκια τους". Όπως όμως έδειξαν στην σκηνή, το reunion αυτό είχε περισσότερους λόγους ύπαρξης καθώς οι σπόροι του garage-punk που έσπειραν τότε έχουν γίνει πλέον δέντρα ώστε οι ίδιοι και τα τραγούδια τους να είναι απολύτως επίκαιροι σήμερα όπως και τότε, ίσως ακόμη περισσότερο, προσφέροντας ένα live με ενέργεια που θα ζήλευαν πολλοί νεώτεροι, πραγματική γιορτή και μέθεξη στην ουσία του rock.
[Φωτογραφίες - Άκης Καλλόπουλος]
