"The Animal Instinct in Her"

Μετά την κόλαση της "τέντας" των Placebo, το αίθριο της Μονής Λαζαριστών (έστω και ερμητικά κλεισμένο από τα γειτονικά κτίρια) μέχρι και όαση δροσιάς μπορεί να χαρακτηριστεί για τα συναυλιακά δεδομένα του καλοκαιριού. Μην ξεχνάτε ότι τα live στο Θέατρο Δάσους έχουν σταματήσει προ ετών και το θέατρο Γης το έχουν καβατζάρει οι έντεχνοι (προσεχώς Θέατρο Μιχάλη Χατζηγιάννη!).

Δε θυμάμαι τίποτε από τη συναυλία των Granberries πριν από 6-7 χρόνια στο παραπάνω θέατρο. Δε θυμάμαι καν αν είχα πάει... Αν ήταν από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, θα εκνευριζόμουν αφάνταστα που τους διέλυσαν οι νευρώσεις, οι κρίσεις και η ματαιοδοξία για solo καριέρα της Dolores και δεν θα πήγαινα να τη δω μονάχη, ωραία και απονευρωμένη. Δεν ήταν όμως ασφαλώς, και ούτως δεν υπήρχε κανένα ηθικό πρόβλημα στο να κινηθώ προς τα δυτικά με την ελπίδα να ακούσω το October στο encore και όχι σε κάποια αδιάφορη στιγμή στη μέση του προγράμματος.

Γλιτώσαμε από τα συνεχή ουρλιαχτά zombie-zombie... μιας και το ζόμπι βγήκε πρώτο και δεν πρόλαβα να συγκινηθώ και πολύ, μιας και έκανα κανένα τέταρτο να σταματήσω να γελάω με τις ροκομεταλόφατσες που αποτελούν τη νυν μπάντα της χαριτωμένης Ιρλανδής. Που βγήκε με ένα ημι-trendy, ημι-συντηρητικό μαύρο φόρεμα και σχεδόν χάθηκε σε μια όχι και τόσο τεράστια σκηνή.

Από εκεί και πέρα, η εναλλαγή παλαιού και νέου υλικού σε κανένα δεν επέτρεψε να γκρινιάσει. Αυτός που σήκωσε τη σημαία της Ιρλανδίας μάλλον λησμονεί πόσο γρήγορα λησμόνησαν οι ίδιοι οι Cranberry's την επαναστατικότητά τους... για αυτό και οι γνήσια riot-pop στιγμές τους όπως το Animal Instinct και το Salvation οφείλουν το riot του χαρακτήρα τους περισσότερο στη μουσική παρά στους στίχους.

Η Dolores τα είπε μάλλον όλα, έφυγε και επέστρεψε για να πει ακόμη περισσότερα. Καιρός βέβαια είναι να αναρωτηθούν όλοι τι στο καλό έχει αυτό το Linger και χαλάει ο κόσμος με την πάρτη του. Ο κόσμος χάλαγε και όποτε η Dolores έκανε κάτι ακατάληπτες χορευτικές κινήσεις. Σα να ξεκινάει τα επιληπτικά του ο Ian Curtis και στα μισά του δρόμου να σταματάει η κρίση και να "συμμαζεύεται". So I Think You Can't Dance... αγαπητή Dolores. Αλλά κατά τα άλλα, είσαι πολύ συμπαθής και δεν εκνευρίστηκα όσο περίμενα με τα αααααα-ιιιιιιιι-οοοοοο-ααααααα και τους λοιπούς πατενταρισμένους λαρυγγισμούς σου. Δε μου χρωστάς και τίποτε, μιας και το October έδειξες κι εσύ να πιστεύεις ότι είναι μακράν το καλύτερο τραγούδι του δίσκου σου. Σκοπεύεις να οργανώσεις κάποιο reunion των Grandberrys άραγε ή θα συνεχίσεις έτσι μονάχη;

Δύο παρατηρήσεις για το τέλος: είναι ωραίες αυτές οι συναυλίες στις οποίες έρχονται οι πάντες. Δεν με ενοχλεί η ανομοιογένεια του κόσμου, ούτε το κοινό του Χατζηγιάννη με ενοχλεί τελικά όταν στοιβάζεται δίπλα μου. Το mainstream είναι η τελευταία μας ελπίδα για να μην απογίνουμε στην του εναλλακτικού ροκ εσωτερική μιζέρια!

Στο δρόμο για τη μονή Λαζαριστών από το ραδιοφωνικό σταθμό Republic που είχε αναλάβει το promotion της συναυλίας ακούω το αμίμητο "έχουν αγριέψει τα πράγματα με τα εισιτήρια πάνω στη Μονή, σιγά-σιγά παιδιά όλοι θα την ακούσουμε την Dolores". Ιδού το έξυπνο promoting σε όλο του το μεγαλείο. Στη βαράει και εκεί που είσαι στο δρόμο λες από μέσα σου "Ρε δε γαμιέται, που θα πάω τώρα να μαλώνω. Πάω για κάνα ποτάκι καλύτερα". Κάτι τέτοιες εξυπνάδες να λείπανε από μερικούς που αυτοσυστήνονται ως εραστές της μουσικής και θα ήμασταν όλοι καλύτερα. Άσε που όλη την εβδομάδα προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για το συναυλιακό γεγονός της χρονιάς. Έχουμε να γελάμε για καιρό ακόμη καθώς φαίνεται...

Υ.Γ.: όποιος στείλει πίσω το κείμενο ορθογραφημένο κερδίζει μια συλλεκτική ανορθόγραφη αφίσα του Morisei.