Doctor doctor

Είχαμε μείνει στις 3 Μαίου στο live των Chapter 24 μαζί με τον Philippe Petit. Τελικά ένας απ' αυτούς τους μουσικούς ήταν εκείνος που πυροβόλησε τον Davey Geel Moore ...Είναι ο ίδιος που έχει πρόσβαση στο προσωπικό ημερολόγιο του Δόκτωρος Ατόμικ, από το οποίο μας διάβασε αποσπάσματα εκείνο το βράδυ, και το οποίο μιλούσε για απρόσκλητους επισκέπτες στο γραφείο του Δόκτωρος, όπως ο Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς, ο τεχνικός για τις πυρηνικές κεφαλές που πληρωνόταν χωρίς να κάνει τη δουλειά του, και φυσικά ο ... Βασιλιάς! Αυτός ο τελευταίος ζεί ακόμα, ήταν παρών στο Μικρό Μουσικό Θέατρο, και ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνος για την σύλληψη και εκτέλεση της μουσικής που ακούστηκε. Tι άλλο από καθαρόαιμο ροκ εντ ρολλ, μπλουζ ροκ, γκαράζ, ροκαμπίλλυ, με τις απαραίτητες πινελιές αμερικάνικου Νότου, Νεοϋορκέζικου πανκ των seventies, και τις κλασσικές πλέον κλεφτές ματιές του Captain Beefheart.

Από τον Γενάρη της φετινής χρονιάς το γκρουπ συνοδεύεται στα ντραμς από τον ... διάσημο Μίκη Παντελούς, σε μια σειρά από live σε μικρούς χώρους. Μια ματιά στο site του Μίκη θα σας δώσει τα απαραίτητα στοιχεία του βιογραφικού του. Τι έδωσε όμως στον ήχο του γκρουπ που μέχρι πρόσφατα βασιζόταν μόνο στο drum machine; Έδωσε την απαραίτητη "ζωντανή" διάσταση στα κομμάτια, την διάσταση της δεμένης μπάντας με τον κοφτερό ήχο, που σε συνδυασμό με το υψηλό εκτελεστικό επίπεδο στις δύο κιθάρες καταλήγει στο αβίαστο αποτέλεσμα που ξετυλίχθηκε μπροστά στα μάτια και κυρίως στα τυχερά αυτιά των λίγων πιστών που έκαναν τον κόπο να φτάσουν μέχρι τον φιλόξενο χώρο της Βείκου. Και φυσικά το drum machine είναι ακόμα παρόν στον ήχο του γκρουπ.

Δύο μόνο παρατηρήσεις θα ήθελα να κάνω. Η πρώτη έχει να κάνει ακριβώς με αυτό το αβίαστο του αποτελέσματος, την αίσθηση ότι δεν τρέχει τίποτα, και όμως ταυτόχρονα η μουσική που ακούγεται, από το συνολικό στήσιμο έως και τα τελευταία σόλο στις κιθάρες είναι ένα σκαλί υψηλότερα από τον σωρό. Είναι μια μουσική ξεκάθαρα κεκτημένη και βιωμένη από τους τρεις μουσικούς, που μην ξεχνάμε έχουν πολύχρονη εμπειρία πίσω τους. Αυτό όμως που πραγματικά αποδεικνύουν είναι το ήθος και η βεβαιότητα ότι αυτό που κάνουν το κάνουν επειδή το έχουν ανάγκη, και όχι ότι μαζεύτηκαν να παίξουν για να θυμηθούν τα παλιά. Η δεύτερη παρατήρηση αφορά στον Αντώνη, και στα τόσα διαφορετικά μουσικά πρόσωπα που μας δείχνει μέσα από τα σχήματα που συμμετέχει, αλλά και τις προσωπικές του δουλειές. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν μουσικό τόσο βαθιά μέσα στη γνώση της ιστορίας του ροκ εντ ρολλ, όσο και ενήμερο στις τρέχουσες εκφράσεις της σύγχρονης μουσικής γενικότερα, και να είστε σίγουροι είναι πολλές αυτές. Πόσοι από τους συνομίληκους, και γιατί όχι και νεότερούς του, σας δίνουν την εντύπωση ότι είναι πρώτα απ' όλα ενεργοί ακροατές, και μετά οτιδήποτε άλλο; Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Και μάλιστα ένας από αυτούς ήταν παρών εκείνο το βράδυ, τον μνημόνευσε και ο Αντώνης αναγγέλοντας ένα καινούργιο τραγούδι, το Ordinary bitch...

Ο βασιλιάς λοιπόν ... Αυτός και ο Johnny Burnette με το Train kept a' rollin', αλλά και ο Robyn Hitchcock με το Winter love, οι τακτικοί επισκέπτες στο γραφείο του Δόκτωρος, και στη σκηνή που παίζει η τηλεχειριζόμενη μπάντα με το όνομά του. Το επόμενο ζωντανό ραντεβού υποθέτω θα είναι το φθινόπωρο, αν το επιτρέψουν οι καιρικές συνθήκες στην Σιβηρική στέππα...