Καλά γεννητούρια!

We' re having a Baby: Mahakala, Victory Collapse, Gardenbox, Dread Astaire

Το όλο πακέτο φάνταζε γοητευτικότατο από την αρχή. Τέσσερις ελληνικές μπάντες στα ντουζένια τους. Φτηνότατο εισιτήριο, συγκρινόμενο με την τρέχουσα πραγματικότητα. Και φυσικά, κάτι πρωτόγνωρο, μα πλήρως εντυπωσιακό: Η υπόσχεση ότι μέρος του εν λόγω δρώμενου θα κοπεί σε split επτάιντσο και θα δοθεί στους παρευρισκόμενους θεατές. Γράφω η υπόσχεση, όχι γιατί αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις περί υλοποίησης αυτής, αλλά γιατί η μέχρι τώρα εμπειρία μου με έχει κάνει αρκούντως δύσπιστο (ίσως και υπερβολικά) απέναντι σε κινήσεις πέρα των μίζερων δεδομένων. Δεσμεύομαι όμως, ότι με την πραγματοποίησή της, πρώτος θα αποδώσω τα εύσημα. Ιδίως, όταν πρόκειται για μία κίνηση που και μόνο ως σκέψη, θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω συγκινητική, μέσα στον οχετό φανφαρισμού, δημοσίων σχέσεων και εύκολου κέρδους που μας λούζει καθημερινά.

Πάμε τώρα στα μουσικά δρώμενα της βραδιάς.

Αρχικά, τη σκηνή κατέλαβαν οι Mahakala, τους οποίους οι φήμες ήθελαν να παίζουν doom. Πράγματι, η μουσική των παιδιών έπινε νερό στο όνομα των Black Sabbath, με τον επιβλητικότατο κιθαρίστα, στα χέρια του οποίου η κιθάρα φάνταζε μικροσκοπική, να χτίζει ακατάπαυστα ριφάκια που νόμιζες ότι είχαν βγει από το Master Of Reality ή το Sabbath Bloody Sabbath. Εδώ όμως, σταματάνε οι ομοιότητες με τους heavy γερόλυκους, μιας και ο τραγουδιστής έβγαζε τα σωθικά του στο μικρόφωνο, επιδιδόμενος σε ακραία brutal/ death φωνητικά, αλλά και ολόκληρη η κομπανία έριχνε ενίοτε και κανένα thrash/ hardcore κόψιμο. Στη σκηνή ανέβηκε και το "καραφλό αγόρι" (κάποιος φίλος τους, προφανώς) για να συνεισφέρει σε διπλές φωνητικές αρμονίες (!). Εν ολίγοις, ωραίοι τύποι και μουσικά ενδιαφέροντες, αν μπορείς ν' αντέξεις τα φωνητικά που έχουν επιλέξει. Εγώ, μάλλον όχι για πάνω από κανά τέταρτο. Επιπλέον, μου γεννήθηκε και μια απορία κατά την εμφάνισή τους. Γιατί οι στίχοι σε όλες τις μπάντες-θιασώτες του σκληρού ήχου είναι τόσο προβλέψιμοι και κλισέ; Μέσα στα μουγκρίσματα, έπιανες ενίοτε καμιά λέξη και αυτή ήταν ή "kill" ή "death" ή "fuck off". Νισάφι πια ρε παιδά! Δηλαδή, απαγορεύεται να παίζεις σκληρά και να γράφεις για πεταλούδες, παπαρούνες, γελάδια, τον Κατέλη ή ξέρω γω τι άλλο;...

Σειρά είχαν οι Victory Collapse που τελευταίως είναι αρκετά δραστήριοι, δίνοντας συχνά live και γενικότερα εδραιώνοντας την καλή παρουσία τους στα αθηναϊκά δρώμενα. Αδικημένοι κι αυτοί από την καταγωγή τους, θα μπορούσαν κάλλιστα υπό άλλες συνθήκες να διεκδικήσουν μερίδιο από την πίτα της post-punk αναβίωσης, μην έχοντας και πολλά να ζηλέψουν από μπάντες της γηραιάς Αλβιόνας. Δυστυχώς, στο συγκεκριμένο live τους κρέμασε ο ήχος, ο οποίος είχε προβλήματα. Τα εύσημα στον κιθαρίστα που δεν πτοήθηκε από σπασμένες χορδές και στο ντράμερ που συνέχιζε ακάθεκτος, αν και χωρίς μπότα σε τρία κομμάτια. Αρνητικά ενίοτε δρα η flat ερμηνεία του τραγουδιστή. Το είδος θέλει περισσότερη ψυχή και περισσότερο φλέγμα (αν κερδίζουν κάπου τα Αγγλάκια, μάλλον εκεί είναι). Highlight, αλλά και ταυτόχρονα προφητική, αποδείχτηκε η kraut-ιά που επιλέχθηκε για να κλείσει το set.

Τους Gardenbox δεν τους ήξερα, γι' αυτό και για να πω την αλήθεια παραξενεύτηκα όταν κατά την έναρξη της παρουσίας τους, άρχισε να γεμίζει ο χώρος μπροστά στη σκηνή, ο ενθουσιασμός ήταν διάχυτος και το Gagarin χτύπησε peak σε αριθμό παρευρισκόμενων για τη συγκεκριμένη βραδιά. Εν συντομία, έχω να πω πως ό,τι συνέβη, συνέβη απολύτως δικαιολογημένα. Όντας μία πάρα πολύ δεμένη μπάντα, παρουσίασαν ένα καλοδουλεμένο χαρμάνι post συνθέσεων με ηλεκτρονικά στοιχεία και επαναλαμβανόμενα μοτίβα που σου τριβέλιζαν το μυαλό. Σύμφωνα με τα γνωστά, ελευθεριάζοντα παιχνίδια του "είδους", οι μελωδίες χτίζονταν σταδιακά από ψίθυρους και κατέληγαν σε κραυγές που για την περίπτωσή μας μεταφράζονται σε noise ξεσπάσματα. Το μεγαλύτερο δώρο που έκαναν σ' εμένα όμως, ήταν οι shoegaze κιθάρες που ανά στιγμές πλημμύριζαν τα πάντα, αφήνοντάς με έστω και ελάχιστα να φαντασιωθώ πώς θα ήταν να έβλεπα τους Slowdive... Όνειρα, ούτε καν θερινής νυκτός... Άξιοι! Το ευχαριστήθηκε ο κόσμος και σίγουρα το κατευχαριστήθηκαν κι οι ίδιοι. (σημ. Την εμφάνισή του σε ένα κομμάτι έκανε πάλι το "καραφλό αγόρι", αυτή τη φορά χωρίς να βρυχάται).

Κι έφτασε λοιπόν, η ώρα να καταλάβουν τη σκηνή οι εκ βορείων προερχόμενοι Dread Astaire. Δε νομίζω όμως ότι τελικά τους πήγε και τόσο η συγκεκριμένη. Γι' αυτό και αυτοί καλώς έπραξαν και αφού έπαιξαν κάποια κομμάτια που ήταν να παίξουν, άρχισαν να επιδίδονται σε οργιαστικά ξεσπάσματα, άλλοτε sonic youth-ικά, άλλοτε γκαραζιέρικα, άλλοτε velvet-ικά με βασικό μοτό το "Η επανάληψη είναι μητέρα της μάθησης". Δώσ' του λοιπόν μανιέρες, που κυκλωτικά πήγαιναν κι έρχονταν, ο Καραθάνος να αλωνίζει σαν αγριοκάτσικο και το Gagarin σιγά σιγά να αδειάζει.

Ωραία φιλοξενία θα πει κάποιος! Τι να πω. Δε μπορώ παρά να συμφωνήσω. Καλοί μου άνθρωποι, όταν πάτε σε μία συναυλία, καθήστε να την δείτε μέχρι το τέλος. Αν δεν τρελαίνεστε, πιάστε μια γωνίτσα και πιείτε μια μπύρα. Έχει γεμίσει ο τόπος από cool τύπους και ειδήμονες.

Επιπλέον, όταν κάποιος παίζει στη σκηνή, καλό είναι να μην κάθεσαι αραχτός και light μπροστά στα μούτρα του. Πάντα υπάρχει και η επιλογή του αράζω, αλλά πιο πίσω. Αν ήταν οι οποιεσδήποτε τυχάρπαστες μπάντες από το αμέρικα, ή το γιουρόπα, όλοι θα ξελυσσάγανε και θα κομπάζανε. Τώρα που είναι ο Αποστόλης, ο Δημήτρης κ.λπ., ποιος σηκώνεται όρθιος; Ποιος χειροκροτάει; Δε γαμιέται...

Ψάχνω όμως κι εγώ για παιδεία, δε ρίχνω μια ματιά τριγύρω μου καλύτερα...

Εν τέλει, τις εντυπώσεις κέρδισαν ασυζητητί οι Gardenbox, οι Mahakala σίγουρα ικανοποίησαν όσους αρέσκονται στο στιλ τους, οι Victory Collapse μπορούν και πολύ καλύτερα και στους Dread Astaire πάνε πιο μικροί χώροι, με κόσμο που ξέρει τι θα ακούσει.