Dry Cleaning

Α μια σκέψη. Ή είναι ιδέα; Τι θα ‘πρεπε να πω; Μπα, νομίζω δεν ισχύει πια, εεε τι έχουμε εδώ; Μάλλον θα κερδίσω λίγο χρόνο να μου ‘ρθει κάτι ταιριαστό με την περίπτωση. Τελικά δεν πειράζει, έγινε άλλο, πάμε.

Τρεις βαρεμένοι τύποι, ο ένας με την κιθάρα, ο άλλος με τα ντραμς κι ο άλλος με το μπάσο του, πόσες πιθανότητες έχουν να κάνουν κάτι πρωτάκουστο τη νέα χιλιετία; Νταξ, καμία και να τα παρατήσουν αμέσως, γκώσαμε. Η μουσική είχε τελειώσει σαν ανάπτυξη του θέματός της πριν καν γεννηθούν. Του λέητ, ντάρλινγκς.

Υποθέτω θα πρέπει να συνεχίσω κάπως. Τους τελείωσα, αφού. Ναι, ναι το επόμενο βήμα θα περιμένουν όλοι να οδηγεί σε κάτι ενδιαφέρον, άξιο λόγου. Ικανό να κερδίσει την προσοχή κι ίσως και κάποια λάικ ή ένα σηκωμένο φρύδι και χαμόγελα ή έντονη αντίδραση, χαμό στο ίντερνετ. Μ αρέσουν τα νύχια μου;

Μια συναυλία των Dry Cleaning ένα στοίχημα έχει μόνο. Πώς θα πετύχουμε την Flo Shaw. Θα μας κοιτάει καθόλου; Τι θα φοράει; Πυτζάμες, ριχτό, παντελόνες, λευκό φόρεμα; Θα ‘ναι όρθια ή καθιστή; Θα μας απευθύνει τον λόγο ή θα μας κοιτάει ανέκφραστη μέχρι ν’ αρχίσουν τα λόγια που λέει και λέει και λέει; Θα παίζει συνέχεια με τα μαλλιά της ή θα μπει στον ρόλο κάποιας ή και καθεμιάς απ’ τις δυσλειτουργικές περσόνες που τα κάνουν μούσκεμα σε κάθε μουρμούρισμά της με το τίποτα που υπερασπίζονται;

Τελευταία νιώθω σαν την ανθρώπινη φύση να μην την εκτιμώ ιδιαίτερα ή και καθόλου. Πολύ φασαρία αλλά κανένα νόημα. Τενεκεδένιες υπάρξεις που καυχόμαστε μόνοι μας επειδή έχουμε επίγνωση, σκεφτόμαστε, δημιουργούμε.

Σαν τους Dry Cleaning. Ασήμαντοι. Ναι δεν τους εκτιμώ ούτε αυτούς. Όμως μες στην ασημαντότητά μου ή ίσως πέρα από αυτήν, νιώθω κάτι άλλο εντελώς άχρηστο πιθανότατα στη φύση, αλλά καθοριστικό για να ζω αυτό που ζω εδώ πέρα. Αγαπάω. Άκυρα. Άσχετα με τη σημαντικότητα ή όχι. Εεε, η αγάπη μου μάλλον δεν είναι βραβείο ας πούμε. Ίσως το αντίθετο, να δίνω άνετα βραβεία στις μέλισσες, τα δελφίνια ή τα άλογα και να κρυφογλυκοκοιτάω κάποια πιο δεύτερα όντα που με περιγράφουνε ωραία για τον ασήμαντο που είμαι.

Α είμαι ασήμαντος στη μέση του κειμένου. Κατέκτησα την προσοχή λέγοντας την αλήθεια και μόνο. Κανείς δεν θα χάσει αν δεν του αρέσουν οι Dry Cleaning. Όλοι θα κερδίσουν άμα τους αγαπήσουν όμως. Θ’ αγαπήσουν μαζί και τους εαυτούς τους.

Αυτό, ναι η αίσθηση των Dry Cleaning είναι σαν του ελόγου μας, λίγο μπανάλ και ωπ στριμένη, ενώ τελεονομικά ό,τι να ‘ναι. Οι ίδιοι το ξέρουν, απ’ τα ελάχιστα γκρουπ που όταν μιλάνε για τον εαυτό τους είναι σαν ν’ αναφέρονται σε άλλους. Πως κάποτε βρέθηκαν μαζί και κάπως κόλλησαν και να, τώρα παίζουν. Δεν ξέρω αν τους συμπαθούν καν, σπίτι τους είμαι σίγουρος ότι ακούν οτιδήποτε άλλο. Παίζουν που παίζουν αυτό το πράγμα, πρέπει και να το ακούν κιόλα; σκέφτομαι. Ακόμα κι εγώ το αποφεύγω, άσε που ντρέπομαι κιόλα. Μπορεί να ντρέπονται κι αυτοί, ε;

Ώπα, τώρα αυτό έτσι είναι; Θυμήθηκα κάτι αντικρουόμενο, μισό λεπτό, δεν είναι αλήθεια, όχι ολόκληρη τέλος πάντων.

Στη συναυλία πίσω μου είναι μια παρέα που τραγουδάει δυνατά και παράφωνα τα κιθαριστικά ριφφ που ακούγονται καθώς το γκρουπ παίζει και ντάρα ντάρα σιγά σιγά πορώνομαι να πειστώ ότι ίσως, ναι, αυτή είναι η απάντηση στο ποιο είναι το νόημα της ζωής. Γιατί να μην είναι κρυμμένο σ’ ένα απ’ τα στραβοχυμένα τους ριφφ το νόημα; Στραβοχυμένο θα είναι σίγουρα, εμείς δεν δίνουμε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν το νόημα στη ζωή μας; Ή... εεε... ή... καλά δεν είμαι και σίγουρος, μιλάμε για ένα ίντι ποπ γκρουπάκι ας μην ξεχνάμε, δεν...

Ή, λοιπόν, όταν η Flo λέει επιτέλους προς το τέλος εκείνο το "κάνω τα πάντα/δεν αισθάνομαι τίποτα" αλλά δεν πολυακούγεται γιατί τη φωνή της την έχει σκεπάσει τουλάχιστον το μισό Γκαγκάριν που γκαγκαρίζει συγχρονισμένα μαζί της κι αισθάνομαι ότι την αγαπάει όσο ή όπως ίσως κι εγώ αλλά πολύ αμφιβάλλω αν θα την επέλεγε για φίλη, γκόμενα ή κολλητή, γιατί στην πραγματική ζωή κανείς δεν θέλει ένα clean cut κορίτσι της καλής κοινωνίας που σου χαμογελάει όταν της μιλάς κι όταν αρχίσει να μιλάει αυτή χάνεις κάθε ελπίδα για οτιδήποτε σε περιλαμβάνει, γιατί ο μονόλογός της ακούγεται σα να είναι η πιο τελεσίδικη προαναγγελία ότι θα πεθάνουμε όλοι χαμένοι, άρρωστοι και προπαντός ηλίθιοι. Τέρμα ηλίθιοι.

ΥΓ: Τη συναυλία άνοιξαν οι commuter, ίντι κουαρτέτο από την Αθήνα.

(Φωτογραφίες: Κωνσταντίνα Σιούντρη)