Live στο Κύτταρο
Μετά από είκοσι τρία χρόνια δε μπορεί να αμφιβάλλει κανείς ότι τα τραγούδια τους αντέχουν στο χρόνο. Του Τάκη Κρεμμυδιώτη
Η βραδιά ήταν βγαλμένη μέσα από την καρδιά της δεκαετίας του ενενήντα. Μια κλασική "παλιομοδίτικη" συναυλία, με γνώριμες φυσιογνωμίες και τη σχεδόν χαμένη στις μέρες μας σπίθα πως κάτι καλό θα συμβεί. Ένας κατάμεστος συναυλιακός χώρος (που άλλαξε την τελευταία στιγμή), πολύς -μα, πάρα πολύς- ιδρώτας και πολυκοσμία του στυλ: "Μπορώ να πάρω το χέρι μου μαζί μου, καθώς πηγαίνω στο μπαρ;" ή "Μπορώ να πιω μια γουλιά από το ποτό μου;" Με καταλάβατε, πιστεύω. Όλα ήταν όπως τότε.
Μόλις ή ώρα πήγε 22.00' βγήκαν στη σκηνή οι Sisters Of Your Sunshine Vapor. Χωρίς πολλά λόγια, το τρίο από το Detroit ξεκίνησε το σαρανταπεντάλεπτο διαστημικό ταξίδι του για να εξερευνήσει καθαρόαιμα ψυχεδελικά μονοπάτια. Κι αυτό το έκανε με αρκετά καλό τρόπο. Βάλτε κατά νου όλες τις σχετικές τεχνικές, γερές δώσεις fuzz και reverb, αναμεμειγμένες με την κληρονομιά των πρώιμων Pink Floyd, 13th Floor Elevators και T-Rex.
Το κοινό τούς υποδέχτηκε καλά, παρά τη γνωστή νοοτροπία που "έχουμε" σχετικά με τα support συγκροτήματα, στα οποία δεν παίζουν φίλοι μας. Μάλιστα, χειροκροτούσε επαρκώς και στα ενδιάμεσα. Οι S.O.Y.S.V. μας πληροφόρησαν μετά το τρίτο τραγούδι ότι πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέο δίσκο, συνεχίζοντας στο ίδιο μοτίβο, με τη μουσική τους να αποκτά περισσότερο ταξιδιάρικη διάσταση λόγω των ψυχεδελικών εικόνων που προβάλλονταν πίσω τους.
Το προτελευταίο τραγούδι τους έκλεψε την παράσταση με ένα ατελείωτο ψυχεδελικό τζαμάρισμα, που πρέπει να επιχειρούν συχνότερα. Το μόνο, ίσως, σημείο που χρειάζεται βελτίωση είναι τα φωνητικά του Sean Morrow, που τον πρόδωσαν ελαφρώς στα δύσκολα. Στις 22.45' το σετ τους τελείωσε και η αντίστροφη μέτρηση για τους Αυστραλούς φίλους από το παρελθόν έφτανε στο τέλος της.
Ελάχιστα λεπτά μετά τις 23.00' οι Dubrovniks πήραν τις θέσεις τους εν μέσω γενικής επιδοκιμασίας. Ένα ήταν σίγουρο: ό,τι και να γινόταν, ο κόσμος είχε έρθει για να περάσει καλά. Και, τελικά, πέρασε. Ο Boris Sujdovic, σωστή μετενσάρκωση του Σωτήρη Μουστάκα, μαζί με τους James Baker, Peter Simpson, Glenn Armstrong και Chris Flynn γούσταραν πολύ να παίξουν και να μας ευχαριστήσουν. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να ξεκινήσουν με το "Fireball Of Love"; Ο χαμός μόλις είχε αρχίσει. Και με τι συνέχισαν; Με ό,τι οι περισσότεροι θα ήθελαν: "Audio Sonic Love Affair". "Καλά εγώ εντάξει...", που λέγανε και τότε. Το κοινό είχε ήδη ζεσταθεί τόσο, όσο να συγχωρήσει στους Dubrovniks το ελαφρώς πιο αργό τέμπο από εκείνο που έχουμε συνηθίσει στις πρωτότυπες εκδοχές των τραγουδιών τους.
Πάρτε και το "Cry" για τη συνέχεια και, λόγω του ξεσηκωμού, η ατμόσφαιρα γίνεται αντιστρόφως ανάλογη του κεφιού. Τότε ήταν που ο Boris πέταξε στα σερβοκροάτικα ένα ξεγυρισμένο "ντόμπρο" "στέλνοντάς" μας, διορθώνοντας όμως αμέσως την κατάσταση με τη φράση "γεια σας", aka το παγκοσμίως δοκιμασμένο ξεσηκωτικό του κοινού! Σιγουράκι ήταν και το "As Long As I Can Listen (To The Ramones)" που ακολούθησε, μαζί με τις ανάσες που πρόσφερε το "Holy Town". Όσο η μπάντα έπαιζε, τόσο καλύτερη γινόταν. Μη ξεχνάτε πως δεν κάνουν μέρα-νύχτα πρόβες.
Οι πρώτες κιόλας νότες της εισαγωγής του "French Revolution" ανέβασαν και πάλι τους τόνους και να 'σου το "Under My Skin" και το "Something's Not Right In This World" - πες τα μεγάλε, καλό είναι να τα ξανακούμε! Με τα "Love Is On The Loose Tonight" και "Run Baby Run" τα πράγματα αγρίεψαν, οπότε το "You're Gonna Get What's Coming" λειτούργησε πιο ξεσηκωτικά, από ό,τι του αναλογούσε. Πίσω στα παλιά με το "Like Fire" σε ένα κλίμα, που ό,τι κι αν έπαιζαν δεν είχε σημασία. Και έπαιξαν αρκετά. Βγήκαν και ξαναβγήκαν μέχρι που η ώρα πήγε 00.21' με τα "Dubrovnik Girls" και "Promised Land" να δίνουν ρέστα! Στο σβήσιμο της βραδιάς ακούγονταν επίμονα τα λόγια του Boris "I'm gonna take you to the promised land..."
Αμήν Boris, αμήν.