The Wild Boys Keep Their Promises
Δεν θα πρωτοτυπήσω, θα περιαυτολογήσω και πάλι. Είμαι ο Νοστράδαμος, ο Δημοσθένης Λιακόπουλος και ο Phil Spector (ως προς την πραγματοποίηση των οραμάτων Μου) σε -ενισχυμένη ομολογώ- συσκευασία του ενός. Είμαι ΘΕΟΣ που λέει και ο Γιάννης Αγγελάκας!
Πέντε χρόνια πριν, (σε ανύποπτο χρόνο, πρέπει μάλλον να πω για να τονίσω το μεγαλείο των πεπραγμένων Μου), με αίμα και δάκρυα προσπαθώ να πείσω τον Μπάμπη Αργυρίου να δημοσιεύσουμε στο -βρέφος ακόμα- Mic κριτική για το 'Pop Trash' album των Duran Duran (μετά το οποίο οι Duranies έμειναν χωρίς συμβόλαιο!). Όχι ότι έγινε και τίποτε βέβαια... κανείς δεν ασχολήθηκε (ίσως και κανείς να μην διάβαζε Mic τότε...) με το εν λόγω review, οπότε πέρασε μάλλον ανώδυνα το γεγονός ότι ο πάλαι ποτέ αυστηρών εναλλακτικών αρχών ηγέτης του κόσμου που roll-άρει under, αποφάσισε να δημοσιεύσει κριτική στους φλώρους-βασιλείς του gel και τα ρέστα. Μόνο ο Γιώργος Κοτσώνης μου απέδωσε τότε τα εύσημα. Αφιερώνω αυτή τη συναυλία και αυτό το review σε εμάς τους δύο George. Και σε όσους άλλους "γνώριζαν" από πριν... και περίμεναν να συμβεί!
Το live των Duran Duran, με αυθεντική μετά από αιώνες σύνθεση, έχει τελειώσει και ήδη πολλοί είναι αυτοί που μιλάνε για μία από τις καλύτερες συναυλίες που έγιναν στην Ελλάδα ever! Ποιοι και με ποια ιδιότητα; Αδιάφορο! Το έχετε δει πολλές φορές να συμβαίνει αυτό; Εγώ ούτε μετά τους U2 και τους Stones θυμάμαι κάτι ανάλογο! Η Ροζίτα επιμένει να θεωρεί τον Simon Le Bon τον πιο sexy performer που συνάντησε στη ζωή της (επί σκηνής εννοείται, μην παρεξηγούμαστε), ο Στέργιος αποχωρεί μαγεμένος από τον συνάδελφο του μπασίστα -star, John Taylor, ο Γιάννης εκστασιασμένος από τον οργανίστα - κέρινο ομοίωμα (πραγματικά αστείος με το λαμέ στυλ περουκίνι μαλλί του και τους τόνους make-up στη μάπα...) και όλοι μαζί συγκρατούμε τον Αλέκο μην αρχίσει και τραγουδάει ολόκληρο το line-up, που μας "αποδόμησε" για δύο ολόκληρες ώρες.
Στην πρώτη τους πραγματικά μεγάλη περιοδεία μετά από είκοσι χρόνια, οι Duran Duran χωρίς να δυσκολευτούν αποδεικνύουν ότι το "new wave των μαζών", είναι μια σοβαρότερη υπόθεση, από ότι νόμιζαν όχι απλά οι επικριτές τους, αλλά ακόμη και οι φανατικότεροι οπαδοί τους. Τα τραγούδια τους πέραν της νίκης της όποιας μάχης με το χρόνο, αναδεικνύουν μεγαλείο ισάξιο των καλύτερων συνθέσεων του Robert Smith, του Morrissey και του Michael Stipe. Η πλαστική pop γραφή τους, οι συνταγές - επιτυχίας και το image-making στάθηκαν τελικά πίσω από τους Magnificent Five, οι οποίοι με τη σειρά τους στάθηκαν πολύ παραπάνω από το σύνηθες ύψος των περιστάσεων! Το αυθεντικό κοινό των Duranies, που έχει λατρέψει βιωματικά τα τραγούδια του, μπορεί να περηφανεύεται ότι εκ του αποτελέσματος έχει μετατραπεί σε ένα απόλυτα ψαγμένο μουσικόφιλο κοινό, που είχε το αλάθητο κριτήριο των σωστών επιλογών ως προς το αντικείμενο της λατρείας του.
Ίσως να πρόκειται για ένα καλοστημένο τσίρκο, ένα προκάτ-show, που ως δια μαγείας ικανοποιεί τους πάντες και αναφέρεται στους πάντες. Βασισμένο στα θεμέλια αθάνατων 80s επιτυχιών, ταλαντεύει ταυτόχρονα τα νήματα των αναμνήσεων με τις εικόνες του σήμερα και προοικονομεί μια αβασάνιστα επιτυχημένη συναυλία. Ίσως να μην είναι η μπάντα που παίζει live και ματώνει για το κοινό της... Ίσως αυτό να μην είναι rock 'n' roll. Αν όμως είναι έτσι τα πράγματα, ίσως το rock 'n' roll να είναι τελικά κάτι που δεν αξίζει της προσοχής μας.
Γιατί ότι και να πρεσβεύουν τελικά οι Duranies, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Το κοινό τους πήρε τα πάντα όσα ήθελε από αυτούς... και κυρίως πολλά περισσότερα από όσα περίμενε. Υποδέχτηκε με ενθουσιασμό το εναρκτήριο 'Sunrise' και το ριφ-λάσο του 'Planet Earth' λίγα λεπτά αργότερα στάθηκε ικανό για να πάρει φωτιά ο πλανήτης - μουσική, που ο καθένας μας κρύβει μέσα του. Το να προσπαθήσω να περιγράψω τι έγινε κάθε φορά που ερχόταν η σειρά να ακουστεί ένα από τα 'Wild Boys', The Reflex', 'Notorious', 'Hungry Like The Wolf', 'Union Of The Snake' κ.λ.π. δεν έχει πραγματικά κάποιο νόημα. Ας επισημάνω ότι το 'Come Undone' απέδειξε και ζωντανά ότι είναι κάτι παραπάνω από μια γλυκερή pop μπαλάντα... είναι η ζωή του καθενός σε προκαθορισμένα πλαίσια από αυτούς που καλούνται να μιλήσουν για τη ζωή μας αντί για εμάς. Μας έκανε να χορέψουμε στους αργούς ρυθμούς του ακόμη πιο δυνατά και με ακόμη μεγαλύτερη οργή... από ότι και σε αυτό το 'Wild Boys'. Και κάπου προς το τέλος η 'Rio' χόρευε πάνω από τα κεφάλια όλων μας, με τον ίδιο απίστευτα σαγηνευτικό τρόπο που εδώ και χρόνια το κάνει πάνω στην άμμο! Ο Simon μας σύστησε την μπάντα... κατέβηκε στο κοινό του και έκανε μια βόλτα πάνω από αυτό, στα χέρια των πιστών του οπαδών. Υπάρχει κάποιος λόγος να προβληματίζεται κανείς για όλα αυτά;
Δεν ήσουν εκεί; Τότε μάλλον παραπονιέσαι για την ακύρωση του live των Aphex Twin κ.λ.π. Δεν νιώθεις κάτι δυνατό συχνά έτσι δεν είναι... για προσπάθησε με το DVD των Duran Duran και την επόμενη φορά να είσαι μαζί μας.
You got sirens for a welcome, there's bloodstain for your pain
And you're telephone's been ringing, while you're dancing in the rain
WILD BOYS ALWAYS SHINE!
Άρης Καραμπεάζης
* * *
SUNRISE / UNION OF THE SNAKE / PLANET EARTH / HUNGRY LIKE THE WOLF / WHAT HAPPENS TOMORROW / CHAUFFEUR / TIGER TIGER / COME UNDONE / ORDINARY WORLD / NOTORIOUS / SAVE A PRAYER / NICE / REFLEX / WILD BOYS / A VIEW TO A KILL / NOTORIOUS / WHITE LINES / CARELESS MEMORIES / GIRLS ON FILM / RIO
Tον περασμένο Νοέμβρη είχαμε δει την καταπληκτική συναυλία των Franz Ferdinand στο Ρόδον και όλοι είχαμε εκφράσει θετικά ως επαινετικά σχόλια για τη συγκεκριμένη εμφάνιση. Που να φανταζόμασταν τότε ότι οι μεσήλικες Duran Duran θα μας επιφύλασσαν την κορυφαία συναυλία της εικοσαετίας συμπεριλαμβανομένων και των μέχρι τότε αξεπέραστων εμφανίσεων των Jesus & Mary Chain και των Les Negresses Vertes το '90 στο Ρόδον! Ο νέος είναι ωραίος αλλά αν ο παλιός είναι ο Le Bonn τότε μιλάμε για ένα θαύμα που μπορεί να συμβεί ίσως για μια φορά στη ζωή σου, το φαινόμενο που είδαμε το βράδυ της περασμένης Πέμπτης στη Μαλακάσα.
Ο Simon Le Bonn μας έκανε να νοιώσουμε βασιλιάδες της ποπ, να μην κολλάμε σε τυχόν ετικέτες που βάζουν τα media και οι δημοσιογράφοι - μουσικοκριτικοί και να αποθεώσουμε το γκρουπ που αποτέλεσε μαζί με τους Japan και τους Wire τη βασική επιρροή στην καινούρια φουρνιά εναλλακτικών συγκροτημάτων του σήμερα με κυριότερους εκπρόσωπους τους Franz Ferdinand, Killers, The Bravery, αλλά και τους λίγο παλαιότερους Dandy Warhols.
Η ώρα είναι 9 και μισή το βράδυ και ο dj μιξάρει Μίκρο με Liquido και εμείς του φωνάζουμε "βάλε Stilskin και S.a.g.a.p.o. μπορείς !!!". Στις δέκα ακριβώς ξεπροβάλουν οι πέντε γνώριμες φιγούρες των Duran Duran στη σκηνή και το μυαλό μου ταξιδεύει στους νεορομαντικούς των eighties, Visage, Gary Newman, Human League, OMD, Yazoo, David Sylvian!, αλλά και στους διάτονους αστέρες της ποπ που δεν βρήκαν ποτέ άξιο διάδοχο, Michael Jackson, Madonna, Prince, George Michael & Wham, Tears for Fears, Madness etc.και τέλος καθώς τους έβλεπα να με κοιτάνε από πάνω επί δέκα λεπτά ακίνητοι θυμήθηκα όλα τα super rock group των eighties που δεν αξιώθηκε κανείς να τα διαδεχτεί επάξια, R.E.M, U2, INXS, etc.
Όλα αυτά πέρασαν από το μυαλό μου στα εννιά λεπτά που αλληλοκοιταζόμασταν γιατί στο τελευταίο λεπτό μου ήρθε μια φλασιά από το live των Μassive Attack στις Βρυξέλλες στην Protection tour του '94 που κατά τον ίδιο τρόπο στο φινάλε δήλωναν την σιγουριά μιας μπάντας ότι τα έδωσε όλα και άρα δίκαιη η υπεροχή της και η αποθέωσή της από το κοινό της!Λες να είναι έτοιμοι και οι Duran Duran να μας στείλουν αδιάβαστους, λέω από μέσα μου!!!
Let the madness begin, με εναρκτήριο το single-reunion, το 'Sunrise'. O Simon τεστάρει τη φωνή του μονολογώντας "η μουσική είναι ανάμεσά μας", η μπάντα αρχίζει να παίρνει τις πρώτες στροφές από τα χάι-χατ του Roger Taylor και μας δείχνει τις ορέξεις τις. Στο ρεφραίν ο Simon o απουσιολόγος παίρνει απουσίες μετρώντας τα υψωμένα μας χέρια καθώς βροντοφωνάζουμε "reach out for the sunrise put your hands up to the big sky" και είμαστε όλοι εδώ 17000 X 2 χέρια υψωμένα στον αέρα. Αυτοί που δεν μπόρεσαν, ραντεβού του χρόνου με νέο δίσκο, αυτοί που δεν ήθελαν ας βάλουν κάνα cd ή καμιά νέα κάρτα ήχου στα αραχνιασμένα (από το 'Εlectric cafe' και έπειτα) keyboards των ουραγών πλέον Γερμανών (ghosts in the machines)!
Γιατί σήμερα βλέπουμε πέντε ανθρώπους να προγραμματίζουν τόσο ευφάνταστα και τόσο δημιουργικά τα μηχανήματά τους και φωνή τους σε σημείο που να μην υπάρχει χώρος για συγκρίσεις αναμνήσεις από το παρελθόν.OI DURAN DURAN ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟ ΤΩΡΑ!!!
Aναμενόμενο το track list της συναυλίας όχι όμως και η απόδοση των Duran Duran. Ειδικά για τον Simon μπορώ να πω και το εξής: Μπορεί ο Bono, ο Nick Cave και ο Michael Stipe και η Siouxsie να βράχνιασαν, μπορεί ο Dave Gahan και ο George Michael να ξενέρωσαν, μπορεί ο Robert Smith να ξeμωράθηκε, όμως με την αποψινή performance ο Simon Le Bonn πιστοποιεί ότι μαζί με τον Morrissey είναι βασιλιάδες της σκηνής και αιωνόβιοι performers!
Οι DURAN απευθύνουν το ερώτημα "is anybody hungry?" και αρχίζουν να παίζουν το 'Hungry like the wolf' και όλοι παθαίνουμε πλάκα και συνειδητοποιώ ότι μοιάζει καταπληκτικά τόσο το κουπλέ όσο και το ρεφραίν με το 'Everyday should be a holiday' των πνευματικών μουσικών τέκνων τους Dandy Warhols. Επόμενος σταθμός ο πλανήτης Γη και κάπως έτσι είχαν αρχίσει όλα για αυτούς στις αρχές του '80! Κάπως έτσι πήραν τη σκυτάλη οι Killers με το εθιστικό 'Somebody told me' όσο και για τους The Bravery με το ανατριχιαστικό 'An honest mistake'. Take 5 για τον Simon όσο οι υπόλοιποι πλαισιώνονται από τον καταπληκτικό σαξοφωνίστα κο τάδε για να μας εξηγήσουν τις εμμονές τους με την τίγρη 'Tiger, tiger'.
Η πρώτη breath-taking στιγμή του live είναι γεγονός καθώς ο Simon ξεπροβάλει με την κλασική φορεσιά του σωφέρ για να αποδώσει σε πλήρη ταύτιση το 'Τhe chauffeur'! Ο Νick Rhodes αρχίζει να παίζει το εισαγωγικό ριφ του 'Save a prayer' για κάνα δίλεπτο και εμείς εκστασιασμένοι ακούμε προσεκτικά τις οδηγίες χρήσης που μας παραθέτει ο Simon."I want you to sing along it's easy you know the words,don't you?". Έλα μου ντε που ενώ τους ξέραμε τους ξεχάσαμε και θυμόμαστε μόνο το ρεφραίν. Επικρατεί απόλυτη βουβαμάρα και το 'Save a prayer' οδεύει ορχηστρικά μέχρι το ρεφραίν ώσπου γίνεται χαλασμός και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο γήπεδο της Liverpool και βροντοφωνάζεις το "you ''ll never walk alone".
Φοβερό track το 'Nice' από το 'Astronaut' που αποδεικνύει ότι εκτός των άλλων συνεχίζουν να γράφουν τρομερά τραγούδια μετά από 27 χρόνια από την δημιουργία τους! Decent single και το
'What happens tomorrow' που το υποδέχεται ζεστά ο κόσμος αλλά που ο ίδιος κόσμος παραληρεί με τα chorus αρπίσματα του Andy Taylor καθώς ξεκινάει το μεθυστικό σε στυλ Sade 'Come undone'!!! No no no there's no limit μας έλεγαν οι σκανδιναβοί 2 unlimited ενώ τώρα φωνάζουμε 17000 και άνω πόπερς no no notorious, notorious και ξεκινά η απόλυτη φανκιά που ξέχασε να συνθέσει ο Prince μετά το 'Parade'. Μετά την απόλυτη φανκιά έρχεται η απόλυτη πανκιά 'Careless memories' με την επιληπτική μαρτυρία του Simon (βρε κάτι πήρε αυτός, κόκα κόλα πάει με όλα), που σε κάνει να διαγράφεις όλα τα άλλα εκτός του 'Primary' των The Cure!!!
Δεν μπορώ να περιγράψω τι έγινε μετά γιατί ακολούθησε ο καταιγισμός, 'Reflex', 'A view to a kill', 'Wild boys' καθώς και η extented version του 'Girls on film', στην διάρκεια του οποίου ο Simon παρουσίασε την 27άχρονη μπάντα του, έκανε ειδική tribute προσφώνηση στον "αδελφό" του John Taylor (μας έβαλε να του φωνάζουμε "play the fucking bass John"), και αφού τους παρουσίασε όλους έκανε το μοναδικό stage diving του live έτσι ώστε να βρει κάποιον να τον παρουσιάσει κι αυτόν.
Μπορεί να μην έχω πάει σε πολλές συναυλίες αλλά από αυτές που έχω πάει ήταν πολύ καλύτεροι από τους Cure το '89, τους New Order το '93, τους U2 του '97 και τους Depeche Mode το '02!!
Η ΣΟΒΑΡΟΦAΝΕΙΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΕΜΑΣ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. Mainstream or alternative has winners & losers. Are you a loser?
Ιάκωβος "rude boy" Κομνηνός
