Bound to fly
Πέντε τρόποι για να περάσεις καλύτερα στο Aν Club:
α) Ντύσου σα να είναι καλοκαίρι (κοντομάνικο - τζιν) ανεξαρτήτως εποχής.
β) Μάθε να κρατάς το ποτήρι σου όσο πιο ελαφρά γίνεται. Καλύτερα να σου πέσει κάτω, παρά να σού σπάσει το πλαστικό και να σου χυθεί η μπύρα στο χέρι.
γ) Απόφυγε να κάτσεις στο πλατύ σκαλοπάτι πίσω πίσω. Είναι "φυσικό πέρασμα" και αυτοί που πηγαινοέρχονται πέρα-δώθε θα σου αποσπάνε την προσοχή από τη συναυλία. Εκτός βέβαια κι αν σου αρέσει να βλέπεις τις σαβούρες που τρώνε όσοι δε βλέπουν το σκαλοπάτι (σχεδόν όλοι) και περδικλώνονται.
δ) Θυμήσου το γνωστό r'n'r ρητό "αν πας σε συναυλία και δε σου δώσει flyer o Ραουζαίος, είναι σα να μην πήγες". Κοίτα δεξιά-αριστερά, και κάπου θα τον εντοπίσεις.
ε) Διάλεξε να πας σε μέρα που παίζουν οι The Earthbound. Είναι ο φυσικός τους χώρος.
...όχι βέβαια ότι οι The Earthbound δε μεγαλουργούν επί σκηνής ανεξαρτήτως χώρου, αλλά μέσα στο Aν έχουν κάνει πολύ απλά μερικές από τις πιο απογειωτικές εμφανίσεις τους. Τούς θυμάμαι Χριστούγεννα τουλάχιστον άλλες δύο φορές. Μία σε ένα χριστουγεννιάτικο πάρτυ του Rock FM στο αείμνηστο Ρόδον, και μία στο Αν, όπως και φέτος. Στις "εορταστικές" τους εμφανίσεις, οι The Earthbound φροντίζουν να προσθέτουν μία ακόμα συνιστώσα εξωστρέφειας στη μουσική τους. Οι περιπετειώδεις αναπτύξεις των κομματιών τους παρουσιάζονται ακόμα πιο ανάγλυφες, ακόμα πιο ζωηρές. Κι αν το καλύτερο κριτήριο για ένα live είναι το κεφάλι που έχεις φτιάξει το επόμενο πρωί, τότε οι The Earthbound είναι δικαιωματικά το ιδανικό group για ζωντανές εμφανίσεις: το hangover που μάς προσφέρουν συνίσταται σε μια γλυκειά και ανεξήγητη παραζάλη, έναν νοσταλγικό ενθουσιασμό, και - ασφαλώς - μια ανάγκη να ξανακούσεις τους δίσκους τους.
Αν μετρήσει κανείς και το soundtrack που είχαν γράψει για την ταινία του Αντώνη Καφετζόπουλου "Στάκα-μαν!", η δισκογραφία των The Earthbound αριθμεί τρία albums: και οι τρεις αυτοί δίσκοι είναι κάτι παραπάνω από αξιόλογοι, αλλά σε κανέναν από αυτούς δεν έχει κατορθώσει να αποτυπωθεί πλήρως η μυσταγωγία που βγάζει το συγκρότημα όταν βρίσκεται επί σκηνής. Αυτή η ανατριχίλα που σε πιάνει κάθε (μα κάθε) φορά που ξανακούς το "Jeffrey Lee Pierce", η ενέργεια που εκλύεται όταν το group εξακολουθεί να τελειοποιεί με κάθε νέα εκτέλεση το "Gardenia" - το οποίο πλέον μοιάζει ολοκληρωτικά δικό τους, ή οι παράξενοι κόμποι στο στομάχι που προκαλεί το "Lost"... Κι επειδή μάλλον κανένα studio δε θα μπορέσει να παγιδεύσει σε πλαστικό την άφθαρτη underground αύρα του σχήματος, οι συναυλίες τους θα παραμένουν ο καλύτερος τρόπος για να ταξιδέψεις μαζί τους, είτε στις σκοτεινότερές τους και απόλυτα λυτρωτικές στιγμές, είτε όταν μεταμφιέζονται σε ευφυείς διασκεδαστές που έχουν έρθει για να αλώσουν τις ερεθιστικές ρυθμολογίες του λατινοαμερικάνικου ήχου.
Σε όλα αυτά, βέβαια, υπάρχει και το παρελθόν. Ακόμα κι αν θέλαμε, δε θα γινόταν να το ξεχάσουμε, μιας και ο Πάνος στα κρουστά φοράει μπλουζάκι Honeydive, ενώ το πρώτο πράγμα που σε υποδέχεται όταν μπαίνεις στο Αν είναι μια παλιά αφίσα των The Last Drive. Με λίγα λόγια, οι άνθρωποι που απαρτίζουν τους The Earthbound είναι αυτοί που έχουν γράψει τις πιο ένδοξες και συγκινητικές στιγμές στην ιστορία της ελληνικής r'n'r σκηνής. Αυτός θα ήταν από μόνος του ικανός λόγος ώστε οι συναυλίες του group να στέκονται ως πόλος έλξης όσων κάποτε έλυωναν το "Underworld Shakedown" ή το "Frail" στα πικάπ τους, κι όμως, ακούγοντας το παρόν, κάθε άλλο παρά έχουμε μία απλή περίπτωση "respect". Οι The Earthbound είναι πάνω από όλα σπουδαίοι γιατί, βασισμένοι σε ένα πολύτιμο παρελθόν, έχουν χτίσει έναν καινούριο ήχο, γεμάτο παλμό και ατόφιο συναίσθημα, με μπόλικες γνώριμες αναφορές, αλλά και άλλες τόσες αναπάντεχες τροπές και εκπλήξεις. Και όσοι είχαν την τύχη να είναι παρόντες στη χριστουγεννιάτικη συναυλία και άκουσαν τα καινούρια τους κομμάτια - που με το πρώτο κιόλας άκουσμα συγκαταλέγονται στις καλύτερες στιγμές τους - δεν είχαν παρά να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό που μάς ενθουσιάζει περισσότερο στους The Earthbound είναι το μέλλον (έστω κι αν αυτό σημαίνει ότι μάλλον δύσκολα θα τούς ξανακούσουμε να διασκευάζουν το "The Devil May Care"!)...
Eίναι περασμένες δύο, και τα σχεδόν πεντακόσια άτομα που ταξίδεψαν με τους The Earthbound σκορπίζονται στα Εξάρχεια, και αναμειγνύονται με τον υπόλοιπο κόσμο που κάνει υστερικές προσπάθειες για να κανονίσει πώς θα περάσει την παραμονή Πρωτοχρονιάς. Εμείς το πρωτοχρονιάτικο δώρο το πήραμε ήδη, και δεν ήταν άλλο από την εικόνα του Αλέξη να ακουμπάει το χέρι του στην καρδιά του για να μάς ευχαριστήσει που ήμασταν εκεί.
