Edgar Broughton Band

Το ίδιο βράδυ έπαιζαν στο ΑΝ οι Άστρονοτς. Όμως τους είχα δει, μαζί με τον Πάτρικ Φιτζέραλντ και τον Στίιβ Λέικ των Ζάουντζ, σ' ένα μικρό συμπαθητικό μπαράκι στο Λονδίνο πριν 10 χρόνια, όταν με είχε στείλει η σαλονικιώτικη δισκογραφική Λέιζι Ντογκ για μια ατελέσφορη, όπως ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένο, προσπάθεια εξαγωγής των ελληνικών ροκ προϊόντων στη διεθνή αγορά.

Το βαθιά συγκινητικό ουμανιστικό αναρχικό μήνυμα της βραδιάς εκείνης ήταν μια αναζωογονητική υπενθύμιση της ελευθεριακής κατάστασης που είχαν ήδη δημιουργήσει μπάντες σαν τους Έντγκαρ Μπρόουτον Μπαντ από τα τέλη ακόμα των 60ς. Διάλεξα, λοιπόν, αυτό το βράδυ να δω τους πρώτους διδάξαντες. Και το μήνυμά τους παρέμεινε ίδιο, ζωντανό, εφικτό κι ανθρώπινο.

Οι Έντγκαρ Μπρόουτον Μπαντ στα σαράντα χρόνια τους ως κολεκτίβα δεν άλλαξαν τον κόσμο, δεν έκαναν ούτε καν σουξέ. Άλλαξαν όμως το δικό τους κόσμο, καθώς κι ένα σωρό άλλους ανθρώπους σ' όλο τον κόσμο, ικανούς να γεμίζουν καλή ώρα μια βροχερή βραδιά ένα χώρο σαν το Γκαγκάριν σε μια μικρή περιφερειακή μεσογειακή χώρα που έμαθε γι' αυτούς από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά. Το βρετανικό ψυχεδελικό χαρντ ροκ τους, ούτως ή άλλως εμπλουτισμένο ποικιλόμορφα από δίσκο σε δίσκο, στήριξε επαρκέστατα μια βραδιά νοσταλγίας για κάποιους, αλλά και διαπίστωσης για κάποιους άλλους, ότι όταν το μήνυμα είναι ουσιαστικό, δεν ξεχωρίζουν οι διαφορές μεταξύ ηλικιών, καταστάσεων ή εποχών αλλά οι ομοιότητες: αδικία, εμπορευματοποίηση, πόλεμοι, ποδηγέτηση, παραμύθιασμα, με αντίπαλους την αγάπη, την έγνοια, την ευαισθησία και τη συνειδητοποίηση.

Τί να μου πουν οι Γκόουστ ή οι Πόρκιουπάιν Τρίι που έχουν πάρει το στιλ αλλά άφησαν απέξω όλα τα άλλα; Όχι, η ουσία αυτής της μουσικής παραμένει σ' ένα λάιβ των Έντγκαρ Μπρόουτον Μπαντ (Ρομπ "Έντγκαρ" Μπρόουτον, φωνή, κιθάρα, ενδιάμεση διήγηση ιστοριών, Στίιβ Μπρόουτον ντραμς, κρουστά, είχε και γενέθλια, έκλεισε τα 57, του τραγουδήσαμε χάπι μπέρθντέι, Άρθουρ Γκραντ, μπάσο και νέο αίμα απ' τον υιό Λουκ Μπρόουτον, πλήκτρα, σαμπλς και άγχος να μας ανεβάσει λες και υπήρχε περίπτωση να μην, και τον Ντέιβ Κοξ, κιθάρες). Σαράντα χρόνια τώρα.

Υγ1. ΔΕΝ έπαιξαν το Ντόον Κρεπτ Εγουέι (διαβάζεται με ατμόσφαιρα επικήδειου. Ρίξτε και κάνα δάκρυ συμπαράστασης στον πόνο του συντάκτη σας)
Υγ2. Ούτε όμως και το Απάτσι Ντρόπαουτ, ή το (συνεχίζεται)
Υγ3. Το καινούργιο τους κομμάτι, Σόλτζιερς Οφ Δε Λάιτ, είναι αξιοπρόσεκτο σαν ένα οποιοδήποτε κομμάτι των Μαρίλιον. Δεν πειράζει, το νέο είναι ότι συνθέτουν ακόμα, οπότε πού ξέρεις; (λέμε τώρα)
Υγ4. Άνοιξαν με Ίβνιν Όβερ Ρούφτοπς, τέλειωσαν με δεύτερο ανκόρ τα Χοτέλ Ρουμ και Πόππυ. Λα λαλα λαλαλαλα...
Υγ5. Στο Λαβ Ιν Δε Ρέιν έπαιξαν οι τρεις τους. Μας μάτωσαν τ' αυτιά, όπως και στο
Υγ6. Άουτ Ντίμονς Άουτ, με το οποίο έκαναν το πρώτο ανκόρ, όπου μας μάτωσαν και τα πλεμόνια καθότι ουρλιάζαμε όλοι μαζί όξω δαιμόνια όξω. Φίλε σέρφερ που διαβάζεις, πορώνεσαι αλλά δεν ήσουν εκεί να το ζήσεις αυτό, σε λυπάμαι...