On this evening light
Μια καλή συναυλία, τελικά, μπορεί να λειτουργήσει με δυο διαφορετικούς τρόπους. Είτε προτρεπτικά και καταλυτικά ως προς την παραπέρα γνωριμία σου με τον καλλιτέχνη/γκρουπ, είτε απλά σαν επιβεβαίωση, σαν επιβράβευση και δικαίωση όλων όσων φανταζόσουν ότι θα δεις και θα ακούσεις με βάση την ήδη ακουστική σου εμπειρία από τον δίσκο.
Στο γεμάτο Principal το βράδυ της Πέμπτης, η πλειοψηφία γνώριζε καλά τι πήγε να δει και οι βρετανοί Editors φρόντισαν να τους ικανοποιήσουν.
Προσωπικά, ουδέποτε ήμουνα φαν των συγκροτημάτων που, είτε αντιγράφουν, είτε αναβιώνουν (ακόμα και με τον δικό τους ταλαντούχο τρόπο) παλαιότερους ήχους και στυλ που μερικά από αυτά, έμελλε μέχρι και να αλλάξουν τον ρου του ροκεντρολικού "γίγνεσθαι".. Οι Editors σαφώς και ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, έχοντας με ιδιαίτερη μαεστρία (αλλά και γνώση) επαναφέρει το χρώμα, την μυρωδιά και την αισθητική της σκοτεινής πλευράς των 80'ς, μέσα από τραγούδια που ανακατεύουν ένα σωρό στοιχεία από εκείνη την εποχή, γαρνιρισμένα με την χαρακτηριστική και αλά Ian Curtis φωνή του Tom Smith.
Ας ξεκινήσω από τον τελευταίο.
Κλασικός frontman με ηγετικές τάσεις στην διάρκεια το σόου και τον προβολέα στραμμένο πάνω του. Καμιά σχέση δηλαδή με αυτό που οι Editors ή οι Interpol και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, έχουν σαν σημείο αναφοράς.. Χαρισματικός πάντως, πήρε τα ηνία και δεν τα άφησε καθόλου. Τραγούδησε, έπαιξε κιθάρα, πλήκτρα, πιάνο (σε σόλο στιγμή) και γενικά θύμισε λίγο Thom... York!
Αν παραβλέψει λοιπόν κανείς την οποιαδήποτε καχυποψία για όλα τα προαναφερθέντα και το τι τέλος πάντων θέλουν οι Editors από την ζωή μας, και μπει στο πετσί της συναυλίας τους - και εδώ θέλω να καταλήξω, το αποτέλεσμα θα είναι θετικό.
Με ικανοποίησε και η ερμηνεία και το παίξιμο της μπάντας και ο ήχος και όλη η ατμόσφαιρα (ενθουσιώδης από τα νιάτα που έσπευσαν να γεμίσουν τις μπροστινές σειρές...) παρ' όλη την πιστή μεταφορά των τραγουδιών από τον δίσκο και το σερβίρισμα τους χωρίς καμιά διάθεση διαφοροποίησης από αυτόν. Άλλωστε, υπάρχει λόγος; Που νομίζετε ότι βρίσκεστε; Σε κανένα σκοτεινό υπόγειο του Manchester πριν 30 χρόνια;
Τα Smokers Outside the Hospital, An End Has a Start και Bones από το An End has a Start αλλά και τα Lights, Munich, Blood, All Sparks από το The Back Room, άντε και το Papillon από το πρόσφατο (και σαφώς με αλλαγμένο και πιο ηλεκτρονικό ήχο) Ιn This Light and on This Evening, ασφαλώς και αποτέλεσαν τις κορυφαίες στιγμές του live. Nαι αυτές που περιμένει ο λαός να ακούσει για να ηχογραφήσει, να βιντεοσκοπήσει, να φωτογραφήσει (η να φωτογραφηθεί μπροστά στην μπάρα με φόντο τον τραγουδιστή την ώρα που τα δίνει όλα..) και φυσικά να χορέψει στον οποιοδήποτε "ρυθμό".
Και ο φίλος μου ο Αλέξης; Και όποιος άλλος κάθισε πιο πίσω και δεν ήθελε να κάνει τίποτα από τα παραπάνω, παρά μόνο να ακούσει καλή μουσική και να νιώσει λίγο από το σκοτεινό, μουντό και απαισιόδοξο συναίσθημα που του προκαλούσε κάποτε η μουσική των Joy Division και όλης εκείνης της σκηνής που ακλούθησε μετά; Έφυγε, νομίζω ικανοποιημένος, αναπολώντας φυσικά...
ΥΓ: Κάποτε πρέπει να συζητήσουμε για το τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει τόσο πετυχημένα στην Ελλάδα όλα αυτά τα (βρετανικά κυρίως) συγκροτήματα ή καλλιτέχνες που συνδυάζουν όλα αυτά τα δραματικά - μελαγχολικά - μελωδικά -σκοτεινά στοιχεία στη μουσική τους αλλά και τη σκηνική τους παρουσία. Θα έχει ενδιαφέρον!
