Live σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα

5/12/2015 Principal club Theater, Θεσσαλονίκη

Της Εύας Κουσιοπούλου

Η πρώτη φορά που τους είδα ζωντανά ήταν στο Ejekt Festival το 2009 στο Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας Ελληνικού. Το line up περιλάμβανε πολλούς από τους αγαπημένους μου: Pixies, Jarvis Cocker, Royksopp, White Lies, Subways, Klaxons, Starsailor κ.α. . Kαι όμως είχα "κατέβει" κυρίως για τους Εditors. Ανήκω σε αυτούς που υποδέχτηκαν θετικά την αναβίωση του post-punk ήχου των Joy Division από τους Editors και τους έταιρους λεβέντες Interpol. Αν και τους τελευταίους δεν τους παρακολουθώ πια με την ίδια θέρμη. Αν και για να γίνεις Joy Division χρειάζεσαι έναν Ian. Για να μη θυμηθώ και την... καθ' όλα άκομψη ατάκα του μπασίστα των Editors Russel Leetch πως "δε τίθεται θέμα σύγκρισης γιατί οι J.D. δεν είχαν πουλήσει πολλούς δίσκους"! Δεν τα λες αυτά dear Mr. Leetch.

Επιστρέφω γιατί τα μέλη του γκρουπ από το Στάφορντ, αν και νεότεροι και πιο άπειροι τότε (σχηματίστηκαν το 2002) είχαν ήδη δώσει έξοχα δείγματα γραφής με τα "The Back Room" (2005), "An End Has a Start" (2007) και "In this Light and on This Evening" (2009) και ήταν εξαιρετικοί στο live. Ακόμη πιο "ένθερμη φαν" (σικ!) έσπευσα να τους ξαναδώ αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη στο Principal τον Απρίλιο του 2010. Ανάρρωνα από μία επέμβαση και ακόμη θυμάμαι πως ήταν αδύνατον να μείνω καθισμένη στη θέση μου. Στο Ejekt του 2014 ήταν πια headliners μαζί με τους Kasabian και έπαιξαν για πάνω από 15.000 θεατές, ενώ είχαν πια εδώ και χρόνια μια θέση στο line up των μεγαλύτερων φεστιβάλ του κόσμου.

Όλα δείχνουν πως οι Editors θα συνεχίσουν να μας απασχολούν τα επόμενα χρόνια και δε θα χαθούν μετά τα δύο πρώτα άλμπουμ. Η είδηση ότι οι Editors έρχονται ξανά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη για δύο συναυλίες κυκλοφόρησε νωρίς. Δημιούργησε την αναμενόμενη ανυπομονησία στους έλληνες φαν, οι οποίοι όπως αποδείχτηκε είναι περισσότεροι από ότι νόμιζα. Για αυτό και η είδηση ότι τα εισιτήρια για το live στο Principal (το οποίο εδώ και καιρό έχει μετακομίσει στην Αποθήκη του Μύλου, σε χώρο γνώριμο, πιο οικονομικό από άποψη μετακίνησης και "συναυλιακά φορτισμένο") ήταν sold out δε ξένισε κανέναν. Το ξέραμε από μέρες πώς θα είναι sold out. Το ίδιο έγινε και στην Αθήνα. Το γιατί το (ξανα)νιώσαμε στο live. Οι Editors απευθύνονται πλέον σε χιλιάδες θεατές, μπορούν να γεμίσουν αρένες και στάδια με ισορροπημένα setlists, που δεν αφήνουν κανέναν παραπονεμένο.

Έτσι το βράδυ του Σαββάτου στηθήκαμε στην ουρά γύρω στις 9, ενώ οι πόρτες είχαν ήδη ανοίξει περίπου μία ώρα νωρίτερα και αρκετός κόσμος περίμενε ακόμη μήπως βρει έστω και την τελευταία στιγμή εισιτήριο έξω την είσοδο. Το live ξεκίνησε στις 10 και κάτι με Smith, Leetch και τους Edward Lay, Justin Lockey και Elliott Williams να βγαίνουν στη σκηνή και τις οθόνες των κινητών των fans να φωτίζουν το χώρο. To live άνοιξε το καινούριο "No harm" και ακολούθησε το "Sugar" που προτιμούν οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Όπως ήταν αναμενόμενο παρουσίασαν επτά από τα δέκα κομμάτια του "In Dream", ωστόσο στάθηκαν γενναιόδωροι παίζοντας και αρκετά από τα παλιά τους. Αν και τους αγαπώ κυρίως για τα δύο πρώτα, πιο σκοτεινά άλμπουμ τους -η αναβίωση που λέγαμε- οφείλω να παραδεχτώ πως ο Smith συνεχίζει να γράφει καλούς στίχους. Το κοινό φαινόταν να γουστάρει τη στροφή στον ηλεκτρονικό ήχο και ήξεραν τους στίχους από τα περισσότερα κομμάτια.

Τη setlist θα τη βρείτε παρακάτω αλλά θα μείνω στα highlights (σικ) και παλαιότερες επιτυχίες του γκρουπ όπως τα αγαπημένα "An End Has A Start", "Munich", "The Racing Rats", το "Bricks & Mortar" και την ακουστική εκδοχή του "Smokers Outside The Hospital Doors". Κοιτώντας τον Tom Smith να χορεύει και να ευχαριστεί στα ελληνικά το κοινό συνειρμικά μου έκανα τη σκέψη "Ας μη γίνουν οι νέοι U2, μη γίνουν άψογοι επαγγελματίες-διεκπαιραιωτές ". Άλλα μεγέθη βέβαια και συνειρμοί είναι αυτοί δε μπορείς να τους ελέγξεις. Εγώ μπορεί να αγαπώ πιο... οικογενειακά live, από την άλλη όμως γιατί να περιορίσεις μια δυνατή, συνεπή στις αρχές της μπάντα σε μικρότερους χώρους; Άλλωστε διαθέτουν από την αρχή της πορείας τους έναν τραγουδιστή-leader, χαρακτηριστικό ήχο, συνεχίζουν να κερδίζουν νέους ακροατές με τη στροφή σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια και δε μπορείς να βρεις κανένα αρνητικό στα live τους.

Αντίθετα φεύγουν όλοι ακόμα πιο πωρωμένοι με τη μπάντα, που την ιδρώνει τη φανέλα. Άξιοι, άξιοι! Όπου η φανέλα (έστω t-shirt) από καιρό τώρα έχει αντικατασταθεί για τον Tom με λευκά πουκάμισα με σηκωμένα μανίκια και μαύρα υφασμάτινα slim παντελόνια. Οφείλω να ομολογήσω πάντως πως βλέποντας τον να λικνίζεται και να παίζει αυτάρεσκα με το καλώδιο του μικρόφωνου στη σκηνή σκέφτηκα ότι μόνο αυτός και ο επίσης βρετανός Colin Firth μπορούν να τα φορέσουν, χωρίς να θυμίζουν σερβιτόρο σε ταβέρνα της Κρήνης. Στιλιστική παρένθεση. Συνεχίζω ακάθεκτη.

Κάπου εκεί μας χαιρέτησαν και έφυγαν από τη σκηνή για να επιστρέψουν μετά από τη θορυβώδη απαίτηση του κοινού που τους καταχειροκρότησε για το encore και τα "Ocean Of Night", "Papillon", "Marching Orders". Για τον πανικό που επικράτησε μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες του ύμνου "Papillon" δε θα γράψω- το θεωρώ αυτονόητο για όποιον γνωρίζει έστω λίγα για το γκρουπ. Λες και όλοι όσοι ήταν στο Principal περίμεναν το έναυσμα για να χτυπηθούν, λες και δεν είχαμε χορέψει/κουνηθεί ήδη αρκετά την προηγούμενη ώρα!

Σταματώ διότι είπα θα γράψω μόνο 2-3 παραγράφους... Αλλά τι editor/ Editors fan θα ήμουν αν ήμουν συνεπής στην υπόσχεση μου;

Set list: No Harm, Sugar, Life Is A Fear, Blood, An End Has A Start, Forgiveness, All Sparks, Eat Raw Meat = Blood Drool, The Racing Rats, Formaldehyde, Salvation, Bones, Smokers Outside The Hospital Doors (acoustic), Bricks & Mortar, All The Kings, A Ton Of Love, Nothing, Munich, Encore: Ocean Of Night, Papillon, Marching Orders

04/12/2015 Gazi Music Hall, Αθήνα

Του Χρήστου Αναγνώστου

Φανταστείτε τη χειρότερη νύχτα της ζωής σας, αυτή που σας έχει χαραχτεί στο μυαλό πριν από χρόνια και δεν διαγράφεται με τίποτα. Θα σας συντροφεύει για πάντα σαν σημάδι από την παιδική σας ηλικία. Κάπως έτσι ήταν και η συγκεκριμένη βραδιά, με την διαφορά ότι μάλλον θα πρόκειται για μια από τις καλύτερες. Γιατί προφανώς οι Editors έχουν ψυχή.

Παραβλέπουμε το γεγονός ότι μας στοιβάξαν όλους σ' ένα μπουζουξίδικο αμφιβόλου ακουστικής, με πρώτο γκρουπ τους Cyanna Mercury. Φυσικά οι πιο πολλοί εκεί μέσα για τους Editors είχαμε πάει. Όπως μου τόνισε και ο Άρης (Καραμπεάζης) σε μια πρόσφατη συζήτηση, το γκρουπ είναι ελληνικό. Εννοώντας ότι απευθύνεται αρκετά στα ακούσματα του ελληνικού κοινού (βλέπε D.M. Puressence κλπ).

Με ένα χορταστικό setlist που ακολουθούν σε όλη την περιοδεία τους, ξεπέρασαν σε διάρκεια την κλασική μία ώρα και ένα τέταρτο των συναυλιών. Ο προπονημένος leader τους περπατούσε πάνω κάτω στην σκηνή σαν μια αυτόνομη ύπαρξη με ασύνδετα άκρα, παίρνοντας χαρακτηριστικά αφύσικες πόζες καθ' όλη την διάρκεια της συναυλίας. Το καλό με τον χώρο βέβαια ήταν ότι τα περισσότερα ποντίκια εκεί μέσα (ε σόρι... κόσμος) είχαν ορατότητα με αποτέλεσμα να μπορέσουμε να θαυμάσουμε όλο το μεγαλείο των Editors. Οκ, πολλοί θα πουν ότι υπάρχουν ορατές επιρροές όπως στο "A Ton of Love" (Desire - U2) αλλά αν στην ιστορία της μουσικής ασχολούμασταν συνέχεια με την παρθενογένεση, ε τότε θα ακούγαμε τα κρόταλα των πρωτόγονων μόνο.

Αποδείχτηκε ότι ο τραγουδιστής "μιλάει" όχι μόνο στις γυναίκες αλλά και στους άντρες, μιας και στην πρώτη σειρά συναγωνίζονταν όλοι για μια ματιά του. Επίσης το ανακάτεμα των τραγουδιών του νέου άλμπουμ με τα παλιά ήταν ανώδυνο και ιδιαίτερα ευχάριστο θα έλεγα, μιας και είχες την άνεση να απολαύσεις όλες τις παραλλαγές του ίδιου σχήματος. Στο "Sugar" ψάλαμε σαν χορωδία εκκλησίας όλοι μαζί , στην ακουστική εκτέλεση του "Smokers Outside the Hospital Doors" κοινωνήσαμε ως πιστοί στον παπά της post-punk ενορίας μας και τέλος στο "Papillon" αναστηθήκαμε κανονικά με την μακροσκελή και φοβερή παράλληλα εκτέλεσή του.

Τελικά υπάρχει "Salvation" για τα στατικά βρετανικά γκρουπ και λέγεται Editors. Όσο για τον Tom Smith σηκώνει μόνος του το λάβαρο της επανάστασης ενάντια στις βαρετές και μη συγκλονιστικές συναυλίες στην ζωή μας. Κάποιοι μπορεί να μην διαβούν ποτέ τα σκαλοπάτια μιας κανονικής εκκλησίας αλλά τα φιλιά που αντάλλαξαν εκεί υπό τους ήχους του "Ocean of Night" είναι πιο σημαντικά από τους φρούδους όρκους της καθημερινότητας.
_____

Φωτογραφίες: Άκης Καλλόπουλος