Gestalt συναυλία τρίτου επιπέδου

Gestalt Συναυλία τρίτου επιπέδου

Αυτό θα ήταν το τέταρτο live αυτή την εβδομάδα και κάπως έτσι θα έσπαγα και το προσωπικό μου ρεκόρ. Μιλάμε πάντα για κανονικές συναυλίες (όχι φεστιβάλ) σε κλειστό χώρο με αγορά εισιτήριου και φυσικά στην ίδια πόλη. Συνήθως στις πάνω από τρεις βγαίνει κάποια κούραση κάποια στιγμή και κάποιον αδικείς, οπότε το αποφεύγω. Αλλά πότε θα ξαναβρεθώ φθινόπωρο στο Παρίσι σε εβδομάδα σχετικής συναυλιακής προσφοράς; Βλέπετε υπάρχουν και αυτές οι πόλεις, όπου τα συγκροτήματα προσπαθούν τα ίδια να κλείσουν κάποια εμφάνιση, σε αντίθεση με τις δικές μας πόλεις που προσπαθούμε εμείς να τα φέρουμε για να παίξουν. Βέβαια το Παρίσι ως μία από τις ακριβότερες πόλεις στον πλανήτη τείνει να φύγει από την λίστα τους γιατί έχει καταντήσει ασύμφορο να παίζουν σ ’αυτό. Πάμε στα του live όμως.

Το Trianon είναι ένα πανέμορφο θέατρο με 2 εξώστες και φυσικά χώρο για όρθιους. Αποπνέει μια παλαιότητα-αρχοντιά από την πρώτη στιγμή που θα μπεις μέσα. Το δικό μας εισιτήριο ήταν στον δεύτερο εξώστη, αλλά μπορούσες να κινηθείς και να δεις την συναυλία από όπου ήθελες. Μπαίνοντας μέσα ακούσαμε μουσική και αντικρίσαμε το support που μόλις είχε ξεκινήσει. Ήταν 3 άτομα με ένα υποτυπώδες drum machine που έπαιζαν συνθέσεις από μια άλλη εποχή. Για την ακρίβεια είχαμε μπροστά μας τον Harry Howard. Ναι, ναι, πολύ σωστά κάνατε την σύνδεση, επρόκειτο για τον μικρό αδερφό του εκλιπόντα Rowland S. Howard από τους Birthday Party. Ο ίδιος έδειχνε να παίζει στο πολύ χαλαρό, λες και είχε 10 άτομα από κάτω, πήδηξε κι ένα κομμάτι για να μην τραβήξει το σετ και “get in someone’s way” όπως μας είπε, έβαλε και τον μπασίστα να μας πει κάτι στα γαλλικά μιας και μένει εδώ και μας αποχαιρέτησε. Σίγουρα ψυχολογικά νοιώσαμε ότι αγγίζαμε ένα κομμάτι μουσικής ιστορίας, μουσικά όχι και τόσο.

Πήγαμε και μια βόλτα πάνω να δούμε τι λέει ο εξώστης και κει παραμείναμε για την πρώτη ώρα της συναυλίας των E.Neubauten, μιας και μπορούσες να δεις λεπτομέρειες όπως π.χ. ότι ο Blixa ήταν ξυπόλυτος, που από κάτω απλά δεν γινόταν. Αλλά ας το πιάσουμε από την αρχή. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους είχα ξαναδεί. Μια φορά τους ακούγαμε μ’ ένα φίλο έξω από το Θέατρο Βράχων κάπου το 2000 και αναρωτιόμασταν ποια είναι αυτή η κοπέλα που τσιρίζει, για να μας πουν μετά οι άλλοι που είχαν πάει ότι ήταν ο Blixa. Η αλήθεια είναι ότι όταν ένα γκρουπ κατηγοριοποιείται ως ιστορικό/μοναδικό/πρωτοπόρο δημιουργείται ένα περίεργο συναίσθημα που λες «έλα μωρέ την άλλη φορά θα πάω» και κάπως έτσι πέρασαν 20 χρόνια. Όπως και να ‘χει λοιπόν ο Blixa με την παρέα του ήταν εδώ. Και κάπου μετά το πρώτο κομμάτι μας ενημέρωσε ότι στα (ας τα πούμε) κρουστά θα ήταν απόψε ο Thomas Richter μιας και το κανονικό μέλος είχε ένα μικροατύχημα που δεν του επέτρεπε να εμφανιστεί. Ο Blixa που λέτε λοιπόν για όσους τον έχετε ακόμη στο μυαλό σας ως το ξωτικό από τους Bad Seeds, μεγάλωσε, μάκρυνε τα μαλλιά του, φοράει ακόμη γιλέκα αλλά από φτερά πλέον και όχι από λάστιχα και πήρε μερικά κιλάκια παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά παραμένει ένας ζεστός τύπος που είχε έρθει να περάσει καλά με τα φιλαράκια του.

Η αλήθεια είναι ότι αυτοί οι μουσικοί έχουν κάνει τα πάντα για να εκμαιεύσουν ήχους από οποιοδήποτε αντικείμενο. Είδαμε πλαστικά μπουκάλια, μπιτόνια βενζίνης, καρότσι σουπερμάρκετ (πρώτη φορά πάνω στην σκηνή από το 1987 όπως μας είπε και ο ίδιος ο Bargeld) και φυσικά σωλήνες (τι σκ... τους κάνουνε τους σωλήνες που λένε και οι δικοί μας οι Lost Bodies). Α ναι, και τρυπάνι φυσικά, αν και παρέμεινε σε χαμηλούς τόνους. Τα ντραμς δεν είχαν tom αλλά υπήρχε ένα κομμάτι μέταλλο το οποίο χτυπούσε ο πολυοργανίστας ντράμερ. Γενικά βιώσαμε μια οπτικοακουστική πανδαισία χωρίς δηθενιές. Οι άνθρωποι αυτό που κάνουν το πιστεύουν και το κάνουν χρόνια.

Το γκρουπ έκατσε σχεδόν δυο ώρες στην σκηνή, σε απόλυτη συνεργασία μεταξύ τους, με μικρά αναγκαστικά διαλλείματα ανάμεσα στα κομμάτια, μιας και αρκετές φορές χρειάστηκε να μετακινηθούν άνθρωποι και «όργανα» για να δώσουν την θέση τους σε κάποια αλλά όπως π.χ. ένα τριβείο. Ήταν μια DIY κατάσταση η οποία όμως έχει γίνει τόσο δεύτερη φύση στους συμμετέχοντες που όλα κυλούσαν ήρεμα για τις σχεδόν δυο ώρες που κράτησε το live. Φοβερή φυσιογνωμία ο ξυπόλητος Alexander Hacke (ναι και αυτός) στο μπάσο (και όχι μόνο) που με το μουστάκι του και τα γυαλιά ήταν φωτοτυπία αυτό που λέμε Γερμανός τουρίστας, άλλα έδωσε ρέστα στο θέμα performance.

Η αποψινή βραδιά μου ‘φερε στο μυαλό τους παλιούς Bad Seeds που ήξερες ότι ήταν μουσικάρες και σε αντίθεση με κάποιους από τους έξτρας που ακολουθούν πλέον τον Cave, η ψυχή τους είχε θέση στην σκηνή και ας μην άρθρωναν κουβέντα. Αυτό που λέμε «ένας κι ένας». Σε μία καθόλου περίεργη κίνηση για τους ίδιους, ακούσαμε όλο το άλμπουμ ‘Alles In Allem’ αλλά δεν έλειψαν και κάποια πιο αγαπημένα του κοινού (εμένα όχι, στο σπίτι ακούω χέβι μέταλ) όπως τα “Sabrina” και “Nagorny Karabakh ”. Είχαμε και μια επαφή με την σκοτεινή κοινότητα του Παρισίου αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είχε και μεγάλο ποσοστό συμμετοχής, επίσης μόνο μια μοϊκάνα προσέξαμε στο κοινό και αυτή πεσμένη. O tempora, o mores! Τους αξίζει πάντως ένα Ηρώδειο ή έστω ένα Mέγαρο. Αν και οι ίδιοι θα έπαιζαν το ίδιο άνετα και σε μια κατάληψη, αλήθεια ξέφυγε καμία από τους προστάτες μας;