Kollaps!
Όταν έχω να γράψω για συναυλίες προσπαθώ να το κάνω με... διαφορά φάσης. Μία-δύο μέρες μετά. Ώστε να καταλαγιάσει ο αρχικός ενθουσιασμός (ή η αρχική απογοήτευση) και να δω τα πράγματα όσο πιο ψύχραιμα (ή μη ψύχραιμα, εάν ο αρχικός ενθουσιασμός διατηρείται, πράγμα που σημαίνει ότι όντως κάτι συνέβη εκείνο το βράδι) μπορώ. Έτσι θα γίνει και με ετούτη τη συναυλία μια και αυτές οι γραμμές γράφονται Παρασκευή βράδι, ήδη δηλαδή με δύο ημερών απόσταση από το γεγονός.
Τι χωρίζει, λοιπόν, την τέχνη των Neubauten από τους ασυνάρτητους θορύβους; Μα, η υψηλή αισθητική αναμφισβήτητα! Αυτό είχαμε την τύχη να απολαύσουμε εκείνο το βράδι στο Σινέ Κεραμεικός (ή Κεραμικός;). Μια setlist που χώρεσε όλη τους την 25άχρονη πορεία, ένα κολλάζ από ήχους και εικόνες μοναδικό και πανέμορφο. Δύο greatest hits ώρες (λες και μιλάω για την τελευταία περιοδεία των Σκόρπιονς νιώθω), η πρώτη πιο downtempo, η δεύτερη πιο "upbeat". Μια αισθητική μυσταγωγία, ένα σκοτεινό παραμύθι πότε συγκινητικό, πότε πιο έντονο. Όλα αυτά, ως προθέρμανση για το Synch Festival του καλοκαιριού.
Αν ήταν καλοί οι Einsturzende Neubauten εκείνη τη βραδιά; Ουσιαστικά ψεγάδια δεν μπορώ να βρω (δηλαδή δε σκότωσαν κάποιο κομμάτι φερ' ειπείν). Ο Blixa ήταν εκθαμβωτικός μέσα στο industrial ψυχόδραμά του. Έφτανε από μόνος του να γεμίσει ολόκληρο το venue. Ένας σκοτεινός πρίγκηπας, με αυτή τη χαρακτηριστική φωνή, τις γνωστές hi-fi κραυγές του που σε πάνε και σε φέρνουν, με χαριτωμένες κρίσεις λογοδιάροιας και διαβολεμένα μαύρου χιούμορ κατάφερε και το πήρε όλο το θέμα στις πλάτες του, όπως θα έπρεπε δηλαδή! Αν υπήρχε κάποιο παράπονο αυτό, θα μπορούσε να αφορά την υπόλοιπη μπάντα, η οποία όχι ότι δεν ήταν συνεπής στο έργο της, αλλά ήταν (παραπάνω από) εμφανώς κουρασμένη και βαρεμένη. Μας δικαιολογήθηκαν ότι ήταν άϋπνοι, αλλά αυτό μάλλον έπρεπε να το σκεφτούν πριν οργανώσουν τις ημερομηνίες της περιοδείας τους. (Μου θύμησαν λίγο τη συναυλία του Iggy και των Stooges το καλοκαίρι, όπου οι Stooges ήταν γερασμένοι, με κοιλιές και προγούλια, ενώ ο Ίγκυ ήταν εκεί, ακμαίος, έτοιμος να γαμήσει κάθε κοριτσάκι και αγοράκι του κοινού). Ευχάριστη έκπληξη ήταν η καλή ακουστική του Σινέ Κεραμεικός (ή Κεραμικός;) έτη φωτός καλύτερη από αυτή των εγχώριων συναυλιακών χώρων.
Αυτό που μου έκανε (καλή ή κακή, δεν έχω καταλήξει ακόμη) εντύπωση ήταν ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας του κοινού. Και δεν έχω καταλήξει αν αυτό είναι καλό ή κακό γιατί σκέφτομαι άδειους χώρους όπου έπαιξαν ονόματα του σήμερα και του αύριο (θες παραδείγματά; Radio 4, Six by Seven, Pretty girls make graves κοκ.), αλλά τέλος πάντων αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Το θέμα με το κοινό εκείνης της ημέρας ήταν η αγένεια μέρους αυτού, όπως του τύπου που φώναζε ασυναρτησίες σχετικά με το σεκιουριτά ανάμεσα στα κομμάτια. Κάποιοι άνθρωποι έχουν γεννηθεί μπαμπουίνοι! Και φαίνεται η απάντησή τους στις κονκάρδες που δίνονταν μαζί με τα εισητήρια ήταν κατηγορηματικά αρνητική. Τι έγραφαν οι κονκάρδες; "Are you in synch?"
Αυτά συνέβησαν το βράδι της Τετάρτης, σε μια από τις πιο γοητευτικά κακόφημες γειτονιές της Αθήνας, και μετά το τέλος της συναυλίας, το κέντρο βάρους μεταφέρθηκε στις παρυφές της Βουλιαγμένης, όπου κάποιοι μιλούσαν αφόρητα βρόμικα.
(επίσης το "πιτσιρίκι" -κατοχυρώθηκε!- το οποίο βρισκόταν στους Pretty girls make graves πριν καμιά βδομάδα και αναφέρω στην τελευταία στήλη μου, ξαναχτύπησε! Φίλε, είσαι όλα τα λεφτά. Αν διαβάζεις, στείλε mail, τώρα, έχεις φαν κλαμπ!)
[Φωτογραφίες : Γιώργος Χαριτίδης]
