Einsturzende Neubauten

- Δεν είχα σκοπό να πάω στους Neubauten και είχα και λόγο: Το 'χα πάρει απόφαση να "απαλλαγώ" και να "αποτινάξω" από την καθημέρα μου όλους αυτούς τους 40-something που με ταλαιπωρούν τα τελευταία (πόσα;-) τόσα! χρόνια... Είχα πειστεί ότι ΑΥΤΟΙ μεγαλώνουν γρηγορότερα από μένα...

- Μπέμπη με φωνάζουν οι δικοί μου άνθρωποι τελευταία και σαν σε τέτοιο μου πρόσφεραν εισητήριο και συντροφιά για το live τους στον Κεραμεικό. Τους χρωστάω χάρη (την αγάπη μου την έχουν έτσι κι αλλιώς) -έστω και αν μετά από αυτό το live, σχεδόν, αναθεώρησα τις επιθυμίες μου και αρκούντως μελαγχολώ κάθε που σκέφτομαι ότι για κάτι τέτοιες μυωπικές αυθυποβολές δεν πήγα στους The Ex πριν κάτι μέρες...-ανοησία δεν είναι στα 30+ μου να ξεκινώ πόλεμο στο καλοζωησμένο μου εγώ;...

- Η σχέση μου με τους Neubauten περιγράφεται ως "αμοιβαίος θαυμασμός". Πάντα πίστευα ότι αν με είχαν γνωρίσει θα γοητευόταν από την ευφυία μου...-αυτή που με οδήγησε σε διεξοδικές αναλύσεις περί του υφέρποντα φαρισαισμού της πρωτοπορίας, της ελλοχεύουσας αδυναμίας καλλιτεχνικού ερεθισμού και συγχνωτισμού από-και-με το σήμερα της αναξιοπαθούσας κοινότητας της arty καθεστυκιαίας τάξης, της ύποπτης απόπειρας μεταλλαγής του ριζοσπαστισμού σε popular art και σε μια σειρά ακόμη τέτοιες -κατά βάση, στοργικές- αθυροστομίες που συμπεριέλαβα στο (αδίκως ανέκδοτο όπως πίστευα) επιστημονικό μου πόνημα "Καλλιτέχνης θα πει...". Πλέον, είμαι σίγουρος ότι θα με γούσταραν ακόμη πιο πολύ: το έκαψα!

- ...Η μεγάλη επιτυχία των Neubauten είναι αυτό που κατορθώνουν να παρουσιάσουν πλέον αβίαστα και σ' όλη του την μεγαλοπρέπεια: ένα ΕΝΙΑΙΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΣΥΜΠΑΝ στο οποίο εντάσουν κι όποιες επιμέρους προτάσεις εχουν κάνει στα 25 χρόνια της ύπαρξης τους...- α, και που ελάχιστα τους ενδιαφέρει πόσο προσεγγίζει ή όχι τις όποιες εκφάνσεις κάθε λαϊκής (=pop/rock/industrial/ethnic/ambient κτλ) κουλτούρας. Το εναρκτήριο "Yu-Gung" και το "Die Befindlichkeit des Landes" (που ακολούθησε) την ίδια αισθητική προέβαλλαν και όχι τις (χαώδεις;) ηχητικές διαφορές που έχουν στις studio εγγραφές τους.

- Και για να μην παρεξηγηθώ: οι Neubauten ποτέ δεν ήταν pop για να είναι τώρα. Όπως δεν ήταν μόνο οι ευφυείς(,) πειραματιστές, ανατρεπτικοί(,) arty(,) εικονοκλάστες, είρωνες(,) stars(,) και προπαντώς ηχητικοί τρομοκράτες... Και παρ' ότι αν ήταν απλά ηλίθιοι(,) συντηριτικοί(,) συμβιβασμένοι(/) κούτσουρα-εικονολάτρες(,) και γραφικοί (ως μετεωρίτες) ηχο-μπάτσοι ελάχιστοι θα τους θυμόταν, οι ίδιοι έχουν την ψυχραιμία και το κουράγιο να αντιμετωπίζουν το έργο τους (και κάτι με πείθει και τους εαυτούς τους...) πέρα από τα συνήθη (σαν αυτά που διαβάζεις) φλιναφήματα του κάθε (επι-)κρίνοντα /πέρα ίσως και από τις όποιες απαιτήσεις ή και προκαταλήψεις φαίνετε να προβάλλει ακόμη και το (απροσδιόριστο με τα συνήθη φυλετικά χαρακτηριστικά) κοινό τους... Και αν η πρώτη τους εικόνα το πρωί δεν είναι φουγάρα σαν αυτά του Dusseldorf ούτε έχουν για ντεκόρ στα παραθύρια τους τους σκουπιδοτενεκέδες της συνοικίας τους, σίγουρα δεν ψάξαν για σπίτι στην γειτονιά της Heidi!* -Το τι λοιπόν μπορεί να περιλαμβάνει αυτο το σύμπαν εξωραιστε 'το σε δύο εικόνες... Η πρώτη είναι αυτή με το που μπαίνεις στο χώρο της συναυλίας: η σκηνή-εργαστήριο. Η δεύτερη είναι και η τελευταία του live: το group να υποκλίνετε με τον απόλυτα θεατρικό τρόπο που θα το έκανε κι ένας θίασος. Με τα δικά μου μέτρα η επιτυχία της "παράστασης" μετριέτε στο βαθμό που (για τις επόμενες τόσες ώρες και μέρες) εξόντωσε την όποια επιθυμία μου να παρακολουθήσω οποιαδήποτε άλλη...

- Οk,την στραγγάλισε. Όπως και την παρόρμηση/ανάγκη/επιθυμία (ή εν τέλει διαστροφή) να την συγκρίνω με οποιαδήποτε άλλη-κι όχι γιατί υπερέβει τις προσδοκίες μου... Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα καμία, γιατί απλά δεν ήξερα τι να περιμένω... Προετοιμάστηκα λοιπόν για τα χειρότερα... /50 λεπτά και με το ζόρι από κάτι ξεμωραμένους που το πολύ-πολύ να κοκορευτούν για τις δόξες του παρελθόντος... Αντ' αυτού έπεσα πάνω σε έξι κυρίους που με πλήρη αυτογνωσία και συναίσθηση του ρόλου τους διαπραγματεύοταν (και μάλιστα για 2-2,5 ώρες) ένα όραμα που έθρεψαν επί 25ετία.... Περισσότερο κι από το τι παίξαν και με τι λογής συμπράγκαλα, σωληνουργήματα, τεντζερέδια και αυτοσχέδια όργανα, είναι τα όχι τους που με εντυπωσιάζουν: η άρνηση τους να επιβάλλουν ή να επιδείξουν την όποια κεκτημένη πλέον τεχνική αρτιότητα, η άρνηση του καθενός να υπερβάλλει στο χτίσιμο του ήχου τους. Από τις ελάχιστες μπάντες που είχα την αίσθηση ότι ο καθένας που την αποτελεί ακούει τι παίζουν ως σύνολο κι ας μην ακούει πάντα σ' αυτό τον εαυτό του. Ο Blixa ως performer -με την αρχαιοτυπική έννοια του όρου- και ξυπόλητη persona grata, ο -επίσης ξυπόλητος- καλοκάγαθος βάρβαρος Hacke με τους πιθικισμούς του, ο αυτοαναιρούμενος guitar hero (και λόγω της πεταλιέρας στο αναλόγιο-πάντα μου άρεσαν οι απλοοικοί συμβολισμοί) Arbeit σολάροντας οπουδήποτε αλλού εκτός από την ταστιέρα, ο Wednesday ως μελωδικά αποστασιωποιημένος υπονομευτής και οι κατά κανόνα παντοκρούστες N.U. Unruh και Rudi Moser συνθέτουν και δημιουργούν ένα ΟΛΟΝ που σε όμοιο του δεν είχα την χαρά να έχω ξαναπαραστεί...

- Ωραία...οι Ε.Ν. δείχνουν πλέον να έχουν συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να υπερασπιστούν, να ξεπεράσουν ή να αναζωογονήσουν την όποια νεωτερικότητα εκ των πραγμάτων κάποτε υποδαυλίσαν... Μου αρέσει αυτό: έχω την αίσθηση ότι επιδιώκουν να (επαν-)εκτιμήσουν αυτό που ήδη έχουν παράγει και να βρουν αν, πόσο και πως τους αγγίζει ακόμη. Και κάπως έτσι να το απολαμβάνουν - και το υλικό τους και την διαδικασία. Από το live μέχρι την δημιουργία και την ηχογράφηση. Και μια τέτοια προσέγγιση -όσο και αν, από αδεξιότητα, κάπως "συντηριτική" την περιγράφω- δεν είναι δηλωτική του star αλλά του καλλιτέχνη*. Αυτού που εγκεφαλικά δεν έχει διλλήματα για το πως δημιουργεί αφού την ίδια διαδικασία μοιάζει να ακολουθεί από τα άτεχνα κι άγουρα νιάτα του μέχρι και τώρα στα έμπλεα εμπειριών (προ-)γηρατειά του...

- Και εμένα μ΄αρέσουν οι εμπειρίες, ιδίως δε οι αποκαλυπτικές...

Υ.Γ. 1:...τραυματικός συνειρμός-αποτέλεσμα της ακρόασης των Jever Mountain Boys του Hacke!
Υ.Γ. 2:Αρχίζω να πιστεύω τους λόγους που ο Blixa δεν πολυκάνει πια παρέα με τον Cave. Και είναι ίσως κρίμα που ο -θαμπωμένος από την ιταλική μεσογειακή ομορφιά- Hugo δεν πολυπερναει απο το Βερολίνο...

[Φωτογραφίες : Γιώργος Χαριτίδης]