Ejekt Festival 2009: Γιατί δε χορεύετε ρε;

Ημέρα πρώτη: white lies / starsailor / editors / pixies

Το line up του Ejekt παρέμεινε τελικά ενδιαφέρον στα χαρτιά και μόνον. Από εκεί και πέρα, δυστυχώς όχι το χάος. Επί σκηνής ένα και μόνο από τα ονόματα είχε να πει κάτι το συναρπαστικό, ο κόσμος δεν ανταποκρίθηκε τελικά, αλλά περισσότερο γύρισε την πλάτη του στα "περσινά" του Rockwave και στα δεύτερα του "σήμερα (για να πάει- καθώς μαθαίνουμε- στο Moby και τους Placebo που προπωλούνε τρελά- τι να πει κανείς...). Οι διοργανωτές απώλεσαν τον στόχο εν μέσω lifestyle σύγχυσης και τελικά περισσότερο αποπροσανατόλισαν παρά συγκέντρωσαν το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Το οποίο φυσικά δεν είναι το κοινό του mic. Εμείς τυχαία βρεθήκαμε εκεί και καταθέτουμε μια ακόμη τυχαία άποψη για πράγματα που δεν γνωρίζουμε και δε μας αφορούν.

Οι White Lies, παρότι το μοναδικό πραγματικά up to date σχήμα του διημέρου, ανέβηκαν στη σκηνή νωρίς το απόγευμα της Πέμπτης και σήμερα Κυριακή που γράφω ακόμη δεν έχω βρει κάποιον που να τους είδε έστω και λίγα λεπτά.

Δεύτεροι στη σειρά και τελευταίοι στην τάξη, οι πρόωρης γήρανσης μπριτροκάδες Starsailor απέδειξαν ότι πραγματικά δεν τους αξίζει τίποτε παραπάνω από ένα απογευματινό και άνυδρο live με περιορισμένο κοινό που ελάχιστα γυρίζει το βλέμμα του στη σκηνή και δύο τρία τραγούδια να μουχλιάζουν στο airplay του Best. Έπαιξαν γρήγορα γρήγορα το Poor Misguided Fool μπροστά στο φόβο να αποχωρήσει ο ήδη λιγοστός κόσμος, επανέλαβαν το εγχείρημα με το Fall To The Floor και ενώπιον της τελικής απειλής δήλωσαν σχεδόν θριαμβευτικά ότι το επόμενο είναι το τελευταίο τους τραγούδι για απόψε. Ουδείς συγκινήθηκε ασφαλώς...

Οι Editors όντας στην άχαρη θέση να έχουν να παρουσιάσουν ένα νέο άλμπουμ που ακόμη δεν έχει κυκλοφορήσει, βρήκαν απέναντι τους ένα κοινό με σχεδόν μηδενικές αντιδράσεις, εκτός από τις διάφορες παραγγελίες στα μπρέηκ των τραγουδιών, που συνοψίζονταν στην εξής μία : Munich. Ακόμη και όταν κατόπιν τούτου έστρωσε κάπως η ατμόσφαιρα, ο νέος αποροκοποιημένος ήχος των Editors δεν διαβεβαίωσε κανέναν περί του αν έχουν όντως ξοφλήσει ή αν πράγματι υπάρχει και πιο κάτω από αυτό. Αν το 2006 ήταν σχεδόν hot, παραπροχθές το βράδυ ήταν ασφαλώς αστείο το να ακούς το νικητή του διαγωνισμού "Μιμηθείτε τον Ian Curtis - 2009" να "συναγωνίζεται" με μια μπάντα που έκανε το λάθος να επενδύσει τα λεφτά που έβγαλε από τον πρώτο της δίσκο, σε ακριβότερα και πιο "πολύπλοκα" όργανα από ότι αντέχει το μυαλό της.

Το setlist των Pixies είχε διαρρεύσει στο δίκτυο εδώ και δύο μέρες περίπου από την εμφάνιση τους στο Isle Of Wight και δεν ήταν τίποτε λιγότερο από αυτό που ήθελαν όλοι: ένα ογδοντάλεπτο best of που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να ουρλιάζει στο αυτί σου: Debaser ρεεεεεεεεεεεε!

Το βάλανε στο shuffle, αφαίρεσαν το Winterlong, αποφασίζοντας να αφοσιωθούν στο θόρυβο, ευτυχώς όχι και το Into The White, που έκανε την Kim Deal να χαμογελάσει ακόμη πιο πλατιά, στο κοινό της, ίσως και στην ίδια της της ζωή. Η Kim άλλωστε φαίνεται να είναι το κεντρικό πρόσωπο αυτού του reunion, το οποίο αν μη τι άλλο έδωσε και πάλι ένα έστω και πρόσκαιρο νόημα σε μία ζωή πραγματικά χαμένη.

Ο Frank Black έχει αποφασίσει οριστικά ότι τα 30-40 τραγούδια που έγραψε στην πρώτη και οριστική του δημιουργική περίοδο, θα είναι αιωνίως αυτά που θα επιτρέπουν να καθορίζει ο ίδιος την υπόλοιπη ζωή του και επομένως έχει την υποχρέωση να επανέρχεται σε αυτά κάθε τόσο. Ήδη μετράμε τα δολάρια για το απόλυτο box set, που περικόπτει το budget των φετινών μας διακοπών...

Το ένα μετά το άλλο, με ελάχιστες ενδιάμεσες ανάσες, με την ίδια εφηβική ενέργεια των δίσκων, τα οριακά για την εξέλιξη της indie rock σύνθεσης τραγούδια των Pixies μας χάρισαν μία από τις πραγματικά καλύτερες συναυλιακές στιγμές που θα μπορούσαμε να ζητήσουμε, και παρά την απουσία μεγάλου και σπουδαίοι κοινού, κάτι κινήθηκε στις πέντε-δέκα πρώτες σειρές. Οι Pixies παραμένουν το μοναδικό εναλλακτικό συγκρότημα, που σερφάρει πάνω στους ήχους και τους θορύβους του, χωρίς έστω και για μία στιγμή να διακόψει για δήθεν ανάγκες μελαγχολίας. Ασταμάτητοι και ασυγκράτητοι και από την άλλη πράοι και σχεδόν ακίνητοι καθώς προσφέρουν το "χάος". Τα ραδιοφωνικά ακροατήρια έμειναν τριγύρω να χαζεύουν σχεδόν χωρίς να καταλαβαίνουν.

Ημέρα δεύτερη: subways / klaxons / echo and the bunnymen / jarvis cocker / royksopp / 2 many Djs / James Lavelle

Ως μία από τις μπάντες που εξευτελίζουν την έννοια της ροκ ενέργειας, στο βωμό της εφηβικής βουλιμίας για ακόμη περισσότερο κονκάρδες, οι Subways θα έπρεπε να απουσιάζουν από οποιοδήποτε line up δεν θέλει να υπονοεί έστω την έννοια της αρπαχτής. Άθλιοι εώς ενοχλητικοί σε κάθε επόμενο τραγούδι περιμέναμε έναν μικροτραυματισμό του τραγουδιστή που θα τους κατέβαζε πρόωρα από τη σκηνή.

Σχεδόν τα ίδια και για τους Klaxons, που επιβεβαίωσαν την υποψία ότι πρόκειται για όνομα με αυστηρά εξάμηνη ημερομηνία λήξης. Τους είδαμε δυστυχώς μετά από αυτό το "τυχερό εξάμηνο" και με έναν ήχο να καταρρέει υπό το βάρος εφηβικών metal ανησυχιών, από ένα συγκρότημα που κάποιοι του είπαν ότι πρέπει να ροκάρει για να επιβιώσει, αλλά δυστυχώς δεν τους αποκάλυψαν το πως. Στυλιστικό έγκλημα η οπτική διάσταση της εμφάνισης τους και ηχητική ταλαιπωρία, η όποια προσπάθεια τους να θυμίσουν έστω και κάτι από το υπόγειο beat που κάποτε, κάποιος παραγωγός αποφάσισε να τους χαρίσει, ενώ δεν το άξιζαν.

Ήδη από διημέρου κάποιοι κυκλοφόρησαν το ανέκδοτο ότι οι Echo And The Bunnymen θα εμφανιστούν στη θέση της Lauryn Hill, σε μια λογική που μας λέει ότι αν αύριο ακυρώσουν οι Killers, ένα reunion των Παιδιών Από την Πάτρα θα είναι ότι πιο φυσιολογικό θα πρέπει να περιμένουμε. Εκτός αν η αντικατάσταση εντοπίζεται απλά στην έννοια της κάλυψης του κενού χρόνου. Αλλά τότε θα προτιμούσα τίποτε μαζορέτες στην έξω σκηνή και όχι τον Ian με τσιταρισμένο κλιματισμό μέσα, μην τυχόν και βγάλει το παλτό και σπάσει ο μύθος.

Με την αιφνίδια επιταγή από το πουθενά καλά χωμένη στην τσέπη του παλτού του λοιπόν, ο -κατά τα λοιπά λατρεμένος μας- McCulloch, ο αιωνίως στον κόσμο του Will Sergeant και η υπόλοιποι παρέα έκαναν με απόλυτα τίμια τρόπο το χρέος τους, έδωσαν και αυτοί μία σχεδόν best of εμπειρία στο κοινό τους, δεν ξέχασαν "το καλύτερο τραγούδι όλων των εποχών", και μας θύμισαν ότι δεν χρειάζεται να περιμένουμε για τα νέα τους τραγούδια, καθότι υπάρχουν αυτά του Billy Idol.

Δεν έχω να προσθέσω κάτι σχετικά με την εμφάνιση του Jarvis Cocker, καθότι τα πράγματα εξελίχθηκαν όπως ακριβώς στην κεντρική σκηνή του Primavera Sound στα τέλη του προηγούμενου μήνα. Λόγω απόστασης και πνευματικής διαύγειας απόλαυσα λίγο περισσότερο τα άνευ ετέρου καραγκιοζιλίκια στα οποία επιδίδεται ο Τζάρβις επάνω στη σκηνή προκειμένου να καταπολεμήσει το γεγονός ότι ακόμη και εν μέσω της βασιλείας του, ποτέ δεν κατάφερε να εξελιχθεί σε πραγματικό performer. Και πάλι όμως μονάχα η μονότονη ευστοχία του Fat Children ξεχώρισε μέσα από μία ώρα τραγουδιών, που με σκληρό τρόπο επαναφέρουν τη συνθετική διαύγεια του Jarvis στα δέκα πρώτα χρόνια της αφάνειας και της ανωνυμίας, που κάποτε ο ίδιος καταδίκασε τον εαυτό του.

Οι Royksopp με τούτο το υποκατάστατο φωνητικών που μας κουβάλησαν και με το άγχος τους να κερδίσουν το ορφανό κοινό των Archive, μέσα από μία επαίσχυντη φλοϋντοποίηση ακόμη και των κάποτε εύστοχα pop στιγμών τους, αξίζουν ίσως να ανοίξουν μία καλοπληρωμένη γαμήλια δεξίωση στο Island ή το Bungalow, αλλά μόνο αν οι γαρίδες είναι κατεψυγμένες και θολωμένες από τη μαγιονέζα. Οτιδήποτε φρέσκο και αληθινό δεν τους ταιριάζει.

Δεν υπήρχε περίπτωση να υποβάλλω τον εαυτό μου στο μαρτύριο του James Lavelle, που κοιμάται Tomy Iommi και ξυπνάει το επόμενο πρωί Chris Clark. Φτάνει πια τόσα χρόνια. Οι 2 Many Djs είναι αυτοί που κυρίως ευθύνονται για το ότι το επόμενο άλμπουμ του Bon Iver θα είναι το καλύτερο άλμπουμ της δεκαετίας, οπότε δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα, πέραν του ότι η αλήθεια είναι πως τα mash up ανακαλύφθηκαν και εξαντλήθηκαν στο Βαρελάδικο κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90. Οτιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού.

Ένα απρόσμενα, αλλά αμετάκλητα, μη ενδιαφέρον μουσικό διήμερο, που εξάντλησε πρόωρα τις συναυλιακές μας αντοχές και μας οδηγεί σε αναγκαστική αγρανάπαυση μέχρι την πυρκαγιά των Faith No More.
_____

Φωτογραφίες - Anna Kweskin
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ