Electrelane, Anni Rossi, Katrin the Thrill

Αν και μας έχουν επισκεφτεί ουκ ολίγες φορές οι εκ του Brighton προερχόμενες και νυν πολίτισσες του κόσμου Electrelane και παρόλο που από το ντεμπούτο τους Rock It To The Moon με είχαν ενθουσιάσει, χωρίς αυτή η σχέση να κλονιστεί έκτοτε, δεν είχα καταφέρει να τις δω ζωντανά. Με περίσσεια χαρά και προσμονή λοιπόν κατευθύνθηκα προς το Gagarin, που όπως θα γίνει αντιληπτό παρακάτω δικαιώθηκαν έκαστες.

Το ξεκίνημα της βραδιάς ανέλαβαν οι συντοπίτισσες και γνωστές μέσω του Coca-Cola Soundwave, Katrin The Thrill απαρτιζόμενες από τέσσερα κορίτσια και έναν ντράμερ (και στις Meanie Geanies πάλι άντρας ιδρώνει πίσω από τα ντραμς, γιατί άραγε;). Αν και το hype-όμετρο με προδιέθετε για περίεργα σχόλια, δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση κάτι αρνητικό. Εμφανώς δεμένη μπάντα, δουλεμένες συνθέσεις, ένα μίγμα indie με new και dark wave στοιχεία (κυρίως όσον αφορά τις μπασογραμμές) και φυσικά οι απαραίτητοι συνειρμοί με καλλιτέχνιδες όπως η Siouxsie και η P.J. Harvey. Αν και το τρακ ήταν εμφανές στην αρχή, όσο περνούσε η ώρα και λύνονταν τα χέρια τόσο καλυτέρευε το πράγμα και έφευγε η αρχική σκηνική στασιμότητα. Ειδική μνεία παρακαλώ στον πραγματικά εξαιρετικό ήχο που σπανιότατα συναντά κανείς σε support γκρουπ και στη λιλιπούτεια βιολονίστρια που έδενε ουσιαστικότατα με την υπόλοιπη μπάντα αποφεύγοντας φλυαρίες και κουραστικούς αυτοσχεδιασμούς. Εύχομαι και αναμένω τα καλύτερα.

Ακολούθησε η αμερικανίδα Anni Rossi με τη βιόλα της, σχετικά με την οποία (την Anni, όχι τη βιόλα) δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Η νέα μόδα προστάζει ο κάθε πικραμένος να λέει τα δικά του υπό τη θαλπωρή της νεο-φολκ ταμπέλας. Ok, ίσως ακούγοντας τα κομμάτια της σπίτι σου με συντροφιά ένα ζεστό ρόφημα, να τα απολάμβανες. Στο Gagarin όμως αυτό που έβγαινε ήταν η προσπάθεια μιας ατσούμπαλης κοπελίτσας να "παράγει τέχνη", εισπράττοντας τη ζεστή αποδοχή και τη συμπάθεια (τον οίκτο δηλαδή για να μην κρυβόμαστε) ενός ανεκτικού και ανοιχτόμυαλού κοινού... Ευτυχώς τέλειωσε γρήγορα.

Και να που φτάσαμε στο κύριο πιάτο το οποίο ήταν κάτι παραπάνω από εύγευστο. Οι τέσσερις δεσποινίδες κατέλαβαν τη σκηνή και για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα μεγαλούργησαν. Νομίζω ότι λίγες είναι οι μπάντες (τουλάχιστον οι σύγχρονες) που καταφέρνουν να ισορροπήσουν τόσο αποτελεσματικά ανάμεσα στο λυρισμό και το θόρυβο. Τα περάσματα από τις ονειρικές μελωδίες στα κατακλυσμιαία ξεσπάσματα γίνονταν αβίαστα και εν ριπή οφθαλμού. Σε αυτό βέβαια επικούρησε τα μέγιστα η διάταξη του setlist, οντάς σοφά δομημένη. Περιλαμβάνοντας κομμάτια και από τα τέσσερα άλμπουμ, έδειξαν από την αρχή πού το πήγαιναν το θέμα. Ξεκίνημα με πιο χαλαρούς ρυθμούς και βαρύτητα στα φωνητικά για να καταλήξουν στο αυτοσχεδιαστικό, ορχηστικό όργιο του τελευταίου ημιώρου της πριν τα encores διάρκειας του live. Εκεί έγινε το έλα να δεις. Ξερομποτιές, μπάσο οδοστρωτήρας, ατόφιο garage-kraut, η Mia Clarke να σεληνιάζεται φέρνοντας την κιθάρα της σε πολύ στενή επαφή με τον ενισχυτή και ένα Blue Straggler βγαλμένο από άλλες διαστάσεις. Λυπάμαι, άλλα αν κάποιος διστάζει να περιγράψει τις βρετανίδες κορασίδες ως kraut θιασώτριες (τουλάχιστον σχετικά με ό,τι είδαν τα μάτια μας ζωντανά) επηρεασμένος από την κοριτσίστικη εμφάνισή τους, αναφέροντας ένα άχρωμο και ξερό (και σαφέστατα ηλίθιο) "alternative rock", είναι βαθιά νυχτωμένος.

Τα encores ήταν αναπόφευκτα, με τον κόσμο να μη φείδεται στο ελάχιστο ενθουσιασμού, δίνοντας στη διαδικασία την πραγματική της ταυτότητα. Καλώ το γκρουπ πάλι στη σκηνή γιατί το γουστάρω και όχι γιατί είναι εθιμοτυπική διαδικασία. Τη δεύτερη φορά μάλιστα έπαιξαν και το I'm On Fire του "αφεντικού" (βλ. Bruce Springsteen), καληνυχτίζοντάς μας για τα καλά απ' ό,τι φάνηκε. Έκτακτα.

Δε νομίζω κάποιος από τους παρευρισκόμενους πλέον να αμφιβάλλει για το αν οι Electrelane είναι μπάντα μ' αρχίδια... Οι ερμηνείες δικές σας...