Electrelane : Girls just wanna have fun
Τι θα γύρευαν τέσσερις νεαρές βρετανίδες στην Ελλάδα, το Σάββατο βράδυ, στο Αν Club στα Εξάρχεια, αν δεν ήταν τα κεντρικά πρόσωπα στην μικρή σκηνή; (Και να έπαιζαν μουσική ασφαλώς. Νευρική, νεανική, ρυθμική και για φαντάσου πνευματική τελικά, εκεί που εμείς πηγαίναμε για μια βόλτα στα συνηθισμένα.) Μάλλον ό,τι και οι τουρίστες που χάνουν τον δρόμο τους σε μια ξένη πόλη. Σιγά την δύσκολη απάντηση!
Πάντα μου άρεσαν οι εκπλήξεις από το πουθενά ή όσες τέλος πάντων με χτυπούν ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμένω, με χρήση των άγραφων κανόνων του απόλυτου αιφνιδιασμού. Μα καλά, από το πουθενά ενώ έγινε τόσος ντόρος πέρυσι με το ντεμπούτο τους 'Rock It To The Moon'; Ξαφνικά, ενώ τις άκουσες στην συνέντευξή τους στον Rock FM το απόγευμα πριν την συναυλία να ανακοινώνουν ότι στο επόμενο album θα βάλει τα χέρια του στην κονσόλα ο Steve Albini; Και ότι θέλουν να γράψουν στο Βερολίνο, όπως όλοι οι μεγάλοι, ενώ εσύ πιστεύεις ότι αυτές δεν είναι τέτοιες ακόμα; Ή είναι λέτε;
Ήταν και αυτός ο καιρός βρε παιδί μου! Μας είχε ταλανίσει στο μουντό τις τελευταίες μέρες, τόσο που αυτή η ανοιξιάτικη ομορφιά έτσι όπως επανήλθε γλυκιά και ρομαντική το Σαββατόβραδο σου έφτιαχνε την ψυχολογία για πάρα πολλά.
Όσοι μαζευτήκαμε στο Αν Club λοιπόν - και ήμασταν τόσοι για να το γεμίσουμε - πήγαμε εξαρχής για τον ρυθμό. Συνήθως είναι κανόνας - αυτός γραμμένος χίλιες και βάλε φορές - για την κάθε μουσική που είναι ιδανική για κονσέρτο στα όρθια. Και μετά το πέρας κανείς δεν αμφέβαλλε ότι η μουσική των Electrelane ανήκε σε αυτήν ακριβώς.
Πρώτοι έπαιξαν οι The Frantic V, οι οποίοι κατέβηκαν από την Θεσσαλονίκη επίσης για τον ρυθμό και σαν να μην έφτανε ο λόγος καθαυτός αποδείχτηκε ότι είχαν επιπλέον και κακό σκοπό. Να κουνήσουν συθέμελα ακόμη και τις κολώνες του club! Groovy garage με την μηχανή του χρόνου να κάνει μια οπισθοδρόμηση λίγες δεκαετίες μέχρι τα 60's. Η αποθέωση της farfisa! Το συγκρότημα έπαιξε δεμένα, ενεργητικά, ακατάβλητα για τρία τέταρτα και σε αυτόν τον χρόνο δεν θυμάμαι από πότε έχω να μετρήσω τέτοια ταχυβολία και συγκέντρωση τραγουδιών. Από τους Ramones στο Ρόδον Club; Πιθανώς. Ενδιαφέρον tracklisting με δικές τους συνθέσεις, ανάκατες φυσικά με διασκευές (δεν υπάρχει τέτοιο συγκρότημα σε αυτόν τον πλανήτη που να μην σέβεται standards του παρελθόντος). Επάξιο το χειροκρότημα, κερδισμένο όχι εύκολα, αφού η ανταλλαγή περιελάμβανε ιδρώτα, ιδρώτα και πάλι ιδρώτα. Σίγουρα στο Battle Of The Garages σε δυο βδομάδες το σκηνικό θα επαναληφθεί ατόφιο. Δεν έχω καμιά αμφιβολία.
Η ώρα των Electrelane ήρθε σχεδόν αμέσως. Και με την έναρξη καταλάβαμε όλοι ότι αυτή η μουσική που στο album σου άφηνε κενά, στην σκηνή γίνεται εξαιρετικά ακαταμάχητη. Θα τολμούσα να πω ότι αυτή ακριβώς η μουσική είναι μόνον για ζωντανές εμφανίσεις. Και κανονικά θα έπρεπε κατά ευφημισμό να της απαγορευτεί η ηχογράφηση. Την αποδυναμώνει, την παρασέρνει, την κάνει να υποτροπιάζει και να παρεξηγείται. Ίσως για αυτό οι Electrelane δίνουν τόση έμφαση στην απόδοσή της στην σκηνή. Νεαρές, αλλά από μικρές στην αυτοδιαχείριση και στη show business, οι κοπέλες από το Brighton έπαιξαν απίθανα.
Ειλικρινά δεν περίμενα να είναι τόσο συγκροτημένες και τόσο δεσμευμένες σε αυτό που κάνουν. Μην πάει ο νους σας σε τίποτα δύσκολο σε τεχνική. Αυτή αρκούσε για να παιχτεί αυτό μόνον και με τον τρόπο που το ακούσαμε. Όπως τα μισά στην ιστορία της εναλλακτικής μουσικής μέχρι σήμερα δηλαδή, από καταβολής. Το set τους περιελάμβανε ολόκληρο το πρόσφατο 'I Want To Be The President' EP, υλικό από το περσινό album (πόσο μεγαλύτερο ακούστηκε το 'Film Music') και μια αγνώριστη διασκευή στο 'I'm On Fire' που μάλλον κατάλαβαν ελάχιστοι. Στα όρια της μίας ώρας και κάτι και με μόνον ένα encore. Ποιος άραγε δεν θα ήθελε περισσότερο;
Electrelane : από τις περιπτώσεις όπου η αξιολόγηση - του συγκροτήματος και της μουσικής του - χωρίς την εμπειρία μιας έστω επαφής σε live, κρίθηκε κατά ουσία μετά ως υπερβολικά επισφαλής, φτωχή και ελλιπής. Σαν ανοργασμικός έρωτας που μετά ...
Καλό βράδυ!
