Life in the fast lane
Hey, hey, my, my / rock'n'roll will never die
Ο χώρος ασφυκτικά γεμάτος παρά την ταυτόχρονη συναυλία των Aha στο κλειστό του ΠΑΟΚ. Εντάξει το ξέρω, το Ξυλουργείο χωράει μόλις 200 άτομα. Φαίνεται όμως πως φοβήθηκαν οι kazandb-δες [ή μήπως οι μυλωνάδες] και δεν τόλμησαν να τις βάλουν στο Κλαμπ ή στην Αποθήκη. Έτσι αναγκάστηκαν να εξαργυρώσουν και κάποια εισιτήρια αυτών που δε χωρούσαν να μπουν με τίποτα. Κρίμα. Τες πα.
Εν αρχή βγήκαν οι δικοί μας Five Star Hotel. Συμπαθητική ποπ με επιρροές OMD και λίγο Smiths και άλλες, αλλά μάλλον στους Aha έπρεπε να παίζουν support για να μην πω ανθυποsupport. Παρά το σινγκλάκι που τους έβγαλε η On Stage φαίνεται πως χρειάζονται ακόμη πολλή δουλειά για να κατακτήσουν έστω και ένα μέρος του ελληνικού κοινού. Και κάτι άλλο που σίγουρα τους λείπει και θα 'πρεπε να το βρουν, είναι η αίσθηση του χιούμορ. Ως νέοι και φορτσάτοι μουσικοί θα μπορούσαν να κρατάνε πισινή χρησιμοποιώντας το κατά περίπτωση.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Τέσσερις ζουζούνες, όλες νιάτα και φρεσκάδα, ανέβηκαν στο πάλκο κι άρχισαν να κουρδίζουν όργανα και να διευθετούν-οριοθετούν το χώρο τους. Η κιθαρίστα Mia Clarke, αφράτη, με τα χείλη βαμμένα κόκκινα, περιεργάζεται το ηχείο στο οποίο αργότερα θα κάνει την κιθάρα της να στριγκλίσει ηρωικά. Η μπασίστα Rachel Dalley μοιάζει να μη χωράει πουθενά. Στριφογυρίζει άσκοπα, αφήνει μπύρα πιάνει μπάσο κι ανάποδα, αφήνει μπάσο πιάνει μπύρα.
Η Verity Susman μοιάζει χαλαρή και φυλάει καλά τα μυστικά της όπλα. Τα πολύ μακριά και ξέπλεκα μαλλιά της ανεμίζουν φρεσκολουσμένα αλλά λειτουργούν και ως κουρτίνα υπό τα αδιάκριτα βλέμματα. Η αύρα τής band leader δεσπόζει επί σκηνής με συγκαλυμμένη σιγουριά και ανάλογη θυμοσοφία. Η ντράμερ Emma Gaze είναι πιο αγοροκόριτσο και πιο ντροπαλή από την μπασίστρια. Μοιάζει ολιγαρκής, ολιγομίλητη και ακριβοθώρητη. Οι τέσσερις ιππότισσες μαζεύονται σε μια σκοτεινή γωνιά και ετοιμάζονται για την υποδοχή μας. Η άλλη πλευρά είναι ήδη έτοιμη και ξαναμμένη.
Η ηλεκτρική τους θύελλα αρχίζει σιγά σιγά να ξεσπάει. Πρώτα ανεβαίνει ορχηστρικά. Μετά, που και που, γευόμαστε και λίγα φωνητικά. Το γλυκόπιοτο χαρμάνι τους συνδυάζει ψυχεδελική ροκ σερενάτα και διαστημικές μελωδίες. Όλα τ' ανεξάρτητα πνεύματα του παρελθόντος τους, δηλώνουν παρόντα: Clash, Stooges, Queen, Knack, Jerry Lee Lewis και αδερφοί Reid. Ρομαντισμός και ηλεκτρικές ρεβεράντζες, φωνές πλήκτρα κιθάρες και λίγα σαξόφωνα από την πολυοργανίστα Verity. Τραχιές αντεπιθέσεις στις κλίμακες, σκαμπανεβάσματα ρυθμών, συγκοπές, ανακοπές και νέες επιθέσεις. Ενίοτε και κάποια φασαριόζικα φαζαρίσματα.
Τ' αυτιά μας δε χορταίνουν κι αφήνονται σ' αυτά που ξερνάνε τα ηχεία. Το σετ κρατάει μια ώρα και κάτι. Ακολουθούν δυο μικρά ανκόρ τα οποία αμφότερα συμπληρώνουν άλλο ένα εικοσάλεπτο. Έχει πάει κιόλας 2 παρά 10. Νοιώθω πλήρης. Το ένα μου ους βουίζει ευχάριστα. Βγαίνω έξω κατενθουσιασμένος. Η βραδιά μου φαίνεται πιο γλυκιά απ' ότι όταν ήρθα. Ο κόσμος μοιάζει πιο όμορφος τώρα. Χαμόγελα σκάνε γύρω μου παντού. Οι αντιθέσεις με κατακλύζουν.
My, my, hey, hey / rock'n'roll is here to stay! We're all gonna die! We're all gonna die!
Playlist
1,2,3, Lots [Axes LIVE, 2005]
Bells [Axes LIVE, 2005]
Birds [The Power Out, 2004]
If Not Now, When? [Axes LIVE, 2005]
Blue Straggler [Rock It to the Moon, 2002]
Atom's Tomb [Axes LIVE, 2005]
This Deed [The Power Out, 2004]
9 Steps [Axes LIVE, 2005]
Suitcase [Axes LIVE, 2005]
Gone Darker [Axes LIVE, 2005]
Suitcase [Axes LIVE, 2005]
Those Pockets Are People [Axes LIVE, 2005]
The Partisan [Axes LIVE, 2005]
U.O.R. [Rock It to the Moon, 2002]
Take That Bit Between Your Teeth [The Power Out, 2004]