Moon Rock
Οι τέσσερεις κυρίες που απαρτίζουν τις Electrelane προκάλεσαν ιδιαίτερη εντύπωση απ' το ξεκίνημά τους ακόμη, με τον συναρπαστικό ήχο της farfisa σε συνδυασμό με τα αρκετά garage στοιχεία και τα κινηματογραφικά ηχητικά τοπία του πρώτου δίσκου τους 'Rock It To The Moon'. Οι ήδη πιστοί οπαδοί σύντομα βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα remixes τους σε γνωστά από το LP τραγούδια και ο θαυμασμός μεγάλωσε, ενώ πρόσφατα παρουσίασαν κάτι διαφορετικό με την δεύτερη δουλειά τους 'The Power Out'. Δικαιολογημένη λοιπόν η προσμονή και η απορία για τις live εμφανίσεις τους καθώς ακόμη και το βρετανικό περιοδικό Rock Sound, με αφορμή μια live εμφάνισή τους, απηύθυνε πρόσφατα την έκκληση "να εμφανιστεί όποιο group ακούγεται έστω και μακρινά σαν τις Electrelane γιατί τους χρειάζεται η πατρίδα τους"!
Η δεύτερη επίσκεψή τους εδώ λοιπόν σήμανε και την σειρά της πόλης μας να τις υποδεχτεί, αλλά και το πλήρωμα του χρόνου για να λυθεί και η απορία αυτή κι έτσι το βράδυ της Παρασκευής το Club ήταν κατάμεστο, παρά τις αντιξοότητες της ημέρας.
Τέσσερεις γυναίκες επί σκηνής, χωρίς πολλά και περιττά, αφοσιωμένες στην μουσική τους να ροκάρουν κυριολεκτικά, με τον δικό τους όμως τρόπο που κάποιες στιγμές έμοιαζε τόσο cool και άλλες τόσο στα άκρα, καθώς εναλλάσσονταν με άνεση από τις instrumental ηχητικές περιηγήσεις και την Velvetική ατμόσφαιρα στον Sonic Youth κιθαριστικό θόρυβο, θυμίζοντας ακόμη και πρώιμους Last Drive.
Έδειξαν τις προθέσεις τους απ' την αρχή, με το 'Blue Straggler' και την farfisa να μας παρασέρνει, ενώ η συνέχεια ήταν εξίσου απολαυστική. 'I Want To Be The President', 'This Deed', η Verity Susman να εναλλάσσεται μεταξύ keyboards, κιθάρας, φωνητικών -αργότερα βέβαια και στο σαξόφωνο- και η rhythm section (Rachel Dalley στο μπάσο και Emma Gaze στα τύμπανα) να κρατά στιβαρά τον ρυθμό. Η Verity μαζί με την Emma είναι από τα ιδρυτικά μέλη των Electrelane, περισσότερες όμως λεπτομέρειες στη σχετική συνέντευξη. Τελευταία αλλά καθόλου ευκαταφρόνητη η Mia Clarke στις κιθάρες που ήταν τόσο cool στην σκηνή ώστε μάλλον τραβούσε όλα τα βλέμματα επάνω της.
Όπως ήταν αναμενόμενο, έπαιξαν πολλά τραγούδια απ' την νέα τους δουλειά 'The Power Out': 'On Parade', 'Oh Sombra', 'Bird', 'Only One Thing Is Needed', ώστε να γνωρίσουμε και τις αξιόλογες φωνητικές ικανότητες της Verity καθώς στον τελευταίο δίσκο υπάρχουν και φωνητικά. Επέστρεφαν βέβαια και στο 'Rock It To The Moon', όπως με το απόλυτα κινηματογραφικό 'Film Music' ή το 'U.O.R.', με εκτελέσεις συχνά πιο δυνατές και σύντομες, στο ύφος της πρόσφατης δεύτερης ηχογράφησης του 'Long Dark'.
Στην συνέντευξη μας είπαν ότι σκοπεύουν ν' ακολουθήσουν περισσότερο heavy δρόμους και ακόμη πιο πειραματικούς και αυτοσχεδιαστικούς και το πιστοποίησαν ζωντανά με το νέο τους τραγούδι (τόσο καινούργιο που είναι ατιτλοφόρητο ακόμη), έντονο garage που πραγματικά δημιούργησε πανικό. Έκπληξη προκάλεσαν και οι διασκευές που επέλεξαν, κυρίως το 'More Than This' των Roxy Music και βέβαια το 'I'm On Fire' του "αφεντικού" Springsteen. Εντυπωσιακή και η συμμετοχή του κόσμου που ακολουθούσε τα τραγούδια απ' την αρχή και έδειχνε να το ευχαριστιέται, όπως και οι ίδιες. Το κεφάλαιο "Γυναίκες στο Rock" είναι οπωσδήποτε πολύ μεγάλο στο βιβλίο του Rock 'n' Roll.
Αυτό που πραγματικά άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις απ' το live τους είναι ότι ανέβηκαν στην σκηνή, πάτησαν στερεά σ' αυτήν και έπαιξαν την μουσική τους χωρίς φανφαρονισμούς και θεατρικότητες, μ' άλλα λόγια έδωσαν την αίσθηση ότι ήταν απόλυτα δοσμένες και αφοσιωμένες στην μουσική τους με τόσο όμορφο, απλό και απόλυτα τίμιο τρόπο που κι ο κόσμος το εισέπραξε και τους το επέστρεψε με την επιμονή να ξαναβγούν απροσχεδίαστα για δεύτερο encore. Μακάρι νάχουμε την τύχη να βλέπουμε συχνότερα τόσο καλά γυναικεία ονόματα σαν τις Electrelane, το σημερινό rock χρειάζεται τέτοιες πηγές ανανέωσης.
Πρέπει οπωσδήποτε ν' αναφερθούμε και στους Puffer Fish που άνοιξαν την βραδιά. Ιδιαίτερα ευχάριστη λοιπόν η επανεμφάνιση του Πάνου Ρώσση στην σκηνή, καθώς οι Ziggy Was σήμαιναν πολλά για πολλούς από μας λίγα χρόνια πριν.
Έξη άτομα, πολύ δεμένος ήχος που μεταφερόταν επάνω στο δναμικό rhythm section, αρκετά καλά γυναικεία κυρίως φωνητικά και έντονο βέβαια το funk στοιχείο κι όχι μόνο. Ήχος πολύ κοντά στα σύγχρονα αμερικανικά κυρίως group, κάποιες στιγμές θύμιζε Red Hot Chilli Peppers ή και Jane's Addiction, των πρόσφατων δίσκων περισσότερο. Πολύ καλή και η χρήση των πλήκτρων, που έδινε ιδιαίτερο χρώμα στις συνθέσεις.
Οι Puffer Fish έδειξαν με τα τραγούδια που παρουσίασαν ότι θα πρέπει να περιμένουμε στο άμεσο μέλλον ουσιαστικά πράγματα απ' αυτούς. Παρακολουθήστε τους ζωντανά οπωσδήποτε και, ευχόμαστε σύντομα και με επίσημη δουλειά. Κατά σειρά έπαιξαν: 'Spirit Light', 'No Limit', 'James Brown', 'Hurry Up', 'Sense Of Danger', 'Naive', 'Instincts'.
Άκης Καλλόπουλος
Γιάννης Παπαϊωάννου
Για τη συνέντευξη Electrelane κάντε κλικ εδώ.