Hydes + The Electric Prunes
Rewired and undone: The legendary e-Prunes
Ο χώρος ιστορικός, πρώην βιομηχανικός και νυν αποχαρακτηρισμένος, αφότου τελειώσανε τα γυρίσματα του "Λιβαδιού που δακρύζει". Η αίθουσα μακρόστενη και στολισμένη αριστερά και δεξιά με τεράστια λάβαρα μεγάλων μορφών [Μητροπάνος, Γαλάνη, ακατονόμαστος, Αρβανιτάκη, Κότσιρας, Μπάσης, Τσακνής κ.ο.κ] να μαρτυρούν το πιο πρόσφατο ένδοξο παρελθόν της. Το κοινό ελαχιστό-ελάχιστο: οι συνήθεις [κι εγώ] ύποπτοι, κάποιοι κολλημένοι παλιοροκάδες και κάποιοι πιτσιρικάδες. Σαράντα εισιτήρια κόψανε δεν κόψανε.
Η ώρα πήγε έντεκα. Η άνοδος των Hydes πέρασε αδιάφορη. Ο κιθαρίστας έπαιρνε συνεχώς πόζες, ύφος εξεζητημένο και συμπεριφορά ροκ σταρ. Νόμιζα ότι φταίει η ηχητική εγκατάσταση για τον κακό τους ήχο. Όλοι έψαχναν τους Jekylls. Η κάθοδος ήταν μια κάποια λύτρωση. Αν ήξεραν τι θ' ακολουθούσε θα ντρέπονταν να παίξουν πριν.
Στη σκηνή εμφανίστηκαν κάποιοι μεσήλικες, φρεσκολουσμένοι, φρεσκοχτενισμένοι χίπικα, με ρούχα παράξενα μιας άλλης δεκαετίας, σαν αναβίωση μιας γιορτής κάπου μεταξύ Γούτστοκ και Μόντερέι. Μόνος διαφορετικός ο μπασίστας. Επιμελώς ατημέλητος, μαλλί ψιλοτζίβα, έμοιζε ψιλοάπλυτος, αξύριστος, σαν 'παραφωνία' ξεχασμένη στο παρελθόν. Ο ντράμερ φορά καπέλο κι ένα μπλουζάκι undone. Ο τραγουδιστής φορά μακό rewired κάτω από το κάντρι πανωφόρι του.
Το σώου αρχίζει. Τ' αυτιά μου ξεβούλωσαν και η ακουστική του χώρου βελτιώθηκε ως δια μαγείας. Οι ήχοι [επίσης ιστορικοί αλλά διατηρητέοι] έγιναν κρυστάλλινοι και απρόσμενα ευδιάκριτοι. Η μπάντα είχε κέφια. Κι ας μην ήταν πολλοί από κάτω. Γκαράζ-ποπ και ψυχεδέλεια έστησαν τρελό πανηγύρι. Οι ρυθμικές εκτροπές δεν έλειψαν αλλά δεν δημιούργησαν εκπλήξεις. Ο λιγοστός κόσμος συντονίστηκε. Χορέψαμε, κουνηθήκαμε, χαριεντιστήκαμε, θυμηθήκαμε και ξεχαστήκαμε. Κάποιοι στέκανε σαν αποσβολωμένοι.
Η ενέργεια του γκρουπ διοχετεύονταν στο κοινό μέσω του αεικίνητου τραγουδιστή. Ντούρασελ τούρμπο ντίζελ. Αυτοί που επέζησαν από τα άγρια χρόνια του '60 είναι σκυλιά μονάχα, σκέφτηκα. Στριφογύριζε σαν αλογόμυγα, χτυπούσε ντέφια, χάιδευε μια θερεμίνη, πότε την κιθάρα του και πότε ένα μεταλλόφωνο, μια ζήλια κι ένα άλλο παράξενο κρουστό. Χοροπηδούσε εμπρός, έκανε σινιάλο να χαμηλώσουν τα φώτα, πηγαινοερχόταν στα παρασκήνια, ίδρωνε ξεϊδρωνε, έπαιρνε πλάγια θέση, ξανά μπροστά, ξανά πίσω, φτου κι απ' την αρχή.
Η Τασούλα δίπλα μου μούλεγε συνέχεια ότι 'κάτι σνιφάρει αυτός όταν πηγαίνει πίσω απ' τη σκηνή'. Τι σημασία έχει; Αυτό που εισπράξαμε είναι κάτι πολύ ωραίο. Δεν σας κρύβω πως είχα σκοπό να φύγω νωρίτερα. Βρέθηκα όμως κι εγώ μέσα στη δίνη τους κι αφέθηκα να παρασυρθώ. Ήταν μία και είκοσι όταν τελειώσανε το ένα και μοναδικό ανκόρ. Κι εγώ ένοιωθα τόσο γεμάτος ώστε περπάτησα πίσω ως το σπίτι μου σαν φτωχός και μόνος κάουμπόι.
Πολύ ηλεκτρικά αυτά τα δαμάσκηνα. Είχα πολλά να ονειρευτώ εψές, είχα πολλά...
electricprunes.com
electricprunes.net
ΥΓ1: Απίστευτο. Εν έτει 2004 κυκλοφόρησαν νέο δίσκο. California [uber alles].
ΥΓ2: Πίσω από τις γνωστές τους επιτυχίες του '67 κρύβονται... γυναίκες. Annette Tucker, Nancie Mantz και Jill Jones.