Ελένη Καραϊνδρου + Καμεράτα
Η μεγάλη και πάντα τελειομανής κλασική συνθέτιδα Ελένη Καραϊνδρου μας έδωσε την ιδιαίτερη χαρά να την απολαύσουμε στο πιάνο, μέσα από ένα μπουκέτο 15 κινηματογραφικών της συνθέσεων, συνοδεία της Καμεράτας της ορχήστρας των φίλων της μουσικής, υπό την διευθυντική μπακέτα του Αλέξανδρου Μυράτ. Ακούσαμε και ταξιδέψαμε με τα μουσικά θέματα έξη ταινιών του Αγγελόπουλου (Το βλέμμα του Οδυσσέα, Ο μελισσοκόμος, Μια αιωνιότητα και μια μέρα, Ταξίδι στα Κύθηρα, Τοπίο στην ομίχλη και Το μετέωρο βήμα του πελαργού), αλλά και με τα έξοχα ορχηστικά μέρη από την "Αφρικάνα" της Μαργκαρέτε φον Τρότα, το "Καλή πατρίδα σύντροφε" του Λευτέρη Ξανθόπουλου, τη "Ρόζα" του Χριστόφορου Χριστοφή και την "Τιμή της αγάπης" της Τόνιας Μαρκετάκη.
Παρά τις κακές επιδόσεις του ηχολήπτη (από την ηχητική κάλυψη ακούγονταν το γύρισμα των σελίδων στα αναλόγια, το βήξιμο, ακόμη και το χειροκρότημα των θεατών), η βραδιά ήταν γλυκιά και δροσερή, η μουσική μεθυστική, και η ατμόσφαιρα συγχώρεσε και χώρεσε ως και το συχνάκις άτοπο χειροκρότημα των θεατών. Κάποιος θα πρέπει να μας μάθει επιτέλους ότι ΣΤΙΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΚΛΑΣΙΚΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΔΕΝ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΡΟΥΣ Η ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΝΣΕΡΤΟΥ. Ίσως θα ήταν φρόνιμο να γίνεται κάποια ανάλογη ανακοίνωση πριν την έναρξη της συναυλίας. Επίσης θα πρέπει να λέμε στα παιδιά μας που παρευρίσκονται, να μην τρώνε σάντουιτς κατά τη ώρα της παράστασης. Τέλος ως αδιάφορη, χλιαρή και εν μέρει αποπροσανατολιστική θα χαρακτήριζα την χρήση του φωτισμού.
Βέβαια τίποτε δεν μπόρεσε να διασπάσει την ευφορία και την ανάταση που ένοιωσαν πολλοί μυημένοι και μη θεατές. Η αυτοσυγκέντρωση και η προσήλωση αρκετών εξ ημών ήταν καθοριστική για την καθαρτήρια περαίωση της βραδιάς. Φυσικά την τιμητική του είχε ο "Μελισσοκόμος" από τον οποίο ακούσαμε 4 αποσπάσματα, συμπεριλαμβανομένου και του περίφημου βαλς, του οποίου η επανεκτέλεση αποτέλεσε και το ανκόρ του τέλους. Ακούσαμε επίσης με αρκετό ενδιαφέρον και το κομμάτι "Κλειστοί δρόμοι" το oποίο δεν προέρχεται από κάποια ταινία (ή μήπως θα βρίσκεται στην νέα ταινία του Τεό;) Από τους σολίστες της Καμεράτας ξεχώρισαν η ακορντεονίστα Αναστασία Γεωργάκη, ο κλαρινετίστας Νίκος Γκίνος, η τρομπέτα του Σωκράτη Άνθη, το βιολοντσέλο του Renato Ripo και το εξάρχον βιολί του Sergiu Nastasa.
Το μόνο (σοβαρό) παράπονό μου είναι ότι δεν μας επιφυλάσσει ποτέ εκπλήξεις στις εμφανίσεις της η Καραϊνδρου. Γιατί δεν δοκιμάζει να ξαφνιάσει το κοινό της μετά από τόσο καιρό; Γιατί δεν υπερβαίνει τον εαυτό της στη σκηνή; Γιατί δεν τον αμφισβητεί, δεν τον αυτοαναιρεί, έστω και για λίγο, έστω και για μια στιγμή; Γιατί δεν αφήνεται όπως θάθελαν ενδομύχως πολλοί θαυμαστές του έργου της;