Η συναυλία στο ΜΜΘ

Έναν καθρέφτη προσωπικό και κοινωνικό έστησαν απέναντι στο κοινό οι μουσικοί που υπό τη διεύθυνση του Αλέξανδρου Μυράτ μετέφεραν στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής την ποίηση των εικόνων του Θόδωρου Αγγελόπουλου, μέσα από τις συνθέσεις της Ελένης Καραΐνδρου. Η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης (ΚΟΘ) σε διάλογο με το τζαζ τρίο των Human Touch, το ακορντεόν του Ντίνου Χατζηιορδάνου, το όμποε του Βαγγέλη Χριστόπουλου, το μαντολίνο του Αριστοτέλη Δημητριάδη και φυσικά το πιάνο της Ναταλίας Μιχαηλίδου και της ίδιας της Ελένης Καραϊνδρου, ταξίδεψαν το κοινό στα κάθε είδους σύνορα των ταινιών του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Η συνάντηση με το σκοτάδι της Ελλάδας του σήμερα αναπόφευκτη, μετά το καθοριστικό στίγμα που δόθηκε κατά την έναρξη της συναυλίας από τους μουσικούς που παρέμειναν σιωπηλοί για 4' 33'', όσο διήρκεσε δηλαδή η εκτέλεση του ομότιτλου σιωπηλού κομματιού του John Cage. Η ένταση της αναπάντεχης αυτής σιωπής, καθώς και της εξήγησης που έδωσε ο Πρόεδρος του Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων ΚΟΘ Χαράλαμπος Χειμαριός για την επιλογή του συγκεκριμένου κομματιού, αιωρούνταν στην αίθουσα μέχρι το τέλος της συναυλίας. Η εκκωφαντική αυτή αναστοχαστική σιωπή προβλημάτισε, και αντιπαρατέθηκε φραστικά στην απολιτική σιωπή της αδιαφορίας, στην ένοχη σιωπή του βολέματος, στη σιωπή της αποφυγής ανάληψης συλλογικής ευθύνης, στην παθητική σιωπή, οδηγώντας το κοινό από την αρχική αμηχανία στο δυνατό χειροκρότημα για τους μουσικούς της ΚΟΘ, που αντιστέκονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι με όπλο τη μουσική.

Με το εύγλωττο "Θέμα αποχαιρετισμού" από τον Μελισσοκόμο, ξεκίνησε η περιήγηση σε συνθέσεις που, άλλοτε ορμητικές και άλλοτε γαλήνιες, μετέφεραν στην αίθουσα την ποιητική ατμόσφαιρα των οκτώ τελευταίων ταινιών του Θ. Αγγελόπουλου. Οι μουσικοί της ΚΟΘ, σε απόλυτο συντονισμό, ομόπνοα, συνομιλούσαν άλλοτε με το, σχεδόν ευλαβικό μέσα στους αυτοσχεδιασμούς του, σαξόφωνο του David Lynch, άλλοτε με το όμποε του Βαγγέλη Χριστόπουλου και άλλοτε με το ακορντεόν του εκφραστικού Ντίνου Χατζηιορδάνου, οδηγώντας σε κορυφώσεις, όπως στο βαλς "Κοντά στο ποτάμι" ή στο "Ροκ της καντίνας". Οι σόλο ερμηνείες της ίδιας της Ελένης Καραΐνδρου στο πιάνο και η εσωτερική ερμηνεία της Δήμητρας Γαλάνη στα "Ταξίδι στα Κύθηρα", "Πανσέληνος ο Έρωτας" και "Τα βουρκωμένα μάτια μου" ήταν από τις ιδιαίτερες στιγμές της συναυλίας.

Παλμός και υπόγεια ένταση δονούσαν την αίθουσα όλη τη βραδιά. Τα παρατεταμένα χειροκροτήματα του τέλους ξανακάλεσαν τους ερμηνευτές τρεις φορές στη σκηνή, για να αποχαιρετίσουν μουσικά το κοινό, ο καθένας με τον τρόπο του, φανερά ευχαριστημένοι και οι ίδιοι.