A Night Of Emperial Wrath

Μέσα σε υποβλητικά μπλε φώτα και κάτω από μπάνερ μιας απέθαντης νορβηγικής εποποιίας, ξεχύθηκαν τριάντα χρόνια αυτοκρατορικής οργής. Μετατρέποντας το βράδυ της Κυριακής σε αξέχαστη εμπειρία για ένα διεθνές πλήθος, που έσπευσε να δηλώσει τον ενθουσιασμό του σε social media και πλατφόρμες γράφοντας από Κόστα Ρίκα, Ηνωμένες Πολιτείες, Χιλή, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ρωσία, Γουατεμάλα (και από κάμποσες ακόμα χώρες).

Για όλους εμάς, βέβαια, οι θρυλικοί Emperor έπαιζαν στις οθόνες μας εκπέμποντας από το Νούτοντεν της πατρίδας τους, όπου εμφανίστηκαν ολοζώντανα μπροστά σε κοινό – έστω και με τους τρέχοντες κορωνοπεριορισμούς (καθήμενοι, περιορισμένη πληρότητα κτλ.). Και στη μεν και στη δε συνθήκη εμπεριέχεται κάτι τις το ξενέρωτο, κόντρα λ.χ. με την επιθυμία να χτυπηθείς όρθιος μπροστά στη σκηνή, σε πωρωτικές στιγμές σαν το "The Acclamation Οf Bonds" ή το "Inno A Satana": μερικά πράγματα εκφράζονται καλύτερα σωματικώς και σε «εν χορώ» πραγματικότητες. Μέλλει να δούμε αν τα εμβόλια θα περιθωριοποιήσουν τελικά τα live streams, καθώς θα ξαναγυρνάμε σε συναυλιακή κανονικότητα. 

Ακόμα κι έτσι, πάντως, οι Emperor αποτυπώθηκαν καταιγιστικώς μεγαλοπρεπείς στο Notodden Theatre, γιορτάζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα 30 τους χρόνια. Ήταν άλλωστε σε αυτά τα πλαίσια που κάλεσαν επί σκηνής παλιούς συνοδοιπόρους σαν τον Mortiis –ο οποίος κράτησε το μπάσο την περίοδο 1991/1992, πριν αναδειχθεί σε πιονέρο του dungeon synth– και τον Faust (στα ντραμς από το 1992 ως το 1994, ξανά για τις συναυλίες του 2013/2014), δίνοντας «ιστορικό» χαρακτήρα στη συγκεκριμένη παράσταση. Η παραγωγή της ήταν απλή μα προσεγμένη και τα γραφικά με τα νορβηγικά δάση τα οποία κάλυψαν τη μπάντα καθώς έπαιζε το "The Majesty Οf Τhe Night Sky" τα βρήκα και υποβλητικά και ταιριαστά με το κομμάτι, παρότι παρακολούθησα και τη γκρίνια ορισμένων οπαδών, στους οποίους φάνηκαν από άκυρα έως και ενοχλητικά.

Αλλά το σημαντικότερο –στο οποίο συμφώνησαν άπαντες– ήταν ο καταπληκτικός ήχος που έφτασε στ' αφτιά μας. Στοιχείο καθοριστικό ώστε να απολαύσουμε τη setlist (παρατίθεται αναλυτικά στο φινάλε), που φρόντισε να διατρέξει όλη την ιστορία των Emperor, αναδεικνύοντας ευκρινώς την αρτιπαιξία τους. Και του Samoth (κιθάρες) με τον Trym Torson (ντραμς), κυρίως όμως του Ihsahn, ο οποίος από τη διάλυση της μπάντας κι έπειτα εξελίχθηκε σε έναν πολυδιάστατο μουσικό και δημιουργό, χωρίς να πάψει να είναι κι ένας ερμηνευτής «ακραίας» ολκής. Τα πλήκτρα, επίσης, τοποθετήθηκαν πολύ σωστά: εκεί που χρειάζονταν, σε τόσο/όσο δοσολογία, παρότι υπήρξαν μία ή δύο στιγμές όπου ίσως θάμπωσαν προσωρινά τις μπασογραμμές του Secthdamon.

Όσο σημαντικά κι αν κρίνονται όμως όλα αυτά για να απολαύσεις όπως πρέπει ένα συγκρότημα σαν τους Emperor στη ζωντανή του έκφανση, εκείνο που συνεχίζει να σαγηνεύει είναι τα τραγούδια που κατέθεσαν στα 10 χρόνια στα οποία έμειναν μαζί. Πρόκειται για κληρονομιά βαρύτιμη, θρυλική πλέον, που σε κάθε εκ νέου επαφή επανεπιβεβαιώνεται θεαματικά ως μια μοναδική πτύχωση στο μαυρομεταλλικό σκοτάδι, η οποία κατόρθωσε να δώσει νέες διαστάσεις στη θλίψη, στην πίκρα και στην οργή του τελευταίου. Τριάντα έτη μετά, βέβαια, είναι αναπόφευκτο ότι η πάλαι ποτέ πρωτοπορία έχει πια περάσει στα μουσικά μας «δεδομένα». Αλλά το live από το Νούτοντεν πρόσφερε μία ακόμα απόδειξη ότι στο διάβα του πανδαμάτορα χρόνου όχι μόνο δεν έχει πιάσει σκόνη, μα παραμένει λαμπερή, με έναν τρόπο αληθώς ...αυτοκρατορικό.

Αν πρέπει να υπάρξει κάποια γκρίνια για τα δρώμενα της Κυριακής, είναι ότι οι Νορβηγοί έπαιξαν λίγο. Το είπαν πράγματι αρκετοί fans και είναι κάτι που ως έναν βαθμό συμμερίζομαι. Έστω κι αν βρίσκω ότι η πεμπτουσία της live εμπειρίας αποτυπώνεται σε τέτοιες χρονικά μαζεμένες, περιεκτικές συναυλίες και όχι στις διάρκειες που όλοι έχουμε λίγο-πολύ συνηθίσει, ανεξαρτήτως μουσικών προτιμήσεων.

Setlist

In Τhe Wordless Chamber
Thus Spake Τhe Nightspirit
The Loss Αnd Curse Οf Reverence
The Acclamation Οf Bonds
With Strength I Burn
Call From The Grave
Wrath Of The Tyrant
Curse You All Men!
The Majesty Of The Night Sky
I Am The Black Wizards
Inno A Satana
Ye Entranceperium