Ένας NIN/JA ήρθε απόψε απ'τα παλιά!
Πριν από 10 χρόνια είχα το εξής δίλημμα: να δω του Nine Inch Nails ή τους Type O Negative live; Έπαιζαν με μία μέρα διαφορά, στο Brixton Academy οι πρώτοι, στο London Astoria 2 οι δεύτεροι. Sold out οι πρώτοι, φτηνότερο και διαθέσιμο εισιτήριο οι δεύτεροι. Επέλεξα τους δεύτερους και επί δέκα χρόνια ανέβαλα την αγορά του "And All That Could Have Been" σε DVD από εκείνη την περιοδεία. Πίστευα ότι κάπου θα τους ξαναπετύχω. Ξαναείδα τους Type O Negative αλλά από NIN τίποτα. Τελικά όμως η τύχη ήταν με το μέρος μου και οι ΝΙΝ αποφάσισαν να περάσουν και απ'τα μέρη μας. Ε, αυτή τη φορά είπα να μην τους χάσω.
Μέχρι να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα με την παραλαβή εισιτηρίων κλπ χάσαμε εντελώς τον Alec Empire - κρίμα γιατί θα ήθελα να έχω μια καλύτερη ιδέα γι'αυτόν από το να τον δω απλά να μας χαιρετάει φεύγοντας από την σκηνή. Ο χώρος ήταν μισογεμάτος εκείνη την ώρα οπότε βρήκαμε μια καλή θέση στις κερκίδες που μας έδινε και την δυνατότητα να πηγαινοερχόμαστε άνετα μπροστά στη σκηνή. Το κοινό ήταν ανάμεικτο αλλά κάποια πράγματα ήταν αρκετά εμφανή. Ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τουλάχιστον 30 (για να μην πούμε παραπάνω) και επίσης το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου είχε έρθει για τους NIN. Όχι ότι έκανε και καμία διαφορά αυτό στον Perry Farrell.
Όποιος θεωρήσει support ένα από τα μεγαλύτερα ροκ συγκροτήματα της τελευταίας 20ετίας μάλλον τα'χει μπερδέψει στο κεφάλι του. Απόψε είχαμε απλά δυο lead bands σε διαφορετικές ώρες και οι Jane's Addiction αδικήθηκαν από το γεγονός του ότι το εισιτήριο έλεγε ώρα προσέλευσης 8 ενώ οι πόρτες άνοιξαν τελικά στις 7 έτσι κατά τις 8:30 που ήταν επί σκηνής η προσέλευση συνεχιζόταν. Παρά τα προβλήματα στο μπάσο που ξεκίνησαν από το πρώτο κομμάτι o Perry Farrell μας απέδειξε ότι είναι τεράστιος performer και ας μην τον ήξερε μέρος του κοινού. Έπαιξε για όλους, έκανε τον χαβαλέ του μας μίλησε για τους θεούς του Ολύμπου που ζουν εκεί ψηλά στο "Mountain Song" μας είπε ότι περίμενε "3 days" για να κάνει sex in Greece. Όταν λύθηκαν εντελώς τα προβλήματα του Avery στο μπάσο προχωρήσαμε σε ποιο χαβαλεδιάρικη διάθεση γιατί we had "Been caught stealing".
Ο Navarro μπορεί να μην ήταν ότι καλύτερο για τους Red Hot Chili Peppers αλλά εδώ η θέση του πάει γάντι. Εκτός από το κορυφαίο παίξιμο και τον χαβαλέ που έκανε με τον Perry ήταν πολύ προσιτός στο κοινό. Όπως και όλη η μπάντα. Ο leader κατέβηκε από την σκηνή να τραγουδήσει μαζί με τον κόσμο όχι μια αλλά τουλάχιστον τέσσερεις φορές. Όταν μας είπαν ότι they have to "Stop" ένα μούδιασμα μας έπιασε αλλά κάπου εκεί ήταν και ή δεύτερη έκρηξη της βραδιάς από τον κόσμο από κάτω. Σίγουρα αρκετοί δεν συνειδητοποίησαν τι είδαν απόψε και από πόσο κοντά, και πόσο αστείο είναι ότι μόνο στην Ελλάδα, μία τέτοια βραδιά δεν ήταν sold out, αλλά όπως και νά'χει καλύτερα για μας, γιατί το ευχαριστηθήκαμε πιο άνετα! Όσο για τον Perry αυτός είχε να πάει "to lick goddess Athena's pussy"!
Η αναμονή για τη μπάντα του Reznor δεν ήταν ιδιαίτερη - βλέπετε μετά από μια δεκαετία το μισάωρο κυλάει σαν νεράκι. Γύρω στις 10:20 και με τους φανατικούς να έχουν πάρει τις θέσεις τους ο Mr. Finck άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες του "Home", μετά από λίγο περάσαμε στο "Terrible Lie" και το βουνό έτριζε ενώ η σκηνή αναβόσβηνε κάτω από το άπειρο φως των προβολέων και των strobe lights. Η ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί απόψε ήταν μαγική και ο muscleman πλέον Reznor την απογείωσε με το "March of the Pigs", πριν από λίγο όμως δεν είχε ξεχάσει να μας βασανίσει με το Reptile. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους εδώ η προσήλωση ήταν στην ακρίβεια, είτε στα keyboard είτε στην κιθάρα ο Trent έδινε ρέστα και ο κόσμος από κάτω ακολουθούσε. Βέβαια το γεγονός ότι προσπαθούν να μην παίζουν το ίδιο setlist κάθε βράδυ παρουσιάζοντας πιο κρυμμένα κομμάτια, έριξε αρκετά τους τόνους.
Το τέλος όμως ήταν ένας καταιγισμός επιτυχιών ξεκινώντας από το "Survivalism" συνεχίζοντας με τα "The Hand that Feeds"," Head Like A Hole" (ίσως και το καλύτερο κομμάτι της βραδιάς) και κλείνοντας με το "Hurt". Όπου περιέργως πως για τα ελληνικά δεδομένα δεν είχαμε κανένα ατύχημα έτσι ώστε να το κόψουν στη μέση. Ο Reznor δεν ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός απόψε, έκανε βέβαια πλάκα σχετικά με τα μη γνωστά κομμάτια που έπαιξαν λέγοντας ότι αυτό είναι ένα ακόμη μη hit μας που το δεν το έπαιξαν καθόλου στο ράδιο. Δεν ήταν όμως και απόμακρος, οι συνθέσεις του έχουν απ'ολα μέσα και ιδιαίτερα στη διασκευή του "Metal" από Gary Numan θυμήθηκε τα πρώτα του βήματα. Αναπλήρωσε αξιοπρεπώς την έλλειψη του Bowie στο "I'm afraid of Americans" και παρά τα άπειρα samples το όλο αποτέλεσμα που είχαμε πάνω στην σκηνή ήταν ζωντανό.
Ελπίζω να περάσατε και σεις καλά όπως και εμείς απόψε. Από τα σπάνια live που είναι όλα άψογα και που θες να το θυμάσαι για χρόνια.
_____
Φωτογραφίες - Anna Kweskin
Περισσότερες φωτογραφίες εδώ
Περισσότερα για την ίδια συναυλία εδώ