Μια-δυο φορές κι έναν καιρό στην Αθήνα
Ο χώρος στα γιορτινά του κι ο ήλιος σε κατάδυση. Παρά την υπερπαρατεταμένη μπόρα της προγούμενης μέρας και τα σύννεφα της σήμερον, δεν υπάρχει κανένα ίχνος ανησυχίας. Όλοι φαίνονται ανυπόμονοι και πανέτοιμοι από καιρό. Το πάνω διάζωμα [τα φτηνά και τα περισσότερα εισιτήρια] γέμισε πρώτο, εδώ και μια ώρα. Εγώ πανευτυχής, βρήκα θέση βασιλική στο κέντρο της πρώτης σειράς [του πάνω διαζώματος εννοείται]. Το πιάνο με ουρά σα να μου υπέβαλε τα σέβη του και οι δύο βραδινές εκατέρωθεν άρπες σα να μου ένευσαν ελαφρά.
Η συναυλία άργησε κάπου μισή ώρα, κυρίως για να προσέλθουν οι τελευταίοι αργοπορημένοι υποκάτωθέν μου. Στην αρχή βγήκε δειλά η μικτή 90μελής χορωδία, σύμπραξη δύο, μιας γυναικείας και μιας ανδρικής. Χειροκρότημα για κάθε μια απ' τις τρεις σειρές της. Μετά ενεφάνη η 60μελής ορχήστρα, μικτή και αυτή, από κλασικά έγχορδα, πνευστά και κρουστά μέχρι αρμόνιο, ηλεκτρική κι ακουστική κιθάρα, μπάσο και παραμορφωτικά κρουστά.
Ο μαέστρος [Ennio Morricone] έσκασε μύτη μετά τη σύντομη και αυστηρή παρουσίαση του Αλέξη Κωστάλα, που μας υπέδειξε τι να και να μην κάνουμε σε τρεις γλώσσες. Ενδεδυμένος σε φράκο με λευκό πουκάμισο ενώ όλοι οι υπόλοιποι φορούσαν μόνο μαύρα. Καταχειροκροτήθηκε, υποκλίθηκε κι ανέβηκε στο πόστο του. Ακούστηκαν οι νότες από το θέμα των "Αδιάφθορων". Μετά πέρασε σ' ένα τρίπτυχο από το "Κάποτε στην Αμερική" κι έκλεισε τον συμφωνικό μέρος "η ζωή και ο θρύλος" με το "Θρύλο του 1900".
Η δεύτερη ενότητα ήταν αφιερωμένη στο "σινεμά της στράτευσης". Παρέλασαν "Η μάχη της Αλγερίας", οι "Απώλειες πολέμου", ο καφκικός "Πολίτης υπεράνω πάσης υποψίας" και το χορωδιακό "Abolicao" που εμένα μου ακούστηκε σαν "απόλυσον - απόλυσον". Μετά απόλυσαν όλοι για το διάλειμμα. Εκεί κατάλαβα ότι οι κερκίδες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Ανθρώπινα μιλιούνια ξεχύθηκαν για τις τουαλέτες και τα κυλικεία.
Στην επανάληψη, μας περίμενε ο "διαχρονικός μύθος του Σέρτζιο Λεόνε" που έφερε δικιολογημένα ρίγη συγκίνησης σε όλους. Οι φίλοι της όπερας είχαν ένα λόγο παραπάνω κι αυτός ήταν η φωνή της σοπράνο Susanna Rigacci. "Ο καλός, ο κακός κι ο άσχημος" αλλά και το "Κάποτε στη Δύση" και το "Ήταν κάποτε... η επανάσταση" είναι γνωστά τοις πάσι. Ακολούθησαν τα "σκόρπια φύλλα και χαρτιά" μετά τη "Συμμορία των σικελών", το "H2S", τον "Κύκλο της αγάπης" και την "Μανταλένα".
Τελευταία παραμόνευαν οι μουσικές για έναν "κινηματογράφο τραγικό, λυρικό και επικό". Μας αποχαιρέτησαν θριαμβευτικά και τελετουργικά "Η έρημος των Ταρτάρων", ο "Ριχάρδος ο 3ος" και η περίφημη "Αποστολή". Το χειροκρότημα έπεσε σύννεφο κι ο μεγάλος μουσουργός έκανε τρεις επιστροφές για να ικανοποιήσει το παραλήρημα του πλήθους. Δεν ακούσαμε όμως τίποτε διαφορετικό παρά μόνον κάποιες ενδιαφέρουσες παραλλαγές σε ίδια θέματα.
Δε λέω, ήταν μια πολύ καλή βραδιά. Θυμηθήκαμε κι αναπολήσαμε όμορφες στιγμές της μουσικής ιδιοφυίας του μεγάλου Ένιο. Δεν υπήρξε όμως καμία υπέρβαση. Έλειπε το χιούμορ και οι μικρές αυτές λεπτομέρειες που ανέτρεψαν το στάτους περί κινηματογραφικής μουσικής και που ανέθρεψαν τον μύθο του. Έλειπαν οι εκπλήξεις, ακόμη και στην τελευταία επάνοδο. Μου έλειψε η απογείωση, για να γίνω πιο προσωπικός και συγκεκριμένος.
Ήταν ένα συμφωνικό κονσέρτο γεμάτο αυστηρότητα και σοβαρότητα, απαλλαγμένο από "περιττά αλατοπίπερα", όπως θα ταίριαζε στην "περίσταση" και στο χώρο. Ένα καλοκουρντισμένο κι άψογα ενορχηστρωμένο σετ που δεν εξετράπη, δεν παρεξέκλινε και δεν ξέφυγε ούτε νότα. Κάπως έτσι θα το περίμεναν αρκετοί, ίσως οι περισσότεροι. Κάπως έτσι, όμως, γίνεται παρελθόν αυτό που είναι γραμμένο εις το διηνεκές. Κι όσοι πιστεύουν μόνο στο "τέλειο" πρωτότυπο δεν έχουν παρά να ψάξουν και τη δισκογραφία του John Zorn.
