Error Code: Sally Zero, Tonylight, Bubblyfish
Η μουσική φαντασία δεν θα έπρεπε να έχει όρια. Μιλάμε σήμερα για "μουσικό αδιέξοδο", την "κατάρρευση της μουσικής βιομηχανίας", το τέλος της δημιουργικότητας. Με την αναβιωμένη αγάπη για το παρελθόν -βλέπε vintage clothing, την επιστροφή του βινυλίου και άλλες ...αρχαιολαγνείες και παλιατζούρες!- αλλά και την σύγχρονη αναγκαιότητα της τεχνολογίας, οι μουσικοί βρίσκουν ένα κανάλι ελιγμού. Η 8-bit μουσική βασίζεται στην ομώνυμη τεχνολογία των πρώιμων επεξεργαστών ηλεκτρονικών υπολογιστών. Για τη δημιουργία τέτοιας μουσικής χρειάζεται μια ή περισσότερες κονσόλες (π.χ. Game Boy, Commodore 64, Atari 2600) που λειτουργούν με 8-bit επεξεργαστή καθώς και ένα ειδικό πρόγραμμα που χρησιμοποιείται ως μουσική πλατφόρμα σύνθεσης. Η 8-bit είναι μια κατηγορία της Toy Music και χωρίζεται σε υποκατηγορίες ειδών μουσικής (bitpop, gamewave, chiptune, PicoPop, SID Metal, Game Boy music κ.ά.).
Η 8-bit μουσική πρωτοεμφανίστηκε στην Ευρώπη στις αρχές του '90, αλλά σπάνια βλέπουμε στην Ελλάδα κάποιο παρόμοιο live. Μια οργανωμένη προσπάθεια έγινε τον Ιούνιο του 2008 από την συνεργασία της Error Code -που στόχο έχει την προώθηση της retro gaming κουλτούρας, και συνεπώς μουσικής, στην Ελλάδα- με το Synch Festival στο χώρο του K44. Βιντεοκονσόλες, υπολογιστές και ζωντανές εμφανίσεις 8-bit-άδων μουσικών τράβηξαν την προσοχή του κοινού. Με αφορμή αυτό το ενδιαφέρον, διοργανώθηκε το 2o Error Code live ξανά στο Κ44 με τη συμμετοχή τριών καλλιτεχνών από Νέα Υόρκη, Μιλάνο και Λάρισα.
Και όμως! Υπάρχει 8-bit μουσική και στην Ελλάδα. Την βραδιά άνοιξε ο 17-χρονος Sally Zero με ένα εξαιρετικό live set. Όπως αναφέρει στο βιογραφικό του, κάποια μέρα παράτησε το μπάσο και έπιασε το Game Boy και το χρησιμοποίησε ως εργαλείο μουσικής δημιουργίας! Ο ήχος του έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο noise αν και κάποια κομμάτια του είναι αμιγώς pop (πάντα με noise στοιχεία). Πολύ καλή η διασκευή του στο "Just like honey" των The Jesus & Mary Chain με γυναικεία φωνητικά. Στο πρόγραμμά του, περιέλαβε τα Hey Billy, Japanese Oranges και Animal Crackers τα οποία μπορεί κανείς να ακούσει στο space του Sally Zero.
Περίμενα πως η Bubblyfish θα ήταν και η headliner, μα πήρε τη σκυτάλη από τον Sally Zero. Εξαιρετικά επαγγελματική η performance της -που δικαιολογεί τη φήμη της στον 8-bit χώρο της Νέας Υόρκης-, με τη χρήση αρκετών προηχογραφημένων 8-bit μελωδιών και φυσικών φωνητικών, έπαιζε "στα δάχτυλα" το Game Boy και ταυτόχρονα κατάφερε να ξεσηκώσει το κοινό. Ο ήχος της είναι περισσότερο pop και αρκετά πιο φιλικός στο μη-εξασκημένο-να-ακούει-noise-αυτί. Και αυτή μας χάρισε μια διασκευή ("Sweet Dreams") η οποία αποτέλεσε το ναδίρ της εμφάνισής της.
Τέλος, ο γνώριμος Tonylight έκλεισε τη βραδιά με τα δύο του Game Boy σε ήχους περισσότερο club-ίστικους (λίγο από electro, αρκετά από tech-house) και μετέτρεψε το lounge του Κ44 σε club. Πολύ καλύτερος από την προηγούμενή του εμφάνιση στο Synch -σίγουρα η εξοικείωση του κοινού έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό- και άκρως φιλικός, υποστήριξε με επιτυχία την παράδοση της 8-bit βορειο-ιταλικής σκηνής.
Συνοψίζοντας: καλή διοργάνωση, με ενημέρωση του κοινού μέσω του διαδικτύου, καλή κίνηση η προώθηση με τη δωρεάν συλλογή από κομμάτια των καλλιτεχνών που ήταν διαθέσιμη για "κατέβασμα" αλλά και σε μορφή CD την ίδια βραδιά, ενδιαφέρουσες μουσικές, που κάποιους ίσως τους ξένισαν λόγω απλότητας και ιδιαιτερότητας του ηχοκύματος, ξεχωριστή η εμφάνιση του Sally Zero που δημιουργεί αρκετές προσδοκίες. Για αρκετούς μπορεί αυτό το είδος να αποτελεί στεγνό ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, όμως η βραδιά αυτή απέδειξε πως η 8-bit σκηνή μπορεί να δημιουργήσει pop μουσική κουλτούρα.
