Everyday We Love You Morr And Morr!
Juliette And The Licks Live @ Mylos, Thessaloniki 25-11-2006 (Kazan DB)
Morrissey live @ Principal Club Theatre, Thessaloniki 27-11-2006 (Astra)
Kaiser Chiefs live @ Gagarin 205, Athens 2-12-2006 (Astra)
Φθηνή συνδρομή στην προσπάθεια όλων προκειμένου να μαζευτούν όσο το δυνατόν περισσότερα λογοπαίγνια μπορούν να γίνουν στην ελληνική, στην αγγλική και σε κάθε άλλη γλώσσα με το όνομα του Morrissey... ένα review ΜΟΖ-αϊκό είναι και το παρόν λοιπόν, στο πνεύμα των καιρών.
Θα ξεκινήσω με το συμπέρασμα: καμιά από τις τρεις υπό κρίση συναυλίες δεν ανταποκρίθηκε ουσιαστικά στο ρόλο του πραγματικά ΚΑΛΟΥ LIVE ACT, που παίρνει τον ανυποψίαστο ακροατή από τον γιακά τον πετάει δυο-τρεις φορές σε απέναντι τοίχους και τον αφήνει να αναρωτιέται τι στο καλό ήταν αυτό που είδε, άκουσε, βίωσε και δεν κατάλαβε. Τα πάντα ήταν προβλέψιμα και έγιναν όπως ακριβώς τα περιμέναμε. To καταπληκτικό mixtape του Βασίλη Παυλίδη (σημ. ΤΟ ΘΕΛΩ, μην το πετάς!) στην pre-party ώρα του Mic στο Decadance την προηγούμενη Πέμπτη, μου θύμισε ότι όντας ο ίδιος εντελώς ανυποψίαστος για την πάρτη τους είχα δει τους Ιταλούς avant-ροκάδες Ui να σαπορτάρουν τους Ολλανδούς avant-πανκάδες The Ex κάπου στη Ρώμη το 1999 και έμεινα να ψελλίζω περί του αν όντως άκουγα "καλή" μουσική όλα τα προηγούμενα χρόνια. Anyway...
Και οι προβλέψεις έχουν τις διαβαθμίσεις τους όμως. Ευοίωνες, δυσοίωνες, εύκολες, δύσκολες και τα ρέστα. Οπότε κάνοντας ταμείο δηλώνουμε ότις....
Η Kazan DB έκανε την κίνηση της χρονιάς συνδυάζοντας το live της Juliette με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το hype του φεστιβάλ, συν μια σταρ του Hollywood σε ελεύθερη πτώση που το ρίχνει στο ροκ για να μην αρχίσει τις τσόντες, συν η πρωτόπλαστη μορφή του ακατέργαστου rock 'n' roll όπως το δίδαξε ο Iggy και μόνο αυτός... πάρε να έχεις ένα πραγματικά ανέλπιστο sold out. Κάτι τα εξώφυλλα σε όλα τα έντυπα τις πόλης, κάτι οι φήμες για μια γυναικεία ροκ περσόνα που ξερνάει αίματα, ιδρώτες και γκαβλώνει άνδρες και γυναίκες, ξαφνικά όλοι -μα όλοι- ήθελαν να δουν την Juliette πάνω στη σκηνή και έτρεξαν και ποδοπάτησαν και στο τέλος εκλιπάρησαν για ένα εισιτήριο για να το κάνουν. Μακάρι να εφευρεθούν και άλλοι τρόποι για να έρχεται ο κόσμος στις συναυλίες. Και ας μη μας είπε τίποτε απολύτως η Juliette. Έκανε όλα τα προφανή, ψιλοξεγυμνώθηκε, αφέθηκε στα χέρια μας για να διαπιστώσουμε ότι όντως δεν έχει στήθος, έγλυψε τα χέρια της και τα αγόρια της (όχι εκεί που έπρεπε πάντως) και φανέρωσε πόσο απαρχαιωμένο, χιλιοειπωμένο και μουσειακό είναι πλέον το ακατέργαστο ροκ για το οποίο όλοι κόπτονται τελευταία. Πέντε άτομα που ακούγονταν σαν να έπαιζε ο εξής κανένας. Μέγα επίτευγμα. Όποιος άκουσε το μπάσο κερδίζει. Το συγκρότημα κερδίζει γιατί με αναγκάζει να μιλάω σαν "μουσικός" για πρώτη φορά στην ιστορία...
Η Astra τώρα - που τον χειμώνα θερίζει τα συναυλιακά δρώμενα και το καλοκαίρι σπέρνει θύελλες αρκετές φορές και πρέπει να οργανωθεί γιατί θα είναι σούπερ αν συνεχίσει έτσι- μας έφερε στο πιάτο αυτό που θέλαμε περισσότερο από τίποτε άλλο. Τον Morrissey! Τον αρχηγό των Smiths. Τον φυσικό ηγέτη της μελαγχολίας μας. Τον Ρωμαίο πολίτη του 2006 που ξεγέλασε κοινό, μουσικοκριτικούς και τον θεό τον ίδιο ακόμα και μας έκανε να πιστέψουμε ότι είναι ακόμη σπουδαίος. Ο Moz χρώσταγε μια καλή συναυλία στο κοινό της Θεσσαλονίκης μετά το μούδιασμα του 1999 και την έδωσε με το παραπάνω. Όσοι φύγαμε χωρίς φωνή από το Principal είχαμε δίκιο. Όσοι τρομάξαμε στην ιδέα ότι θα ακούσουμε το National Front Disco αδιαφορώντας για την σωματική ακεραιότητα των γύρω μας είχαμε πάλι δίκιο. Όσοι αδιαφορήσατε για το εναρκτήριο Panic και τα "σπάσατε" στο You Have Killed Me είχατε και πάλι δίκιο. Εσάς γουστάρει ο Μεγάλος περισσότερο από εμάς. Πιστέψτε με. Ο Morrissey που βρήκε επιτέλους τη χρυσή τομή ανάμεσα στην υπερβολική πόζα και την άβολη αδιαφορία έχει δίκιο να είναι υπερήφανος. Πέτυχε αλλαγή γενιάς στο κοινό του μετά από αφάνεια ετών. Το How Soon Is Now κρατάει μερικές... ώρες περισσότερο από ότι κράτησε το βράδυ εκείνης της Δευτέρας, αυτά όμως είναι λεπτομέρειες μανιακών. Ο Morrissey τελικά περίμενε το 2006 για να ανακαλύψει τον Visconti, που εμείς αναγκαστικά τον ανακαλύπταμε στα 19 μπας και χτυπήσουμε καμιά ψαγμένη γκόμενα; Κανείς δεν δικαιούται να έχει παράπονο όταν ο ίδιος ο Θεός κατεβαίνει στη γη του και ακόμη παίρνει κομμάτια από τη ζωή μας μαζί του με τον ίδιο τον γαμημένο άνεμο που τα είχε πάρει χρόνια πριν. Κανείς! Τι θα γίνει με αυτή την άκριτη αγάπη για τον Moz γιατρέ μου; "Παράξενος ο έρωτας που είναι νέε μου..." το λέει και ο Μαζωνάκης αυτό άλλωστε...
Της Astra το ανάγνωσμα μέρος δεύτερο. Που μας έφερε και το πιο hot brit pop ονοματάκι. Και αυτό μεγάλε ήταν σαν να βλέπεις τους Blur αμέσως μετά το Modern Life... και ας μην είχες το αθώο νεανικό μυαλό για να το καταλάβεις. Οι Kaiser Chiefs είχαν ύποπτη ενέργεια, ανεξήγητη εκρηκτική ανοησία και ατόφια άγνοια κινδύνου βγαίνοντας για μία μόνο ώρα, παίζοντας ολόκληρο το Employment συν τέσσερα-πέντε καινούργια κομμάτια και θεωρώντας εαυτούς ανώτερους από τους Who, τους Jam, τους Oasis και κάθε άλλον που προηγήθηκε αυτών. Κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν. Όλοι είναι τεράστιοι στην ώρα τους. Αν είσαι δεκαοχτώ χρονών σου εγγυώμαι ότι σε δεκαπέντε χρόνια θα είσαι δικαιωματικά υπερήφανος που είδες τους Chiefs το 2006! Θα έχεις να το λες! Εμείς που βαρεθήκαμε με το που ακούστηκε και το everyday I love you less and less δεν μετράμε. Την επόμενη μέρα τρώγαμε κοψίδια και αναπολούσαμε τα live των Inspiral Carpets και των Charlatans στα early 90s. Γερόντια του ροκ; Μπα δε νομίζω. Στα πρώτα 20 λεπτά με τον Τσάβαλο σαρώσαμε την πίστα, με τα δεκαοχτάχρονα γύρω μας να απορούν για την ενέργεια που βγάλαμε. Τιμή και δόξα στους Kaiser Chiefs για την άγνοια τους επί της rock 'n' roll παράδοσης, που τους επιτρέπει να γράφουν από την αρχή και tabula rasa νέους rock 'n' roll μύθους. Αν δεν το διασκέδασες είσαι σχεδόν νεκρός μουσικά.
Και μετά από όλα αυτά και άλλα πολλά καλύτερα πήγα και αγόρασα ένα κουτί βιταμίνες για πρώτη φορά στη ζωή μου!
