Μα που πήγαν όλοι οι punksters?
Στο Gagarin το βράδυ της Παρασκευής δεν υπήρχε σχεδόν κανείς. Ή έστω σχεδόν κανείς που να είναι διακριτός δια γυμνού οφθαλμού. Κοινώς, μια από τις μακροβιότερες και πιο ιστορικές πανκ μπάντες της Ευρώπης έπαιξε χωρίς να υπάρχει μια ορθή και περήφανη Μοϊκάνα για να μας κόβει τη θέα προς τη σκηνή. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι η Ευρώπη έχει γεμίσει με ιστορικές και μακρόβιες πανκ μπάντες, που είτε ξαναβγαίνουν στο δρόμο, είτε δεν έφυγαν ποτέ από αυτόν. Και τώρα που το ξανασκέφτομαι οι 200-250 που πήγαμε να δούμε τους Ex μάλλον δεν είχαμε πάει στους G.B.H. σχετικά πρόσφατα (εγώ πάντως δεν πήγα, το ομολογώ). Διότι πανκ από πανκ έχει διαφορά καθώς φαίνεται.
Η Di Di Music έκανε την έκπληξη για αυτούς που δεν ξέρανε ότι έχει προαιώνια ιστορία αγάπης με τους Ολλανδούς και μετά από έξι χρόνια τους έφερε και πάλι στα μέρη μας. Στο live της Αθήνας δεν υπήρχε support, αλλά υπήρχε συνέπεια στα ωράρια, καλός και δυνατός ήχος και σωστός εξαερισμός (σε λίγο τα review των συναυλιών θα συνυπογράφονται από ψυκτικούς). Για το live της Θεσσαλονίκης μου μεταφέρθηκαν πολλά παράπονα για τα τρία τελευταία στοιχεία. Επίσης καθώς έμαθα στη Θεσσαλονίκη η δεύτερη ροκ ηλικία έδωσε δυναμικό παρόν. Στην Αθήνα έχω την αίσθηση ότι υπήρξαν και αρκετοί πιτσιρικάδες που φρόντισαν να πληροφορηθούν το ιστορικό γίγνεσθαι.
Και φυσικά δεν έχασαν τίποτε από όσα θα κέρδιζαν αν τους είχαν δει τριάντα χρόνια πριν (άντε... σχεδόν τίποτε, να προλάβω τους "παλιούς"). Όπως δεν έχασα κι εγώ που τους είδα για δεύτερη φορά, ο Μάνος Μπούρας που τους είδε για τέταρτη κ.ο.κ. Οι Ολλανδοί χωρίς να αποστρέφονται το παρελθόν τους (το τίμησαν με σχετικό τρόπο στα encore όπου μεταξύ άλλων ακούστηκε και το State Of Shock, που αρκετοί περίμεναν, όχι όμως και το Ay Carmela, που το περίμεναν αρκετοί περισσότεροι) απέδειξαν ότι ενδιαφέρονται κυρίως για το παρόν τους ως μπάντα και ότι το υποστηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο.
Ένα παρόν που θέλει τους τρεις μπροστάρηδες άντρες του 2011 να ξύνουν τις κιθάρες τους μέχρι να πετύχουν το πολυπόθητο ντελίριο, να σκρινάρουν και να μπλοκάρουν ο ένας τον άλλον, μπερδεύοντας ταστιέρες, λαιμούς οργάνων και σώματα, και να σφυροκοπάνε το πάτωμα της σκηνής, πετυχαίνοντας μια ιδιότυπη κιθαριστική electronica, με μπασογραμμές από μαστορεμένες κιθάρες και με απότομες παύσεις για ελάχιστη ανάσα πριν την τελική έκρηξη.
Χωροταξικά πίσω τους, αλλά αισθητικά σχεδόν πάνω από όλους, η κάθε φορά και περισσότερο συμπαθής, κάθε φορά και πιο συναρπαστική στις ρυθμικές της εντάσεις Katherina Bornefeld, με συνειρμούς του τύπου punk jazz να στριφογυρνούν στο μυαλό όσων επιμέναμε σε ορισμένες στιγμές να παρακολουθούμε μόνο αυτή. Τα βλέμματα στραμμένα και στον "νέο" ασφαλώς, ο οποίος πίσω από το μικρόφωνο και στη σύμπραξη των χορδών τα πήγε ομοίως περίφημα. Όσο αγχωμένος ήταν σε σχέση με τους παλιούς, άλλο τόσο και παραπάνω ικανοποιημένος εμφανιζόταν μετά από κάθε αληθινό χειροκρότημα, που έρχονταν συνεχώς από το ολιγάριθμο κοινό.
Κάπου στη μέση της συναυλίας κάτι άρχισε να κουνιέται στην αρένα και έσπευσε να το σχολιάσει "thank you.... And THANK YOU for dancing down there... real nice of you". Αν δηλαδή η συναυλία των Ex είχε κάποιο πρόβλημα το βράδυ της Παρασκευής, ήταν ότι στο μεγαλύτερο μέρος της απουσίασε ο χορός, το πόνγκο, οι λίγες σπρωξιές παραπάνω δηλαδή που είναι απαραίτητο στοιχείο σε τέτοιες περιστάσεις. Κάτι πήγε να γίνει προς το τέλος, αλλά ειδικά με τις εντάσεις και τους ρυθμούς που παίζουν οι Ολλανδοί θα ήταν παράλογο να ζητάμε από αυτούς να παίξουν για μία ώρα ακόμη τα παλιά τους τραγούδια για να πάρουμε επιτέλους μπρος. Όσο και να μην ενθουσιάζει πάντως σαν άλμπουμ το Catch My Shoe σε επίπεδο συνθέσεων (το 24 problems για παράδειγμα, παρότι όντως έχει νεύρο, είναι εξαιρετικά αδύναμο για τα δεδομένα τους), μουσικά στηρίζει επαρκώς το σημερινό προφίλ της μπάντας. Δια του νεύρου που αφήνει να το διαπεράσει κυρίως.
Την επόμενη φορά δεν θα μας χάλαγε να έρθουν και κατά δω με εκείνα τα πνευστά με τα οποία γυρνούσαν πέρσι ανά την Ευρώπη... Τότε ίσως ξυπνήσει και ο Βαλκάνιος μέσα μας δηλαδή και ανάψουν όντως τα πράγματα και κάτω από τη σκηνή. Γιατί επάνω στη σκηνή οι Ex απέδειξαν και πάλι ότι δεν έχουν σβήσει τη φλόγα ούτε για ελάχιστα δευτερόλεπτα εδώ και τριάντα... ένα πλέον χρόνια. Απλά μέχρι τότε να ρωτήσω αν ο Andy Moor μοιάζει όντως του Λάμπρου Σκουζ ή αν είναι ιδέα μου τελικά...
_____
Οι φωτογραφίες, από το live της Θεσσαλονίκης, είναι του Άκη Καλλόπουλου.
Δώδεκα ακόμα φωτογραφίες από το ίδιο live θα δείτε εδώ.
