Έξι μήνες live στην Βαυαρία, Γερμανία, 2016

Η μουσική μου περιπέτεια στην Βαυαρία συνεχίζεται. Έγιναν τόσα πολλά φέτος, βρέθηκα σε τόσα φεστιβάλ, κράτησα τόσες σημειώσεις, κατέγραψα τόσα video και φωτογραφίες, που τελικά έφτασα στο σημείο να μην προλαβαίνω να τα βάλω όλα σε τάξη. Ας ξεκινήσουμε ...

... γιατί (ως γνωστόν), η μουσική ξανασταμάτησε (στους Radiohead, αυτήν την φορά!)
------------------------------------------------------------------

Afrika Festival 16 έως 19.06.16
Theodor-Heuss-Bruecke
Nuremberg/Νυρεμβέργη
…. σας το υπογράφω. Αυτοί οι τύποι γεννήθηκαν «ευτυχισμένοι» (για να μην πω τίποτις άλλο και με κόψει με το καλημέρα, το «αφεντικό») Αναφέρομαι στο ...

... AFRIKA FESTIVAL Nürenberg

Το περίμενα το Afrika festival, πως και πως. Είμαι ερωτευμένος με αυτό το φεστιβάλ, όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε γιατί συμβαίνουν εκεί κάθε χρόνο, πράματα και θάματα. Οι άνθρωποι, ΔΕΝ είναι επαγγελματίες και αυτό έχει πάντοτε μια πρωτόγνωρη ομορφιά. Από ότι αποδεικνύεται όμως, από τον αγνό ερασιτεχνισμό τους μέχρι το Χάος, είναι μόνον μια τζούρα δρόμος!

Όπως πάντοτε, σε όλα τα φεστιβάλ προσπαθώ να πηγαίνω ενημερωμένος και καλά προετοιμασμένος. Είναι τόσα πολλά αυτά που γίνονται εκεί, που, χωρίς προγραμματισμό, δεν έχω καμιά ελπίδα να ξέρω ούτε τι βλέπω ούτε και τι ακούω, και φυσικά, ούτε και να σας μεταφέρω καλά τις εντυπώσεις μου. Όσο πλησίαζαν οι μέρες, έψαχνα με αγωνία στο Internet τις ανακοινώσεις τους. Μετά από άπειρα clicks, να 'σου επιτέλους και το A.F. στον αέρα. Ποιόν αέρα δλδ, παρά, «αέρα στα πανιά τους»! Μέχρι και την ημέρα έναρξης του φεστιβάλ, το επίσημο (να το κάνει ο Jah!) Site τους μας έλεγε: «FEEL THE SPIRIT OF _FRICA!» Το ξαναλέω. Οι τύποι ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ!!! Ο Δαίμων του Τυπογραφείου, ψιλά γράμματα, πες εσύ, συγκαταβατικέ αναγνώστη μου! Και άρχισα να κυνηγάω στο YouTube και στα links (που αυτοί ανέβασαν!), για να καταλάβω τι περίπου θα δούμε εκεί. Φευ! Μία από τα ίδια: links που δεν οδηγούσαν πουθενά, links που άλλα έλεγαν και άλλα έπαιζαν, για κάποιους καλλιτέχνες υπήρχε μόνο μια φωτογραφία ή κάποιο video που τους δείχνει να «τα ξύνουν» (εσύ πες το και ...πρόβα). «Ευτυχία»... Σας τό 'πα ήδη κά 'να δυο-τρείς φορές! Τέλος πάντων! Η ημέρα έναρξης του Φεστιβάλ έφτασε, έφτασα και γω εκεί. Πίστευα πως πήγα νωρίς, αλλά το φεστιβάλ είχε ήδη ξεκινήσει.

Από καμιά 200αριά μέτρα μακρυά, αναγνώρισα το “Stand by me”. Τώρα, τι δουλειά έχει το “Stand by me” στο Afrika Fest, μόνον αυτοί που το έπαιζαν το ξέρουν. Ας το χαρακτηρίσουμε όμως ως έναν καλό οιωνό και ας συνεχίσουμε.

Ψιλοάδειος ο χώρος, βρέχει ασταμάτητα, έχει και ψιλοκρύο (καλοκαιριάτικα! Δεν παίζεται αυτή η Γερμανία με τον καιρό της!). Δεν μασάω όμως!

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με «χιτάκια» του στυλ, Chain of fools, What's going on, Rollin on the river κλπ κλπ! .... γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ!!!! Είναι βαρετοί, δεν παίζουν καλά, δεν έχω και ιδέα και ποιοί είναι (και υποψιάζομαι και πως ούτε και οι διοργανωτές γνωρίζουν ποιοί είναι πάνω στην σκηνή (ο ηχολήπτης πάντως που τον ρώτησα, δεν είχε την παραμικρή ιδέα), βράστα Χαράλαμπε.

Επόμενη μπάντα από την Κούβα. Είναι οι Sounds of Latin. Buena Vista Social Club, Hasta Siempre Che Guevara (που το γύρισαν σε Get up stand up, για να μην ξεχνιόμαστε και που παίζουμε!) ..., βράστα Χαράλαμπε Party II (που έλεγε κι ο Ζαμπέτας).

Συνέχεια με κάποιους «Κάτι ..., κάτι ..., and the Voodoo Afrobeat» Εδώ, κάτι ενδιαφέρον ακούστηκε. Μια μπάντα που έπαιζε ωραία, και έγινε και ακόμη καλύτερη όταν «αγρίεψαν» φτάνοντας το άκουσμα στα όρια του crossover. Ναι, οι τύποι συνδύασαν τα ...ΑΣΥΝΔΥΑΣΤΑ: Reggae με crossover! Okkkkk!!! Κάτι μάθαμε και σήμερα!

Από το Σουδάν οι τελευταίοι για σήμερα. Είναι οι Papa Africa και ήταν πολύ καλοί.

Στην σκηνή ο John Hero με την μπάντα του από την Gambia (οι οποίοι ήταν εξαιρετικοί και αργότερα έμαθα πως εδρεύουν και στην Νυρεμβέργη)

Για την συνέχεια το μενού περιελάμβανε gospel. Μια «μάνα» με πολλά παιδάκια να μας τραγουδάνε gospel και για φινάλε μας επεφύλαξαν μια απρόσμενη εκτέλεση του Freedom του Pharrel Williams. Δείτε video. Πλάκα είχαν.

Για τέλος οι Fire T? Μου άρεσαν τόσο που στο τσακ δεν αγόρασα το « The real rebellions» CD τοus.

Και όπως κάθε χρονιά, την παράσταση έκλεψαν και πάλι, οι Bateria. Δείτε video.

Σίγουρα υπήρξαν κι άλλοι. Άλλους δεν θα τους είδα, άλλοι δεν με είδαν ούτε κι αυτοί, κάποιοι είναι ικανοί να μην ήρθαν, καν ..., και η ζωή συνεχίζεται. Ο Jah να 'ναι καλά.

Τι μας έμεινε λοιπόν από το Afrika Fest 2016; Κά 'να δυο καλές μπάντες, λίγη πλάκα, πολύ βόλτα στα άπειρα πολύχρωμα κιόσκια, οι γνωστές «μυρωδιές» παντού στην ατμόσφαιρα, «η μάνα με τους 7 τους γιούς και με την μια την κόρη, την κόρη την μονάκριβη την πολυαγαπημένη», και...., πολύ-πολύ-πολύ-πολύ-πολύ χαβαλέ! Μόνον αυτά. Δυστυχώς!

Επόμενος σταθμός μου, το Fuerth Festival στις 08 έως 10.07, στο Fuerth (περιοχή κολλητά με τη Νυρεμβέργη και άσπονδοι «φίλοι» οι κάτοικοι των δύο περιοχών). Εκεί πρόλαβα να πάω μόνο την 3η και τελευταία ημέρα (10.07) καθώς οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις, δεν μου επέτρεψαν περισσότερα. Στη μία και μόνο όμως ημέρα, είδα πολλά και διάφορα, με καλύτερα τους:

1. The Noise Pollution
οι οποίοι είναι 3 νεαροί (μπάσο, κιθάρα, τύμπανα, όλοι φωνές), και παίζουν πάρα πάρα πολύ καλά. Τόσο καλά ώστε κάποια στιγμή έφερα στον νου μου την πληρότητα και την αρτιότητα γιγάντιων τριάδων όπως Jam, Police κλπ, έχουν όμως δύο μελανά σημεία τα οποία «καταστρέφουν» ό,τι χτίζουν.

Πρώτον, το κυριολεκτικά βαρετό ρεπερτόριό τους (κλασικό rock ρεπερτόριο, Clapton, Deep Purple, Hendrix και δεν συμμαζεύεται), και δεύτερον, τη βασική φωνή (ο μπασίστας) που απλά ο νεαρός, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙ! (λογικά δικό του δημιούργημα θα 'ναι η μπάντα, δεν εξηγείται αλλιώς που τον αφήνουν να τραγουδάει!) Ειδικά στο Highway Star, φάνηκε το ολίγον της τραγουδιστικής του «μαεστρίας» και

2. Τους BBL (Big Band Langwasser), οι οποίοι είναι το κάτι άλλο. Big Band όνομα και πράγμα (καμιά 20 μουσικοί επάνω στην σκηνή) και φυσικά (και όπως λέει και τ `όνομά τους), ρεπερτόριο Big Bandας (αλλά, και άλλα) Άψογοι οι Big Band Langwasser! Είναι μουσικοί που λατρεύουν αυτό που κάνουν και το κάνουν και πολύ καλά μάλιστα. Δείτε εδώ ένα video μια απρόσμενη εκτέλεση του Route 66, με τραγουδιστή έναν έγχρωμο, guest, φίλο της μπάντας! Εύγε στο Langwasser και στην Μεγάλη Μπάντα του.

Επίσης, νωρίτερα μέσα στην χρονιά (τον Μάιο), πήγαμε και στο New Orleans Festival, που είναι το Blues festival της ίδιας περιοχής, για το οποίο δεν έχω να σας πω τίποτε περισσότερο από βαρετό, «παραδοσιακό», Blues! Punkt!

Επόμενος σταθμός στην Βαυαρική μου μουσική περιπέτεια, το
Kluepfel Open Air 2016, Nuremberg
15 & 16.07

Την 1η μέρα πήγα μόνο για βόλτα, καθώς ήταν η Metal day. Εκεί, ανάμεσα σε φίλους, μπύρες, κουτσομπολιά κλπ, είδα μόνον τους α-πα-ρά-δε-κτους Beta Minus, μπάντα με στιχουργική μαεστρία ύφους και επιπέδου “Fuck, Fuck, Fuck!!!!!!”. Τι να λέμε τώρα.

Την δεύτερη όμως ημέρα ήταν εκεί όλα τα καλά, για τα οποία έχω να σας πω πολλά, όπως:

Ας ξεκινήσουμε με τους LEAK, οι οποίοι μου θύμισαν τους Blauzum (άκου να δεις που μου έγιναν και αναφορά!), τους οποίους θα τους χαρακτήριζα, καλούτσικους. Τα κομμάτια τους έχουν (κάπως) την ανάπτυξη των κομματιών των Mogwai και αυτό τους κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέροντες. Πρόλαβα μόνο 3 tracks τους και ανανέωσα το ραντεβού μου μαζί τους για να τους δώσω μια ακόμη ευκαιρία στο επερχόμενο Bruecken fest.

...για την συνέχεια είχαμε τους Boat Shed Pioneers. Οι Boat Shed Pioneers, είναι μια νεανική folk-pop μπάντα από την Νυρεμβέργη, με αρκετό ιρλανδικό ρυθμό οι οποίοι παίζουν αρκετά όμορφα. Δείτε video. Είναι 2 κιθάρες, μπάσο, βιολί, τύμπανα κλπ. Είναι καλούτσικοι μουσικοί, η δε κοπελιά της παρέας έχει στην χροιά της φωνής της κάτι από το ένρινο της Ane Brun (και το λατρεύω αυτό/δεν έχει όμως σε καμία περίπτωση το εύρος της Αννούλας μου, οπότε η σύγκριση είναι άνιση) Κάποια στιγμή ζεστάθηκαν και έγιναν ακόμη καλύτεροι. Το μουσικό τους ύφος δεν είναι και η απόλυτη επιλογή μου, είναι όμως πολύ φιλότιμη η προσπάθειά τους.

... μετά είχαμε τον Charlie Junior και τους φίλους του από το Βερολίνο. Ας μην χάνουμε τζάμπα χρόνο, καθώς είναι Γερμανικό νεανικό hip-hop χειρίστου είδους

... και αμέσως μετά, τους DEINE MUTTER,
... των οποίων το όνομα το είχα ανταμώσει πολύ καιρό τώρα σε αφίσες, περιοδικά, clubs (το αυτοκόλλητό τους βρίσκεται σε αμέτρητα σημεία σε όλη την Νυρεμβέργη), αλλά πάντοτε κάτι «στράβωνε» μέσα μου με αυτούς. Και μόνο το όνομά τους, μου προκαλούσε έναν τουλάχιστον ...προβληματισμό (έως και απέχθεια!)

 Άκου εκεί «Η ΜΑΜΑ ΣΟΥ!» Μα τι σόι σεξιστικό όνομα είναι αυτό; Τι μπορεί να εννοεί άραγε ο ποιητής με δαύτο; Και πάντοτε καθόμουνα μακριά τους. Να που ήρθε όμως και η ώρα να τους ακούσω και από κοντά.

Βγήκαν και είναι ντυμένοι σαν ....!. Μπλε παντελόνια και άσπρα πουκάμισα όλοι τους. Είναι 7 άτομα και ο τραγουδιστής είναι πανύψηλος. Έχουν 2 σαξόφωνα, κλαρινέτο, κιθάρα, τύμπανα, μπάσο και πλήκτρα. Παίζουν R'n'R, R'n'B, Blues κλπ. Τελικά όπως αποδείχθηκε είναι μια πάρα πολύ όμορφη μπάντα, και παίζουν και πολύ καλά. Ιδιαίτερα τα πλήκτρα και τα πνευστά τους είναι απόλαυση, και η διασκέδαση μαζί τους είναι εξασφαλισμένη. Δείτε video.

Αίφνης ο ήχος τους μεταλλάχθηκε σε κάτι σαν Dr. Feelgood. Συνέχισαν ζωγραφίζοντας με Splish Splash και στο καπάκι, Gimme Some Lovin το οποίο το ξεπάτωσαν. Το γύρισαν στο rap, από εκεί στο reggae! Μια φοβερή διασκευή. Nothing but the Blues, Torpedo boy και για encore, Killing in the name (πως είπατε;) Δυστυχώς τελείωσαν. Στα υπόψη για την επόμενη εμφάνισή τους, οπουδήποτε. Μεγάλο το fun με την «Μαμά του».

Και οδεύοντας για το finale στο Kluepfel Open Air 2016, η έκπληξη ήρθε από το πουθενά, από μια μπάντα για την οποία δεν γνώριζα το παραμικρό.

Κυρίες και Κύριοι, στην σκηνή ανέβηκαν οι ... The Whisky Foundation! Παράξενο όνομα για μπάντα, παράξενες μούρες, παράξενο και το ξεκίνημά τους. Ένα αργόσυρτο, βαρύ και με πολλά σόλα, track. «Τι 'ν τούτοι οι τύποι;» αναρωτήθηκα. Θα δούμε στη συνέχεια. Ο ήχος που παράγουν είναι εκπληκτικός. Η δε μουσική τους οδηγεί τις πρώτες μου σκέψεις σε γρήγορους Doors! Μετά άρχισαν να μου φέρνουν στο μυαλό BLACK SABBATH με πάρα πολλά πλήκτρα και πολλά σόλα. Σαν King Crimson μετά! Παίζουν γαμ__ντας ένα απίστευτης συνοχής δυνατό σημερινό/παντοτινό Rock. Να 'σου κι ένα foxtrot γεμάτο από υπέροχα πλήκτρα, πάλι.

Για την συνέχεια “Waterman“ και στο καπάκι ένα δικό τους blues (τελικά, πόσα μέτρα έχουν αυτά τα δωδεκάμετρα;) Συνέχεια με “Do You Like Huggin'”, “Drunking monkeys under the sun” (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων), “Man of the Mood” και δείτε ένα video εδώ για να καταλάβετε τι ρόλο βαράνε οι TWF.

Οι The Whisky Foundation είναι μια μπάντα που σε κάνει να χαίρεσαι που η ζωή σε τοποθέτησε κοντά στον υπέροχο κόσμο του R'n'R. Το κατέχουν το άθλημα, έχουν ψυχή, και θέλουν να τη μοιραστούν μαζί σου. Μαζί τους το fitness είναι εξασφαλισμένο, θα χορέψεις, θέλεις δεν θέλεις! Τους βάζω άνετα και χωρίς πολλές-πολλές σκέψεις στις νέες μπάντες της ζωής μου.

Τι μας έμεινε κι από δω; 1000% οι The Whisky Foundation!, ίσως οι Deine Mutter, και οπωσδήποτε ένα χαμόγελο συμπάθειας για τους Boat Shed Pioneers.

WOLKE 7
23.07.2016

Ποιός να μου τό 'λεγε πως θα βρισκόμουν στα 50 μου ως VIP σε Techno Festival! Πρόκειται για το WOLKE7 το οποίο γίνεται κάθε χρόνο σε ένα πανέμορφο πάρκο κοντά στο αεροδρόμιο της Νυρεμβέργης, με 3 σκηνές όπου οι DJ έβγαλαν τα «σωθικά» τους, και το κοινό, κοντά 8.000 άνθρωποι, στα όρια του παροξυσμού, ιδιαίτερα στην μικρότερη σκηνή με τα πλέον ανεξάρτητα House & Techno tracks. Μην με ρωτήσετε ποιοί και τι έπαιξαν, θα σας γελάσω (και ούτε και θέλω να σας παραστήσω τον έξυπνο κάνοντας copy-paste από το site του Φεστιβάλ). Το μόνο που θα σας πω είναι πως, φύγαμε κα 'να δυο κιλά ελαφρύτεροι από εκεί!

Στο τσακ ήμουν να πάω και στο Sommer Liebe, αλλά, θεώρησα πως, μια techno dance συναναστροφή ανά καλοκαίρι, ήταν αρκετή για μένα, οπότε, το άφησα για μια άλλη φορά.

Και πάμε στο μεγάλο φεστιβάλ της πόλης,
το Bardentreffen 2016, 29 έως 31.07.

Άσχημο παιχνίδι πήγε να μου παίξει η τύχη με το Bardentreffen για φέτος. Με έστειλε στην άλλη άκρη της Γερμανίας, αλλά τελικά, «μ' αεροπλάνα και με τρένα και τους φίλους τους νέους», τα κατάφερα και έφτασα πίσω στη βάση μου, ακριβώς την ημέρα έναρξης του φεστιβάλ. Οριακά μεν, με την ψυχή κυριολεκτικά στο στόμα, αλλά..., έφτασα.

Ράδιο Αρβύλα της τελευταίας εβδομάδας πριν το Φεστιβάλ, έφερε τον πανικό στους fans του Bardentreffen (η φήμη αφορούσε σκέψη που διατυπώθηκε από τις αρχές της πόλης για ματαίωση του φεστιβάλ υπό το φόβο τρομοκρατικής επίθεσης, που ευτυχώς όμως δεν επαληθεύθηκε) GSD!

Το θέμα του φεστιβάλ για φέτος ήταν “The Sound of Islands” Τώρα, τι σόι “Sound of Islands” είναι αυτό, χωρίς ούτε μία συμμετοχή (ΚΑΙ ΠΑΛΙ!!!), από την Ελλάδα, τι να λέμε τώρα για αυτόν τον ρατσισμό που συνεχίζεται εσαεί με τους διοργανωτές του Bardentreffen!

Φέτος δεν την πάτησα όπως τις άλλες χρονιές και ήρθα εξαιρετικά προετοιμασμένος. Αφιέρωσα αμέτρητες ώρες στο ψάξιμο και στην ακρόαση των κομματιών, ώστε να μη χαθώ στον Ωκεανό των άπειρων καλλιτεχνών που εμφανίζονται σε αυτό το απίστευτης ομορφιάς φεστιβάλ. Είχα καταλήξει λοιπόν σε ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε τους:

Ημέρα 1η - 29.07.

Mo‘Kalamity & the Wizards (CPV/FRA) οι οποίοι άνοιξαν την μεγάλη και κεντρική σκηνή του Φεστιβάλ, στην πλατεία Hauptmarkt, των οποίων όσα κομμάτια τους είχα ακούσει στο You Tube μου είχαν κινήσει το ενδιαφέρον καθώς παίζουν ένα πολύ φρέσκο reggae, στο live τους όμως ήταν κομματάκι «μουδιασμένοι» (προφανώς ως opening band στην κεντρική σκηνή του Φεστιβάλ) Δείτε video.

Έφυγα για Insel Schuett για Elida Almeida (CPV) από το Κάπε Βέρντε (Πράσινο Ακρωτήρι) οι οποίοι ήταν μια βαρεμάρα και μισή. Σφαίρα για St. Katharina όπου παίζουν οι «δικοί» μας (Κύπριοι), Monsieur Doumani Σχεδόν γεμάτη η Καθαρίνα, προβληματισμένος όμως ο κόσμος. Σχεδόν κανείς από το κοινό δεν κατανοεί τι είναι αυτό το «μπουζουκοχαρικλάκι» που βγαίνει από σκηνής. Δείτε video.

Φύγαμε κι από δω. Βόλτες πάνω κάτω στα στενά για να δούμε τι μας παίζουν οι πλανόδιοι. Στην Eliah Corner πέτυχα αυτόν τον ωραίο τύπο να παίζει Tracy Chapman Δείτε video,  η ώρα όμως αρχίζει και πιέζει.

Δύο οι επόμενοι στόχοι για σήμερα. Στο Kulturgarten πρώτα για τους Scarecrow (FRA/USA) οι οποίοι τραγουδάνε στα Γαλλικά (εκτός από Αγγλικά) και παίζουν έναν πρωτότυπο συνδυασμό: Blues με Hip-Hop. Κουφό; Έ, που να το ακούσετε κιόλας. Δείτε video. Είναι 4 άτομα, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα και Dj, και είναι δυναμίτες Αυτό το πάνω-κάτω, οι μεταβάσεις από το αργό (blues) στο γρήγορο (hip-hop) και μάλιστα, και στα γαλλικά τις περισσότερες φορές, ενθουσιάζει και παρασέρνει το κοινό σε χορό. Ειδικότερα, με κομμάτια όπως τα Ain't got no choice (but buying you) και Blindin Blues έγινε το σώσε! Οκ, ψιλοπαιδικό/ψιλοεφετζίδικο είναι, δεν έχει και κάποια μεγάλη καλλιτεχνική αξία, αλλά, καλοκαιριάτικα, με τόσο κόσμο, στην υπέροχη μάλιστα σκηνή του Kulturgarten, ήταν ό,τι πρέπει για λίγο ιδρώτα ακόμη.

Όσο όμως κι αν μου αρέσουν αυτοί οι παράξενοι συνδυασμοί, πρέπει να φύγω και από εδώ για να προλάβω να πεταχτώ μέχρι την St. Katharina και πάλι, όπου εμφανίζεται η Μαροκινή Oum με την μπάντα της, των οποίων το κομμάτι Shine, μου είχε πάρει τα μυαλά, τις προηγούμενες ημέρες.

Έφτασα και από έξω γίνεται της κα-κο-μοί-ρας!. Δεν μπαίνεις μέσα με τίποτε. Αναμονή, αναμονή και πάλι αναμονή (να βγουν κάποιοι πρώτα από την κατάμεστη εκκλησία) και ..., νά 'μαι και γω, μέσα. Μπροστά δε, δεν φτάνεις, το ξεχνάς! Είναι υπέροχη μπάντα. Δείτε video. Eίμαι όμως ακόμη φορτισμένος από την ενέργεια των Scarecrow σε σχέση με το «νινανάι γιάβρουμ» των Oum, και στην ενέργεια θέλω να επιστρέψω. Τελεία.

Μία τελευταία υποχρέωση έχουμε ακόμη για σήμερα και αυτή λέγεται Pat Thomas & Kwashibu Area Band από την Γκάνα. Ήταν πολύ ωραίοι και μας έφεραν πολύ κέφι και πολύ χορό.

Ημέρα 2η – 30.07.

Εκκίνηση πρωινιάτικα με Hare Krishna στην μέση του δρόμου. Oh Gott! (ποιός απ' όλους;) Δείτε video.

Πάμε στο κανονικό μας πρόγραμμα, τώρα. Ώρα 12:00 και καινούργιος χώρος φέτος, για τα live του Bardentreffen. Ο χώρος ονομάζεται Kreutzsomehbing και εκεί ξεκίνησαν ήδη οι Τούρκοι Görken. Είναι 5 άτομα και δεν ξέρω πως να χαρακτηρίσω την μουσική τους. Ο τραγουδιστής πάσχει φωνητικώς, έχει και κάτι και από την «φελάδα» του Λέκκα, η μπάντα δεν είναι αμάν και τι, αλλά εγώ..., εδώ! (Παρεμπιπτόντως, τελευταίως τα τούρκικα μου αρέσουν όλο και περισσότερο)

Στην σκηνή του Troedelmarkt τώρα, για τους Lulacruza, μπάντα με μέλη από Αργεντινή και Κολομβία. Ξεκίνησαν και είναι πολύ παράξενο άκουσμα. Πουλάκια ακούγονται από τα ηχεία με το τέλος του πρώτου track και συνεχίζονται μέχρι και το δεύτερο. Ήχος tribal, και αναρωτιέμαι ποιά κατάσταση δημιουργεί άραγε αυτήν την μουσική. Μπάσο, φωνές, κρουστά ηλεκτρονικά και αληθινά και πολλά πολλά πολλά πουλάκια! Μια ακατανόητη (για μένα) μουσική, μια ασυναρτησία! Δείτε video.

Έφυγα για Insel Schuett και πάλι όπου στις 15:00 ξεκίνησαν οι Ma Valide από την Γαλλία τους οποίους θα τους έλεγα καλούτσικους. Δεν διήρκησε όμως πολύ η καλή μου εντύπωση για αυτούς. Μετά τον πρώτο μου ενθουσιασμό, κατάλαβα πως δεν μου αρέσει και πάρα πολύ ο ρυθμός τους, έχει και αφόρητη ζέστη, μου την δίνει και το ό,τι είναι (ή το παίζουν και πολύ «μούρες»), είναι και πολύ μακρύς ο δρόμος ακόμη για σήμερα, οπότε ..., πάμε γι` άλλες παραλίες.

Μια βόλτα τώρα στο HAUPTMARKT για τους Lindigo (REU). Καλά περάσαμε για λίγο. Δείτε video.

Ώρα για Lorenzer Platz τώρα όπου θα εμφανιστούν οι Boat Shed Pioneers και πάλι.

Από τις τόσες φορές που τους είδα όλες αυτές τις μέρες έχω ψιλομάθει και τα κομμάτια τους, και τα συναισθήματά μου είναι πάντα τα ίδια. Παίζουν καλούτσικα, η μουσική τους ιρλανδοφέρνει, το βιολί γεμίζει με όμορφες μελωδίες (την όχι και ιδιαίτερα πρωτότυπη για μένα), μουσική τους, το αποτέλεσμα όμως είναι πάντοτε, άνω του μέτριου. Πάρα πολύς κόσμος κυκλοφορεί με T-Shirts τους (... ή πολλούς fans έχουν ή πολλούς συγγενείς), σκέφτομαι. Ξεραινόμαστε όμως καλά πλέον με τους Boat Shed Pioneers, είναι και ο χρόνος που είναι αμείλικτος και πρέπει να φύγω να δω και τίποτις άλλο.

Kulturgarten ή Hauptmarkt τώρα; Ιδού η απορία. Αποφασίζω για Kulturgarten για τους Antena Libre από την Ισπανία. Τελικά υπήρχε αλλαγή στο πρόγραμμα και έπεσα επάνω στους Κυπρίους και πάλι. Αποφασίζω να καθίσω να τους ξαναδώ, όχι τόσο γι` αυτούς, αλλά περισσότερο για κάποιους φίλους εκεί που «απαιτούσαν» μετάφραση από τα κυπριακά, καθώς όμως και για την σκηνή του Kulturgarten, που είναι η αγαπημένη μου του Bardentreffen και πάντοτε απολαμβάνω τα live εκεί. Ξεκίνησαν με αργόσυρτο αμανέ που αναπτύχθηκε σε γρήγορο, κάτι σαν χασαποσέρβικο. Η διαφορά είναι ολοφάνερη, αποδίδει καλύτερα εδώ το Doumani.

2ο track ο Δασονόμος και 4ο το Sikoses. Τους είδα όμως εχθές, και, μετά από λίγη ώρα την κάναμε όλοι μαζί.

Φευγιό για Insel Schütt και πάλι για τους Ούγγρους Romengo οι οποίοι ήταν απίστευτοι ..., ΣΑΧΛΑΜΑΡΕΣ!

Στην Lorenzer Platz και πάλι, όπου είδα για λίγο και τους Solitaires, να παίζουν μια ανόητη, τάχα 'μ δήθεν ροκ καουμπόικη μουσική. Ανέβα κατέβα, λίγο και από surf, παίζουν και τα μαύρα τους τα χάλια οι τύποι, .... ώρες-ώρες ακούγονται σα να κουβαλάνε κάτι από το εμμονικό/μονότονο των Fall, μετά κάτι που ομοίαζε κάπως με τις κιθάρες των Spizz Energy, αίφνης το γύρισαν στο punk (ΧΑ!) ........, ουφ ..., κουράστηκα! Φεύγω.

Στη μέση τη δρόμου, να 'σου και πάλι οι Deine Mutter με το γνωστό τους πανηγύρι. Δείτε video. Όταν είσαι στο Bardentreffen, υπάρχει πάντοτε «χώρος για χoρό» (τι μου θυμίζει τώρα, αυτό;)

Μετά από ακόμη λίγο χορό, η σκέψη μου με οδηγεί και πάλι για το Kulturgarten για τους Ισραηλινούς Ramzailech (Ισραηλινό χορευτικό folk, βάλε και λίγο από Balkan rhythm, βάλε και ακόμη λίγο από Oi Va Voi με κάτι κλαρινέτα κλπ και είσαι μέσα, αναγνώστη μου), τους οποίους τους είχα βάλει στο στόχαστρο όταν προετοιμαζόμουν για το φεστιβάλ, και τους περίμενα πως και πως, αλλά …, φιού! Ένα σπασμένο νύχι (τι το 'θελες καλή μου το barfuss; (Σ.Α.: ξυπόλητος στα γερμανικά), και γω, τι ήθελα να κάνω τον καλό Σαμαρείτη πανάθεμα το Rotes Kreuz ένστικτό μου;), καθυστέρησα λοιπόν τόσο πολύ που τελικά έμεινα έξω από το ασφυκτικά γεμάτο Kulturgarten (και όταν γεμίσει ο Κουλτουρόκηπος, δεν μπαίνεις ΜΕ ΤΙΠΟΤΕ!) Μέσα γίνεται το μάλε-βράσε (ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΩ ΠΟΥ ΟΥΡΛΙΑΖΟΥΝ με τους Ισραηλινούς και τα νεύρα μου γίνονται «τσατάλια») .... και γω είμαι στην απ' έξω! Fuck! Life's a bitch!

Ok, Life goes on! Αφού δεν μου βγήκε το σενάριο Ισραήλ, την κοπανάω για Insel Schuett. Στο ενδιάμεσο, αποφάσισα να κάνω μια στάση στην St. Katharina. Πρόλαβα την Alejandra Ribera από τον Καναδά (άλλο “Νησί” κι αυτό!) στα 2 τελευταία της κομμάτια η οποία ήταν, Ό-ΝΕΙ-ΡΟ!!!!!

Έφυγα και από εκεί, και έφτασα τελικά στο Insel Schuett. Στην σκηνή ο Seth Lakeman και η μπάντα του. Είναι 4 άτομα, κιθάρα, βιολί, κοντραμπάσο και τύμπανα. Η μπάντα πετάει και οι «πρωτόπλαστες» από κάτω ..., ΚΛΑΙΝΕ ΜΕ ΜΑΥΡΟ ΔΑΚΡΥ! Για την μουσική; Για τους μουσικούς; Για τον Σεθ αυτοπροσώπως; Μην με ρωτήσετε! Σίγουρα δεν είναι η μουσική μου, καθώς, παραείναι folk για τα γούστα μου. Δείτε video.

‘Ομως ...,
... παίζουν εκπληκτικά.
... ο καιρός είναι ιδανικός για τα «παραμύθια» του Σεθ
... η μπάντα κεντάει
... ο ηχολήπτης παραδίδει μαθήματα ηχοληψίας
... τα θηλυκά κλαίνε
... τα σερνικά αναρωτιούνται γιατί τα θηλυκά κλαίνε
...
... ή, κοινώς, όποιος έψαχνε γκόμενα, εδώ την βρήκε!

A “Traditional drinking song”, μας προλόγισε ο Seth. Μας πνίξανε τα δάκρυα όμως και δεν πάει άλλο. Φευγιό για Hauptmarkt.

Στην σκηνή ο Wolf Maahn. Μιλάμε για πολύ βαρετό, γερμανικό, rock της εμμηνόπαυσης(!) αλλά και πολύυυυ κόσμο. Ο τύπος είναι η καθαρή απόδειξη πως η «παπαριά» (σε μουσικούς ΚΑΙ ακροατές, δεν έχει όρια. [Πες εσύ Γερμανός Παπακωνσταντίνου (ο Βασίλης, μπρε!), για να καταλάβεις αναγνώστη μου!]

Και πως κλείνουμε για σήμερα; Βόλτες στους δρόμους για να δούμε τι μας επιφυλάσσει ακόμη η βραδιά από τους «λανιοπώλες»! Σε μια γωνιά πέτυχα τους La-Boum (Acoustic gypsy ska alternative band όπως αυτοχαρακτηρίζονται στο site τους) οι οποίοι ανέλαβαν με το κέφι τους να μας ξαλαφρώσουν από τις σαχλαμάρες του Λύκουμαν, και μας έστειλαν ιδρωμένους για ύπνο. Δείτε video.

Ημέρα 3η 31.07.

Ξεκίνημα από St. Katharina, μεσημεριάτικα! (14:00). Στην σκηνή βρίσκονται οι Sedaa και αυτό που ακούω είναι εν-τυ-πω-σι-α-κό! Όλοι τους είναι ντυμένοι στα πορτοκαλί, φυσικά και δεν βγάζω λέξη καθώς δεν υπάρχει καμία «σύνδεση» ανάμεσα στις γλώσσες μας, ούτε φυσικά και στις μουσικές μας. Η συναυλία εξελίσσεται με μια πρωτόγνωρη ομορφιά, ο κόσμος παρακολουθεί με ευλάβεια. Είναι η ανοιχτή (από οροφή) εκκλησία; Είναι η απόλυτη σιγή από το κοινό; Ο υπέροχος καιρός (ούτε κρύο, ούτε ζέστη); Απορώ και αναρωτιέμαι και αν υπάρχουν και γνώστες της μουσικής αυτής ανάμεσά μας. Ο ήχος τους δεν μου θυμίζει τίποτε από όσα έχω ακούσει μέχρι τώρα στην ζωή μου, τα δε όργανα πέρα από το κοντραμπάσο, μου είναι παντελώς άγνωστα. Ο ήχος είναι εξαιρετικός, ακόμη κι αν δεν γνωρίζω ούτε ποιές χροιές ή ποιές εντάσεις θα έπρεπε να υπάρχουν σε κάθε ένα εξ αυτών. Δείτε video. Ο κοντραμπάσος (κάποιες στιγμές με δοξάρι!) και ο αρχηγός της μπάντας, μιλάνε άπταιστα την γερμανική γλώσσα. Αρκετά όμως. Την πήραμε την ιδέα και από τους Sedaa οι οποίοι μπαίνουν στα υπόψη για κάθε χρήση. Φύγαμε καλή μου...

Βουρ για Hauptmarkt όπου εμφανίζονται οι Celso Piña από το Μεξικό. Έφτασα και εδώ. Δεν παίζουν και τίποτις καινούργιο, ούτε και είναι και σπουδαίοι, γίνεται όμως καλό πανηγύρι. Δείτε video.

Την κοπανάμε και από δω. Φεύγουμε για Lorenzer Platz όπου εμφανίζεται η Stephanie Forryan. Είναι μια κιθαρωδού, Αμερικάνα στην καταγωγή, ντυμένη στα κατάμαυρα, καλά παίζει, ποιός ασχολείται όμως με τα δράματά της, αναρωτιέμαι. Βαριέμαι, γαμώτο! Κι αυτή μιλάει άπταιστα γερμανικά! Μας αποχαιρέτησε με το (“Hit” της;) Skeletons, Δείτε video το οποίο ήταν και το καλύτερο από όσα μας είπε. Και ακριβώς με το που τελείωσε η κοπελάρα μας με τους σκελετούς και τα δαιμόνιά της, ξεκίνησε και η βροχή. Και όταν λέω βροχή, εννοώ..., κα-τα-κλυ-σμό! Και τώρα; Και τώρα μένουμε εδώ! (ας είναι καλά οι φίλοι από το stage που μας φιλοξένησαν για λίγα λεπτά, αλλιώς ....)

Κατακλυσμός, τέλος. Παραμονή στην Lorenzer Platz και στην σκηνή βγήκαν ο(οι) Dennis Kobylinski οι οποίοι είναι και αυτοί ... folk. Δεν-αν-τέ-χω-ά-λλο-Foooooooooolk!, αλλά πρέπει να το ομολογήσω πως, ο βιολιστής και ο κοντραμπάσος τους είναι το κάτι άλλο. Γενικά όμως όλοι τους είναι καλοί μουσικοί. Παίζουν ένα δυναμικό folk με όμορφες, κοφτές, slide κιθαριστικές πινελιές. Οκ, καλό/οί είναι, έχουμε όμως κάτι καλύτερο στα υπόψη για τώρα, και αυτό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ..., folk! Είναι οι Bombino από την Νιγηρία, τους οποίους τους γνωρίζω από τα παλιά, από την παρουσίαση του δίσκου τους Nomad από το mic. Φτάσαμε και είναι ήδη στην μεγάλη σκηνή του Hauptmarkt.

Οι Bombino είναι τρεις αφρικανοί (2 κιθάρες, μπάσο) και ένας λευκός (τύμπανα), και είναι μια πάρα πολύ «καθαρή» μπάντα στο παίξιμο (και ΠΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΣΟ μου έχει λείψει αυτό!) Είναι δυναμίτες με φυτίλι αναμμένο. Παίρνεις το 1/2 τετραγωνικό μέτρο που σου αναλογεί μπροστά στην σκηνή, κλείνεις τα μάτια και χορεύεις. Όλοι πέφτουν πάνω σε όλους. Δεν λέει κανείς τίποτε.

Το χαζό μου το κεφάλι όμως, δεν λέει να ησυχάσει. Ετοιμάζομαι να φύγω και πάλι, γιατί έχω κατά νου να πάρω και μια ιδέα από την Γιαπωνέζα Maïa Barouh που εμφανίζεται στο Insel Schuett. Έφτασα, και την/ τους πέτυχα να παίζουν αυτό το πράγμα. Δείτε video. Δεν χρειάστηκα και πολύ για να καταλάβω πως η επιλογή μου ήταν πέρα για πέρα άστοχη! Δεν κάθομαι εδώ, ούτε για αστείο, ούτε και που να με δέσετε!

Μιας και είμαι δίπλα στην Lorenzer Platz, ας πάρω και μια ιδέα τι είναι αυτοί οι Γερμανοί, The Same. Έφτασα και τους πέτυχα σε αυτό Δείτε video. Στο καπάκι άρχισαν τα σόλα. Χίπηδες για τ' ανάθεμα. Ούτε για αστείο και πάλι. Έφυγα και πάλι για τους Bombino.

Κι αυτοί στα σόλα ήταν αλλά ..., ΤΙ ΣΟΛΑ!!! Δείτε video. Με τα πέρα δώθε μου, έχασα καθώς φαίνεται όλο το live τους. Τελείωσαν και ξαναβγήκαν για encore. Πρώτα βγήκε μόνος του ο βασικός κιθαρίστας και leader, ο οποίος ξεκίνησε με κάτι που όλο το κλωθογύριζε για κα`να πεντάλεπτο γύρω από κάτι σαν blues, και μετά από πολλές πολλές πολλές «στροφές» (βρε άμα ξέρεις να παίζεις!), το έφτασε τελικά εκεί που έπρεπε = Mama (Bombino) Africa! Βγήκαν και οι υπόλοιποι και ..., ΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ!

Αυτά, για να βάλεις μυαλό Χαραλάμπη και να σταματήσεις να κυνηγάς φαντασμένες Γιαπωνέζες και Γερμανούς Χίπηδες!

Το Φεστιβάλ οδεύει σιγά-σιγά προς το τέλος του και για φέτος. Μας έμειναν ελάχιστοι στόχοι και ανάμεσα σ' αυτούς, η Ana Tijoux με την μπάντα της (Χιλή), των οποίων το κομμάτι “1977” συντρόφευε το «είναι» μου όλη την χρονιά.

Σφαίρα για Insel Schuett. Στο ενδιάμεσο μικρές στάσεις εδώ και εκεί, για ακόμη λίγη μουσική του δρόμου, ούτε στιγμή χαμένη όμως, γιατί δεν περισσεύει ούτε δευτερόλεπτο, πανάθεμα το μουσικό ένστικτό μου! Βγήκαν και ξεκίνησαν ...., χμμμμμ! Παράξενο αλλά ... δεν βλέπω μπάσο. Υπάρχει κιθάρα, σαξ, τρομπέτα, τύμπανα, κίμπορντς, κάτι κουδούνια.... Να 'σου και η Αννούλα (που μας έπρηξε τα συκώτια για τα live τους στο Ηνωμένο Βασίλειο (ούτε και γω ξέρω πόσες φορές μας το 'πε!, το χωριατοκόριτσο!)

Δεν είναι τόσο καλοί όσο τους περίμενα Δείτε video. Απογοήτευση. Εάν δεν περίμενα το 1997, δεν καθόμουν με τίποτε εδώ. Μας το έπαιξαν τελικά στο encore, και ήταν τόσο διαφορετικό από την γνωστή εκτέλεση, σε σημείο που δεν το αναγνώρισα! Δείτε video.

Επιστροφή στην κεντρική πλατεία, όπου εμφανίζονται οι La-33 από την Κολομβία. Salsa, Mambo, Rumba και δεν συμμαζεύεται (που τελευταίως, πολύ το πάω το είδος) Είναι 11 άτομα πάνω στην σκηνή (αν τους μέτρησα καλά), με όλα τα πνευστά και όλα τα κρουστά που φαντάζεστε για μια καλή “Salsarumba”, και το τι γινόταν στην πλατεία, δεν περιγράφεται. Ήταν υπέροχοι. Δείτε εδώ ένα video που σας τράβηξα, για να πάρετε μια ιδέα πως είναι μια πραγματικά καλή αλλά και επαγγελματική μπάντα, όπως είναι οι La-33.

Η βραδιά μας στο Bardentreffen έκλεισε στην ίδια όπως κάθε χρονιά σκηνή, στο Insel Schuett, όπου εμφανίστηκε η Eivør από τα νησιά Φερόε. Ένα μόνον θα σας πω: Τρέμε Björk! Είναι Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΗ! Ψάξτε την.

Τι μας έμεινε λοιπόν από το Bardentreffen 2016; Οι Bombino, οι Sedaa, ο Seth Lakeman, οι La-33, η Eivør και «ο Μοναχός ο άνθρωπος που, όταν γελούν οι άλλοι, γίνεται μόνος δυο φορές και σκύβει το κεφάλι»

....αααααααααααν ναι, + την έκπληξη της τελευταίας στιγμής: Όπως πάντα, η μουσική «μου κάνει πλάκα». Δείτε εδώ σε ένα video τι μου επεφύλασσε η τύχη, καθοδόν για το ποδήλατό μου. Karaoke είναι, αλλά …, ΤΙ KARAOKE!

ΌΝΕΙΡΟ ΖΩ, ΜΗ ΜΕ ΞΥΠΝΑΤΕ!!!!

Αυτό είναι όμως το και το αληθινό πρόσωπο του Bardentreffen της Νυρεμβέργης, Κυρίες και Κύριοι. Και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερός που η τύχη με έριξε στα πόδια του!

KLASSIK OPEN AIR im Luitpoldhaim 2016
06.08.16

Αυτό που αποφεύχθηκε στο Bardentreffen, δεν το γλυτώσαμε στο Klassik Open Air 2016 της Νυρεμβέργης. Τελικά και όπως αποδείχθηκε, ο φόβος για τρομοκρατική επίθεση επέφερε απλά ματαίωση του 1ου μέρους που ήταν προγραμματισμένο για τις 24.07 και έγινε μόνο το 2ο μέρος στις 06.08. Με ένα κοινό «μουδιασμένο» από τα γεγονότα του Μονάχου, σαφώς μικρότερο από πέρυσι, με την ίδια όμως δίψα για καλή ορχηστρική μουσική.

Τι μας έμεινε από το KOA του 2016; Το θεσπέσιο πρόγραμμα: (εδώ αξίζει ένα copy paste)

• Léo Delibes (1836–1891) Danse Hongroise aus dem Ballett „Coppélia“
• César Franck (1822–1890) „Le Chasseur maudit“, eine sinfonische Dichtung
• Johann Sebastian Bach (1685–1750) Toccata und Fuge für Orgel d-Moll, Cameron Carpenter, Orgel
• Sergei Rachmaninow (1873–1943) Rhapsodie über ein Thema von Paganini (Fassung für Orgel und Orchester von Cameron Carpenter) Cameron Carpenter, Orgel
• Igor Strawinsky (1882–1971) „Der Feuervogel“, Suite 1919 (Auszüge)
• Peter Tschaikowsky (1840–1893) Finale aus dem Ballett "Schwanensee"
• Camille Saint-Saëns (1835–1921) „Danse Macabre“, eine sinfonische Dichtung
• Lee Holdridge (geb. 1944) „Beauty and the Beast“, TV-Soundtrack
• Camille Saint-Saëns (1835–1921) Scherzo und Finale aus der Orgelsymphonie

με τον εκπληκτικό orgel σολίστα Cameron Carpenter (ακούστε τον στο video σε απόσπασμα από το “Toccata und Fuge” – Bach / και ΝΑΙ! αυτός ο Κύριος που θα δείτε, με ΑΥΤΟ! το T-Shirt, είναι ο Cameron Carpenter/Σημειώστε δε πως, αυτό που ακούτε εδώ είναι ηχογράφηση που έγινε από κινητό τηλέφωνο, από απόσταση τουλάχιστον 250-300 μέτρων!!! από την σκηνή, για να καταλάβετε κάπως το Τεχνικό επίπεδο της Εκδήλωσης, όπως λέγαμε και στο περυσινό κομμάτι για το “KLASSIK OPEN AIR im Luitpoldhaim“).

Μας έμειναν επίσης, η υπέροχη νέα καρφιτσούλα
(το ετήσιο επίσημο αναμνηστικό του KOA),
και η υπόσχεση που δώσαμε όλοι για βαλς
(δείτε video)
για την επόμενη χρονιά
(τι ακόμη θα κάνω ο έρμος!!!!).

Sindelfingen 10.08

Όλως τυχαίως, βρέθηκα στο “Highway to Hahn” festival στο Sindelfingen, την τελευταία μόνον ημέρα, όπου βαρέθηκα την ψυχή μου με το γερμανικό rock που πλανιόταν παντού στην ατμόσφαιρα, περάσαμε όμως υπέροχα με έναν τύπο και την μπάντα του, ο οποίος είναι 100% replica του Joe Cocker (σε εμφάνιση, στυλ, μουσικό ύφος, ρεπερτόριο κλπ) και μάλιστα μας τελείωσαν με πολύ χορό και ιδρώτα με ωραία funky, rock κλπ κομμάτια, ενώ μας έκλεισαν το live με κομμάτια όπως, “With a little help of my friends”, “Unchain my heart”, “You are so beautiful” κα. Διασκεδαστικότατη τελικά αποδείχθηκε η βραδιά, με καλούς φίλους, μπύρα και χορό, ειδικότερα όμως από το αναπάντεχο της υπόθεσης.

Και ήρθε και η ώρα για το...

Brückenfestival 2016

το οποίο έγινε στις 12 & 13.08, όπως πάντα κάτω από την Theodor-Heuss Bruecke.

Ό,τι απέφυγα με το Bardentreffen δεν το γλύτωσα εδώ. Επαγγελματικές υποχρεώσεις με έστειλαν πολύ πολύ μακρυά, και έχασα την 1η ημέρα του Φεστιβάλ. Με τα χίλια ζόρια και μάλιστα και καθυστερημένος, κατάφερα να είμαι πίσω στην έδρα μου, για την δεύτερη και τελευταία μέρα του Φεστιβάλ. “Boooooooring”, ήταν ο ηπιότερος χαρακτηρισμός που μου έδωσαν τα (αυστηρά επιλεγμένα) «τσακάλια» μου, για την 1η ημέρα. Πάλι καλά, καθώς φαίνεται δεν έχασα και τίποτις σπουδαίο. Ας πάμε λοιπόν στην 2η μέρα:

Έχασα τους Leak τους οποίους ήλπιζα να ξαναδώ, μετά την 1η γνωριμία μας στο Kluepfel Festival. Έχασα και ολόκληρο το live των Bender & Schillinger καθώς έφτασα στον χώρο στο τελευταίο κυριολεκτικά ριφ τους.

Στις 17:45 ακριβώς, ανέβηκαν στην σκηνή οι Mano Meurt από την Τσεχία, για τους οποίους, τι να σας λέω! Μόνο πως, «ελπίζω να μην περιμένουν να ζήσουν από την πραμάτεια τους, να μην το κάνουν βιοποριστικά, γιατί ..., θα πεθάνουν της πείνας» Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω, ούτε και μπορώ να ξέρω τι σκαφτόντουσαν και οι υπόλοιποι ακροατές, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είδα ούτε έναν (κυριολεκτικά!) να αντιδρά θετικά στο live τους. Τίποτε άλλο!

Την έκανα για Super Market γιατί, με βλέπω νηστικό όλο το ΣΒΚ. Επέστρεψα.

Στην σκηνή μόλις ανέβηκαν οι Texta. Είναι 4 άτομα (ο ένας εξ αυτών ο DJ) και συνολικά 4 φωνές και η μουσική τους είναι αυστριακο-γερμανικό hip-hop. Η γελοιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Να υποθέσω πως (πιθανά) να έχει κάποιο ενδιαφέρον αν καταλαβαίνεις τι λένε.

Τι ήθελα και επέστρεψα τόσο νωρίς; Μέχρι και να μαγειρέψω προλάβαινα.

20:55 και στην σκηνή oi Findlay (GB) οι οποίοι ήταν καλούτσικοι. Χορευτικό ήταν το σκηνικό, με μικρά σε διάρκεια κομμάτια με κοφτές κιθάρες, κάτι σαν The Heavy με γυναικεία φωνητικά. Η ντράμερ τους που μας τα 'κανε μαντάρα στην αρχή, τα κατάφερε τελικά και έδωσε στην μπάντα τον σωστό ρυθμό. Κάτι περίεργο και όμορφο έχουν στον ήχο τους οι Findlay, στιγμές στιγμές ακουγόντουσαν σαν μια καλή χορευτική μπάντα με παλιομοδίτικα σόλα, με πολλά εφέ στην φωνή, πάνω-κάτω όλη την ώρα ..., χορεύεις άνετα μαζί τους. Δείτε video.

Ένα κομμάτι κάτι για “Smoking lid“ (;), το οποίο ήταν πολύ ωραίο, και για φινάλε “Your sister”, που ήταν ομολογουμένως η πιο ωραία τους στιγμή. Θετικό το πρόσημο για τους Findlay.

Και πάμε και στους τελευταίους, τους Die Nerven.

My Nerven και μισό, τα κέρατά μου, μέσα!

Είναι 3 άτομα και κάνουν πολύ φασαρία για το τίποτα! Μια δυνατή, εφετζίδικη παπαριά, «σταμάτα (να πάρω μια πόζα!), ξεκίνα πάλι (πως τα`χα κάτι παίζουμε!), ξανασταμάτα πάλι (να πάρω μια άλλη πόζα!»), με άξονα τον ντράμερ που κάνει ΤΗΝ φασαρία και έναν leader (κιθάρα, φωνή) ..., ΤΟ ΨΩΝΙΟ! Άιντε να ψάξω μέσα στο κεφάλι μου και να σας πω πως είναι κάτι σαν Avant Garde γκαραζοψυχεδέλεια (με το μυαλό τους βέβαια!) Οι τύποι είναι «μηδενικά»! Ξεχάστε τους.

Τι μας έμεινε από εδώ; Πιθανά οι Findlay, σίγουρα η «Πρωτόπλαστη», σίγουρα και τα απίστευτης έμπνευσης παγκάκια για τους θεατές στο πάρκο, τα οποία, σε συνδυασμό με τα φωτιστικά ήταν ...όνειρο!

Συμπέρασμα: Το Brueckenfestival πάει από το κακό στο χειρότερο, είναι κάθε πέρυσι και καλύτερα, και οι άνθρωποι που το διοργανώνουν πρέπει να το πάρουν χαμπάρι πως εάν συνεχίσουν με τις επιλογές τέτοιας ποιότητας(!) καλλιτεχνών, θα καταστρέψουν ότι ωραίο έχτισαν τόσα χρόνια τώρα με αυτό το υπέροχο καλοκαιρινό ραντεβού τους μαζί μας.

Shima Music Festival
14 έως 16.10.16
Samsara – Nuerenberg

Βρέθηκα και στο 1st Shima Music Festival στο οποίο ζητήθηκε η Τεχνική βοήθειά μου εκεί, και φυσικά, όσο κι αν με πίεζε η κούραση από το βαρύ επαγγελματικό μου πρόγραμμα, δεν μπορούσα με τίποτε να πω όχι, σε έναν καλό φίλο. Ας πούμε λοιπόν λίγα λόγια και για αυτό το πραγματικά διαφορετικό φεστιβάλ.

Ο Shima (κατά κόσμον Hartwig Gehrlicher), είναι ένας «εραστής της ζωής», και μαζί του συμπαρασύρει πολλούς και διάφορους, κυρίως με τα πάρτυ του χρόνια τώρα, και από εφέτος και με το 1ο Shima Music Festival που έλαβε χώρα στον απίστευτης ομορφιάς χώρο του Samsara, στην Νυρεμβέργη, από το απόγευμα της Παρασκευής 14 μέχρι το απόγευμα της Κυριακής 16.10 Εκεί βρέθηκα και εγώ, από την πρώτη έως και την τελευταία στιγμή.

Να ξεκινήσουμε με τους συμμετέχοντες (διοργανωτές, εθελοντές, μουσικοί, θεατές / θεατές που κάποιοι εξ αυτών ήρθαν ακόμη και από 100άδες χιλιόμετρα μακριά, ειδικά για το Φεστιβάλ αυτό), οι οποίοι ήταν πάνω κάτω, της ίδιας «ιδεολογίας». Ιδεολογία την οποία εγώ δεν την κατέχω όλως διόλου, αυτό όμως δεν μου απαγορεύει ώρες ώρες να κλείνω τις «γεννήτριές» μου, και να την παρακολουθώ (και αυτήν!), τουλάχιστον με τον σεβασμό, που της αξίζει!

Με ένα ομολογουμένως (και μάλλον, αναπόφευκτο!) «αλμυρό» εισιτήριο εισόδου για το τριήμερο (υπήρχαν και ημερήσια, με σαφώς φτηνότερο αντίτιμο), και με πολύ συγκεκριμένους «κανονισμούς» κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ, ο συμμετέχων είχε την δυνατότητα να παρακολουθήσει ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε μεταξύ άλλων τους δύο που ήδη γνώριζα, τον Philipp Stegmueller, (το κομμάτι του “Gate Gate Paragate” είναι ένα ονειρικό Mantra ταξίδι) και τον Wally Warning (του οποίου η συμμετοχή δυστυχώς ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή), καθώς και τους Laeela, Crystal Voice, Rainer Rabus, David Mages, Janin Devi, Saraswati, Cataleya Fay κα.

Μεταξύ των όλων μουσικών δρώμενων, υπήρξε Mantra & Worldmusic-Dance, μάθημα κρουστών, συναυλία με gong, ρεσιτάλ άρπας με την Gabrielle Celtic Angel, σχεδόν δίωρο μάθημα yoga συνοδεία live mantra μουσικής (τώρα, μετά την 1η μου φορά, τώρα πια, καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος λατρεύει με πάθος την yoga!), θεατρική παράσταση με τον Shima σε ρόλο Bob Ross (the Joy of painting). Video.

Υπέροχα πράγματα έγιναν στο 1ο Shima Music Festival. Γνωριστήκαμε με σπουδαίους ανθρώπους και μουσικούς, πήραμε «μυρωδιά» από έναν άλλο «χώρο», «αγκαλιαστήκαμε» με την αγάπη και την ζωή.

Μοναδικό «πρόβλημα» που εντόπισα ήταν η διάρκεια του Φεστιβάλ, η οποία μας έφερε όλους στα όρια της εξάντλησης και μας έκανε όλους να σερνόμαστε στις δουλειές μας, την επομένη της λήξης του. Η γνώμη μου είναι πως το 2ο Shima Music Festival θα ήταν καλύτερα να είχε διήμερη διάρκεια, και σίγουρα, όχι από τις 10 το πρωί!, Σάββατο και Κυριακή.

Εύγε στον Shima για την ιδέα, την υπερπροσπάθεια, την ολοκλήρωση αλλά κυρίως, και για το θάρρος του να πραγματοποιήσει αυτό του το όνειρο.

Και τι μας έμεινε για το τέλος αυτής της μεγάλης μουσικής περιπέτειας για το 2016; Ως συνήθως, κάτι με περιμένει στην γωνία πάντοτε για φινάλε. Πέρυσι ήταν οι Nekromantix, εφέτος ήταν μια πρόσκληση που μου ήρθε από το πουθενά, για μια απίστευτη (όπως αποδείχθηκε τελικά) συναυλία με τους Guru Guru.

Guru Guru
... die Kultbanb seit 1968 …
Kick Club, Hersbruck, 12.11.16

Η συναυλία έγινε στο Club Kick, στο Hersbruck, μια μικρή πόλη περίπου 30Km έξω από την Νυρεμβέργη. Το όνομα δε, Guru Guru, δεν το είχα ξανακούσει, και το μόνο που μου έμενε ήταν να βρεθώ στο Kick, στην ώρα μου.

Το Club είναι μικρό (βία βία να χωράει 150 άτομα), με τα τραπεζάκια του, τις αμφιθεατρικές καρέκλες του στο βάθος (στην ουσία το Kick είναι το Cinema της μικρής αυτής πόλης (κάτι σαν ένα καλύτερο ΑΡΓΩ, για όσους το έζησαν), το οποίο μεταμορφώνεται σε club όταν υπάρχει προγραμματισμένη συναυλία). Υπάρχει εκεί ένα μικρό Stage, μια μικρή πίστα, μια δωδεκακάναλη κονσόλα, ένα μικρό PA System κλπ Οι τοίχοι του είναι γεμάτοι από αφίσες από προηγούμενες συναυλίες, μεταξύ αυτών αφίσα από εμφάνιση των πολυαγαπημένων μου τους τελευταίους μήνες Moonband (Μόναχο), των Fazzoletti που τους γνωρίζω από την περυσινή τους εμφάνιση στο Bardentreffen fest, των The Great Bertholinis που τους είδα στο περυσινό Bruecken fest. κα, κυρίως όμως από Blues και παλαιού Rock τοπικών καλλιτεχνών.

Πάμε τώρα στους Guru Guru τους οποίους μου τους είχαν περιγράψει ως Kraut Rock.

“48 YEARS LIVE”, έλεγε το διαφημιστικό που είχα στα χέρια μου και να σας πω την μαύρη αλήθεια μου, αυτό ήταν που με τρόμαξε και περισσότερο, καθώς, αν είναι κάτι που δεν αντέχω, είναι οι μαθουσάλες και οι rock (λέγε με και «τελευταία ένσημα!»), αναμνήσεις τους! Η εμφάνισή τους στο Kick ήταν στα πλαίσια μιας περιοδείας τους που ξεκίνησε στα μέσα του Αυγούστου στο Finki Festival του Finkenbach και θα τελειώσει στα μέσα του Δεκέμβρη στην Karlsruhe.

Βγήκαν. Και οι τέσσερις μαζί (τύμπανα=leader, 2 κιθάρες, μπάσο / εκτός του 2ου κιθαρίστα που είναι ο νεαρότερος της παρέας), πλησιάζουν σε ηλικία τον Παρθενώνα (εμ, έτσι γίνονται 48 χρόνια Live;) Και ξεκίνησαν. Και το Kick αμέσως γέμισε από σπουδαίο, συγκροτημένο, rock ..., ήχο.

Το 1ο Track ήταν μια αποκάλυψη για μένα, ένα απίστευτης συνοχής ψυχεδελικό κομμάτι, φτιαγμένο από μεγάλους μάστορες, από παλιά αλάνια της πίστας! Κάποιοι σηκώθηκαν ήδη και κουνιούνται στον ρυθμό. Έτοιμος ήμουν και γω, αλλά, καθώς δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσε να επακολουθήσει, συγκρατήθηκα.

2ο track, καινούργια έκπληξη: SKA! Ναι …, SKA! «Ok!», σκέφτηκα, «...τι άλλο μπορεί να μας επιφυλάξει αυτή η βραδυά;» 3ο, 4ο, 5ο track και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη. Rock, funk, blues, progressive, θεατρικά/νίστικα κόλπα, «παράταση» για έναν ρόλο, για πολλούς ρόλους, σόλα, κραυγές, ένα όργανο σαν βουβουζέλα, κάτι πολύ μικρά πνευστά, ένα ηλεκτρονικό ήχοgadgetάκι για «συνομιλία με το διάστημα», κάτι πιατίνια στο έδαφος (κι ο ντράμερ να τα «βασανίζει»). Δείτε video. Γιαπωνέζικα κείμενα, μάσκες αλλά Residents και για φινάλε, 2 encore με πολλή ένταση και πολλά ευχαριστώ. Πολλά ευχαριστώ και από εμάς, Guru Guru.

Ήταν υπέροχοι. Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που αγόρασα μέχρι και T-Shirt τους, στο τέλος. Μάλιστα, σε εκτενή κουβέντα που είχα με τον ντράμερ και αρχηγό της μπάντας, στο τέλος για τα συγχαρητήρια, τα ευχαριστήρια κλπ, όταν του έδειξα το «μάτι» των Residents στο κινητό μου και ρωτώντας τον αν γνωρίζει τι είναι αυτό, μου απήντησε: «...μα ΝΑΙ, φυσικά και το γνωρίζω, είναι οι Residents! / I love them!»

“Ok, να και ένας Γερμανός που γνωρίζει τους Residents!” (και όταν θα βρω και έναν Γερμανό που να γνωρίζει και τους Clash, εκεί θα ανοίξω και μια σαμπάνια!)

... ΓΙΑΤΙ (ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ!), Η ΜΟΥΣΙΚΗ, ΞΑΝΑΣΤΑΜΑΤΗΣΕ! (ΣΤΟΥΣ RADIOHEAD ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ!)

Και του χρόνου με υγεία
Χαράλαμπος Χαλάτσης
11.2016