Rust Red November
Τις τελευταίες ημέρες σίγουρα (ή έτσι ευελπιστώ) θα προσέξατε το αφιέρωμα που κάναμε εδώ στο MIC για τον δίσκο στον οποίο θα θέλαμε να είχε διαλύσει η αγαπημένη μας μπάντα. Μέχρι πριν από τη συναυλία οι Eyeless in Gaza ήταν από τα φαβορί για να μπουν σε αυτή τη λίστα. Και εξακολούθησαν να είναι και μετά (αν και τελικά έμειναν απ' έξω)... Αλλά ας μην προτρέχουμε!
Κουβαλώντας πολύ μικρό "καλάθι" πήρα το βροχερό βράδυ της Πέμπτης το δρόμο για το Gagarin. Μετά από τόσες ύποπτες επανασυνδέσεις που έχουν δει τα ματάκια μας τα τελευταία χρόνια... Αλλά και με ένα τσίμπημα συγκίνησης στην καρδιά! Eyeless in Gaza στην Αθήνα; Παραμονές 2007; Για άλλη μια φορά το Gagarin θα μεταβληθεί σε μια φανταστική ...σκουληκότρυπα που θα σε ρουφήξει και θα σε ξεβράσει σε μακρινές χρονικές ακτές...
Παράξενη περίπτωση οι "Αόμματοι της Γάζας" (αναφορά στο ομώνυμο βιβλίο του Aldous Huxley ο οποίος με τη σειρά του αναφέρεται στη βιβλική ιστορία του Σαμψών). Πέρα από ....αόμματοι υπήρξαν και διπρόσωποι! Ιανοί της εποχής του post-punk. Ενώ θεωρούνται, και όχι αδίκως από τις μπάντες που χρησιμοποίησαν τα σύνθια με εκλεκτικά προσωπικό τρόπο, το μεγαλύτερο μέρος του έργου τους είναι απλή κιθαριστική pop! Παρολ' αυτά όμως ποτέ δεν κατάφεραν να γνωρίσουν μια ευρύτερη επιτυχία... Μια pop μπάντα, pop-ular, δηλαδή για τους λίγους; Οξύμωρο σχήμα μεν και αυτοαναιρούμενο, πλην όμως αληθινό!
Αυτό επιβεβαιώθηκε και από την ισχνή παρουσία 150 ατόμων στο Gagarin (όχι, δεν φταίει η βροχή!). 150 όμως παθιασμένων, έτοιμων να συγκινηθούν και να θυμηθούν, που πολλοί από αυτούς σίγουρα θα έχουν λιώσει τους παλιούς δίσκους (σε βινύλιο ασφαλώς) των Eyeless. Από την πρώτη στιγμή που αντήχησε η ιδιότυπη (και όχι τυπικά ωραία) φωνή του Bates sto "She moves through the fair"... Και στο καπάκι, θα έρθει η κορυφαία για μένα στιγμή της συναυλίας, μια τεχνικής ακρίβειας και πάθους ερμηνεία του "Transience blues"... Από εκείνα τα μικρά αριστουργήματα που θα περάσουν (και αν!) στα ψιλά γράμματα της μουσικής ιστορίας! Τι πλήκτρα...
Αυτά τα πλήκτρα θα επιζητούν οι περισσότεροι εκ των θεατών στη συνέχεια της βραδιάς αλλά ο Martyn δεν θα κάνει το χατήρι και θα προτιμήσει πιο πολύ την κιθάρα του (εποχές "Rust Red September" και "Back from the rains"). Μια ξανθιά, λίγο παρακμιακή ...Μαρίζα Κωχ (με το όνομα Elisabeth S.) θα εμπλουτίσει τον ήχο του δίδυμου με το γιουακαλέλε της και την εξαιρετική φωνή της, σε μέτρια όμως κατά βάση κομμάτια (από την δεύτερη, αχρείαστη φάση της ζωής των Eyeless, μετά το '93). Και πάνω που το πρόγραμμα αρχίζει να κάνει κοιλιά, ένα "Decoration" μας επαναφέρει! Πραγματικοί μάστορες στο πώς μια μελωδία που ακούγεται τόσο απλή, σαν να μπορεί να γραφτεί από τον οποιονδήποτε άσχετο, ξάφνου μεταβάλλεται σε κάτι το αντισυμβατικό, όταν ένας τυχαίος ήχος, ένας παράταιρος ρυθμός, μια "μαγκιά" του Becker υπονομεύει την προβλεπόμενη ροή. Και αυτό ίσως να αποτελεί μια εξήγηση στο ερώτημα που τέθηκε παραπάνω...
Το πνεύμα πάντως των ...happy few που βρεθήκαμε εκείνο το βράδυ στο Gagarin εξέφρασε και συμπύκνωσε ο άγνωστος θεατής στο τέλος, με ένα συγκινητικό μέσα στην απλότητα και την κοινοτοπία του "thank you"...
Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και για το σχήμα που άνοιξε τη βραδιά, το δίδυμο των Human Puppets. Ρετρό ηλεκτρονικοί ήχοι από την εποχή της αναλογικότητας, Korg, φωνητικά αλά-Front 242, τεχνοκρατικές μελωδίες που θα μπορούσαν να βρουν τη θέση τους σε ένα μέτριο LP των Cabaret Voltaire ή ένα καλό των όψιμων Suicide, συνθέτουν το μουσικό τους στίγμα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο θα καταφέρουν στο μέλλον να απογαλακτιστούν από τις επιρροές, και αυτό το στίγμα να το κατοχυρώσουν ως προσωπικό. Το υπόβαθρο υπάρχει πάντως...
