Faith and devotion
Όχι οι λίγοι, οι εκλεκτοί και τυχεροί που συνέπεσε να μην αρμενίζουν στο Αιγαίο, αλλά οι πάντες. Όλοι, ίσως και περισσότεροι, οι φανατικοί των Faith No More ήταν εκεί. Κανά πεντοχίλιαρο, τη στιγμή που στο Ejekt ήμασταν μετρημένοι μεταξύ μας! Μην ξεγελιέστε! Την κατάσταση έσωσε το metal ή έστω φιλοmetal κοινό και ολίγον τι από το hip hop. Και παραδοσιακούς ροκάδες είδα, να μην το πω; Τα indie kids τσαλαβουτάγανε...
Από τα πριν είχε συζητηθεί πολύ το θέμα της προσέλευσης σε αυτήν ειδικά τη συναυλία. Θα είμαστε 100; Λες να ξεπεράσουμε τους 1000; Μπας και δε γίνει τελικά αν έχει καμιά μηδαμινή προπώληση; Μάλιστα ακουγόταν έντονα ότι έτερη εταιρία διοργάνωσης είχε "αρνηθεί" να αναλάβει τη διεξαγωγή της λόγω της ημερομηνίας. Δεν ξέρω τι απέδειξε και τι δεν απέδειξε η μαζικότατη προσέλευση. Ίσως το ότι τα "δυνατά ονόματα" τραβάνε μόνα τους μια συναυλία, οπότε αφήστε τις μαλακίες και φέρτε μας αυτό που πραγματικά θέλουμε. Ίσως το ότι τα 90ς είναι η εμπορική λύση σε ένα μουσικό παρόν που χωλαίνει σε μύθους και υπεραξίες. Ίσως ότι ο τολμών νικά... Ίσως ότι το πολύ το κύριε ελέησον το έχουμε βαρεθεί μέχρι κι εμείς που το ψάλλουμε...
Λίγο πριν τις 9 έλαχε να είμαι ο ιδιοκτήτης του πρώτου αυτοκινήτου που δεν του επετράπη να ανηφορίσει μη πεζός προς το πάρκινγκ του χώρου. Τυχερός τελικά, διότι η κατάσταση και η ανηφοριά είχαν ήδη φρακάρει από κόσμο και αυτοκίνητα. Κάποιοι μάλιστα παράτησαν όπως κι όπως τα οχήματα τους και έσπευσαν να μπουν στο χώρο. Συνωστισμός και στην είσοδο και ένα πανό σηκώνεται για τον Θοδωρή Ηλιόπουλο, που παραμένει προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, απλά γιατί έτσι γουστάρει το Κράτος και το Παρακράτος. Δυστυχώς λίγοι το πρόσεξαν από όσο είδα.
Τι λέγαμε εμείς λοιπόν; Ότι το indie κοινό παρέμεινε στις Μικρές Κυκλάδες και δε θυσίασε στην πλειοψηφία του τις βουτιές του για χάρη των Faith No More.....;
Και ευτυχώς να σου πω. Διότι το live αυτό ήθελε γνήσιο ροκ πάθος και το είχε. Η κόκκινη μπογιά στο κοστούμι του Patton τον βοήθησε τώρα που "ωρίμασε" να εξελιχθεί σε αυτό που πάντα ήθελε. Ένας metalhead Tom Waits που δεν χωράει σε κανένα μουσικό είδος, αλλά μπαινοβγαίνει σε όλα. Η υπόλοιπη μπάντα ήταν πάντοτε "σοφή" Τώρα με τα λίγα γκρίζα μαλλιά (το λίγα πάει στο μαλλιά) δείχνει έτι σοφότερη. Όλοι ψυχάκηδες, ο Patton περισσότερο. Σε μια φάση όμως "έφαγαν" τη σκόνη του ελληνικού κοινού, που είχε στήσει ένα τρελό pogo πανηγύρι από κάτω, αφήνοντας και γεμίζοντας "κενά", όπως γίνεται στα γήπεδα. Σάστισαν σε εκείνο το σημείο νομίζω οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι...
Το τι έπαιξαν και δεν έπαιξαν οι Faith No More θα μπορούσε να συνοψιστεί στη φράση "best of για υποψιασμένους ακροατές", παρότι βέβαια σε μία reunion tour ασκήσεις αντοχής του κοινού με καμπαρέ διασκευές στο Chariots Of Fire και το θέμα από το Midnight Cowboy, αποδείχτηκε ότι καλύτερα θα ήταν να είχαν δώσει τη θέση τους, στα έστω και ευπρόβλετπτα "χιτάκια" της μπάντας". Που δεν είναι και λίγα ως γνωστόν...
Στο τέλος όλοι απορούσαν για το που είναι το We Care A Lot, λίγο πριν σαν να είχε κουνηθεί ο βράχος με το Digging The Grave, το πιο straight ροκ κομμάτι τους ever. Στη διάρκεια μας έδωσαν αρκετό, αλλά όχι όσο θα θέλαμε, Angel Dust, μας εμπέδωσαν τη πίστη τους στο σέξυ κοινό, κέρασαν ούζο κατόπιν σχετικού διαγωνισμού, αποκάλυψαν ότι η Θεσσαλονίκη είναι ελληνική πόλη και σε αρκετές στιγμές μας έκαναν να ψαχνόμαστε για το αν πράγματι όλη αυτή η thrashy ενέργεια παράγεται όντως από τους σαρανταπεντάρηδες που είναι στη σκηνή και εμφανισιακά παραπέμπουν σε wedding band.
Η πλάκα είναι ότι αυτό το ιδιόμορφο ροκ γήρας ίσως τελικά και να ταιριάζει περισσότερη στην ψυχοσύνθεση της φεηθνομορικής τραγουδοποίας. Ειδικά η πολυπλοκότητα των τραγουδιών του Angel Dust ήρθε και έδεσε με το προφίλ των μεσήλικων τυπάδων που ναι μεν τα είχαν κάνει και τα είχαν δει όλα, αλλά όπως αποδείχτηκε, δεν τα είχαν πει όλα. Τουλάχιστον μέχρι την τελευταία λέξη. Η οποία για τους FNM ιδανικά θα μπορεί να είναι αυτή η περιοδεία. Έχω δε την αίσθηση ότι θα πρέπει να απέχουν με απόλυτο τρόπο από την τυχόν κυκλοφορία νέου άλμπουμ.
Καθώς ο Patton ξελαρύγγιαζε μερικούς από τους καλύτερους στίχους του σκληρού ροκ της τελευταίας εικοσαετίας, δεν μπορούσες παρά να σκεφτείς ότι η επιστροφή των Faith No More απέφυγε την παγίδα της αρπαχτής για έναν κυρίως λόγο: την ίδια "βρώμικη" δουλειά που είχαν αναλάβει σχεδόν τριάντα χρόνια πριν... αυτήν είναι που ήρθαν να αποτελειώσουν σε αυτή τη δεύτερη παρουσία τους. Αν δεν είχαν απουσιάσει το κοινό τους ίσως και να είχε συρρικνωθεί όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα υποψιάζομαι ότι σημειώνεται γεωμετρική αυξητική πρόοδος. Και όποτε και πάλι ο Patton δε χώνει το μικρόφωνο στο στόμα του για να ουρλιάξει ασυναρτησίες, αυτή 2η πρόοδος συνεχίζεται κανονικά.
Ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς σίγουρα, αλλά παρακαλώ πολύ: όχι άλλα 90s. Θα καταντήσει αστείο το πράγμα...
Φωτογραφίες - Κώστας Πετρίδης