Faithless : Live στο Μύλο

«Τα εισιτήρια για τη συναυλία των Faithless έχουν εξαντληθεί»... έλεγε ορθά κοφτά η ανακοίνωση τόσο στην είσοδο του Μύλου, όσο και μπροστά στο club και αρκετοί ήταν αυτοί που με απογοήτευση την διάβαζαν και έπαιρναν το δρόμο για το σπίτι και πάλι (πολύ μελό αυτό...). Αν είχε προχωρήσει λίγο περισσότερο η Άνοιξη και οι «άτυχοι» θα έμεναν ευχαριστημένοι (μιας και στο «υπαίθριο» χωράμε περισσότεροι) και θα γλυτώναμε -οι τυχεροί- τη ζέστη, την καπνίλα, το στριμωξίδι, τον ιδρώτα... Άλλωστε τα τελευταία «κλειστά» live της χρονιάς, όπως και τα πρώτα, είναι παραδοσιακά τα πιο δύσκολα...
Το τεχνικό team της μπάντας κούρδιζε, ρύθμιζε και οργάνωνε για πολύ ώρα, ο κόσμος πλάκωσε όλος μαζί, το κοινό της Θεσσαλονίκης είχε την τιμή να παρευρεθεί στο πρώτο live του γκρουπ μετά από πολύ καιρό και να ακούσει και αποσπάσματα από το 'Outrospective' LP πριν αυτό βγει στα δισκοπωλεία. Οι Faithless πέρσι είχαν χάσει ένα βραβείο για το best live act από τους Backstreet Boys και ο Maxi Jazz φαίνεται ότι το πήρε προσωπικά. Ο τύπος δηλώνει πάντα ότι περισσότερο από 'επαγγελματίας μουσικός' είναι απλά... μουσικός και επί σκηνής το αποδεικνύει με τρόπο παθιασμένα επαγγελματικό. Τυλιγμένος στο - δύο νούμερα μεγαλύτερο- μαύρο / γκρι κοστούμι του (σήμα κατατεθέν πλέον) ξεσηκώνεται και παθιάζεται πρώτα ο ίδιος και -θέλοντας και μη- τον ακολουθεί και το κοινό του.
Το δεύτερο από τα τρία νέα κομμάτια που μας παρουσίασαν βάζει και τους Faithless στη disco/funk μανία της εποχής. Ο Maxi Jazz ξεσηκώνει ερμηνεία από τον Barry White και τον Romanthony ταυτόχρονα, σκληρό μπάσο και πολλά κρουστά μας κάνουν να χαμογελάμε με ευχαρίστηση για το νέο δίσκο των Faithless. Το 'Insomnia' επιστρατεύεται γρήγορα γρήγορα για να μην αφήσει το κοινό να χαλαρώσει λεπτό, ο κόσμος αρχίζει να χοροπηδάει και να συνοδεύει με χέρια και πόδια το drum machine και όταν ένα live παίρνει τέτοια τροπή είναι μάλλον αφελές να κάθεσαι και να το αναλύεις λεπτό προς λεπτό. Αφελώς συνεχίζω λοιπόν...

Οι Faithless ισορρόπησαν το set τους ανάμεσα σε παλιά και νέα τραγούδια (ξέχασαν το 'Bring my family back' αυτή τη φορά), είχαν μια μελαμψή θεά και μια τυπικά ξανθιά Αγγλίδα με καλή φωνή στα πίσω φωνητικά, η drummer μάλλον ατύχησε με το να φορέσει το γνωστό καπέλο cow-madonna-boy... τι άλλο θυμάμαι να δεις.... Α τον Rollo που έδειχνε και αυτή τη φορά αγχωμένος και φρόντιζε να ελέγχει τα πάντα. Την επόμενη φορά θα ήθελα να τους δω σε ένα μεγάλο φεστιβάλ τους Faithless και να ακούσω τα λακωνικά house ριφάκια τους να απλώνονται σε ένα τεράστιο χώρο, και όχι να μένουν εγκλωβισμένα στους τέσσερις τοίχους.
Να επαινέσω και το κοινό των Faithless... που γρήγορα μπήκε στο κόλπο και παρέμεινε μέσα σε αυτό ως το τέλος. Που δε καθόταν να χαζεύει τους τύπους πάνω στη σκηνή, αλλά ασχολήθηκε με το να περάσει καλά. Το πρώτο encore ήταν αναμενόμενο... η γνωστή ιαχή του λαού του ΠΑΟΚ (ου....ααα....ου...ααα) - που πλέον έχει καθιερωθεί και στις συναυλίες- μας οδήγησε σε μια επανάληψη του νέου single (το οποίο είναι γρήγορο, ξεσηκωτικό, old school κατά το δέον και καθόλου progressive!), σε μια ακόμη αναφορά στα παρελθόντα έπη και τελειωτικά προς την έξοδο.
Οι Faithless να δείτε που θα γίνουν οι... Steve Wynn της χορευτικής σκηνής για τη χώρα μας. Θα έρχονται, θα ξαναέρχονται... και θα περνάμε πάντα καλά! Ο ημίγυμνος πλέον Maxi Jazz ανταλλάζει high five με τους οπαδούς του, πετάει ένα τεράστιο χαμόγελο και συμφωνεί και αυτός μαζί μου!