WE COME 0-1!

Κατ' αρχάς... καλό καλοκαίρι!

Δεν πάει να βρέχει κάθε τρεις και λίγο; Δεν πάει να αναβλήθηκαν οι Thievery Corporation στο Θέατρο Βράχων την περασμένη εβδομάδα λόγω γκαντεμοβρόχας λεπτά προτού ξεκινήσει η συναυλία; (ακόμα σκέφτομαι τον φρικαρισμένο Βόγλη) Από την στιγμή που ανέβηκα για πρώτη φορά φέτος στο Θέατρο του Λυκαβηττού, τότε και επίσημα το καλοκαίρι ξεκίνησε, οπότε βγάζω από την ντουλάπα τα χαβανέζικα μου πουκάμισα και κατεβάζω από το πατάρι τα κουβαδάκια μου και ετοιμάζομαι να χτίσω ακόμα περισσότερους πύργους στην άμμο.

Οι Faithless, ένα από τα πιο σίγουρα συναυλιακά χαρτιά των τελευταίων χρόνων για την χώρα μας, δεν ήθελαν και πολύ για να ξεσηκώσουν τους χιλιάδες Αθηναίους, αυτούς που άφησαν τον Ρεχάγκελ και την ομάδα του να χαροπαλεύει μόνη της με τους Ουκρανούς. Και μόνο αν έριχνες μία ματιά στο κατάμεστο θέατρο μόλις ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Insomnia", θα καταλάβαινες ότι δεν υπήρχε περίπτωση όλοι αυτοί τριγύρω σου να μην περάσουν καλά.

Το κοινό, ετερόκλητο και μπερδεμένο, αλλά κατά βάση καλοκαιρινά όμορφο και συμπαθές mainstream, για τα 90 λεπτά ακριβώς που κράτησε το "Greatest Hits" σετ του Βρετανικού group, το διασκέδασε όπως ακριβώς το προέβλεπε και το Δελτίο Τύπου της διοργανώτριας εταιρίας. Άλλωστε, δεν χρειάζεται να είσαι και κανένας προφήτης για να προβλέψεις ότι ο συνδυασμός "συμπαθές μαζικό κοινό - Faithless greatest hits tour - καλοκαίρι - Λυκαβηττός" θα στεφόταν από κάτι άλλο εκτός από επιτυχία. Ας προσθέσουμε βέβαια, ότι σίγουρα θα αποτελούσε και το καλύτερο happy next episode για τους ανθρώπους της Άνωσης, ύστερα από τέλος του Ρόδον πριν από λίγες ημέρες, όπως και έγινε.

Από εκεί και πέρα, βέβαια, υπάρχει και η υποκειμενική άποψη του γνωστού σνομπ υπογράφοντα, που στο τσακ δεν έκατσε σπίτι του να δει την μπάλα, αγκαλιά με σουβλάκια και μπύρες...

Οι Faithless μοιάζουν να έχουν κολλήσει σε μία άλλη εποχή, εκεί στα late 90s. Τότε που, ναι πράγματι, God was a DJ. Τα δέκα τους χρόνια τους βρίσκουν να παλεύουν να συντηρήσουν ζωντανό και να μην μοιάζει ρετρό έναν ηλεκτρονικό ήχο όπως το Βρετανικό house των '90s με κάποιες πινελιές από nu-soul. To "Insomnia" που προαναφέραμε ήταν πολύ καινοτόμο για την εποχή του, και σίγουρα ξεσηκωτικό στα clubs (κάτι ξέρει και ο εθνικός ποιητής Φοίβος). Όπως, και το "God Is A DJ", το οποίο κυκλοφόρησε όταν πράγματι τα clubs έμοιαζαν με ναούς για όσους είχαν ακολουθήσει το τριπάκι της χορευτικής σκηνής της εποχής.

Τώρα όμως ο ναός έχει καεί και ο Θεός αυτός, τι να γίνει, τον σκοτώσαμε (ή μήπως αυτοκτόνησε τελικά;). Για να μην αναφέρουμε και όλα τα μηνύματα αγάπης, αλληλεγγύης και ενότητας, βασικό στοιχείο των μισών και βάλε, στίχων του Maxi Jazz, κατάλοιπα της Acid House εποχής...

Παρά τις προσπάθειές του Rollo και τις Sister Bliss να ανανεωθούν, ειδικά με το περσινό άνισο "No Roots", μοιάζουν ανίκανοι να σταθούν στα πόδια τους, να ακολουθήσουν την πορεία της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής και να παρουσιάσουν ένα πρόσωπο που αξίζει να φωτιστεί στο 2005. Κάτι το οποίο φανερώνεται ακόμα πιο απροκάλυπτα και στο νέο single "Why go?" το οποίο, ύστερα από την πρώτη κιόλας ακρόαση δεν αποφεύγει ποτέ το κλασικό σχόλιο "μα τι μου θυμίζει;".

Κατά τα άλλα, διάσπαρτα μέσα στην μιάμιση ώρα, τα χιτάκια όπως "Reverence", "Take The Long Way Home", "Mass Destruction", "Muhammad Ali" ξεχώρισαν όπως και οι στιγμές που ο Maxi Jazz είχε αποσυρθεί εκτός σκηνής, και η Sister Bliss οδηγούσε το συγκρότημα σε αρκετά deep house μονοπάτια, τα οποία όμως θα είχαν πραγματικά ενδιαφέρον εάν ήμασταν σε κάποιο club στα Βρετανικά Midlands πριν από καμιά εξαετία και όχι στον Λυκαβηττό φέτος.

Και το "We Come 1" καλό ήταν, αλλά εκείνη την στιγμή που χιλιάδες χέρια σηκωμένα έδειχναν "1" ύστερα από τη παρότρυνση του Maxi Jazz, ήρθε το SMS από φίλο από το Καραϊσκάκη... "0-1 τελικό", οπότε το βράδυ έκλεισε με το "We Come 0-1" να αποτελεί την παράφραση που το συνοψίζει ...

Κρίμα γιατί ίσως και να βλέπαμε τον ψιλόλιγνο Maxi να κολυμπάει μέσα σε μπλούζα "Charisteas" στο encore...