The Second War Against Intelligence

Οι Fall που είδαμε στο Gagarin το βράδυ της Παρασκευής, δεν είχαν ευτυχώς και μεγάλη σχέση με την προ τεσσάρων ετών εμφάνιση τους εντός συνόρων (για το Μύλο μιλάω, αλλά και για την Αθήνα τα ίδια και χειρότερα έχω ακούσει), κατά την οποία ο Mark E. Smith ιδιοτροπούσε υπέρ του δέοντος ακόμη και για την περίπτωση του, μουρμουρίζοντας κύρια από τα καμαρίνια και αρνούμενος να συμπράξει έστω και στο ελάχιστο με τη μπάντα του στη σκηνή. Ούτε και με την πρόσφατη εμφάνιση στο Primavera, όπου τους κατάπιε η σκηνή. Ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί του, ψιθύριζαν έστω και συνωμοτικά, πριν από αυτή την εμφάνιση, ότι δεν προσδοκούν να δουν, δα, και κάποιο σπουδαίο live, αλλά τέλος πάντων πρόκειται για ειδική περίπτωση και το γιατί έχει εξηγηθεί επαρκώς.

O Mark μας επεφύλαξε πλήρη διάψευση και έως ότου το πάρουμε απόφαση ότι η συναυλία θα κυλήσει μια χαρά και θα λάβει διαστάσεις μέχρι και θριάμβου, πέρασε κανά τέταρτο, κατά το οποίο (σχεδόν) οι πάντες ήταν από μουδιασμένοι ως χαλαροί, μέχρι που συντονίστηκαν με τις διαθέσεις και του αρχηγού και της μπάντας και το όλο πράγμα πήρε μπρος. Όχι ότι είναι συμπατριώτισσα και έχουμε να το λέμε, αλλά η Έλενα Πούλου είναι φανερό ότι παίζει κυρίαρχο ρόλο στην όποια συνοχή των Fall του 2012. Συνεχίζει να ανεβαίνει στη σκηνή με την τσάντα κρεμασμένη στον ώμο, αλλά πλέον είναι πιο αποφασισμένη στα β' φωνητικά, βγάζει ένα από τα καλύτερα τραγούδια της βραδιάς μόνη της και διακριτικά παρακολουθεί τον Mark καθώς αυτός παρασύρεται προς τις αγαπημένες του συνήθειες (βλ. και review της αμέσως προηγούμενης εμφάνισης τους).

Οι Fall όμως είναι ο Mark. Και ο Mark πρέπει να έχει κέφια για κυλήσει το πράγμα καλά. Το βράδυ της Παρασκευής ήταν κάτι παραπάνω από ότι στα κέφια του, ειδικά όταν μιλάμε για την περίπτωση του. Αν λοιπόν δεν σου αρκεί ένα γεμάτο και ιδρωμένο ροκ club υπό την χαλαρή καθοδήγηση του, με τουλάχιστον τέσσερα-πέντε τουλάχιστον σπουδαία τραγούδια από την αχανή δισκογραφία, να ξεχωρίζουν στον άχαρο αχταρμά των πρόσφατων κυκλοφοριών, τότε μάλλον δεν έχεις μεταλάβει ιδανικά την θρησκεία του MES και χρειάζεσαι επειγόντως επαναλήψεις και ορθές μεταλήψεις. Ίσως δε και εντατική πλύση εγκεφάλου από τους ειδικούς (βλέπε στο τέλος του κειμένου). Στα 'Psychik Dance Hall' και 'I've been duped' τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι καλύτερα (το τελευταίο όσο πάει... τραβήχτηκε, σαν σε επίδειξη αντι-τεχνικής). Το Mr Pharmacist ήταν λίγο λειψό και στο White Lightning μας πέταξε και σαν δόλωμα το "μικρόφωνο δικό σας" για να φύγουμε παραμιλώντας.

Γίνεται να φύγεις παραμιλώντας μετά από μία εμφάνιση των Fall; Ασφαλώς και γίνεται, αρκεί σε όλη τη διάρκεια να φρόντισες να αποφύγεις την πιθανότητα του να αποχωρήσεις φιλοσοφώντας. Ειδικά όταν δεν υπάρχει κανένα παράπονο ούτε από τους μουσικούς. Άψογος πλέον στον δύσκολο ρόλο του και ο Pete Greenway (σπουδαίος κιθαρίστας εν τέλει, ειδικά αφού βρίσκει την άκρη σε τέτοιες συνθήκες), αλλά και το... ομώνυμο του τραγούδι, που παρά την απουσία των "Ανώριμων" από το κοινό (τους αναζήτησε για λίγο η Πούλου) ξεχώρισε με το βαρυμεταλικό του ριφ.

Ως γνωστόν ο Mark E. Smith έχει φιλοσοφήσει για όλους και για όλα και δεν χρειάζεται περισσότερος κόπος από εμάς τους κοινούς θνητούς. Σύντομα επιστροφή το λοιπόν και ας παίζει κάθε φορά το White Lightning και κανένα άλλο από τα δεκάδες διαφορετικά τραγούδια που ζητάμε εμείς οι από κάτω...

Εύφημος μνεία κατά σειρά εμφάνισης:

- Στην γηραιότερη κυρία Πούλου (μία από τις περισσότερες συμπαθέστατες 'συμπεθέρες' κατάφερα να δω), που εμφανίστηκε στο φουαγιέ του Gagarin με μαλλί κομμωτηρίου, ταγεράκι εσπερινού και με το χαμόγελο στα χείλη κόμισε - όπως πληροφορηθήκαμε- παραδοσιακές ελληνικές λιχουδιές στον περίφημο γαμπρό και την παρέα του.

- Στις (ή στους καλύτερα, μιας και περιλαμβάνεται και ένας μόνος άντρας στη σύνθεση) Mongrelletes, που παρότι το ρετροτυπικό τους garage, με τις ενδυματολογικές του κορυφώσεις, κάθε άλλο παρά ταιριάζει στα γούστα μου, συνομολογώ στο ότι ηλέκτρισαν επαρκώς την ατμόσφαιρα και προς το τέλος κατάφεραν και πήραν και το κοινό μαζί τους, μέχρι να το παραδώσουν στον γεροπερίεργο... Ας χαμήλωνε και κάποιος τα φωνητικά να ακουστούν οι κιθάρες σε όλη τη διάρκεια.

- Στον guest dj της βραδιάς και fallολόγο με πολλά διδακτορικά και διατριβές, Κώστα 'indicto' Κούτσαρη, που την απολύτως κατάλληλη στιγμή επέλεξε το Painted Word των Television Personalities, ίσως το πιο ραγισμένο ροκ τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.