Φεστιβάλ Φθινοπώρου 2017

... καλό χειμώνα, είπαμε ...;

Nuremberg Pop Festival
28.10.17

Το είχα εντοπίσει από χρόνια αυτό το φεστιβάλ, με αυτόν τον τίτλο όμως δεν μου κινούσε ούτε καν το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ μαζί του. Άκου εκεί, Pop Festival - ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μου! Για φέτος όμως, είπα να του δώσω μια ευκαιρία.

Το φεστιβάλ αυτό γίνεται κάθε χρόνο και είναι ένα πραγματικό μουσικό πανηγύρι. Μαζεύουν αμέτρητες μπάντες (όλων των ειδών τελικά και όχι μόνο pop, όπως αποδείχθηκε/και ήταν περισσότερες από 50 φέτος), έρχονται σε συμφωνία με πολλαπλής «λογικής» χώρους όπως κλαμπ, ντίσκο, μπαρ, καφετέριες, ξενοδοχεία, εκκλησίες(!), "κουλτουροχώρους", μουσεία (κάποια από τα live έγιναν μέχρι και μέσα στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νυρεμβέργης) και με ένα (μάλλον) normal εισιτήριο (29.00 €), φοράς ένα βραχιολάκι, πας παντού, και βλέπεις τους πάντες - κουράγια μόνον και ποδάρια να 'χεις! Α ναι, και αυτά γίνονται σε ένα και μόνο απόγευμα!

Μικρή λεπτομέρεια: Τον Σεπτέμβριο που έγινε το αντίστοιχο φεστιβάλ στο Μόναχο, εκεί, στο πανάκριβο (έως και απλησίαστο Μόναχο), η πρόσβαση ήταν ελεύθερη (μεγαλύτερος/ πλουσιότερος, Δήμος;/ δεν έχω ιδέα), ενώ εδώ ... Egal! How gives a shit για μερικά Ευρώ. Φύγαμε...

Πώς ξεκινάμε; Όπως πάντα. Ας ψάξουμε τις μπάντες, για να πάμε ενημερωμένοι. Στο επίσημο site λοιπόν, βρήκαμε με αλφαβητική σειρά:

A Tale of Golden Keys = Just Pop
Aldous Harding = “Voice”, χμμμμμμμμ
AVEC = Κιθάρα + φωνή = καλοί ακούγoνται
Bambi Davidson = μεγάλα κομμάτια - κάπου, σε κάποιο άλλο φεστιβάλ τους είχα πετύχει και στο παρελθόν – δεν θυμάμαι - ενδιαφέροντες φαίνονται
Blassfuchs = Γερμανική ποπ
Building Everland - βαρετό mainstream Pop-rock = Αμερικανάκια!
Charles Junior - γερμανικό Hip-Hop για μωράκια,
κτλ, κτλ, κτλ.

Και ήρθε και η ημέρα του φεστιβάλ - και φτάσαμε - μόνο που ο καιρός άλλα σχεδίαζε για μας = ψοφόκρυο! Κρύο να μην μπορείς να πάρεις ανάσα, γιατί αν υπολογίσετε πως εκτός από τα περισσότερα από τα live που ήταν προγραμματισμένα σε εσωτερικούς χώρους, υπήρχαν και κάποια άλλα σε εξωτερικούς χώρους, σε πλατείες και αίθρια, να 'σου από πάνω και μια αναθεματισμένη βροχή που ξεκίνησε κατά τις 20:00 η οποία μας έκανε να μην μπορούμε να πάμε από τον ένα χώρο στον άλλο. Τι να σας λέω - αφού δεν κρεβατωθήκαμε στο τέλος του φεστιβάλ, φτηνά την γλυτώσαμε.

Μουσική και μουσικοί
Δεν σας κουράσω με καλλιτέχνες και μπάντες που δεν γνωρίζετε και πιθανά δεν πρόκειται να ακούσετε ποτέ ούτε καν και το όνομά τους - θα σας πω μόνο λίγα λόγια για κάποια από όσα ωραία που ζήσαμε εκεί, μαζί και κάποια από τα ανέκδοτα της ημέρας και τέλος, κάποιες εκπλήξεις που μας ήρθαν από το πουθενά.

Θα ξεκινήσουμε με κάτι που μάλλον δεν προσφέρει και πολλά στην μουσική μας παιδεία, με ένα καινούργιο Hip Hop φαινόμενο της χώρας, τον Βερολινέζο Romano (κατά κόσμον Roman Geike). Οι Romano λοιπόν, έκαναν πρόσφατα μια μεγάλη επιτυχία με μια «φωτοτυπία, της φωτοτυπίας, της φωτοτυπίας, της φωτοτυπίας...» (Die Kopie von der Kopie von der Kopie von der Kopie/ γιατί τώρα εμένα μου φέρνει στο μυαλό αυτό, ΛεΠα;), παίζοντας λεκτικά με την επιμονή της χώρας στην τυπολαγνεία - οι οποίοι Romano, OΚ, πλάκα έχουν, χορεύεις άνετα μαζί τους, full επαγγελματικό είναι το show  τους, φυσικά ήταν και κατάμεστη και η μεγάλη σάλα στον επάνω όροφο του Zentralkafe όπου και εμφανίστηκαν, αλλά είναι μια μπάντα που μόλις τελειώσουν, απλά τους ξεχνάς, χωρίς πολύ σκέψη - πάντως, καλά περνάς. Δείτε τους εδώ (Video), στο Klaps auf den Po.

Να συνεχίσουμε με τους αιωνίως καλούς και αγαπημένους The Whiskey Foundation (Μόναχο), οι οποίοι είναι πάντοτε ωραίοι, πάντοτε «αλήτες», πάντοτε καλοί R`n`R διασκεδαστές, καθώς, όπου κι αν τους πετύχεις καλά θα περάσεις μαζί τους.

... και για τέλος, να σας πω πως το πρόγραμμα περιελάμβανε και μια μπάντα που φέτος το καλοκαίρι την ανακάλυψα (και την αγάπησα) από την πρώτη στιγμή που ήρθε στον δρόμο μου. Είναι οι Schubsen (Νυρεμβέργη), για τους οποίους σας είπα και λίγες εβδομάδες νωρίτερα για την εμφάνιση τους στο Bruecken Festival 2017, και είναι η πιο σπουδαία punk μπάντα που γνωρίζω σήμερα (Miltos, are you here?)

Οι Schubsen λοιπόν, είναι για μένα, μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ήρθαν στην ζωή μου ξαφνικά, απρόβλεπτα, και, πως τα κατάφεραν και σκαλίσαν την στάχτη (και ξανανάψαν την φωτιά και τις φλόγες, μέσα στην καρδιά μου!), με το παλιό, καλό και αγαπημένο μου, punk, ούτε και οι ίδιοι τους το ξέρουν!

Σε αυτήν τους την εμφάνιση στο Nuremberg Pop Festival #7 ..., «ήρθα!»- ότι άλλο κι αν σας πω, δεν θα μπορέσω να σας μεταφέρω τις δονήσεις που ταράζουν το κορμί μου και το μυαλό μου, σε κάθε τους live. Δείτε τους εδώ (Video) και εδώ (Video) στο κατ' εμέ καλύτερο κομμάτι τους, το Flucht.

Το γιατί βέβαια ξεκίνησε να γράφει το επώνυμό μου πριν την έναρξη του show  στο πάτωμα ..., θα σας γελάσω!

... συνεχίζουμε ...

Και, θα τελειώσουμε με το nbg#7, αναφέροντάς σας τρεις εξαιρετικές εκπλήξεις- μία αρνητική και δύο θετικές.

Θα ξεκινήσω με μια μπάντα που ονομάζεται The Variety Show, και απαρτίζεται από τρεις ε-κπλη-κτι-κούς παίχτες, οι οποίοι, αν καταλάβουν μια μέρα πως παραείναι καλοί μουσικοί για να παίζουν αυτό το ανέμπνευστο Indie Rock που παίζουν (για να μην εκφραστώ διαφορετικά!), ίσως και να κάνουν κάτι καλό στην μουσική τους καριέρα (ξεκινώντας βέβαια με το να σκορπίσουν! μεταξύ τους, να «σπάσουν» σε τουλάχιστον! 3 διαφορετικά σχήματα!/στέλνοντας ίσως τον φαντασμένο leader τους σε Offshore;) Κρίμα, τέτοια ταλέντα να αναλώνονται σε τόοοοση ανοησία...

Και πάμε και στις δύο θετικές εκπλήξεις τώρα.

Πρώτα στους Jesse James & the Blue Flames, οι οποίοι εμφανίστηκαν στο K6 (ένα μικρό, πανέμορφο, κουκλίστικο, πιθανά το ομορφότερο μικρό λαϊβάδικο της Νυρεμβέργης), και είναι μια απίστευτη μπάντα που απαρτίζεται από 5 άτομα, με ηλικίες από 21 ο μικρότερος έως 63 ετών ο μεγαλύτερος!

Οι JJ & BF λοιπόν, δεν είναι μια συνηθισμένη μπάντα. Είναι μουσικοί που με γυμνό αυτί ακούς πως ..., το κατέχουν το άθλημα. Γνωρίζουν ποιοί είναι και τι κάνουν, παίζουν τόσο πολλά, τόσο διαφορετικά και τόσο όμορφα πράγματα ταυτόχρονα, βγάζουν αγάπη και φιλότιμο με κάθε ήχο, με κάθε κίνηση, με κάθε πράξη τους επάνω στο stage, κινούνται δε με μια εκπληκτική άνεση ανάμεσα σε funk, σε ψυχεδελικά, σε Black Sabbath δρόμους και χρώματα, κουβαλάνε μαζί τους επίσης πινελιές από blues και bluegrass, ώρες ώρες βγάζουν από το τσεπάκι τους και κάτι, ολίγον, από όμορφο reggae ..., (δείτε τους εδώ σε αυτό το (Video) με το Super Nova, τι να σας λέω τώρα - αν το κατέχει η κούτρα σου, αν η μουσική τρέχει μέσα στις φλέβες σου .... Είμαι FAN!

Και θα τελειώσουμε με το απόλυτο κουφό, με μια μπάντα που ονομάζεται White Wine, οι οποίοι εμφανίστηκαν και αυτοί στο Zentralcafe και ήταν για μένα η μεγαλύτερη έκπληξη του φεστιβάλ. Έκπληξη, με την έννοια του πως, είχα ξεχάσει, είχα βγάλει από το μυαλό μου πως υπάρχουν ακόμη και σήμερα, performers τους είδους του(ς).

Οι τύποι παίζουν ένα πράγμα ανάμεσα σε Progressive/Einstürzende Neubauten έως … Pop (Group;), από Art Jazz, έως τελείως ...., “Jazz”- ο δε leader τους (Vin Blanc), εάν δεν είναι η μετεμψύχωση του Fad Gadget, δεν ξέρω και γω ποιός μπορεί να είναι! Δείτε τους εδώ (Video) στο Falling from the same place.

Εν κατακλείδι: Τα λεφτά του εισιτηρίου, δεν πήγαν χαμένα. Με τις, έστω και λίγες μπάντες που μας άρεσαν, ακόμη ακόμη και μαζί και με τις άλλες που δεν!, σαν resume μπορούμε να κρατήσουμε πως η τελική εμπειρία (μαζί με το τρελό τρέξιμο πέρα δώθε για να προλάβουμε όσο γίνεται περισσότερα), ήταν καλή. Όλη η πόλη, όλες οι γνωστές φάτσες από τα φεστιβάλ μας, μαζί με άπειρο ακόμη κόσμο, όλων των ηλικιών, ήταν εκεί. Σημαντικότερο όλων, οι εναλλαγές στα συναισθήματα -> από το κρύο στην ζέστη (και Vice Versa) Θα πάμε και του χρόνου. Είμαι FAN του NPF!

ΥΓ. Κάπου εντόπισα και μια μπάντα, από αυτές τις πολύ «παλιές», από αυτές που φέρνουν στο μυαλό παλιά καλά πράγματα - μια μπάντα, παλιομοδίτικη μεν, από αυτές όμως που λες «μα καλά, το παίζουν ακόμη αυτό το πράγμα;» So, για να μην σας κουράζω, ήταν μια μπάντα με ήχο Teardrop Explodes - Echo and the Bunnymen, και τραγουδιστή με όψη και ύφος Bryan Δανδή Ferry και με φωνή The Matt The Johnson! - more, εν καιρώ (όταν και αν τους ξανανταμώσω)

Και τελειώσαμε μ' αυτό το one day festival και η εβδομάδα μας πέρασε αργάααα, πολύυυυυ αργά, γιατί η ανυπομονησία μας ήταν πολύυυυυ μεγάλη, και οι μέρες έμοιαζαν ατελείιιιιωττες μέχρι να έρθει η επόμενη Πέμπτη, που είχαμε ραντεβού. Ραντεβού όμως- όχι αστεία!

Coldburn, Ays, Swain
End Hits Records Tour
Zentralcafe Nürnberg - 02.11.17

Κάτι παράξενα παιχνίδια που παίζει ώρες ώρες η τύχη. Να περιμένεις πως και πως να περάσουν οι μέρες για να έρθει μια αγαπημένη σου μπάντα στο χωριό σου, να έχεις ήδη αγοράσει τα εισιτήρια από κάνα μήνα πριν, και ξαφνικά να ανακαλύπτεις πως, την ίδια ακριβώς μέρα, μόλις 2.5 χμ παραδίπλα, να παίζει κάποια άλλη, μυθική σου μπάντα! Fuck!

Ενώ περίμενα λοιπόν με τρέλα τους Swain, από το πουθενά ανακάλυψα πως την ίδια ημέρα έπαιζαν και οι Selecter. Ναι, οι γνωστοί, παλιοί και αιωνίως αγαπημένοι Selecter! Πόσο θα ήθελα να τους δω και να τους ακούσω, πως είναι σήμερα. Πόσο θα ήθελα να ακούσω ζωντανά το Too much pressure, το James Bond (Tequilaaaaa!), το On my Radio, το Missing Words ή ακόμη και το Back to Black της Amy, που πρόσφατα ανακάλυψα πως το coverάρισαν σε SKA.

Κι όσο κι αν τα κάθε λογής παππούδια 9 φορές στις 10 μου φέρνουν αλλεργία, δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία πως, εάν δεν επρόκειτο για τους Swain για εκείνο το βράδυ, θα ήμουν κατασκηνωμένος έξω από το Z-Bau, από τα μαύρα χαράματα! Ήταν άνιση η σύγκριση όμως. Πάμε τώρα στην πραγματικότητα!

Και φτάσαμε.

Ο κόσμος είναι μάλλον αρκετός (ημέρα Πέμπτη). Αραχτοί απ' έξω με μπλα μπλα, αναμένοντας για την έναρξη του show. Οι μπάντες όπως ήταν ανακοινωμένες ήταν κατά σειρά: Coldburn, Ays, Swain.

«Μπάμπη τρέχα», ακούω, «βγαίνουν....».
«Ποιοί βγαίνουν παιδί μου»;
«Οι Swain, τρέχα»

Αρπάζω τον Bill ακριβώς πριν ανεβεί στην σκηνή- «... μα καλά, τελευταίοι δεν είστε στο πρόγραμμα»; Γελάει! «...έεεε, είμαστε καλοί φίλοι- δεν έχουμε 1ος, 2ος ή 3ος, μεταξύ μας- μια έτσι, μια αλλιώς, μια αλλιώτικα, το πάμε»

Δημοκρατία! Cool!

Ανέβηκαν, και να και η πρώτη έκπληξη. Η μπάντα είναι και πάλι διαφορετική. Η μπασίστρια αντικαταστάθηκε και πάλι, από μπασίστα.

Ξεκίνησαν και, ό,τι κι αν σας πει ο Fan, λίγο θα είναι. - Οκ, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια live-παρουσίαση.

Ξεκίνησαν με Half asleep, half awake. Hold my head, punk rock messed you up, Kid!, Hoping for it, Strange way down, κα, για την συνέχεια. Απογοητεύτηκα για μία ακόμη φορά που και πάλι δεν έπαιξαν το I wake to see the world gone mad, όπως επίσης και τα Faze me ή Rid myself of you, από το τελευταίο τους CD, που τα περίμενα πως και πως. Αντ' αυτού, μεγάλη έκπληξη και απρόσμενο για μένα, όταν εντόπισα το Vaarwel, από το Heavy Dancing EP τους.

Ήταν απλά εκπληκτικοί - καμία σχέση με το όχι και τόσο καλό τους live στο New Noise Festival στην Karlsruhe, λίγους μήνες πριν. Πάρτε μια ιδέα από το live τους στην Νυρεμβέργη, εδώ, Video (Half asleep, half awake ), κι εδώ Video (Hoping for it) και τέλος από εμένα.

Και μετά από αυτήν τους την εμφάνιση, σήμερα επιτέλους ανακάλυψα γιατί μου αρέσουν τόσο μα τόοοοσο πολύ. Είναι οι Gulag μου, σήμερα! Οι Gulag μου που τόοοοοοοοσο πολύ μου λείπουν!

Όσο για τους Coldburn και Ays, δεν θέλω να πω τίποτε γιατί θα γίνω κακός, και δεν το θέλω. Επειδή όμως, πρέπει να πω, θα πω μόνο πως, τον έχω ξανακούσει αυτόν τον ήχο και το έχω ξαναδεί αυτό το show, χιλιάδες φορές στην ζωή μου! Τέλος.

Πάμε παρακάτω τώρα. Τι έχουμε για την συνέχεια; Είχαμε το
 

2. Shima Festival
Narada Yoga - Erlangen
10. 11. & 12.11.17

Το Shima Festival, το γνωρίζω από τα γεννοφάσκια του και από τα «μέσα»- το γνωρίζω πριν ακόμα ίσως ..., γεννηθεί. Έτσι, είναι για μένα μια διαδικασία ιδιαίτερη. Γνωρίζω πως αυτό το φεστιβάλ δεν είναι απλά, ένα ακόμη μουσικό φεστιβάλ. Είναι μάλλον μια ιεροτελεστία με άρμα πάντα την μουσική. Το δικό μου όμως ενδιαφέρον, όπως πάντα, εστιάζεται αποκλειστικά και μόνον, στο μουσικό κομμάτι (και φυσικά, ό,τι άλλο καλό κι αν έρθει, ευπρόσδεκτο είναι)

Πάμε τώρα στις λεπτομέρειες του φεστιβάλ. Το Shima Fest άλλαξε φέτος τοποθεσία. Βγήκε εκτός πόλης, και συγκεκριμένα πήγε στο Erlangen, μια περιοχή που βρίσκεται κάτι παραπάνω από 20 km έξω από την Νυρεμβέργη. Ήταν δηλαδή που ήταν στραβό το κλίμα με αυτό το φεστιβάλ (η διάρκειά του είναι πάντοτε εξοντωτική - ξεκινάει Παρασκευή απόγευμα και τελειώνει Κυριακή βράδυ, με μικρά μόνον διαλλείματα ενδιάμεσα). Και πάνω σε όλα αυτά, πήγε και εκεί που πήγε, οπότε, ήταν πρακτικά αδύνατον να το παρακολουθήσω ολόκληρο.

Ημέρα 1η - Δεν είχα καμιά ελπίδα να πάω.
Ημέρα 2η - Έφτασα. Φάτσα κάρτα στην πόρτα, η μία από τις δύο πιο αγαπημένες λέξεις της χώρας = “Verboten!” (ηχογραφήσεις, photos, videos κλπ) “... ουφφφφφφφφφ! Ok»!

Μπήκα, ακριβώς την ώρα που τελείωναν το 1ο μέρος του show  τους, οι Sedaa και αυτό το track που άκουσα, ήταν εξωπραγματικό. R`n`R, made in Mongolia! Καμία ανησυχία όμως - θα παίξουν και πάλι, αργότερα.

Στην συνέχεια το πρόγραμμα είχε “Hand-Klang-Magie” με τον μοναδικό Rainer Rabus (& friends, όπως αποδείχθηκε).

Λίγα λόγια για αρχή, για τα άτομα που τον συνόδεψαν σε αυτό του το show : Πρώτ' απ' όλα, ο David Mages, ένας άνθρωπος ορχήστρα, ένας μουσικός που μπορεί και παίζει ό,τι όργανο κυκλοφορεί στον πλανήτη! - και παίζει και με όλους, και τα παίζει και καλά, είτε ξέρει, είτε δεν ξέρει ποιό είναι το «θέμα» - Ο άνθρωπος είναι ένα ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ! Επίσης, μαζί τους έπαιξε και ένας από τους Sedaa στα κρουστά (σιγά να μην ξέρω ποιός - όλοι ίδιοι μου ομοιάζουν!)

Όνειρο!

Και όσο για τον Rainer Rabus, τι να πω τώρα για σένα Rainer, που δεν έχει ήδη ειπωθεί; Είσαι ένα μουσικό όνειρο! Η προσφορά σου στην διεύρυνση του μουσικού εγκεφάλου μου, είναι ανεκτίμητη. Χαίρομαι πάρα πολύ που σε γνώρισα σε αυτήν την ζωή- ως μουσικό αλλά και ως άνθρωπο.

Προτείνεται ανεπιφύλακτα για κάθε ανοιχτόμυαλο ακροατή. Βρείτε τον, εδώ.

- - - - - - - - - -

Ο κόσμος νομίζω πως είναι περισσότερος από πέρυσι και ο χώρος όμως είναι επίσης κατά πολύ καλύτερος. Εν αντιθέσει με πέρυσι που, Οκ, καλός ήταν ο χώρος του Samsara στην Νυρεμβέργη, δεν έπαυε όμως να είναι απλά ένα κατάστημα μέσα στην πόλη, με παράθυρα, που έβλεπαν σε άλλα σπίτια, σε άλλα παράθυρα κλπ, ενώ, εδώ, φέτος, είναι ένα …, ησυχαστήριο. Είμαστε μόνοι μας! - μέσα σε ένα πανέμορφο Yoga χώρο, με ησυχία, με χαμηλό φωτισμό, με ....., και γύρω μας, μάλλον δεν υπάρχει ...., τίποτε. Είμαστε μόνον εμείς και ...... η μουσική. Ά ρε Shima, τι έχεις στήσει εδώ!
 

... Εin bisschen Yoga, ein bisschen Mantra
und in der Nacht, noch ein bisschen Tantra ...

Κάποιοι είναι αγκαλιασμένοι - κάποιοι άλλοι ανάσκελα ή μπρούμυτα - έχουν να δείξουν σημεία ζωής, κά'να μισάωρο - κοιμούνται; Ζουν; Κάποιοι άλλοι κάνουν Yoga - ένας τύπος παραδίπλα μου, έχει τυλιχθεί σαν φίδι - Κομανέτσος!

Κάποια στιγμή αισθάνθηκα και γω τον εαυτό μου να χαλαρώνει. Χαλάρωσε το μυαλό μου - χαλάρωσε και το κορμί μου. «Η μουσική, θεραπεύει», σκέφτομαι. Ένα ένα, τα πονεμένα κομμάτια μου, άρχισαν να μπαίνουν στην θέση τους.

Το πρόγραμμα συνεχίστηκε με Mantra Konzert, το οποίο ήταν πολύ «θρησκευτικό» για τα γούστα μου. Τα συναισθήματά μου, ήταν ακριβώς τα ίδια, όπως και με κάθε άλλη «θρησκευτική» διαδικασία που έτυχε να παραβρεθώ στην ζωή μου. ΔΕΝ τις καταλαβαίνω, δεν χωράνε στο μυαλό μου - τόσο απλά. Μουσικά, ήταν ένα επαναλαμβανόμενο mantra μοτίβο, που ανέβαινε και ανέβαινε και ανέβαινε και ..., πραγματικά αναρωτιόμουν που μπορεί να φτάσει. Την μόνη στιγμή που με έπιασα να ενδιαφέρομαι για το δρώμενο, ήταν όταν αναγνώρισα τα Chariots of Fire (!) και In a gadda da vida (!), παιγμένα με Sitar, παρακαλώ. Απίστευτο μουσικό ενσταντανέ.

Και ήρθε και η ώρα που περίμενα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για σήμερα. Για το 2ο μέρος του show  των Sedaa.

Και ανέβηκαν. Και ξεκίνησαν. Πρώτη σκέψη μου: αυτό το δίχορδο που παίζει ο τύπος, όπως και να λέγεται αυτό το όργανο (Dombra, νομίζω), ακούγεται στιγμές στιγμές, σαν ποντιακή λύρα - είναι όμως πιο «έξυπνη», πιο έγχρωμη, πιο πολύπλοκη, πιο εγκεφαλική, και με πολύ περισσότερες χαμηλές συχνότητες. Ακόμη σημαντικότερο σε αυτό που ακούω, είναι οι δρόμοι που ακολουθεί, κάτω από τα μοναδικά χέρια του παίχτη. Δεν έχω λόγια για τους Sedaa. Αυτή η μπάντα, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Δυστυχώς, δεν κατέχω περισσότερα από το άθλημα!

Οι Sedaa δεν είναι μια μπάντα από τις συνηθισμένες. Βρείτε τους εδώ, και αφεθείτε στην ομορφιά της μουσικής τους.

- - - - - - - - - -

Τέλος για σήμερα - φύγαμε για (βλέπε παρακάτω, στο 4ο μέρος αυτού του live review = ... NUEJAZZ/FESTIVAL Nuremberg)

- - - - - - - - - -

Ημέρα 3η – Το πρωινό πρόγραμμα περιελάμβανε πολλαπλά workshops αλλά και χορούς. Τίποτε δεν με ενδιέφερε όμως περισσότερο, όσο το σεμινάριο Overtone που παρέδωσαν στους τυχερούς συμμετέχοντες, και πάλι οι Sedaa. Όσο όμως κι αν το ήθελα, δεν είχα καμία δυνατότητα να παρευρεθώ από τόσο νωρίς εκεί.

Έφτασα νωρίς το απόγευμα - θα πήγαινα εκεί, ο κόσμος να χαλούσε, γιατί, δεν θα έχανα με τίποτε φέτος, τον Wally Warning και την κόρη του Ami (οι οποίοι ήταν προγραμματισμένοι να εμφανιστούν και πέρυσι, στο 1ο Shima fest, τελευταία όμως στιγμή η συμμετοχή τους ματαιώθηκε).

Οι “Warnings” λοιπόν είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Το ραδιόφωνο του Μονάχου τους λατρεύει και τους παίζει καθημερινά. Χαρακτηρισμοί όπως, reggae, world, roots ή και γω δεν ξέρω τι άλλο, ωχριούν μπροστά στην ομορφιά με την οποία αντιμετωπίζει ο Wally (και από κοντά του και η Ami), την Μουσική. Τους ακούς, βλέπεις τα χαμογελαστά τους πρόσωπα, και νοιώθεις την αγάπη να ξεχειλίζει και να σε περιβάλει. Να γεμίζει το είναι σου με χαρά και με αισιοδοξία, για κάθε δύσκολη στιγμή. Εύγε Shima για αυτήν σου την επιλογή και την επιμονή, να τους συμπεριλάβεις για 2η φορά στο φεστιβάλ σου.

Τέλος και για φέτος το Shima Festival- ταυτόχρονα όμως με αυτό το φεστιβάλ, είχαμε και άλλο ένα, το

NUEJAZZ/FESTIVAL
Jazzfestival Nürnberg
(08 έως 12. 11.17)
Kulturwerkstatt Auf AEG
http://www.nuejazz.de/

«Και τι δουλειά έχει βρε Χαραλάμπη η αλεπού στο παζάρι; Τι δουλειά έχεις εσύ σε ένα Jazzfestival; (που βρωμάει και από χιλιόμετρα μακριά πως είναι, Free Jazz;»

Απάντηση: Καμία! Απολύτως καμία! Για μένα, η free jazz, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ! Επίδειξη ικανοτήτων είναι. Μάθαν ένα όργανο, το μάθαν καλά, και μας το επιδεικνύουν. Αυτή η μουσική από μόνη της, ΔΕΝ ΣΤΕΚΕΙ, και πρέπει να καταργηθεί με έναν Νόμο και ένα Άρθρο. Τελεία.

Άρα λοιπόν, γιατί τρέχατε για το NUEJAZZ/;

Κυρίες, Κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, σας παρουσιάζω τους Beat Thang feat. Filastine & Nova (D/ES)

Σας μεταφράζω ένα κομμάτι από την παρουσίαση της μπάντας, από το επίσημο flyer του φεστιβάλ:

«Οι Filastine & Nova είναι νομάδες του ψηφιακού ήχου: Ο Grey Filastine είναι από το Σηάτλ των ΗΠΑ, η δε Nova Ruth είναι από την Τζακάρτα της Ινδονησίας. Εξοπλισμένοι με ένα φορητό στούντιο ηχογράφησης, ταξιδεύουν σε ολόκληρο τον κόσμο για πάρα πολλά χρόνια, συλλέγοντας μουσικές και επιρροές ανάμεσα σε Μαρακές, Λάγος, Ρίο ντε Τζανέιρο και Τζακάρτα. Με τα ηχητικά αντικείμενα που συλλέγουν, δημιουργούν μια προοδευτική club μουσική που κινείται μεταξύ beats, bass και παγκόσμιων ήχων».

Χρειάζεστε περισσότερα MiCάδες μου, για να πάτε ένα Σαββάτο βράδυ, σε έναν απίστευτο χώρο (το πρώην βασικό εργοστάσιο της AEG στην Νυρεμβέργη, και πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης), και με μόλις 5 Ευρουλάκια εισιτήριο, να εξερευνήσετε ένα καινούργιο, αχαρτογράφητο μουσικό τοπίο; Δεν ξέρω για εσάς, εμένα πάντως το μυαλουδάκι μου έκανε γκλινκ-γκλόνκ, άμα την πληροφορία και την πρόσκληση.

Τελικά, φτάσαμε νωρίς. Κάτι, κάποια μικρή καθυστέρηση υπήρξε, και όλο το πρόγραμμα πήγε για λίγο αργότερα. Μικρό το κακό. Ας το εκμεταλλευτούμε, να δούμε τι παίζουν στις διάφορες αίθουσες. Και, κόντεψα να κόψω τις φλέβες μου MiCάδες μου (και ποιός θα με θάψει, εδώ που βρίσκομαι!) Κάτι κοντραμπάσα, κάτι κλαρινέτα, κάτι μισά τύμπανα, να παίζουν κάτι μουσικές χωρίς αρχή, μέση, και δυστυχώς, ούτε και τέλος- να νοιώθεις πως, δεν υπάρχει μουσικό θέμα. Αλλά, τά 'παμε αυτά, νωρίτερα.

Ας φάμε κάτι- η ώρα περνάει και δεν ξεκινάει τίποτε- πάμε πάνω κάτω, αριστερά δεξιά, και πως έτυχε να είμαι δίπλα στην κεντρική σκάλα εκείνη την στιγμή (βρε άμα είσαι MiCάνθρωπος, τι να σου ξεφύγει!), τι 'ν' αυτό που βλέπω να κατεβαίνει; Ένας «πιλότος» και μια «αεροσυνοδός». Push the button, push the REC button, NOW! Χαραλάμπη!

Κυρίες και Κύριοι: Σας παρουσιάζω το show  των Filastine & Nova Video.

Άμα τη λήξη του show, σιγά που θα τον άφηνα να μου ξεφύγει:
«Έλα εδώ καλό μου παιδί - ποιοί είστε εσείς; - και, τι είν' αυτό το ωραίο πράγμα που κάνετε;»
«Κάτσε να πάρω μια μπύρα πρώτα, κι έρχομαι»

- - - - - - - - - -

«So, είμαστε αυτοί και αυτοί, γυρνάμε τον κόσμο ολόκληρο, μαζεύουμε υλικό και ...., κάνουμε αυτά που είδες και άκουσες»
«Βρε ξέρω- είναι δυνατόν να ήρθα απληροφόρητος, εδώ;»
«Πάρε και το CD μας να ακούσεις και τι κάνουμε και στο studio».

Εν κατακλείδι, για τους Filastine. Αυτό που είδαμε εκεί είναι πολύυυυυ καλό. Δύο μόλις άτομα, να ψάχνουν, να ανακατεύουν την (μουσική) τράπουλα όλη την ώρα, να δουλεύουν πολύ και σκληρά στο ηχητικό (αλλά και στο οπτικό κομμάτι- οι εικόνες και τα videos που προβάλλονται πίσω τους, μαρτυρούν του λόγου το αληθές- πως κάποιοι δηλαδή εργάζονται σκληρά πριν την «έκθεσή» τους στο κοινό).

Πόσους και πόσους ήχους και μπάντες δεν «άκουσα» ή «αναγνώρισα» στα κομμάτια τους: Chemical Brothers, Lucky People Center International, Transglobal Underground, Residents, Orbital, Savage Republic, Pagan Love Songs(!!), Doctor Pablo & the Dub Syndicate ....

Οι Filastine & Nova είναι ό,τι πιo φρέσκο, ότι πιο χαρούμενο, ό,τι πιο ενδιαφέρον έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα. Δεν διεκδικούν φυσικά τίποτε δάφνες πρωτοπορίας (δεν είναι δα άλλωστε και οι πρώτοι που εξερευνούν μουσικά τον πλανήτη μας!), παράγουν όμως ήχους και εικόνες, τόσο χρήσιμες σε όλους μας... Είναι πρωτόλειοι «ερασιτέχνες εραστές» του παγκόσμιων ήχων, λατρεύουν με πάθος την μουσική και τους ρυθμούς του κόσμου μας, και χαίρομαι ιδιαίτερα που η ζωή τους έφερε στην γειτονιά μου (και στην καρδιά μου).

Οι Filastine & Nova χωράνε χωρίς δεύτερη σκέψη, σε οποιοδήποτε electro, world, fusion ή άλλο, Festival, απανταχού της Γης. Άλλωστε, όπως μου είπε και ο Grey, «... με δυo βαλίτσες τριγυρνάμε σε όλο τον κόσμο- σαν απλοί ταξιδιώτες. Δεν ζητάμε και πολλά πολλά- δύο εισιτήρια, ένα μικρό stage, καλούς ανθρώπους και ... λίγα χρήματα»

Ακούει κανείς εκεί στα «περίχωρα»;
Βρείτε τους εδώ.