Festival Mania
Γράφοντας χιλιόμετρα στα καλοκαιρινά φεστιβάλ: Από την Νυρεμβέργη στο Ντόρτμουντ και από εκεί ...στην υπόγα του Αν στα Εξάρχεια. Του Χαράλαμπου Χαλάτση
Τι καλοκαίρι κι αυτό. Και τι δεν είδα φέτος, και τι δεν πέρασε μπροστά από τα ματάκια μου και τ' αυτάκια μου. Μουσικές και μπάντες, όλων των ειδών, γνωστοί και άγνωστοι, μπάντες και καλλιτέχνες που γνώριζα, έως πανάγνωστα ονόματα για μένα· νέες θετικές εκπλήξεις, μαζί με μεγάλες απογοητεύσεις.
«Ουφ, ευτυχώς τελειώσαμε για φέτος», με θυμάμαι που αναφώνησα με την λήξη του Brueckenfestival, του τελευταίου ημερολογιακά φεστιβάλ που παρακολούθησα, στα μέσα του Αυγούστου. «Έτσι που το λες, ακούγεται σαν να το κάνεις με το ζόρι» μου απάντησε καλή φίλη η οποία ήρθε από την Ελλάδα μαζί με τον φίλο της, και ήμασταν μαζί εκεί! «Έ όχι δα, όχι και με το ζόρι καλή μου, (σκέφτηκα), αλλά, όσο νά 'ναι, κορμί είναι αυτό· κουράζεται, κεφάλι είναι αυτό· γεμίζει».
Η μουσική διαδρομή μου ξεκίνησε φέτος με τους χειρότερους οιωνούς. Τα 3 πρώτα φεστιβάλ, ήταν το ένα χειρότερο από το άλλο. Με το καλημέρα, άρχισαν να χτυπάνε τα πιράκια στα νεύρα μου, από τους καθημερινούς εφιάλτες που ζούσα· ξαφνικά θυμήθηκα την ρήση του Αϊνστάιν που έλεγε πως «παράνοια είναι να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά, και να περιμένεις να έχεις διαφορετικά αποτελέσματα» Τελικά, κατέληξα πως ναι, μάλλον είμαι παρανοϊκός, πως πιστεύω στα παραμύθια, στις καλές νεράιδες, στα ξωτικά και ποιος ξέρει και σε τι άλλο· δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για το ότι, μετά από τόσα χρόνια εδώ, ακόμη αναρωτιέμαι κι ο ίδιος, γιατί επιμένω να χάνω τον χρόνο μου στα Orleans, Fürth και Afrika Festivals αφού κάθε χρονιά, έχω πάντοτε πάνω κάτω στο τέλος, το ίδιο ακριβώς συναίσθημα = απογοήτευση! Τέλος πάντων, ας μην σπαταλήσουμε περισσότερο χρόνο με την γκρίνια· ας περάσουμε με βήμα ταχύ από αυτά τα πρώτα 3 χαζοφεστιβάλ, και μετά, ας τρέξουμε όλοι μαζί προς τα όμορφα και τα σπουδαία· τα οποία, πιστέψτε με, ήταν πολλά φέτος!
New Orleans Fest – Fürth (02 έως 04.06.17)
Είναι η 2η; 3η; 4η; (δεν θυμάμαι και γω πλέον πoια φορά είναι) που έπαιξα τα νεύρα μου κορώνα-γράμματα σ' αυτό το Φεστιβάλ. Για ποιόν λόγο; Ιδέα δεν έχω, μη με ρωτάτε.
Ποιο ήταν λοιπόν το αποτέλεσμα όλου αυτού του μουσικού εγχειρήματος και φέτος στην Fürth; Λοιπόν, να σας το πω όσο πιο απλά και ειλικρινά γίνεται: ήταν ανυπόφοροι· όλοι τους! Το μόνο (προσωπικό) κέρδος, είναι πως ανακάλυψα τι πραγματικά σημαίνει η έκφραση: «Πρέπει να αλλάξεις τροπάριο» = λοιπόν, οι τύποι παίζουν το ίδιο ακριβώς κομμάτι, τα τελευταία 150 χρόνια! Και άιντε, να καταλάβω τα «παππούδια» που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν στο ίδιο και απαράλλαχτο τροπάριο· οκ, αυτό έμαθαν, αυτό κάνουν! Να βλέπεις όμως νεαρούς μουσικούς να ανταγωνίζονται στο ποιος θα το κάνει ακόμη καλύτερο ή, ακόμη χειρότερα, να το κάνει ακόμη ποιο ίδιο!, εκεί είναι ακριβώς που κόβεις τις φλέβες σου! Η βαρεμάρα παρέα με την (μουσική) απόγνωση, στο απόγειό της. Τίποτε άλλο.
Afrikafest Nürnberg 2017 (15 έως 18.06.17)
Πάμε τώρα στο Afrikafest Nürnberg. Από που να ξεκινήσω τώρα με τα χάλια αυτών εδώ; Σε μία χώρα όπου όλα (μα ΟΛΑ!) τα Φεστιβάλ (παντός είδους), διεξάγονται με εξαιρετική επιμέλεια, υπευθυνότητα και σοβαρότητα, στην δική τους περίπτωση, το χάος ελλοχεύει παντού. Μπάντες επάνω στην σκηνή όπου κανείς δεν γνωρίζει ποιοί είναι (το stage είναι ένα μόνιμο «φύγε εσύ - έλα εσύ»!), έντυπο πρόγραμμα, πληροφορίες κλπ, ούτε για δείγμα!, ηχολήπτες και λοιποί τεχνικοί που αναζητούν την ισορροπία ανάμεσα στο καθόλου και στο τίποτα· ένα χάος, παντού.
Στον ίδιο τόπο όπου, σε κάθε φεστιβάλ υπάρχουν άνθρωποι επιφορτισμένοι με το έργο της αποκομιδής των σκουπιδιών, με άτομα να περιφέρονται πάνω και κάτω, αριστερά και δεξιά, κάθετα και οριζόντια, διαγώνια και εφαπτόμενα, σκανάροντας την ομήγυρη, ψάχνοντας τι μπορούν να συμμαζέψουν από τον ορυμαγδό των σκουπιδιών, αυτοί οι τύποι δεν είναι ικανοί να έχουν προνοήσει ούτε τα στοιχειώδη..., μερικές σακούλες σκουπιδιών στον χώρο· τρεις, δύο, μία βρε αδερφέ! (Οκ, να μην τους αδικώ· βρήκα μία, και σας την παρουσιάζω εδώ, ως δείγμα!)
Και πάνω απ' όλα αυτά, το ελεύθερο, παλιό, καλό μας Afrikafest, έγινε φέτος και περιφραγμένο· με μπάρες και security παντός είδους, με ελέγχους και απαγόρευση εισόδου σε κάθε λογής αλκοολούχο ποτό, ακόμη και μπύρα σε κουτάκι (που βρε παλικάρια μου;- στο πάρκο μας, στο Pegnitz μας;- από πότε βάζουνε σύρματα στα λιβάδια, μπρε!;)· εν αντιθέσει με τις «μη υγρές μάζες» οι οποίες δεν υπόκεινται σε κανέναν έλεγχο· μπορείς να φύγεις «ντίρλα» από εκεί, χωρίς να έχεις πιεί ούτε μια γουλιά από μια μπύρα· και μόνον οι αναθυμιάσεις, αρκούν! Τι να λέμε τώρα. Klein mein!
Αρκετά με το θέμα αυτό. Πάμε τώρα σε αυτό που μας ενδιαφέρει πρώτιστα εδώ: στη μουσική.
Κάπου εκεί λοιπόν, ανάμεσα στο απόλυτο χάος, και αυτήν την χρονιά ξεχώρισαν οι BATERIA QUEMÉ με τα απίθανα κρουστά τους, οι RAOKY από την Μοζαμβίκη οι οποίοι ήταν πραγματικά χάρμα ιδέσθαι (+ακούσθαι!), και τέλος οι NOW (Neue Wort Odnung) από την Νυρεμβέργη, οι οποίοι(ες)!, ήταν μια σκέτη απόλαυση, ίσως και η απόλυτη αποκάλυψη του φετινού AF (για αυτούς όμως θα σας πω λίγα περισσότερα λογάκια, παρακάτω, στο Live Review του Fürth Fest).
Τέλος και με το Afrikafest. Το μόνο που αξίζει μνείας εκεί, είναι οι μουσικοί και οι τεχνικοί για την υπερπροσπάθεια που καταβάλουν, σε πλήρη αντίθεση με τους διοργανωτές οι οποίοι είναι προφανώς ανίκανοι και ανάξιοι κάθε άλλου λόγου· και όλα τα υπόλοιπα είναι «Υψηλή Κουλτούρα», για να κλέψω και από τον Παύλο Πολάκη (τι είπες βρε άτομο!). Πάμε τώρα στο
Fürthfest 2017 (07 έως 09.07.17)
Εδώ οι ελπίδες είναι πάντοτε μεγαλύτερες καθώς η γκάμα των καλλιτεχνών είναι πολύ πιο ευρεία (ας γελάσομεν όλοι μαζί!), παρ΄ ότι όμως ακολουθούνται και εδώ, πάντα, τα γερμανικά πρότυπα και νοοτροπία.
Τι είδαμε λοιπόν εδώ; Κατ' αρχάς, προσπάθησα να καταλάβω που εδράζεται ο όρος “Fun” με τις cover μπάντες που έχουν κατακλύσει το σύμπαν στην μείζονα περιοχή (Βαυαρία). Υπήρχαν εδώ λοιπόν cover bands σε Kiss, Rory Gallagher, Status Quo, Rolling Stones, Doors, AC/DC, ZZ-Top, Deep Purple και ούτε και γω θυμάμαι τι άλλο ακόμη. Τζάμπα το ρεύμα!
Στην συνέχεια έψαξα με αγωνία να βρω κάτι ουσιαστικό, κάποιο νέο αίμα τύπου “The Noise Pollution”, όπως πέρυσι, κάτι που να με κρατήσει σε εγρήγορση, κάτι που να πω, «ουπς, εδώ είμαστε, αυτά τα παλικάρια, κάτι παίζουν!» Εις μάτην! Τίποτε δεν πέρασε από μπροστά μου που να με συγκινήσει, που να με κάνει να σταθώ μπροστά του με συμπάθεια, εκτός από...
... τους Ιταλούς Olly Riva and the Soul Rockets, οι οποίοι παρ' ότι δεν παίζουν τίποτε καινούργιο (πες εσύ Blues Brothers, και είσαι μέσα), τουλάχιστον παράγουν κέφι, και σε συνδυασμό με τον χρόνο και την τοποθεσία του live (ήταν η τελευταία μπάντα της 1η ημέρας και έπαιξαν μέσα στο δάσος, σε ένα απίθανο μεγάλο, καλοφωτισμένο, με απίστευτο ήχο κλπ κλπ stage) και...
...τους WOM που λέγαμε και νωρίτερα, στο Afrikafest, οι οποίοι εμφανίστηκαν και εδώ, αλλά σε δύο παραλλαγές: ως WOM και ως The Night Nurses.
Οι «Νυχτερινές νοσοκόμες» μας λοιπόν, είναι το κάτι άλλο. 4 (5 κάποιες άλλες φορές) Κυρίες (με το «Κ» Κεφαλαίο), καθοδηγούμενες από το μεγάλο τσακάλι που ονομάζεται Felicia Peters, συνεπικουρούμενη (στο live που τις είδα εγώ), από τις υπόλοιπες 3 Κυρίες, Claudia Zinserling (πλήκτρα), Karin Anna Liedel (τύμπανα) και Katja Lachmann (μπάσο – ΚΑΙ ΤΙ ΜΠΑΣΟ/ΤΡΕΜΕ ΤΙΝΑ/ να σας πω και την αλήθεια, μπορεί και να τράβηξα καμιά 30αριά φωτογραφίες της Κάτιας, προσπαθώντας να αποτυπώσω στο ψηφιακό celluloid του κινητού μου την απίθανη κορμοστασιά, το μοναδικό στυλ, το αρχοντικό ύφος και την απίστευτη ομορφιά αυτής της ντυμένης στα λευκά, μικροκαμωμένης Κυρίας).
Τι παίζουν οι Νοσοκόμες μας; Σας κάνω μόνον ένα μικρό copy-paste από το εισαγωγικό σημείωμα με την αυτοπαρουσίασή στο site τους, και θα καταλάβετε: Songs aus Pop, Rock, Soul, Funk, Top 40, Evergreens, Disco-Klassiker, Gospel, Oldies oder gepflegten Dinner Jazz oder Loungemusik. Έ ναι λοιπόν, δεν παίζουν και τίποτις καινούργιο· μόνες τους το λένε -«διασκεδάστριες είμαστε· για το party σας είμαστε- καλέστε μας και θα περάσουμε όλοι καλά, σας το υποσχόμαστε...», λένε, αλλά..., το κάνουν τόσο όμορφα, τόσο καλά, που θα χορέψεις, θα περάσεις καλά, θέλεις δεν θέλεις! Εύγε Κυρίες μου. Εύγε!
Είδα επίσης τους Jules (οι οποίοι είναι η νέα μπάντα της δικής μας Julia, της leader των Νυρεμβέργειων “The Rose and the Crown”), οι οποίοι (J) στα σίγουρα έχουν μεγαλύτερο μουσικό ενδιαφέρον από τους πρότερους (TRatC), αλλά, και πάλι, ακούγοντάς τους, στο μυαλό μου στροβίλιζε το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο και το ίδιο ......., ακριβώς πράγμα: «Καλά βρε παλικάρια μου, το ό,τι μόλις τελειώσετε αυτό που παίζετε, κανένας δεν θα θυμάται τι ήταν αυτό που παίξατε, ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ»; Μάλλον όχι· μάλλον..., δεν....
Τι μας έμεινε λοιπόν από το Fürthefest; Μόνο τα παραδίπλα, απίστευτα και μοναδικής έμπνευσης, δύο όψεων καρτελάκια:
Πράσινο = Super!
= για τα παλικάρια που τα πάνε καλά, ΔΕΝ ΜΑΣ ΤΑ ΖΑΛΙΖΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ και..., «τους επιτρέπουμε» να συνεχίσουν ή
Κόκκινο = ...und Tschüss!
= για τα παλικάρια που μας τα κάνανε ζμπαράλια και πρέπει να την κάνουν από σκηνής, asap! Απίθανη ιδέα, και μπράβο σε όποιον την συνέλαβε. Τέλος και με το Fürthfest (και πολύ σας ζάλισα με δαύτο).
Στο ενδιάμεσο και με τα πηγαινέλα μου πάνω-κάτω στη φεστιβαλική διαδρομή μου για φέτος, κάπου (ξ)έχασα το Kluepfel Open Air φέτος, οπότε, δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι έγινε εκεί, όπως επίσης, παρόλες τις διαβεβαιώσεις που είχα από τα παιδιά του CVJM (YMCA), φέτος δεν έγινε το Kunstrasent fest.
Τελειώσαμε με τα σαχλά και τα μέτρια· πάμε στα καλά, τώρα. Ας ξεκινήσουμε με το 1ο μέρος του
Klassik Open Air Nuremberg που έγινε φέτος στις 23.07.17, και είχε τον τίτλο, Familienkonzert.
... Κυρίες, Κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, δεν υπάρχει περιγραφή για αυτό το event της Νυρεμβέργης. Αισθάνομαι τόσο δυστυχής που το φτωχό μου λεξιλόγιο, το ακόμη φτωχικότερο «περιγραφιολογικόριο» μου, δεν μου δίνουν την δυνατότητα να σας περιγράψω εδώ, με απλά κτυπήματα στο πληκτρολόγιο, την ομορφιά του! Θα διακινδυνεύσω μόνο να σας ωθήσω να το συμπεριλάβετε κάποια στιγμή στο ετήσιο πρόγραμμά σας, να ρυθμίσετε τα οικονομικά σας, τα ωρολογιακά σας, τα βιολογικο-ατομικά σας, τα..., τα..., και να κάνετε κάποια στιγμή μια βόλτα προς τα εδώ, κατ' ιδίαν και κατά μόνας ή ίσως (και ακόμη) καλύτερα, με καλούς φίλους, με κρασάκια, με κασεράκια και σαλαμάκια, με κεράκια, με ό,τι γουστάρει ο καθείς τέλος πάντων και ..., σας το υπογράφω, θα σας μείνει αξέχαστο!
Τι έχω να σας δείξω από το εφετεινό Klassik Open Air της Νυρεμβέργης; Ας ξεκινήσω από ένα Copy Paste από το πρόγραμμα
"Stars und Sterne"
Solistin: Khatia Buniatishvili, Klavier
Dirigent: Generalmusikdirektor Marcus Bosch
Moderation: Marcus Bosch und Thomas Herr
Gustav Holst (1874 – 1934)
Auszüge aus „Die Planeten“
Sergej Rachmaninow (1873 – 1943)
Klavierkonzert Nr. 2 c-Moll op. 18
John Williams (*1932)
Auszüge aus der Filmreihe „Star Wars“
Το σημαντικότερο που έχω ίσως να σας πω για το φετινό K.O.A.N. είναι πως, ο περυσινός φόβος περί τρομοκρατικών ενεργειών, εφέτος εστάλη εκεί που του αξίζει = στον ΔΙΑΟΛΟ! Το πάρκο μας (Luitpoldhain), και παρ' ότι ο ουρανός δεν σταμάτησε να μας απειλεί με βροχή, ήταν ΚΑ-ΤΑ-ΜΕ-ΣΤΟ!- πάνω από 80.000+ άνθρωποι ήμασταν εκεί.
Ο ένας διάβαζε απορροφημένος το βιβλίο του, η άλλη έπλεκε κάλτσες (έρχεται πόλεμος;), κάποιοι γονείς παραδίπλα μάθαιναν ποδήλατο στα παιδιά τους, το BRK (Bayerisches Rotes Kreuz - Ερυθρός Σταυρός) «ψάρευε πελάτες», αιμοδότες ή άλλους, αμέτρητα θηλυκά έψαχναν αρσενικά (& vice versa), αμέτρητα ζευγαράκια, κάποιοι άλλοι μοναχοί, χόρευαν πέρα δώθε, και όλοι μαζί, ο καθένας με τον τρόπο του, απολάμβανε το event- …, όνειρο, σας λέω.
Τι έχω να σας δείξω από αυτό το event; Καθώς είχα ξεχάσει το κινητό μου στο σπίτι, έπρεπε να πέσω στην επαιτεία για μερικά ενσταντανέ· ας είναι καλά ο φίλος Thomas για αυτό το video και κάποιες φωτογραφίες που μου έστειλε. Τι καλύτερο κλείσιμο, μια ημέρα που όπως σας έλεγα νωρίτερα, δεν σταμάτησε να μας απειλεί με βροχή, με “ Singin' in the Rain”. Απολαύστε το. Many many thanks, Thomas.
Τελείωσε το 1ο μέρος του K.O.A.N. 2017 με μεγάλη δυστυχία εκ μέρους μου, καθώς δεν προβλεπόταν να δω το 2ο μέρος το οποίο ήταν προγραμματισμένο για το Σάββατο 05.08.17, γιατί, δυστυχώς (ευτυχώς, ίσως;), το πρόγραμμά μου για φέτος έλεγε άλλα για εκείνο το διήμερο· δέχθηκα πρόσκληση να παρακολουθήσω το New Noise Festival στην Karlsruhe αλλά αυτά, θα τα δούμε παρακάτω. Γιατί; Γιατί στο ενδιάμεσο είχαμε το ...
42ο World Music Festival
BARDENTREFFEN 2017
28 έως 30.07.17
Gegen Wind (Κόντρα στον Άνεμο), ήταν για φέτος ο τίτλος του και το φεστιβάλ μας ήταν γεμάτο από πνευστά, φέτος. Ας δούμε τι έζησε εκεί, ο micάνθρωπος.
Ημέρα 1η - 28.07.17
Ξεκίνημα από το Hauptmarkt. Στην σκηνή είναι οι Fanfarai (σύμπραξη Γαλλίας-Μαρόκου-Αλγερίας), για τους οποίους, η μόνη σημείωση που βρήκα αργότερα στο μπλοκάκι μου ήταν ... κλαρίνα! (άρα, τίποτε), και μετά στο Insel Schuett για Maik Mondial (Γερμανία) οι οποίοι ήταν ... gypsy polka! Συμπέρασμα: τίποτε ενδιαφέρον δηλαδή για εισαγωγή στο μεγάλο μας Φεστιβάλ. Το πρόγραμμα όμως έχει ωραία πράγματα για αργότερα.
Βασική σκέψη: Πρέπει οπωσδήποτε να κάνω μια στάση/ακρόαση σήμερα στο Hauptmarkt, στις 21:00, μπας και καταλάβω “τσπ”! είναι τελικά αυτοί οι πολυδιαφημισμένοι Red Hot Chilli Pipers από την Μ. Βρετανία. Πρέπει να μάθω, πρέπει να καταλάβω τα πως και τα γιατί μια μπάντα μπορεί να έχει στις τάξεις των οπαδών της την Queen Elizabeth II, τον Sir Paul McCartney και 'γω δεν ξέρω ποιον άλλον (όχι βέβαια και πως μου λένε κάτι δαύτα· να μην πω και το αντίθετο μάλιστα!) με έχει φάει η περιέργεια όμως.
Εσύ είσαι που το λες; Η περιέργεια έφαγε την γάτα, έτσι δεν λένε; Έ ναι λοιπόν, έχουν απόλυτο δίκιο. Ξεκίνησαν, και η πρώτη εντύπωση είναι ....μπλιάχ! Οι άνθρωποι είναι παπαρό, υπερ-παπαρό-πιπιζαίοι παπάρες και τίποτις περισσότερο. Ένα δυναμικό παίξιμο με δυνατά τύμπανα και πνευστά, στήσιμο και καμώματα, με samples από κάθε hit που κυκλοφορεί στην πιάτσα τα τελευταία 40-50 χρόνια και ουσία ..., ¨0¨. Τους αφιέρωσα 10-15 λεπτά, 10-15 Υ-ΠΕΡ-ΠΟ-ΛΥ-ΤΙ-ΜΑ τελικά λεπτά, τα οποία τα έκλεψα ο ανόητος από την ΚΥΡΙΑ! Σαβίνα Γιαννάτου που εμφανιζόταν λίγο παραπέρα.
Ναι λοιπόν Κυρίες & Κύριοι, η Σαβίνα, η δική μας Σαβίνα, εμφανίστηκε φέτος στο μεγάλο Φεστιβάλ της Νυρεμβέργης (και στον καλύτερο και αξιολογότερο από άποψη αισθητικής χώρο μάλιστα, του Bardentreffen), στην St. Katharina. Έφτασα στην St. Katharina, μπήκα και ..., τα`χασα!
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κατάλληλο να περιγράψω αυτό που άκουσα και είδα· αντιγράφω απλά από το σημειωματάριό μου:
- «Δεν είχα καμία επαφή με την μουσική της- αυτό που ακούω εδώ όμως, μου αρέσει- με ξετρελαίνει.
- Μόλις προανήγγειλε δύο tracks από την Ιταλία. Το 1ο ήταν στα όρια της «παραφωνίας», το δε 2ο, ... - και τα δύο ήταν απρόβλεπτου ρυθμού, με κόντρα ήχο από το κοντραμπάσο & το ακορντεόν, την δε Σαβίνα να ανεβοκατεβαίνει κλίμακες. Video Oh Gott!- και στο τέλος, ένα κοινό σε παροξυσμό, να εκφράζεται με ένα παρατεταμένο χειροκρότημα
- Κάτι από Woody Guthrie μετά.
- Το επόμενο, ένα track από την Ισπανία.
- Επόμενο ένα (θρησκευτικό;) αράπικο track (η Σαβίνα το χαρακτήρισε έτσι) το οποίο δεν μου άρεσε.
- Μετά ένα Σμυρναίικο με φωνητικά αλά-Diamanda Galas το οποίο ήταν..., ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ!
- Encore τώρα με ένα ιταλικό· δεν το κατέχω το θέμα.
Είδα μέσα στην εκκλησιά φίλους καλούς από την Νυρεμβέργη, με κλειστά τα μάτια, εκστασιασμένους· ήθελα να τους μιλήσω, να τους πως η ΚΥΡΙΑ! ήρθε από τη χώρα μου· τους άφησα όμως στην ησυχία τους.
Είδα και τον καλό μου φίλο “Ε” εκεί, έναν 63χρονο τύπο ο οποίος με ανταγωνίζεται στις παρουσίες στα φεστιβάλ της Βαυαρίας, που έχει δει στο παρελθόν 5 φορές Live τον Zappa!!, από όσα μου έχει αποδείξει σε συζητήσεις μας, γνωρίζει τα χίλια-μύρια-όσα από κάθε είδους μουσική που κυκλοφορεί στον πλανήτη μας, ακόμη και από τα πιο παράξενα και δύσκολα ..., ακόμη-ακόμη και από το καλό μας το δικό μας το ρεμπέτικο γνωρίζει πολύ πολύ πολύ περισσότερα από πολλούς Έλληνες ... - τι να λέμε τώρα!!- οπότε, δεν χρειαζόταν περισσότερα από τον Grieche ... (Ok, δεν έχασα την ευκαιρία να κλέψω λίγη από την δόξα της Σαβίνας).
Μετά την Σαβίνα, ήμουν τόσο γεμάτος, που δεν χρειαζόμουν τίποτε άλλο για εκείνη την ημέρα. Λίγη περιπλάνηση στους πάντα ενδιαφέροντες πλανόδιους (οι οποίοι όμως δεν ήταν και τόσο πολλοί φέτος, λόγω του υπέροχου! καιρού της Γερμανίας).
Η διασκεδαστικότερη όμως στιγμή της 1ης ημέρας, και μακριά από κάθε θέμα από αυτά που διαπραγματευόμαστε εδώ, ήταν ..., αυτό: Το Salsa Tanzworkshop υπό την καθοδήγηση του δάσκαλου χορού Leobel Abreu, που έλαβε χώρα στο Heilig-Geist-Haus. Σας μιλάω πως ρίξαμε, πολύυυυυυυυυυυυ ιδρώτα και πάααααααααρα πολύ γέλιο. Εκπληκτικό ως έμπνευση αλλά και εκτέλεση δρώμενο, και εύγε στους ανθρώπους από το team του Bardentreffen που είχαν την ιδέα για αυτό το μάθημα χορού (μην με ρωτήσετε φυσικά, αν έμαθα κάτι, αν κατάφερα κάτι· το μόνο σίγουρο είναι πως ήμουν καμιά βδομάδα πιασμένος μετά!)
2η ημέρα- 29.07.17
Ξεκίνημα από την σκηνή της Sebalder Platz, όπου εμφανίζονται οι The GoHo Hobos (γειτονάκια μου, από το Gostenhof).
Jonathan Richman;, είχα σημειωμένο στο πρόγραμμα που είχα στα χέρια μου, από κάτι που άκουσα από αυτούς, όταν έψαχνα τις μπάντες στο YouTube, πριν το Φεστιβάλ.
Στο live, είναι υποτονικοί, κατατονικοί, παλαιοτονικοί και βαρεοτονικοί. Βαριέμαι. “I'm so lonesome I could cry”, “I'm going back to see my brother”, “All you Fascists bound to lose”, “Hey Bo Diddley”, και γιατί τον έβαλαν πρώτη μούρη στο εξώφυλλο του επίσημου καταλόγου του Φεστιβάλ, ούτε που το κατάλαβα! Κάτι κιθαρομπούζουκα κάπου, και κάπου στο ενδιάμεσο, να' σου και το Ιωανναθικό, έπεσε μέσα ο παλιός, επιβεβαιώθηκα, μόλις ξεκίνησαν και αναγνώρισα το “Egyptian Reggae” (το οποίο κυριολεκτικά όμως, «το εκτέλεσαν»..., Video και “You are my Sunshine” για encore...
... ζεματάει και ο ήλιος σήμερα..., ουυυυφ! Επιτέλους, τέλος! Φευγιό για το Hauptmarkt γιατί σε λίγα λεπτά ξεκινάνε οι Τούρκοι, Baba Zula!
Βγήκαν και με θυμάμαι να αναφωνώ: Oh my f*Gott! - τι μούρες είναι δαύτες; Σε λίγα λεπτά άρχισε ο χορός.
Αντιγράφω από το σημειωματάριό μου και πάλι:
- ο ήχος αυτού του μπάσου είναι ... γ___ος
- τώρα, αυτά τα Istanbul Istanbul & kiss my ass, τι θα θέλατε; (έ καλά, όχι πως με ενδιαφέρει και πολύ-πολύ το θέμα)
- εάν οι ΓκρΛύ έπαιζαν μουσική, αυτός θα ήταν ο ήχος τους
- ο singer τους μου θυμίζει τον Zappa
- κάτι με Free spirit το επόμενο
- από αυτά που λέει ο leader τους τώρα: «περιτριγυρίζομαι από γεωγραφικά όρια που γκρεμίζονται όμως εδώ, σήμερα, από την μουσική μας, σ' αυτό το υπέροχο stage, σ' αυτό το υπέροχο μέρος κλπ κλπ» ωραία ακούγονται, δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως «ψήνομαι» με δαύτα
- κάτι σαν Ράμπι Ράμπι το επόμενο· πολύ ωραίο
- το γύρισαν στο electro-τσιφτετέλια τώρα, και σε συνδυασμό με τις Κυρίες πίσω πίσω στο κοινό που χόρευε η καθεμιά τους το δικό της τσιφτετέλι, όπως το καταλάβαινε η καθεμιά της, ήταν σίγουρα μια πολύ ωραία φεστιβαλική εικόνα.
... έκαναν κι αυτοί την παράστασή τους Video
... μετά από 45 λεπτά περίπου, είπα Ok, τελειώνετε, πρέπει να δούμε και τίποτις άλλο.
Πάμε για αλλού τώρα. Στην Lorenzer Platz παίζουν οι παλιοί αγαπημένοι μου, οι The Johnny Komet. Μια γρήγορη ακρόαση εκεί και μόνον· πάμε γι' άλλα τώρα. Στους Βούλγαρους Oratnitza τώρα, στο Kulturgarten, οι οποίοι προσπαθούν, στ' αλήθεια, αλλά..., δεν…
Επιστροφή στην μεγάλη σκηνή, στο Hauptmarkt και στην σκηνή βρίσκονται οι Meta and the Cornerstones οι οποίοι είναι απλά, reggae for the masses. Παίζουν το ίδιο κομμάτι, πάνω κάτω, όλη την ώρα - πως πας σε ένα ηπειρώτικο πανηγύρι και όλα σου ακούγονται το ίδιο; Έ, το ίδιο και το αυτό και με τους Meta and the Varemares!
Σφαίρα στο Νησί. Κάποιοι απαράδεκτοι, 11 άτομα. Στην Sebaldus σκηνή παίζουν κάποιοι σαν Jazz, Brass, κλπ κλπ. Τίποτε. Αρχίζω να απογοητεύομαι. Δεν το βάζω κάτω όμως. Το πρόγραμμα έχει μια σπουδαία μπάντα για σήμερα.
Είναι οι Meute τους οποίους τους είχα ανακαλύψει τυχαία στο YouTube, κα'να δυο χρόνια νωρίτερα, όταν είχα διαβάσει ένα άρθρο για την εξέλιξη του techno. Ήταν μάλιστα και η πρώτη μου επαφή με αυτήν την νέα μορφή του techno, που, και 'γω δεν ξέρω πόσα χρόνια πριν, έβαλε στο παιχνίδι του ηλεκτρονικού ρυθμού, τα φυσικά κρουστά, πνευστά και έγχορδα. Ψάχνοντας λοιπόν τις μπάντες του Badrentreffen, μόλις αντιλήφθηκα πως θα παίξουν στο Insel Schutt φέτος, μόνο που δεν έβαλα τα κλάματα! Σας παραδίδω εδώ 2 βιντεάκια, αυτό και αυτό και, εάν δεν κουνηθείτε, εμένα να μην με ξαναδιαβάσετε!
ΗΜΕΡΑ 3Η
Ξεκίνημα με St. Katharina στην οποία παίζουν οι Ιρλανδοί Flook οι οποίοι έχουν ένα πανέμορφο «Νησιώτικο» ήχο. Είναι μια υπέροχη μπάντα, για όσους ενδιαφέρονται για Irish music. Μας ζήτησε και συγγνώμη για το Brexit και έπεσε πολύ γέλιο. Καλή αρχή κάναμε σήμερα.
Στην σκηνή του Kreuzigungshof τώρα για τους Lao Xao Trio από την Δρέσδη. Έχω ακούσει πολλά παλαβά στην ζωή μου, αυτοί εδώ όμως οι τύποι είναι...., πολύυυυ μακριά. Video
Στο Hauptmarkt τώρα για τους Bixiga 70 από την Βραζιλία (Sao Paulo), οι οποίοι βαράνε καλά και γερά. ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ! Στην μεγάλη πλατεία μας, στο Hauptmarkt, με αυτήν την θερμοκρασία, με αυτόν τον ήλιο που μας έφεραν από τα μέρη τους, μια τέτοια μπάντα, αυτή την ώρα, είναι μια σκέτη απόλαυση.
Στο Insel Shutt παίζουν πάλι οι Βούλγαροι Oratnitza που τους είδα και χθες για λίγο στο Kulturgarten, σήμερα όμως είναι καλύτεροι. Ας πούμε δυο λογάκια γι' αυτούς εδώ. Στο set τους έχουν ένα didjeridoo (παραδοσιακό όργανο των Αβορίγινων/και αυτός είναι και ίσως και ο μόνος λόγος που πήγα για να τους ακούσω, και επίσης είναι και ο λόγος που σας γράφω και αυτά τα λίγα λογάκια γι' αυτούς· δεν το συναντάς κάθε μέρα αυτό το όργανο), το οποίο παράγει απίστευτα χαμηλές συχνότητες και στέλνει τα τύμπανα σου να συναντήσουν τα μάτια σου· βάλε και το νταούλι από πάνω που βαράει σαν παλαβό, και..., άντε γεια.
Να πω την αλήθεια όμως, όχι, δεν μου άρεσαν· έχω ένα προβληματάκι με τα βουλγάρικα· όσες φορές κι αν μου έλαχαν στην πορεία μου σαν ακροατής. Oκ λοιπόν, κάπου τα βλέπω με μια συμπάθεια, αλλά, μέχρις εκεί. Προφανώς γιατί μου θυμίζουν πάρα πολύ Ηπειρώτικα τα οποία, δεν τα πάω με τίποτε. Όσο για την γλώσσα, άστα να πάνε.
Στην St. Katharina και πάλι τώρα για τους Porok Kapro. “Παράξενοι” είχα σημειώσει στον πρόγραμμα, όταν έψαχνα τις μπάντες· και..., παράξενοι, είναι. Είναι Θιβετιανοί, μια θεότρελη μουσική έπαιζαν, κάτι και για τον Ιησού μας είπε, και πριν τελειώσει το Jesussong (ας υποδεχθούμε όλοι μαζί την πρώτη μου Γερμανική λέξη), άρχισε ο κατακλυσμός). Τέλος κι από δω.
Στο Kulturgarten παίζουν κάποιοι punk νεανίες. Είναι οι Liedfett. Κάποιο hit είχαν κάνει αυτοί διάβασα κάπου· δεν είναι και τίποτις σπουδαίο, αλλά, και για να λέω και την αλήθεια, είμαι πάντοτε πάρα πολύ ανεκτικός μαζί και υπομονετικός ακροατής όταν πρόκειται περί νεανίων, αλλά είμαι και πάρα πολύ στριμμένο άντερο, όταν έχω να κάνω με υποψήφιους συνταξιούχους. Και σε μια τέτοια λούμπα έπεσα και σήμερα, λίγο αργότερα. Έπρεπε λοιπόν να φύγω από εδώ, γιατί..., κάποιοι φίλοι μου είπαν πιπιλήσει τα μυαλά για μια μεγάλη ιστορική punk μπάντα της Γερμανίας η οποία θα εμφανιζόταν σε λίγη ώρα στο Insel Shutt, οπότε, την έκανα προς τα εκεί. Που να 'ξερα ο έρμος τι με περίμενε.......
Η περιβόητη αυτή μπάντα λοιπόν ήταν οι Fehlfarben. Και βγήκαν.
«Είμαι punk (με το μυαλό μου, ακόμη), και αφού το πιστέψω ο ίδιος μου πρώτα, μετά πρέπει να πείσω κι εσάς», ήταν το σκηνικό. Και ξεκίνησαν. Άκουσα ένα track, άκουσα το 2ο, στο 3ο, όταν μπήκε και το σαξόφωνο για να σκαλίσει την στάχτη (μπας και ξανανάψει η φωτιά!), εκεί ήταν που κλάταρα: «Εάν αυτό είναι το punk της καρδιάς μας, ευχαριστώ αλλά..., δεν θα πάρω. Λυπάμαι πολύ παππουδάκια μου· εγώ, τις σέβομαι τις αναμνήσεις μου, τις αναπολώ και 'γω μαζί με σας, τις καλές μου, τις νεανικές μου τις ημέρες, αλλά, εγώ ζω για το μέλλον! Και σεις ανήκετε στο παρελθόν. ΣΤΗΝ ΣΥΝΤΑΞΗ, ΤΩΡΑ!» Καμία διαφορά από τους κάθε λογής ξεπεσμένους bluesmen που δεν τους αντέχω με τίποτε!
Punk συναναστροφών συνέχειας, στην Lorenzerplatz. Από το ...mathousales-punk, πήγαμε στο kids-punk. Είναι οι Yoohoos και είναι εξαιρετικοί οι πιτσιρικάδες. Βέβαια, παίζουν πάνω κάτω το ίδιο κομμάτι συνέχεια (Ramones;), αλλά, who gives a shit! Ωραίοι!
Επιστροφή στο Hauptmarkt. Σκοπιανές παπαριές. Όχι επειδή είναι Σκοπιανοί· απλά..., είναι παπάρες. Ήταν οι Dzambo Agusevi Orchestra και είναι ανάξιοι κάθε λόγου. Δεν μπορεί να παίζουν μουσική αυτοί οι τύποι και, ακόμη χειρότερα, δεν μπορεί να τους βάζουν να παίξουν στο Hauptmarkt! Εγώ φταίω που βάζω τώρα στο μυαλό μου άλλα, ΜΗ μουσικά πράγματα; Πανάθεμά σας, θα σας καταγγείλω, πονηροί πολιτευτές!
Για να ακριβολογούμε: για κά`να μπουγατσατζίδικο, για κά`να συνεργείο αυτοκινήτων (τίποτις λάδια ν' αλλάζουν, μια τάπα να ξεβιδώσουν, μια τάπα να βιδώσουν!- τίποτε σημαντικότερο!), και πολύ τους είναι! -που θα πάει όμως, θα τελειώσουν και θα μας αδειάσουν την γωνιά. Τέλος μ' αυτούς τους ανόητους· και πολλά σας είπα...
...και δεν φεύγω από εδώ μπροστά, με τίποτε, σήμερα· πρέπει να πιάσω στασίδι εκεί, μπροστά-μπροστά στην σκηνή γιατί το πρόγραμμα για σήμερα στις 21:00 λέει, Moop Mama.
Η μία ώρα του sound check κύλησε ευχάριστα, με καλούς φίλους που ήταν κι αυτοί εκεί, περιμένοντας την έναρξη των Moop Mama. Λίγο αργότερα, δεν έπεφτε καρφίτσα· όλη σχεδόν η πλατεία ήταν full.
Οι MM είναι 10 άτομα. Ντυμένοι στα κατακόκκινα (με λευκές πινελιές) όλοι τους. Με ένα τρελό drum kit, με κρουστά κάθε είδους - σαξόφωνα, τρομπέτες, τρομπόνια, ποδήλατα (!) επί σκηνής, hip hop-RAP ρυθμούς, βόλτες επάνω στις διαχωριστικές μπάρες από το κοινό, show μέσα στο κοινό...., όνειρο.
Είναι μεγάλη μπάντα οι Moop Mama, αναγνώστες μου· ιδιαίτερα, ο «μαέστρος» τραγουδιστής τους Keno Langbein, ο οποίος είναι ..λαοπλάνος, μας ξεσήκωσε· κάποια στιγμή, προσφωνώντας και παρουσιάζοντας τους φίλους του, την μπάντα του, φιλήθηκε με έναν εξ αυτών στο στόμα, επί σκηνής, και έγινε τότε το έλα να δεις. Σιγά το πράγμα, θα μου πείτε· ναι, Ok, αλλά..., είναι πάντοτε τόσο ωραίο, τόσο σπουδαίο να βλέπεις νέα παιδιά να φτιάχνουν τόσο ωραία μουσική, να κάνουν τόσο όμορφα show, ακόμη κι αν είναι περασμένα μέσα από το πρίσμα του επαγγελματισμού, μέσα από την αναζήτηση της καταξίωσης, μέσα από την σκέψη της αύξησης του τραπεζικού τους λογαριασμού τους..., ίσως; Αλλά, για αυτό δεν είμαστε εμείς πάντοτε εκεί, κάτω από την σκηνή; Αυτήν την «τρέλα» δεν είναι που αναζητούμε κι εμείς από αυτούς;
Με θυμάμαι, δυο χρόνια νωρίτερα, να γράφω σε άλλο live report για τους Moop Mama, για εμφάνισή τους τότε στο Bruecken Festival του 2015 = «...την 1η μέρα είδα μόνο κάποιες κοκκινοσκουφίτσες, με πολλά πνευστά που έπαιζαν μια ρυθμική και ανούσια φασαριόζικη μουσική»... Mea Culpa! guys! Mea Culpa!
Τι άλλαξε στο ενδιάμεσο και άλλαξα την άποψή μου; Ένα απίθανο track τους, «Η πόλη που πάντοτε κοιμάται» (Stadt die immer schläft), ήταν αυτό που μου κίνησε εκ νέου το ενδιαφέρον μου για αυτούς, και άρχισα να τους βλέπω με συμπάθεια· αυτό το track ήταν και που με έστειλε εκεί μπροστά, για να παρακολουθήσω αυτό το βαυαρικό φαινόμενο που ονομάζεται Moop Mama. Δείτε πως μας το 'παίξαν εδώ: Video
Κάποια στιγμή έπαιξαν το Paranoia, ένα άλλο πολύ ωραίο ακόμη track τους, έκλεισαν το live τους με το Alle Kinder και για Encore μας επεφύλαξαν ένα track που δεν το γνώριζα αλλά..., όλη η πλατεία χόρευε pogo! Τι ζήσαμε εκεί!!
Τελείωσαν. Ήταν υπέροχοι· έκαναν ένα σπουδαίο live, και ήμουν πολύ τυχερός που το έζησα. Στις 21.11 θα παίξουν στο Hirsch Club, και θα 'μαστε και πάλι εκεί.
Λεπτομέρεια: Ήταν το πρώτο live που παρακολούθησα στην ζωή μου όπου δεν υπήρχαν monitors· οι μουσικοί άκουγαν τι έπαιζαν μόνο από τα side field monitors, και, φυσικά, από ασύρματα ακουστικά -πρωτοποριακό και απίθανο ως εμφάνιση σκηνικό- ένα stage ολοκάθαρο από καλώδια, μεγάφωνα, κλπ κλπ. Χώρος για χορό και «παιχνίδι» Κι αν δεν χορέψαμε εκεί, κι αν δεν ουρλιάξαμε με το supers show των Moop Mama. Υπέροχοι.
Και τι μας έμεινε για φέτος, για να κλείσουμε με το Bardentreffen 2017;
Όσα χρόνια παρακολουθώ αυτό το φεστιβάλ, αυτό πάντοτε κλείνει με ένα live στο Insel Schuett, και καθώς εδώ είναι Γερμανία και το «καθήκον», το «πρόγραμμα», η εργασία..., είναι, παντού και πάντα και πάνω απ' όλα, οπότε, το φεστιβάλ, το κάθε φεστιβάλ, Κυριακή βράδυ, βία βία στις 22:00, άιντε 22:30, όλα πρέπει να 'χουν τελειώσει, όλοι πρέπει να πάνε στα σπίτια τους (Δευτέρα είναι η μέρα μετά την Κυριακή, όλοι το γνωρίζουμε αυτό, και όλοι πρέπει να πάμε για δουλειά!), η πόλη πρέπει να καθαριστεί το συντομότερο δυνατόν (μην ξεχνάμε πως η Νυρεμβέργη είναι μια πολύ τουριστική πόλη, διακινούνται άπειρα λεφτά εδώ και δεν ενδιαφέρονται όλοι για τις μουσικές και τα πανηγύρια μας..., καταλαβαίνετε...) κλπ κλπ.
Φέτος όμως, υπήρχε μια μεγάλη ιδιαιτερότητα. Παρατηρώντας το επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ, όπως πάντα λοιπόν το τελευταίο live ήταν όντως προγραμματισμένο για το Insel Schuett, αλλά με ώρα εκκίνησης τις 22:00!
Η πρώτη σκέψη πάει στο: «Δεν μπορεί, κάποιο λάθος έχει γίνει στην εκτύπωση του οδηγού! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ να εκκινήσει το τελευταίο live του φεστιβάλ, στην Γερμανία, βράδυ Κυριακής, στις 22:00· και πότε θα τελειώσει, πότε θα φύγει όλος αυτός ο κόσμος και τι θα γίνει με τα ΜΜΜ;» κλπ κλπ
Από την άλλη, είναι τόσο μεγάλο το team που εργάζεται στο Bardentreffen, που λες: «Όχι, όχι, δεν μπορεί, δεν γίνεται να υπάρχει λάθος στο πρόγραμμα!» Δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα λοιπόν. Φύγαμε λοιπόν για την σκηνή του Insel Schuett και..., βλέπουμε.
Και φτάσαμε. Και πήγα στο stand των διοργανωτών και τους ρώτησα. «Είναι αυτό αληθινό»; Και η απάντηση ήταν, «ναι, σωστό είναι». Τι είναι όμως αυτή η |π| η τύχη- τι σόι παράξενα παιχνίδια παίζει!
Ώρα Γερμανίας 22:15, και ακόμη τίποτε· το live, δεν έχει ακόμη ξεκινήσει.
Κάποια στιγμή ανεβαίνει επάνω στην σκηνή η moderator για να μας πει, τι; «Αγαπητοί μου φίλοι, ευχαριστούμε που είστε όλοι εδώ...» (και, όταν έλεγε η Κυρία «όλοι», εννοούσε..., μυριάδες λαού, στριμωγμένοι, ο ένας επάνω στον άλλον· πως έφτασα μπροστά μπροστά εγώ, μόνον ένας Έλληνας το ξέρει!) «..., θα σας παρακαλέσω να κάνετε λίγη υπομονή ακόμη, καθώς έχουμε ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, και λίαν συντόμως, ελπίζουμε να ξεκινήσουμε με το live».
Για την ιστορία και μόνον, το πρόβλημα ήταν τα CD Equipment, και, καθώς ήταν (είναι) μεγάλο μέρος του show της μπάντας, δεν γινόταν να ξεκινήσουν χωρίς τον DJ. Περίμεναν λοιπόν καινούργιο εξοπλισμό από την εταιρεία που είχε την ηχητική κάλυψη του Bardentreffen.
Ά, ναι, ποιους περιμέναμε να δούμε, σας είπα; Όχι, δεν σας είπα. Oκ, ήταν οι Fiba X JRBB. Αυτό όμως είναι το λιγότερο. Αυτό που μου κάνει ήδη εντύπωση είναι πως κανείς από το κοινό δεν διαμαρτυρόταν· ούτε λέξη, ούτε η παραμικρή γκρίνια, από οποιονδήποτε· μόνον μια σιωπηλή αναμονή & υπομονή. Εδώ, είδα μια άλλη έκφανση αυτού του λαού, αυτής της κοινωνίας, αλλά, αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο!
22:30 Τίποτε ακόμη.
«Παρακαλώ, υπομονή· το παλεύουμε», ήταν τα νέα από σκηνής.
Άρχισε ήδη να βρέχει. Πόσο ακόμη χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα σήμερα;
22:45 Η βροχή σπάει πλάκα πλέον μαζί μας (ψιχαλίζει από δεξιά, βρέχει από αριστερά, πιτσιλάει από κάτω, μας πνίγει από πάνω· κάτι σαν Forrest Gump στο Vietnam) και η μπάντα το αποφάσισε: “Θα βγούμε, θα ξεκινήσουμε χωρίς τον DJ, και βλέπουμε”. Και βγήκαν. Και παθαίνω Σοκ. Είναι 20 άτομα επί σκηνής. 4 έγχορδα (Τσέλα, βιολιά κλπ), αμέτρητα πνευστά και κρουστά, κουδούνια, πλήκτρα, μια βασική φωνή (κοπέλα) και κάποιοι, ένας, δύο, τρία (αγόρια), που τραγουδάνε εκ περιτροπής. Σκέφτομαι: «Και πώς τους μαζεύεις όλους αυτούς όταν πρέπει να πάνε για πρόβα; ΧΑΧΑΑΧΑ!»
Πρώτο track Das Beste ist noch nicht vorbei. Video Το ξέρουμε κοπελλάρα μου· γι' αυτό, μ' αυτό ζούμε!
Κάποια στιγμή, ήρθε και το CD υλικό. Και συνδέθηκε, on the fly, την ώρα που η μπάντα ήταν ήδη οn αir! και η ψυχή μας αναθάρρησε, την ίδια όμως ώρα που η βροχή μας έπνιγε, και μας απογοήτευε, και έπεφτε και right through· και η απόγνωση κυρίευε τους πάντες και το σhow διακόπηκε άδοξα· πάλι με Das Beste ist noch nicht vorbei, μαζί με μια υπόσχεση: «Του χρόνου θα 'μαστε και πάλι εδώ, και θα κάνουμε ένα μεγάλο party».
Hey, και 'μεις εδώ θα 'μαστε, και θα σας περιμένουμε, να το ξέρετε, guys!
Είναι κάτι φεστιβαλικές στιγμές που ....
Τελείωσε και το μεγάλο φεστιβάλ της Νυρεμβέργης μας για φέτος· εμείς όμως, ως γνήσιοι micάνθρωποι, συνεχίζουμε...
Τι έχουμε τώρα; Άαααααααα, ναι. Γιατί δεν θα βλέπαμε το 2ο μέρος του Klassik Open Air Nuernberg. Γιατί; Δεχθήκαμε πρόσκληση να παρακολουθήσουμε το New Noise Festival στην Karlsruhe.
Δεν είχα την παραμικρή ιδέα τι εστί New Noise Festival· μπαίνω στο site τους (ποιο site δηλαδή- ένα blog ήταν όλο κι όλο), ρίχνω μια βιαστική ματιά, δεν καταλαβαίνω και πολλά από τις μπάντες, οπότε, πάμε στην βοήθεια του τηλεφώνου = Nick, ειδικός «φασαριολόγος». Δέκα λεπτά μετά, η απάντηση: «...έτσι που σε ξέρω, δύσκολα σε βλέπω εκεί μέσα».
Oκ, αυτά λέει ο Γερμανός, αλλά, το μελετάω και μόνος μου = New (πάντοτε σημαντικό) Noise (πάντοτε ενδιαφέρον) και φυσικά ..., Festival! Ιδανικός ακούγεται ο συνδυασμός. Φύγαμε για την Karlsruhe. Δεν είναι μακριά- μόλις 250 Km από την Νυρεμβέργη.
Φτάσαμε. Κάτι θυμάμαι, κάτι είχα κατά νου για την πόλη, από μια ποδοσφαιρική ομάδα όμως, μάλλον, και τίποτε περισσότερο! Μια γρήγορη ματιά στην πόλη· καλούτσικη φαίνεται (λίγο βιομηχανική, ίσως;), το ξενοδοχείο Top of the Tops! Δεν ήρθαμε για χαμάμ όμως εδώ· σφαίρα για το φεστιβάλ. Ο χώρος, κάτι βιομηχανικές αποθήκες, κάτι σαν την μείζονα περιοχή λαχαναγοράς Σαλονίκης.
1η Ημέρα
Μπήκαμε, ο κόσμος δεν είναι ακόμη αρκετός, και η 1η θετική εντύπωση ήταν εδώ, αυτά τα νεαρούδια με αυτά τα T-Shirt: Angry Music for Happy People!
& Everything Angrier Than Everything Else.
Τι πιο απλούστερη και ειλικρινέστερη περιγραφή για αυτή την «οργισμένη» νεανική ομήγυρη; (και για να κλέψω από δισκοκριτική του Τάσου Πατώκου, σε δίσκο των Pixies, στο mic: “όμως ότι ένας δήθεν οργισμένος πενηντάρης δεν έχει καμία σχέση με έναν γνήσια οργισμένο εικοσάρη”)
Αδιάβροχο καρτελάκι χειρός, πορτοκαλί για εμάς (των) δύο ημερών, πράσινο (αν θυμάμαι καλά), για τους πληβείους, της εκάστης ημέρας. Ξεκινάμε. Στέκομαι μπροστά στο poster με τις μπάντες και διαβάζω- .... μόλις έπαιξαν ...
- ... οι Questions,
- ... σε λίγο βγαίνουν οι Siberian Meat Grinder (οι οποίοι αργότερα απεδείχθησαν hardcore μασκοφόροι καραγκιόζηδες) και μετά βγαίνουν οι
- ... Swain. Plink!!! Οι ποιοί;;;;; Οι Swain; Πως με το 'πατε αυτό το τελευταίο; Οι ΠΟΙΟΙ;;;;;
ΣΟΚ!!!!!!!!!! Οι δικοί μου οι Swain; Οι This Routine is Hell μου, δηλαδίς; Μα, πως είναι δυνατόν, ΕΓΩ!, ένας micάνθρωπος, να μην το εντόπισα νωρίτερα;
Και βγήκαν· και 'παίξαν· και δεν τους ήξερα σαν άτομα· και δεν γνώριζα τα νέα τους κομμάτια· και πείσθηκα πως είναι αυτοί (καθαυτοί!!!), μόλις άκουσα τις πρώτες νότες από το Nostalgia Video και τότε ήταν που με έπιασε η νοσταλγία, και άρχισα να κλαίω για τους παιδικούς μου ήρωες που χτυπιόντουσαν μπροστά μου (μα, γίνεται ένας πενηντάρης+, να έχει 25άρηδες παιδικούς ήρωες;- άβυσσος η ψυχή του ακροατή), και θυμόμουν έναν καλό φίλο που τους γουστάρει και αυτός πάρα πολύ και πόσο θα ήθελα να ήταν και αυτός εδώ, και χορεύαμε (να χορέψω ή να καταγράψω videos; τα κέρατά μου μέσα!), και ξανάκλαιγα, και σκεφτόμουν πως μια μπάντα που έχει 20λεπτους δίσκους με 1½ λεπτα έως 2 ½ λεπτα tracks, άρα, και όλη την δισκογραφία τους να παίξουν, αυτό το ονειρεμένο, ονειρικό, ονειρώδες ...., όνειρο! που βλέπω στα ξύπνια μου, δεν πρόκειται να διαρκέσει περισσότερο από 50 λεπτά....... Δείτε ακόμη ένα video, εδώ: Είναι το Hoping for it.
Και τελείωσαν· και τους άρπαξα από τα μαλλιά:
“Hey guys, που είναι το I wake to see the world gone mad; μου;”
«Ααααααααααααααα, δεν το παίζουμε πλέον!»
«Σώπα ρε συ.......!- και εμείς τι ταξιδέψαμε τόσα χιλιόμετρα για να σας δούμε;» (λέμε τώρα!)
«Και γιατί αλλάξετε το όνομά σας;»
«Γιατί, το βαρεθήκαμε!»
«Okkkkkkkkkk!»
Και, πως έπαιξαν; Τα μαύρα τους τα χάλια έπαιξαν τα παλικάρια μου, και ήταν και ξεκούρδιστοι ώρες-ώρες, και ούτε και μπόρεσαν και να έρθουν και «εις γάμου κοινωνίαν» με το κοινό (εξού και ουδείς φώναξε για encore!), και ..., ..., μετριότατοι ..., γαμώτο!
Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ, όσο κι αν δεν πρόλαβα να συγκρατήσω (από την σύγχυσή μου, από την συγκίνησή μου, που τους είχα μπροστά μου) τα λογάκια του Bill από σκηνής, σχετικά με τις σχέσεις, τις αληθινές ανθρώπινες σχέσεις, τους αληθινούς φίλους· τώρα που το σκέφτομαι, μπας και ήταν η εισαγωγή για το “It`s hard to make friends;” - δεν ξέρω, δεν θυμάμαι - σας το 'πα ήδη τόσες φορές - ήμουν τόσο συγκινημένος που τους είχα μπροστά μου και όλα ήταν ..., θολά, στο μυαλό μου!
Αργότερα, έξω από τον χώρο του φεστιβάλ, μεταξύ μπύρας (και μπύρας), στην συνομιλία μας, μου άρχισαν τα: «... το stage, τα monitor, ο ηχολήπτης, ταξιδεύαμε 10 ώρες μέχρι να φτάσουμε εδώ από το Βερολίνο, το..., τα....,» φτηνές, ανόητες παιδικές δικαιολογίες.
- “Hey guys, όλοι με τις ίδιες συνθήκες έπαιξαν, και, πρέπει να το πάρετε χαμπάρι- απλά, δεν παίξατε καλά!” Τελεία.
Αργότερα, ακούγοντας, μια το ηχογραφημένο τους υλικό και μια ξανασκεφτόμενος το live, κατέληξα στο συμπέρασμα πως το πρόβλημα με τους Swain είναι πως έχουν (και μπορούν να κάνουν στο studio), πολύ ΠΟΛΥ! περισσότερα από όσα μπορούν να αναπαράγουν στην σκηνή. Μάλλον, παραείναι «καλά» παιδιά· Oκ, να μην τους αδικώ, σίγουρα είναι hardcore στο μυαλό και στην ψυχή τους, στο βάθος όμως πιστεύω πως είναι πολύ ευαίσθητες ψυχές για να μπορούν να ανταπεξέλθουν με αξιώσεις μέσα σ' αυτό το «άγριο» hardcore «χωριό».
Παρότι οικτρά απογοητευμένος, δεν μπορούσα να μην συμπαρασταθώ· τσίμπησα t-shirt αλλά και νέο CD.
Swain Επίλογος
Μιχάαααααααααλ'ς, είδα τους This Routine is Hell live
Άκου εκεί εμφανίστηκαν στην Νυρεμβέργη πέρυσι και 'γω δεν πήρα χαμπάρι! Ξανάρχονται όμως στις 02 του Νοέμβρη· και θα 'μαστε και πάλι εκεί!
Συνεχίζουμε: Σειρά τώρα για τους Clowns μετά, οι οποίοι είναι αληθινοί hardcore πάνκηδες (όσο κι αν μου έμοιαζαν σαν Jane’s Addiction ώρες-ώρες)· καλούτσικοι όμως ήταν.
... μετά ήταν η ώρα για τους Empowerment στους οποίους δεν κάτσαμε γιατί είχε γίνει ήδη το κεφάλι μας καζάνι και ήταν και η ώρα για μια βόλτα στα πανέρι του φεστιβάλ· επιστρέψαμε όμως για τις φίρμες της ημέρας, ...
... τους Slapshot οι οποίοι εάν δεν είναι μεγάλα ψώνια (που είναι!) ξέρουν πολύ καλά πως να μαζέψουν τα τελευταία τους ένσημα, «πουλώντας» καφρίλα! Το «παιχνίδι» τους είναι στημένο ως εξής: «Αχ πόσο μου αρέσουν οι Bad Brains· ας βάλουμε και λίγο old school hardcore και πολύ φουσκωμένα μπράτσα και κοντοκουρεμένα κεφάλια, κάτι σαν (ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΡΧΙΚΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΓΡΑΨΩ! ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΜΟΥ- καταλαβαίνετε, φαντάζομαι!), ας βάλουμε και κάνα δυο κιλά άγριες & παγωμένες υπεροπτικές ματιές προς το κοινό..., ........ σας μιλάω για μεγάλη «παραμύθα» Μπράτσα, κοντά παντελονάκια, καλογυμνασμένα σώματα και επαγγελματικό show. Oκ όμως και για να μην τους αδικώ· παίζουν ωραία! Θα μπορούσα άνετα να πω πως ήταν και ό,τι καλύτερο έπαιξε εκεί (σίγουρα ήταν), αλλά, είναι...., τόοοοοοοοοοοσο υπερόπτες και τόοοοοοοοοοοσο φαντασμένοι που τελικά, φαντάζουν απλά..., αχώνευτοι παπατζήδες! Video
2η ημέρα
2η ημέρα του φεστιβάλ- σήμερα άνοιξε και μια 2η σκηνή, η Big Saal, καθώς επίσης και μια 3η σκηνή εκτός κτιρίου, η Songwriter Buene. Δεν θα σας κουράσω με το ποιός έπαιζε που· δεν υπάρχει λόγος. Πάμε στις μπάντες:
Οι Endzweck οι οποίοι είναι κάφροι και των γονέων (ένας industrial θόρυβος και μόνο)
Οι Ruined Families οι οποίοι είναι Έλληνες και ήταν πολύ καλοί· «μου θυμίζουν Black Flag· νοιώθω την μουσική τους, να με καταπίνει», διαβάζω από τις σημειώσεις μου. Video
Στο τέλος, στην κουβέντα που έπιασα με τον τραγουδιστή τους (ο Τάκης, όπως μου συστήθηκε), μου είπε πως κατοικεί στο Λονδίνο και οι πρόβες τους γίνονται μέσω internet (μοντέρνοι καιροί!), μου δήλωσε θαυμαστής, αναγνώστης αλλά και φίλος με κάποιους από το MiC μας.
Μετά στους Boden με ένα ανόητο θηλυκό να ουρλιάζει σαν σαχλό όλη την ώρα, χωρίς να βγάζω ούτε λέξη, χωρίς να καταλαβαίνω καν και την μουσική τους, και αφού μας τα κάνανε σμπαράλια, βουρ για τους No Omega οι οποίοι έριχναν απανωτές χειροβομβίδες, μέχρι που μας κομμάτιασαν = πολύ ωραίοι μετά στους New Moon από τους οποίους δεν θυμάμαι τίποτε, δεν σημείωσα τίποτε· τόσο μάλλον θα μου άρεσαν, μετά στους Higher Power οι οποίοι ήταν οι πιο «σοφιστικέ» από τις μπάντες που είδαμε έως τα τότε· κάτι σαν Bad Brains αλλά χωρίς το reggae χρώμα. “Jah Love” βλέπω στις σημειώσεις μου· γιατί το έγραψα αυτό, θα σας γελάσω· πάντως, θυμάμαι πως χορέψαμε πολύ, μετά για τους No Trigger οι οποίοι είναι μπούρδες ολκής, και μετά, νά 'σου και τα σπουδαία....
Ήταν οι Hemelberstormer, οι οποίοι ήταν η αποκάλυψη έως τα τότε. Παίζουν σε απόλυτο σκοτάδι (μόνο δυό φωτεινοί «Σταυροί» φεγγοβολάνε επάνω στην σκηνή), είναι instrumental και ακούγονται σαν God is an Astronaut. Δεν είναι η μουσική μου, είναι όμως τουλάχιστον ενδιαφέροντες. Στα σίγουρα παρήγαγαν από τους καλύτερους ήχους από όσα ακούσαμε αυτές τις δύο ημέρες εκεί, και ήταν και η φανερή απόδειξη του τι τοίχο μπορεί να χτίσει μια μπάντα με ένα drum kit, ένα μπάσο και δυο κιθάρες (και δυο Σταυρούς, ίσως;) Πολύ πολύ ΠΟΛΥ ωραίοι! Video
Ώρα για τους Jesus Piece, οι οποίοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ = είναι Α-ΝΥ-ΠΟ-ΦΟ-ΡΟΙ! (έχουν όμως απίστευτο αυτοκόλλητο, και τσίμπησα ένα!) και .....
Κυρίες, κύριοι και αγαπητά μου παιδιά, συγκρατήστε αυτό το όνομα. Είναι οι Γάλλοι Birds in Row! Αντιγράφω από τις σημειώσεις μου:
... «αυτοί οι αλητάμπουρες, είναι ΜΕΓΑΛΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ!- παράγουν ασύλληπτο pure, rhythm noise· είναι μοναδική τριάδα· στιγμές-στιγμές πιστεύω πως θα εκσφενδονιστούν από επάνω μας και θα προσγειωθούν έξω στην αυλή· αυτοί έπρεπε να λέγονται Big Audio Dynamite· απίστευτη artistic hard band με μεγάλη ενέργεια και φοβερές εναλλαγές»....
Μικρή λεπτομέρεια που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, και καθώς ήμουν ακριβώς δίπλα τους, είναι πως, έχοντας δει μέχρι εκείνη την στιγμή αμέτρητες μπάντες εκεί, και το πώς συμπεριφερόταν, κατά την διάρκεια αλλά και ανάμεσα στα κομμάτια, θυμάμαι τους BiR (και ειδικότερα τον κιθαρίστα), ανάμεσα στα κομμάτια, να μην ψάχνουν με την ματιά τους το κοινό, να «μαζέψουν» συμπάθεια/ αναγνώριση/ επιτυχία), αλλά, να γυρνάνε την πλάτη τους στο κοινό, προσπαθώντας να μαζέψουν όση ενέργεια περισσότερη μπορούσαν, για να πάνε στο επόμενο track.
Αργότερα όμως και από όσα έψαξα και άκουσα στο YouTube, τις επόμενες ημέρες, στα ηχογραφημένα τους δεν μου είπαν και πολλά, αλλά στο live ήταν..., ΔΙΑΒΟΛΟΙ! Video Σπουδαία μπάντα!
Και οι τελευταίοι που ακούσαμε ήταν οι Downfall of Gaia οι οποίοι είναι..., ανόητοι και φαφλατάδες.
Το party συνεχιζόταν μέσα και στις δύο σκηνές, εμείς προτιμήσαμε να την κάνουμε προς τα έξω να δούμε τι κάνουν και οι «στιχοπράκτες»/νέοι καλλιτέχνες μας στο Songwriter Buene, στην αυλή· και αφού γελάσαμε λίγο εκεί [δεν περιγράφεται η αφέλεια των καλλιτεχνών που ακούσαμε και είδαμε εκεί/sorry guys, όσο καλή κι αν ήταν η σκέψη της παρουσίασης νέων καλλιτεχνών, το αποτέλεσμα ήταν οικτρό (για να μην πω, για γέλια!)], και την κάναμε για το χαμάμ. Και του χρόνου με υγεία, ΝέοΦασαριόΒεστιβάλες μου.
Και μια ακόμη παρατήρηση για τους διοργανωτές: “Hey guys (ξανά), σας αγαπάμε, σας εκτιμάμε, κατανοούμε την υπερπροσπάθειά σας, αλλά, ένα festival, ένα noise festival, ΔΕΝ στήνεται, είναι εκ των πραγμάτων αδύνατον να στηθεί με ηχεία CODA (εκτός αν ψωνίζετε από Flohmarkt!)”
Θορύβου τέλος για τώρα. Επιστροφή στο ξενοδοχείο, μια βόλτα και έναν πρωινό καφέ στην πόλη την επομένη το πρωί, και μετά, με πολλά πολλά (ΠΟΛΛΑ) χιλιόμετρα στο κοντέρ, επιστροφή για την Νυρεμβέργη, καθώς....
... αφού είχαμε αποφασίσει να στερηθούμε το 2ο μέρος του Klassik Open Air για το New Noise Festival, τουλάχιστον ας προλάβουμε το …
Stars Im Luitpoldhain - A Night of Jazz & Soul (06.08.17)
Φτάσαμε στην Νυρεμβέργη· αλλαγή ρούχων, τα πλυντήρια πήραν ήδη μπρος, καβαλίκα στα ποδήλατα και..., φύγαμε για το SiL που έλαβε χώρα στον ίδιο χώρο και με τις ίδιες εγκαταστάσεις, με το Klassik Open Air.
Φτάσαμε. Για 40.000 κόσμο μας είπε ο moderator και την ώρα που φτάσαμε ανέβηκε επάνω στην σκηνή η Stefanie Heinzmann η οποία μας τα έπρηξε κανονικά. Εάν αυτό είναι jazz & soul, σκέφτηκα, τότε εγώ δεν έχω ιδέα από μουσική. Ένα ευρωπαϊκό ανόητο pop-lounge πράγμα.
Τελείωσε η Stefanie, και στην σκηνή ανέβηκε ο Thomas Quasthoff, ο οποίος αποδείχθηκε
παρόμοιος παπάρας· δεν έχετε ακούσει πιο βαρετή, πιο αρτηριοσκληρωτική, χειρότερη εκτέλεση του Imagine στη ζωή σας. Ο τύπος ενδείκνυται μόνον για ακροατές που δεν το ψάχνουν και πολύ πολύ. Άρχισα να γκρινιάζω· τι με κουβαλήσατε εμένα εδώ μπρε; Τι είναι αυτό το event; Που είναι το jazz & soul που μου υποσχεθήκατε; Κάπου εκεί αισθάνθηκα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και..., τον πήρα λιγάκι (τα 'παμε- κορμί είναι αυτό, κουράζεται!)
Κάπου μέσα στην παραζάλη μου, ανάμεσα σε κάτι όνειρα και κάτι εφιάλτες, πετάχτηκα:
- ... ρε συ, εγώ την ξέρω αυτήν την φωνή ..., είναι οοοοο .... (σιγά να μην ήξερα τ` όνομά του!)
- ... γνωρίζεις τον Wolfgang Niedecken;, μου είπαν με περηφάνια τα γερμανάκια
- ... βρε δεν θυμάμαι πως τον λένε, αλλά ..., αυτός δεν είναι ο τραγουδιστής των BAP;
- ... οκ, εσύ ξέρεις πολλά ...
- ... χάρηκα πολύ, Χαράλαμπος! Βρε εγώ ξέρω πολλά αλλά εδώ εγώ άλλο, ΔΕΝ ΚΑΘΟΜΑΙ!
Εάν έφτασα στο σημείο να ήρθα στην Γερμανία και να ακούω τον BAP Wolfgang να μου τραγουδάει τραγούδια του Hanz Πάριου, Ok, το μόνο που μου μένει πλέον είναι να βάλω και πέδιλα με άσπρη κάλτσα. Όχι! Όχι εγώ! Γειαααααααααααα!
Oκ, και για να μην αδικούμε κανέναν ούτε και για να μην κάνουμε τους εξυπνάκηδες, κατά την γνώμη μου σύμφωνα με όσα εγώ άκουσα εκεί, και σύμφωνα με όσα εγώ αντιλαμβάνομαι περί μουσικής, αυτό το event έχει λάθος τίτλο. Το “A Night of Jazz & Soul”, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. To event αυτό είναι μια pop (με την γενική έννοια) σαχλαμάρα, και δεν έχω στ' αλήθεια την πραγματική ιδέα σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται· θα το ξαναπροσπαθήσω βέβαια και πάλι στο μέλλον, και βλέπουμε.
Συνεχίζουμε· λίγες ημέρες κενό, να κάνουμε και κάνα φράγκο δουλειά γιατί, την Πέμπτη 10.08, έρχονται στο χωριό μας οι...
De Staat
Club Stereo – Nuremberg (10.08.17)
Τι να σας πω τώρα για αυτό το live; Έ λοιπόν, αυτό δεν ήταν live show· αυτό ήταν ξεπέτα! (τόσα χρόνια στο κουρμπέτι - αν δεν ξέρω εγώ, ποιός θα ξέρει;)
Όπως ακριβώς το προέβλεψα: Οι De Staat, ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ σε 10-15m2 stage και ούτε και σε 70-80 m2 club-. τελεία και παύλα! Το μόνο που θα μπορούσα να πω ήταν, μπράβο τους που τα κατάφεραν και έβγαλαν αναίμακτα και με επαγγελματισμό εις πέρας, αυτή την δύσκολη αποστολή. Και μπράβο τους και πάλι, που τα κατάφεραν και έπαιξαν (όπως έπαιξαν!), εκεί μέσα. Το σκηνικό μου θύμισε το 1ο Live Last Drive στο Berlin στην Σαλονίκη και το 1ο Live του Nick Cave στο Hima, στην Αθήνα, αμφότερα κάπου μέσα στα 80's. Τραγωδία! Με έναν ηχολήπτη μπροστά και δεξιά στο κοινό, με ένα tablet ανά χείρας (ένα simulation του PA/κι ας παν στην ευχή τα παλιά, τότε που εμείς βασανιζόμασταν με δεκάδες συσκευές να κάνουμε την δουλειά μας!), να προσπαθεί να ρυθμίσει τα ...αρύθμιστα! Με μια μπάντα χωρίς κουδούνια, κόρνες και τα λοιπά κλαπατσίμπαλα που συμπληρώνουν τον ήχο των De Staat, και με έναν Torre Florin να μην έχει τον χώρο που χρειάζεται για την «παράστασή» του. Ναι, ο αεικίνητος TF, δεν είχε εκεί χώρο, όχι για να χορέψει, όχι για να κουνηθεί, ούτε για να ξύσει τ' αυτί του ! Εύγε τους που τα κατάφεραν, χωρίς παράπονα. Ρίξτε μια ματιά στο βιντεάκι αυτό Video και θα καταλάβετε τις συνθήκες. Make way for the Passenger, μπρε....
Όσο δεν για την «παράσταση» του Witch Doctor, εκεί ήταν το μεγάλο κλάμα. Πιο εύκολα στρίβει νταλίκα με συρόμενο στην Νεάπολη, παρά αυτό! Απόλυση και μόνον απόλυση, αξίζει στον manager τους που τους έβαλε να παίξουν εκεί μέσα!
Από την άλλη μεριά όμως, η χαρά ήταν όλη δική μου. Έχοντας κατά νου την άλλη τους εμφάνιση, στο Μόναχο, κά`να τρίμηνο πριν, έχοντας ακόμη νωπή μέσα στα εγκεφαλικά μου κύτταρα την ενέργεια που μπορούν να παράξουν (και παράγουν) στα live τους, στον δικό μου εγκέφαλο λοιπόν, αυτοί άλλα έπαιζαν και 'γω, άλλα άκουγα. Βάλε και ότι τους είχα και μπροστά μου, στο ένα μέτρο, το καταδιασκέδασα.
Τέλος πάντων, καλά ήταν. Πήραμε και τα δισκάκια μας αυτή την φορά και, παραμένουμε fans, Guys! Σας ξαναπεριμένουμε στο χωριό μας, σε καλύτερες συνθήκες!
Brueckenfestival Nuremberg (11 & 12.08.17)
Theodor – Heuss – Bruecke
Με θυμάμαι να φεύγω από αυτό το Φεστιβάλ πέρυσι, οργισμένος. Είχα τόσο εκνευριστεί με τις μπάντες, που τα είχα πάρει άσχημα στο κρανίο. Είναι τόσο όμορφα όμως κάτω από την γέφυρά μας, κάθε χρονιά, που δεν υπήρχε περίπτωση να λείψω από εκεί και φέτος.
Περισσότεροι από 20.000 θεατές, ήταν ο φετινός απολογισμός του φεστιβάλ και για τις δύο ημέρες, στις 30.000+ τους καταμέτρησε το marktspiegel.de. Και οι μπάντες εφέτος ήταν πέρα από κάθε φαντασία! Ας ξεκινήσουμε...
Ημέρα 1η
Έφτασα- είναι πολύ νωρίς το απόγευμα και αυτό που αντίκρισα ήταν τουλάχιστον ...πρωτοποριακό! Στην μέση της πίστας και μπροστά από την σκηνή, εκεί που είναι κανονικά ο χώρος για το κοινό, ήταν στημένο ένα …stage! Τύμπανα, ενισχυτές, μικρόφωνα... επάνω σε χαλιά μάλιστα! Να έγινε κάτι εκεί νωρίτερα, κάποια πρόβα, κάποιο παιχνίδι που δεν το πρόλαβα; Είναι μήπως κάποιο αστείο που δεν το καταλαβαίνω; Έχω δει αμέτρητα live στην ζωή μου, αυτό όμως, δεν το 'χω ξαναδεί - δεν βγάζω κανένα συμπέρασμα. Ας περιμένω, και βλέπουμε, σκέφτομαι.
Το κοινό..., είμαστε τρεις και οι 2 κούκοι (εγώ κι ο Jörg)- Oκ, νωρίς είναι ακόμη.
Να 'σου ξαφνικά, κάτι παλικαράκια περνάνε ανάμεσά μας και πάνε προς τα κει και πιάνουν τα όργανα. Έχω γουρλώσει τα μάτια, προσπαθώντας να καταλάβω τι βλέπω. Και ξεκινάνε και παθαίνω σοκ! Είναι punk, και όχι ένα..., κάτι..., οτιδήποτε..., punk! Είναι punk, όπως μόνον έτσι θα μπορούσε να είναι το 2017. Είναι «μονότονοι»- άγρια μονότονοι- πιο μονότονοι κι απ' τους Fall. Δεν βγάζω λέξη από τους στίχους· γερμανικά, παράξενα! Και, τι 'ναι αυτά τα παράξενα γρατσουνίσματα από την κιθάρα; Τι είν' αυτά που παίζει; Παίζει; Αίφνης, παράλλαξη. Το Fall ύφος, διανθίζεται με Sleaford Mods και Suicide χρώματα. Όνειρο ζω, μην με ξυπνάτε!
“Art, Jazz, Punk μπάντα”, διαβάζω στις σημειώσεις μου, μετά· η παράσταση τους είναι μοναδική. Καθείς εξ αυτών με την τρέλα του, ο δε τραγουδιστής, μοναδικός. Κάνει πράγματα απίθανα - είναι τελείως παλαβός. Δείτε εδώ (το δικό μου Video) Δείτε και εδώ, ένα πολύ καλύτερο Video που ανέβασαν οι ίδιοι στο YouTube. Αααα, ναι- το όνομά τους δεν σας είπα. Είναι οι Schubsen και είναι Νυρεμβέργειοι! Θεά μου εσύ, Νυρεμβέργη μου, με τα τρελά παιδιά σου!
Πάμε παρακάτω. Επόμενοι οι Kleister. Ξεκίνησαν και η 1η εντύπωση ήταν αρνητική. Κάτι σαν απλοειδής pop μου ακουγόταν (και δεν θέλω και πολύ εγώ για να αρχίσω τα χασμουρητά και να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια!) Στο 2ο track, κάτι, κάποιες μελωδίες, κάτι ένας λίγο παράξενος ρυθμός, κάπου άρχισαν να με πιάνουν τα νεαρούδια. Στο 3ο, με άρπαξαν από τα μαλλιά και απέσπασαν όλη μου την προσοχή.
Οι Kleister είναι 3 μόλις άτομα. Μια κοπελίτσα που bang (στο βάθος) κάτι (αόρατα) drums, ένας νεαρούλης που λέει τα hip hop στιχάκια του και..., ένας νεαρός ΓΙΓΑΝΤΑΣ που παίζει τα πλήκτρα. Λοιπόν, ο νεαρός αυτός είναι ένα φαινόμενο. Αμολάει στα ηχεία έναν (κάποιο, φαινομενικά απλό electro/dance ρυθμό), και χτίζει επάνω του «παπάδες». Τώρα αν σας πω πως στις σημειώσεις μου τον έχω χαρακτηρισμένο ως «νεαρό Martin Rev», θα με μαλώσετε;
Oκ, δεν είναι και για πάρα πολύ· σίγουρα όμως τα έβγαλαν τα λεφτά τους· καλή επιλογή για 2η μπάντα στην 1η μέρα του Φεστιβάλ.
Τελείωσαν και βουρ για την Τέντα. Στο πάλκο μια «τροβαδούρα». Είναι η Karin Rabhansl και ήταν καλούτσικη. Ο κόσμος άρχισε να πληθαίνει. Οι “3 και οι δυο κούκοι”, γίναμε ήδη καμιά χιλιάδα.
My Babyyyy, My Babyyyy, φωνάζει ένας παλαβός. Τι έπαθες βρε άνθρωπε; Σε παράτησε η καλή σου;
Βγήκαν, και είναι οι My Baby! Ολλανδοί- κι από φωνή, κορμάρα Η! Baby! Να σας τους πω, Χορευτικό blues;
Με βιολί ανά χείρας μας βγήκε Ηi Baby. Λίγο μετά, το άλλαξε με κιθάρα. Το αστείο όμως δεν είναι το τι όργανο παίζει. Το αστείο είναι πως τραγουδάει κι από πάνω.
Σε video από live τους που είχα δει στο YouTube πριν το φεστιβάλ, (My Baby live at Down The Rabbit Hole 2016 Video), δεν μου είχαν κάνει και καμιά σπουδαία εντύπωση· εδώ όμως, τι τους επεφύλασσε η μοίρα; «Όλοι οι χαζοί μπορούμε» ήμασταν εκεί· και τι έγινε τελικά με τους My Baby; Το έλα να δεις έγινε.
Τι είναι τελικά οι My Baby; Είναι η πιο Kitsch μπάντα του πλανήτη, σήμερα. Πιο κιτς πεθαίνεις, φίλε! Τόσο Kitsch που, θα χορέψεις, θέλεις δεν θέλεις! Κι αυτό και κάναμε εδώ. Απόλαυση. Είμαι FAN! Εάν δεν κάνετε 3.000 θετικά σχόλια στο Video που σας ανεβάζω εδώ, ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΙΔΕΑ ΑΠΟ ΜΟΥΣΙΚΗ! Στο επόμενο live τους, «Να μην γλύψει κανείς!»
------------
3 στα 3 έως τα τώρα στο Φεστιβάλ· πως γίνεται αυτό, σκέφτομαι; Άβυσσος η μουσική του micανθρώπου!
Στο περιθώριο των live και μακριά από τις σκηνές γίνονται διάφορα. Παιχνίδια με φωτιές, μαθήματα graffiti, διαγωνισμοί με διάφορα δώρα, κλπ κλπ.
Στην Τέντα τώρα όπου κάποιοι «μεγάλα παιδιά» παίζουν Jazzo-Bossa novες! Video Χαμπάααααααρι οι Γερμανοί, όμως! Καθιστοί «απολαμβάνουν» τους καλλιτέχνες. Το μόνο σίγουρο είναι πως φέτος γίνονται απίθανα πράγματα εδώ. To soundcheck τελείωσε στην μεγάλη σκηνή και επάνω βρίσκονται ήδη οι Stroeme. Οι Stroeme είναι μόλις δύο μόλις άτομα, και είναι..., “Electro και των Παππούδων”. Είναι δύο από τα μέλη της απίστευτης μπάντας από το Μόναχο, των La Brass Banda! Το στήσιμό τους είναι τουλάχιστον πρωτότυπο. Μας έχουν πλάτη· τις μούρες τους ΔΕΝ τις είδαμε, παρά μόνον όταν τελείωσαν και γύρισαν για να μας χαιρετήσουν, και ως «όργανά» τους έχουν ένα (ο καθείς) homemade Plakat-Keyboard, με εκατοντάδες κουμπάκια και λαμπάκια, που σίγουρα βρίσκονται εκεί απλά και μόνο για πλάκα, για το εφέ και μόνο. Πως έβλεπες φίλε μου κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας στα 50's και στα 60's με κάτι μηχανήματα με αμέτρητα λαμπάκια που αναβόσβηναν χωρίς ρυθμό, με κάτι όργανα, με κάτι βελόνες να ανεβοκατεβαίνουν, με κάτι καπνούς να πετάγονται από το πουθενά- ε, τέτοια όψη έχουν και τα όργανα των Stroeme. Τι παίζουν, είπαμε; Το 'παμε μπρε, πως δεν το 'παμε. ELECTRO· και των γονέων, και των παππούδων, και των προγόνων, και των απογόνων! Σας μιλάω για απίστευτο ψηφιακό ήχο.
Τελικά, είναι οι Stroeme 2 άτομα; Finally, guys, οι Stroeme είναι 2 and a half Man! = ανάμεσά τους (από την πίσω πλευρά όμως, με πρόσωπο στο κοινό, και με μια digital camera ανά χείρας), υπάρχει ο “half Man” και καταγράφει..., τα πάντα! Ξεφύγαμε» πολύ εφέτος κάτω απ' την γέφυρα!
Το μουσικό ύφος είναι θαυμαστό, γιγάντιο, πανέμορφο electro/electronic. Ποιοι Residents, ποιοι Depeche Mode, ποιοί Psychic TV. Οι άνθρωποι είναι οι Kraftwerk του σήμερα. Video Ο δε ήχος που παράγουν είναι ...επικίνδυνος. Τρομακτικά χαμηλές συχνότητες, μαζί με ένα ανελέητο volume! (20Hz, 140db!/και λίγα σας λέω), σημείωσα στο μπλοκάκι μου. Oκ, υπερβάλω, αλλά, το συναίσθημα που βιώνεις μπροστά τους είναι ...., ΧΑΟΤΙΚΟ! Ζήσαμε μοναδικές στιγμές ηλεκτρονικού ήχου, από 2 ΠΡΩΤΟΜΑΣΤΟΡΕΣ. Είμαι FAN!
Ημέρα 2η
Έφτασα λίγο αργά και είχαν ήδη ξεκινήσει. Στην σκηνή είναι η Hannah Grosch και η μπάντα της και τελικά ήταν ό,τι μου άρεσε λιγότερο από το BF. Δεν παίζουν άσχημα, λυρικοί είναι, αλλά, όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν το μελέτησα, δεν κατάφερα να καταλάβω σε ποιόν ακροατή απευθύνονται (σίγουρα όχι σε μένα). Δεν πρόσφεραν κάτι στην μουσική μου παιδεία.
Παλιόκαιρος. Έχει δεν έχει 16° σήμερα, Αυγουστιάτικα! Δεν πήγα ούτε μέχρι την τέντα. Έμεινα στην μέση της διαδρομής για τα μαθήματα αυτοάμυνας για γυναίκες.
Επόμενη μπάντα στην σκηνή, οι Holler My Dear. Η 1η εντύπωση είναι θετική. Παίζουν μία πολύ ευχάριστη pop, η οποία κουβαλάει μυριάδες καταβολές από όλα όσα χαριτωμένα έχουμε ακούσει στην ζωή μας. Μου θυμίζουν..., μου θυμίζουν..., μου θυμίζουν..., ΝΑΙ, μεταξύ άλλων πολλών, Moonband μου θυμίζουν, γι' αυτό και κόλλησα εδώ. Υπάρχει και ένα τελείως (προφανώς ηθελημένο) «αφαιρετικό» στυλ στο παίξιμό τους, μια υπέροχη ελαφράδα, που τους κάνει αξιαγάπητους.
Παίζουν 150 διαφορετικά πράγματα, την ίδια στιγμή. Είναι jazz, είναι pop, είναι lounge, είναι vibe, είναι... ΜΑ ΠΩΣ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ όλο αυτό, ταυτόχρονα;
Τελείωσαν. Έκανα νόημα στην κοπέλα. «Να σε πω καλή μου» «Έρχομαι», μου γνέφει. Είναι η Laura. Μετά τις πρώτες συστάσεις, μια-δυο ερωτήσεις στα πεταχτά, να μην την ζαλίσω κιόλας.
-Δεν με λες καλό κορίτσι, από που είστε;
-Από το Βερολίνο.
-Και πως το κάνετε όλο αυτό το πράγμα, ταυτόχρονα;- και πως θα χαρακτήριζες την μουσική σας;
-Είμαστε καλοί φίλοι- Διασκεδάζουμε- Disco folk, έτσι το λέμε εμείς.
Γελάσαμε! Βγάλαμε και μια φωτό· (δεν θα βγάλει μια φωτογραφία της προκοπής ο micάνθρωπος, δεν θα βγάλει!). Τα ξαναλέμε Laura. Είμαι FAN!
Πάνε κι αυτοί. Συνεχίζουμε. Στην τέντα, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Είναι οι She Owl. Καλούληδες ήταν· δεν έχουμε να πούμε όμως και κάτι περισσότερο εδώ. Επιστροφή στην μεγάλη σκηνή όπου έχουν ήδη πάρει θέση οι Leoniden.
Νεαρά αγόρια, που παίζουν και αυτοί μια παράξενη, φορτωμένη, μπερδεμένη με πολλούς ήχους, pop. Είναι τουλάχιστον ενδιαφέροντες, και σίγουρα έχουν δουλέψει πολύ τα παιδιά. Θετικό το πρόσημο για τους Leoniden. Video
Και, τι θα πει «ενδιαφέροντες» και ..., «θετικό πρόσημο»; Απλό είναι: τα νέα παιδιά πλέον, δουλεύουν. Επάνω στους ρυθμούς, στους ήχους, στις φόρμες, στα όργανα, στην σκηνική παρουσία... όσο θυμάμαι την ανοησία της pop της δικής μου εποχής, με πιάνει θλίψη. Εύγε στους Leoniden και στους κάθε Leoniden, της κάθε εποχής.
Κοντεύω να πέσω κάτω, πλέον. Τι έχουμε τώρα; Rap Hip Hop και δεν συμμαζεύεται. Είναι οι Fatoni και είναι μπάντα μεγατόνων! Ξεκίνησαν και με το καλημέρα κατάλαβα πως την έχουμε άσχημα εδώ μπροστά. Είναι η δεύτερη φορά σε αυτό το φεστιβάλ που αισθάνθηκα τα αυτιά μου να φεύγουν από την θέση τους. Η ένταση στις χαμηλές συχνότητες, σε συνδυασμό με την τρομακτική ένταση, ήταν ένα βασανιστήριο για τα αυτιά μας και τον εγκέφαλό μας. Και ήταν η 2η φορά που χρησιμοποίησα τις ωτοασπίδες μου.
Οι Fatoni δεν είναι απλά μια hip hop μπάντα. Είναι ποιητές, είναι μουσικοπράκτες υψηλού επιπέδου, είναι performers που τους αξίζουν τα καλύτερα σαλόνια του είδους και είμαι τυχερός που η τύχη με έβγαλε μπροστά τους. Θα τολμήσω να συγκρίνω την μουσική τους και την παρουσία τους, μόνον με τους δικούς μας, Active Member (όσο κι αν λατρεύω περισσότερο τους Terror X Crew!)
Χορέψαμε μέχρι τελικής πτώσης, ακόμη κι αν η γλώσσα δεν μας βοηθούσε ώστε να καταλάβουμε τα τι και τα πως των στίχων τους (που οι περισσότεροι εκ των θεατών γνώριζαν και τραγουδούσαν) είναι τέτοιος ο ήχος που παράγουν που .... δεν ξέρω τι να σας πω, δεν ξέρω πως μπορώ να σας περιγράψω το feeling, εκεί μπροστά· δείτε και ακούστε εδώ αλλά και εδώ.
Σημ: δυστυχώς όμως, ούτε οι λήψεις, ούτε και ο ήχος μέσω του κινητού μου, έχουν έστω και ένα κομμάτι ποιότητας· ψάξτε να βρείτε καλύτερα οπτικοακουστικά ντοκουμέντα από αυτούς και θα με θυμηθείτε.
Και αφού τελείωσαν και οι Fatoni, ήταν η ώρα για μια τελευταία βόλτα στην Τέντα όπου συνέβαιναν αυτά (οι οποίοι δεν θυμάμαι ποιοί ήταν), έπαιζαν όμως αυτόν τον όμορφο Balkan ήχο, με τα πνευστά τους, τα κρουστά τους, και πάνω απ' όλα, με το μεγάλο κέφι τους.
Τελειώσαμε και με την Τέντα, και αισίως, φτάνοντας και προς το τέλος και του φετινού BF, ήρθε και η ώρα για το μεγάλο όνομα για φέτος στο BF: Κυρίες και Κύριοι, ας υποδεχθούμε όλοι μαζί τους Get Well Soon, κι όποιος αντέξει!
Ποιοι A-Ha, ποιοί Cure, ποιοι Spandau Ballet, ποιοι Depeche Mode, ποιοι Smiths/Morrissey, ποιοι Nits, ποιοι… και 'γω δεν ξέρω ποιοι άλλοι. Σας μιλάω για το απόλυτο Old Unknown-made of everything Stuff - για το απόλυτο Future-Pop, των ημερών μας. Οι GWS, πατάνε στο παρελθόν και πάνε στο μέλλον, τρέχοντας. «Δεν θα χορέψουμε;», μου είπε καλή φίλη μόλις τελείωσε το 1ο track που μας έπαιξαν οι GWS. «Ok, καλή μου, γράψε λάθος· μάλλον δεν τους αξιολόγησα καλά, όταν τους έψαχνα, πριν το Φεστιβάλ!»
So, οι Get Well Soon είναι μια σπουδαία μπάντα, και πρέπει να δώσω τα συγχαρητήριά μου στα παιδιά του BF, που τους επέλεξαν για τελευταία μπάντα του φετινού Φεστιβάλ. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα από τα κομμάτια τους, αυτό όμως που ζήσαμε εκεί, ήταν απίθανο. Μοναδική στιγμή, το τελευταίο κομμάτι που μας έπαιξαν η δε έξοδός τους από το live ήταν επεισοδιακή, όπου, αφού τα έσπασαν όλα στο τέλος (λέμε τώρα), αποχώρησαν για τα καμαρίνια.
Αυτοί, γιατί εμείς, με το έτσι θέλω, τους ξαναβγάλαμε για ένα encore. Τι encore όμως να κάνουν, έτσι που τα 'καναν πριν φύγουν; Έκαναν κάνα τρίλεπτο-τετράλεπτο να βάλουν τα μικρόφωνα, τα καλώδια κλπ κλπ σε τάξη, και ξεκίνησαν. Άλλα όμως έλεγε η μαμά μου και άλλα άκουγαν τ' αυτιά μου- άλλα έπαιζε ο ένας, άλλα ο άλλος, κάποια στιγμή το κατάλαβαν, γέλασαν και οι ίδιοι τους, και μόλις τα βρήκανε, ακολούθησε αυτό. Σας το αφιερώνω! Είμαι FAN!
Το Bruecken Festival Nuernberg 2017 τελείωσε και στην σκηνή βρέθηκε για τελευταία φορά ο Bri Bri, ο οποίος μας παρουσίασε με ένα Parade, όλα τα παιδιά που δούλεψαν σκληρά για αυτό το ονειρικό Φεστιβάλ. Απολαύστε τους ως ένα φόρο τιμής για την υπερπροσπάθειά τους, εδώ.
Επίσης, ρίξτε μια ματιά στις φωτογραφίες που δημοσίευσαν οι άνθρωποι του φεστιβάλ εδώ, οι οποίες είναι επαγγελματικού επιπέδου - καμία σχέση με ό,τι τραβάμε εμείς με τα κινητάκια μας.
Λίγες ημέρες παύση, τώρα, κανά δυο ανάσες και..., πάλι στον δρόμο. Γεμάτο ντεπόζιτο, γιατί μας περιμένουν πολλά χιλιόμετρα. Φεύγουμε για το Dortmund (475Km!). Αλλαγή μουσικής. Rock Blues τώρα με τους …
Julian Sas and Band
Dortmund (02.09.17)
Ας πούμε πως βρέθηκα τυχαία στο Dortmund και στο live των Julian Sas & Band. Το συγκεκριμένο live τους ήταν ο τελευταίος σταθμός της περιοδείας τους, Coming Home Tour 2017, στο Blue Notez Club. Ποιοί είναι ο JS και η μπάντα του; Είναι Ολλανδοί (πάλι! -δεν ξέρω τι γίνεται με μένα και τους Ολλανδούς φέτος- De Staat, Swain, My Baby και τώρα, ο JS!- μόνο οι Nits να μου ξεπεταχτούν από κάπου, θα τα χάσω!) Anyway. Οι JS & B, είναι μια κλασσική rock-blues μπάντα με καταβολές από όλα όσα σπουδαία ακούστηκαν στον πλανήτη τα τελευταία και 'γω δεν ξέρω πόσα χρόνια. Στο live τους αντιλαμβάνεσαι με το καλημέρα πως οι άνθρωποι έχουν ακούσει πολλά, έχουν φάει τα συκώτια τους προσπαθώντας και αγαπάνε με πάθος τον κλασσικό Rock και Blues ήχο- παίζουν την μουσική τους, με την ίδια άνεση όπως εσύ και εγώ αναγνώστη μου, αναπνέουμε!
Η ποιότητα της μπάντας είναι..., ασύλληπτη - δεν είναι και τυχαίο άλλωστε πως ψηφίστηκαν ως Best Musician (Performance) στα European Blues Awards του 2016. Το ρεπερτόριο όπως ήδη είπαμε είναι classic rock, blues, r'n'r, κλπ, και τα περισσότερα από τα κομμάτια τους είναι φορτωμένα με σόλα - από την κιθάρα φυσικά πρώτα απ' όλα, αλλά και από τα πλήκτρα (στα πλήκτρα είναι ο Roland που παίζει με Roland- Cool!) που παίζουν και αυτά τον δικό τους σημαντικό ρόλο στο τελικό ηχητικό αποτέλεσμα. Η 1η σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι πως..., λατρεύουν τον Rory Gallagher, καθώς επίσης στο δε παίξιμο του Julian αντιλαμβάνεσαι με το καλημέρα πως λατρεύει στα σίγουρα τον Hendrix.
Δεν παίζουν την αγαπημένη μου μουσική· ακούγοντάς τους, το μόνο που σκεφτόμουν, είναι αυτά που ήδη σας προανέφερα = η ποιότητά τους ως μπάντα. Κατά τα άλλα, πέρασα μια βραδιά ανάμεσα στο «ας βγω έξω να καπνίσω ένα τσιγάρο» και «ας βγω έξω να καπνίσω ακόμη ένα τσιγάρο», την ίδια στιγμή όμως που κάπου κάπου, σε κάποια κομμάτια, έπιανα τον εαυτό μου να στριμώχνεται μπροστά μπροστά και να παρακολουθεί με ευλάβεια, καθώς ο ήχος κάποιες στιγμές γέμιζε με μοναδικά Floyd και ψυχεδελικά χρώματα, κυρίως από τον πλήκτρο- ερχόταν όμως και εκεί ένα σόλο, που μου ζμπαράλιαζε και πάλι το ηθικό.
Το show διήρκησε κοντά 2 ώρες και 45 λεπτά, διάρκεια ασύλληπτα μεγάλη και ασυνήθιστη· στα μάτια τους όμως το έβλεπες πως θα μπορούσαν να συνεχίσουν για άλλο τόσο χρόνο, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα· οι άνθρωποι είναι μουσικομηχανές! Ά ναι, και μια μικρή λεπτομέρεια: καθώς, ως συνήθως, «παντού υπάρχει ένας Mythos», έ, εδώ ονομάζεται Φώτης Αναγνώστου και είναι ο μπασίστας της μπάντας. Για όποιον ενδιαφέρεται για classic rock επιπέδου, μπορεί να τους βρει εδώ.
Και, τελειώνοντας και για φέτος με αυτόν τον μαραθώνιο, ήρθε και η ώρα για ένα πραγματικά μεγάλο ταξίδι, για ένα live, διαφορετικό από όλα τα άλλα. Ήταν μια δική μου, καταδική μου, προσωπική μου υπόθεση. Oκ, για να βάλω τα γεγονότα στην πραγματική τους διάσταση, από εμένα ξεκίνησε, φυσικά όμως συμμετείχαν και άλλοι πολλοί ώστε να γεννηθεί αυτό το event.
Να σας πω μια μικρή ιστορία εδώ. Εκεί, στο μακρινό 1990, μαθητής Ηχοληψίας τότε εγώ στην Αθήνα, κλήθηκα να αντικαταστήσω τον ηχολήπτη του Παύλου Σιδηρόπουλου και των Απροσάρμοστων σε σειρά συναυλιών τους στο θρυλικό ΑΝ των Εξαρχείων. Έκανα τότε και μια σειρά από ηχογραφήσεις (τρεις, τον αριθμό) από αυτά τα live. Τα χρόνια πέρασαν, τις ηχογραφήσεις αυτές τις ψηφιοποίησα και τις φύλαξα ως κόρη οφθαλμού, ώσπου το 2015, μέσω καλού φίλου από την Θεσσαλονίκη (ο πανταχού παρών Μπάμπης Α.), με έφερε σε επαφή με τον Δημήτρη Βασιλειάδη, ο οποίος μόλις πληροφορήθηκε για την ύπαρξη αυτών των ηχογραφήσεων, ζήτησε να τις ακούσει, εντυπωσιάστηκε με το ηχητικό αποτέλεσμα, τις «πέρασε» στους εναπομείναντες Απροσάρμοστους, καθώς και στην αδερφή του Παύλου τη Μελίνα, και όλοι μαζί συμφωνήσαμε να το κυκλοφορήσουμε σε CD αλλά και σε βινύλιο μέσω της B-Otherside. Με αφορμή αυτήν την κυκλοφορία λοιπόν, έγινε ένα party στο ΑΝ, με τους Απροσάρμοστους και άλλους μουσικούς που παίζουν πλέον στην μπάντα. Αυτή ήταν και η αφορμή για αυτό μου το ταξίδι μέχρι την Αθήνα.
Το ΑΝ δεν έχει πλέον καμία σχέση (οπτικά αλλά και σε επίπεδο τεχνικού εξοπλισμού) από τότε που έφυγα εγώ· μην ξεχνάμε πως μιλάμε για 27 χρόνια πριν. Το live δεν είχε και πολύ κόσμο η μπάντα έπαιξε όμως ωραία· ο χρόνος φυσικά άφησε και σε αυτούς τα σημάδια του, όπως σε όλους μας άλλωστε.
Ο Πέτρος Κουτσούμπας ήταν και αυτός φυσικά εκεί, κάποιοι άλλοι παλιοί φίλοι το ίδιο, όπως και η Μελίνα, η αδερφή του Παύλου η οποία απόλαυσε το live ήσυχα από μια γωνιά.
Ως συνήθως, έκανα και πάλι τις καταγραφές μου. Δεν θα σας δείξω πολλά. Δείτε εδώ την εκτέλεση από Την παράγκα του Θωμά και για ιστορικούς λόγους και μόνο, όποιος θέλει, ας δει εδώ σε αυτό το video, λίγα λογάκια από την εισαγωγή από το live στην μνήμη του μεγάλου μας Παύλου.
Είμαι υπερήφανος που έβαλα και 'γω ένα μικρό λιθαράκι στην μεγάλη την αγάπη μας, την Μουσική!
Και του χρόνου με υγεία
Για το mic
Χαράλαμπος Χαλάτσης κ. Σία