Lips like sugar

a. Beth Orton
Όποιος ήταν στο Gagarin 205 στην ώρα του, άκουσε το δίσκο της καμιά δεκαριά φορές μέχρι να ξεκινήσει το live. Ε, μια και δεν γράψαμε τίποτε στο MIC, ευκαιρία είναι: 6.5

b. Film
Δεν τους είχα ακούσει ποτέ πριν, δεν ήξερα καν ότι θα έπαιζε άλλο γκρουπ πριν από τους Flaming Lips, ανακάλυψα πάντως ένα ακόμη Ελληνικό συγκρότημα που μου άρεσε. Κάτι μου θύμισαν, ίσως τους Make Believe. Όμορφα τραγούδια, καλά παιγμένα, ωραία φωνή η τραγουδίστρια, κέρδισαν τον Wayne Coyne που βγήκε και χειροκροτούσε, όχι όμως και το κοινό. Εντάξει ρε παιδιά, για τους Flaming Lips είμαστε εκεί αλλά δεν πειράζει να χειροκροτήσουμε και κανέναν άλλο... Άκουσα ότι ετοιμάζουν δίσκο, οψόμεθα...

c. The Flaming Lips
Παραπατζούμ πατζάμ... Carmina Burana... Φώτα, χρώματα, μεγάλη οθόνη, άπειρα τεράστια μπαλόνια... Βγήκαν! Ντυμένοι ζωάκια, πλην του Coyne.
"Race for the prize". Σαν παραμύθι, σαν παιδικό πάρτι. Όλα είναι υπέροχα, ατμόσφαιρα χαράς και ανεμελιάς, τι ωραία που θα περάσουμε!
Η παράσταση ήταν βασισμένη στα "Yoshimi Battles The Pink Robots" και "The Soft Bulletin". Δηλαδή εξαιρετικά τραγούδια. Δεν ξέχασαν και το πρώτο τους hit "She don't use jelly". Κι ο Wayne Coyne, εξαιρετικός performer. Φορούσε στροβοσκοπικό φως γύρω από το λαιμό του, κρατούσε καλόγρια μαριονέτα (που τραγούδησε τη "Yoshimi" μαζί με το κοινό), έριξε ψεύτικο αίμα στο πρόσωπό του. Πότε-πότε κοπανούσε ένα γκονγκ, συνεχώς πετούσε κομφετί, έστελνε στον κόσμο τεράστια μπαλόνια, τα έσπαγε με την κιθάρα του.

Γιατί όμως τελικά κάτι δε μου κόλλησε;
Σίγουρα ήταν αρνητικό το ότι η φωνή του Wayne Coyne δεν έβγαινε. Ήταν κρυωμένος. Πάλι καλά και τόσο που τα κατάφερε δηλαδή ο άνθρωπος. Όμως το χειρότερο ήταν ότι αντιμετώπισα ένα πρόβλημα επικοινωνίας... Μου συμβαίνει συχνά με κάποιους Αμερικάνους. Αλλού αυτοί κι αλλού εγώ. Αναγνωρίζω ότι μπορεί αν είναι περισσότερο ειλικρινείς, σίγουρα είναι πιο πρακτικοί αλλά τι να πω. Λίγο ψεύτικα μου φαίνονται καμιά φορά όλα. Όπως το: ποιος έχει γενέθλια σήμερα να τραγουδήσω "happy birthday Anna and Vasiliki" να το θυμούνται σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους (δεν το έκανε μόνον εδώ, μέρος του show είναι).

Κι επειδή μέρες που είναι, κι όποτε δούμε οτιδήποτε "made in USA" ψάχνουμε να βρούμε κάποιο βαθύτερο νόημα, δηλαδή κι εκεί που δεν χρειάζεται, ή τελoσπάντων δεν υπάρχει σώνει και καλά (δηλαδή ας πούμε στο... "frosted ambassador" των Olivia Tremor Control), να πω κι αυτό: Η δήλωση του αρχηγού των Flaming Lips, Wayne Coyne στην Ελευθεροτυπία κανα-δυο μέρες πριν από τη συναυλία: «Απλώς ελπίζω ότι οι ιθύνοντες θα βρουν μια λύση να πάρουν το πετρέλαιο χωρίς να σκοτώσουν κανέναν. Δεν θέλω να με παρεξηγήσουν, μου αρέσουν τα λεφτά, το πετρέλαιο, ο καπιταλισμός, αλλά δεν είμαι πρόθυμος να δολοφονώ κόσμο για να τα αποκτήσω» δε με χάλασε καθόλου. Ίσα-ίσα που τη βρήκα ειλικρινέστερη από κάτι άλλους αλλού κι εδώ, με τις βίλες τους και τα φράγκα τους και τις κομπίνες τους, που παριστάνουν τους κομάντο. Δεν θα περάσει και τρίχες... Λες και έκαναν ποτέ κάτι, λες κι η Αμερικάνικη πολιτική πέρσι ήταν καλύτερη, λες κι αν ο Bush ήταν πιο έξυπνος ή αν δεν χτενιζόταν μπροστά στην κάμερα, κάτι θα άλλαζε.

Κι εγώ όμως γκρινιάρης ήμουν, αφού στο κάτω-κάτω δεν πέρασα άσχημα. Τι μου άρεσε περισσότερο λοιπόν; Η εκτέλεση του "Waitin' for a Superman". Και η προβολή των video στην οθόνη πίσω από το συγκρότημα. Η καλύτερη που έχω δει ποτέ σε συναυλία. Όχι απλά «ας περνάν και εικόνες, ας το έχουμε κι αυτό». Υπήρχε πολύ δουλειά, ήταν πολύ προσεγμένη, σχετική με το τι παιζόταν στη σκηνή, σίγουρα πρόσθετε κάτι.