Keepers of the flame
Για κάποιους η ακύρωση των Veils και η επιλογή των Flaming Stars στη θέση τους δεν ήταν τόσο δυσάρεστο γεγονός, αλλά αφορμή για μία ακόμη συναυλιακή βραδιά. Ανάμεσα σ' αυτούς κι εγώ, με αρκετούς φίλους, μιας και τα τηλέφωνα πήραν φωτιά μόλις μάθαμε ότι ο Max (Decharne) και οι κουστουμάτοι φίλοι του καταφθάνουν.
Τους Devastations τους ήξερα μόνο ονομαστικά και κατά τη διάρκεια της εβδομάδας προσπάθησα να πάρω δυο-τρεις γνώμες γι' αυτούς, έτσι για να έχω μια ιδέα. Οι πληροφορίες ήταν αντιφατικές. Άρα έπρεπε (ούτως ή άλλως) να περιμένω την εμφάνισή τους για να δω τι παίζει.
Δυστυχώς, παρόλο που ξεκίνησαν συμπαθητικά, μετά από μερικά κομμάτια κατάφεραν να μετατρέψουν το ερώτημα αν κάνει ο Βύντρα για τον Παναθηναϊκό σε φλέγον ζήτημα. Και αυτό γιατί η μουσική τους ήταν ανέμπνευστη, βουτηγμένη σε κλασσικές μελαγχολικές μανιέρες, με καλές προθέσεις, αλλά χωρίς κανένα συστατικό που θα σε αρπάξει και θα σου πει "άκουσέ με". Κάτι σαν τον προαναφερθέντα ποδοσφαιριστή, που και καλό παιδί είναι, και προσπαθεί, αλλά ουσία μηδέν. Το κοινό όμως έδειξε, προς έκπληξή μου, να γουστάρει και έτσι κατέληξα για μια ακόμα φορά στο γνωστό ρητό: "Περί ορέξεως...".
Μετά από τους Αυστραλούς νεόκοπους ήρθε η ώρα για τις παλιές καραβάνες. Στη σκηνή ανέβηκαν προς έκπληξή μας τέσσερις μαυροφορεμένοι κύριοι και όχι πέντε ως συνήθως. Στο τέλος μάθαμε ότι ο μπασίστας Paul Dempsey βρισκόταν σε διακοπές κι έτσι τα χρέη του ανέλαβε να ξεπληρώσει ο ένας εκ των δύο κιθαριστών, ο Huck Whitney.
Tο γεγονός δεν επηρέασε καθόλου τη μπάντα που ήταν θεριά ανήμερα. Ο ψιλόλιγνος μπροστάρης τους Max όργωνε πάνω-κάτω, παίζοντας και πλήκτρα όπου χρειάζονταν, συνδυάζοντάς τα μάλιστα με μοναδική χάρη. Ο ντράμερ κοπανούσε και κοπανιόταν ασταμάτητα με αποκορύφωμα ένα οργανικό γκρουβάτο κραουτοξέσπασμα και γενικά όλοι σε μεγάλα κέφια το διασκέδαζαν εξίσου με τους από κάτω. Το setlist χορταστικότατο, περιλάμβανε κομμάτια από τα πρώτα βήματα πίσω στα mid-90s (Kiss Tomorrow Goodbye), μια προ τετραετίας παράκληση που δεν ξεχάστηκε (Lit Up Like A Christmas), garage-rock δυναμίτες (A Little Bit Like You), πονήματα από το πιο πρόσφατο Born Under A Bad Neon Sign (Senator McCarthy Paranoid Witch Hunt Blues), καθώς και δύο διασκευές, μία φόρο τιμής στον προσφάτως αποθανόντα Nikki Sudden και μια εκπληκτική cowboy-new wave εκτέλεση του The Light Pours Out Of Me των Magazine (την τελευταία χρειάστηκε βοήθεια έξωθεν για να την πάρω χαμπάρι, ντροπή μου!).
Εν κατακλείδι, ίδρωσαν κι αυτοί, ιδρώσαμε κι εμείς, ιδρώσανε κι οι άλλοι. Όπως πρέπει να γίνεται σε κάθε rock 'n' roll μάζωξη, χωρίς πολλές-πολλές αναλύσεις. Οι Flaming Stars ξέρουν καλά τι κάνουν και παραμένουν σικάτοι, στακάτοι κι αεράτοι!
Υ.Γ.: Οι μουσικές των Piano Magic και του Jason Molina είναι γοητευτικότατες αν μη τι άλλο, μα βρε παιδιά live και rock 'n' roll πάνε χέρι-χέρι... (Μήπως είμαι παρωχημένος; Λέω μήπως;)
