Οι τόνοι της σαρκός
Μπαράζ γκαράζ ομφαλοσκοπήσεων, σε ημερολογιακή μορφή.
14/04/07, στο Gagarin: Οι Invisible Surfers ξεκινούν τη βραδιά επιβεβαιώνοντας την καλή τους φήμη. Όχι μόνον ικανοποιούν πλήρως το surf/ hot-rod στερεότυπο, αλλά ουκ ολίγες στιγμές το μπολιάζουν δεξιοτεχνικά με το δικό τους προσωπικό στιλ και εξαιρετική ποιότητα παιξίματος, αλλά και... στησίματος. Παίζουν για ώρες, τόσο που μαθαίνουμε απέξω τις εικόνες από τα φιλμάκια που προβάλλονται επαναλαμβανόμενα επί σκηνής. Όχι ότι είναι δα και δύσκολο να απομνημονεύσει κανείς τις ναΐφ αισθητικές απεικονίσεις της ιεράς τριάδας "Αμέρικα & αμάξια & pin-up-girls". Το μήκος του set δε χαλάει κανέναν, αλλά όπως είναι γραφτό σε τέτοια είδη μουσικής, κάποια στιγμή το κοινό αρχίζει να επιδεικνύει εμφανή σημεία χαλάρωσης.
Πάνω στην ώρα, λοιπόν, μπαίνουν οι Fleshtones. Και πώς μπαίνουν! Σα διασταύρωση Καραγκιόζη με ζι ζι τοπ, αλλά και πάλι καμία σχέση. Μπαίνουν και μας ζώνουν τα φίδια. Με την καλή έννοια. Μπαίνουν κι ο συμπαγής ήχος τους γεμίζει το χώρο. Αλλά αν είναι τόσο συμπαγής ο ήχος, τότε από πού ξεπηδάνε κάποιες σκόρπιες ηχητικές εκπλήξεις από εκεί που δεν τις περιμένεις; Παλιές καραβάνες εμείς, παλιότερες οι τύποι επί σκηνής, δε γίνεται αλλιώς για να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Πρώτη διαπίστωση: χρυσό και άγιο το surf, αλλά τούτα τα σπιντάτα ουάν-του-θρι-φορ είναι καταλύτες πρώτης. Στέκομαι στο τελευταίο επίπεδο της πλατείας κι αισθάνομαι το σκαλοπατάκι στην άκρη των ποδιών μου να βαθαίνει επικίνδυνα. Σφίγγω το ποτήρι στα χέρια μου, λες κι έτσι θα ανακτήσω την ισορροπία μου. Συμφωνούμε δια βλεμμάτων με την παρέα μου: κάτι συμβαίνει και μάλιστα πιο γρήγορα απ' όσο το μυαλό μας φανταζόταν στην αρχή μιας βραδιάς κινούμενης ως επί το πλείστον από μουσειακού είδους ενδιαφέρον.
Το μόνο που προλαβαίνω ν' αρθρώσω πριν με καταπιεί η... βάθρος του σκαλιού των πέντε εκατοστών είναι "αν συνεχίσει έτσι, πρέπει να πάμε μπροστά". Και πριν καλά καλά τελειώσω την πρότασή μου, έχουμε βρεθεί στον Πυρήνα. Ούτε τελείως μπροστά, ούτε πολύ στις άκρες, ούτε πολύ πίσω. Αλλά σε σημείο καίριο, με μια συμμετρία που θα ζήλευαν και οι ζωγράφοι της Αναγεννήσεως. Και δίπλα μας όλο γυναίκες - άξαφνα, γιατί όταν μπήκαμε μου φάνηκε ότι δεν ήταν ούτε μία για δείγμα, εκτός από της παρέας μας δηλαδή.
Αλλά μη νομίζετε ότι κάθομαι πολύ ώρα να χαζέψω τον κόσμο δίπλα μου. Γιατί στο μεταξύ έχει χοντρύνει κι άλλο η δουλειά. Οι Fleshtones από τη μια δε χάνουν το χιούμορ τους στιγμή κι από την άλλη συνεχίζουν να βαρούν αλύπητα. Κι έτσι χώνουν το πλήθος στο πανηγύρι τους, της τόσο απλής αλλά αποτελεσματικής κατασκευής -κι αν ακόμα αναρωτιέστε για το μυστικό συστατικό, κοιτάξτε το λεξικό στο Ε- εμπειρία. Παίζουνε χρόνια το παιχνίδι οι Fleshtones και πλέον το show τους έχει τα πάντα στις σωστές δόσεις. Και τα τραγούδια; Κι αυτά ήταν εκεί, μην τυχόν και μείνει κανένας φαν της πρώτης ώρας παραπονεμένος.
Γρήγορα αρχίζουν -εννοείται- και οι διάσημες βόλτες της μπάντας ανάμεσα στο πλήθος. Κάποια στιγμή ο Zaremba κάνει δίπλα μου push-ups, και λίγο παραπέρα μια τύπισσα επίσης. Το Gagarin γίνεται γυμναστήριο και παρόλα αυτά οι καλοκουρδισμένοι ανιχνευτές μου δε βρίσκουν ίχνος περιττής γελοιότητας στο σκηνικό. Μήπως γιατί είμαι στον Πυρήνα; Αλλά αν είναι όντως έτσι, τότε γιατί να με νοιάξει το τι γίνεται παραέξω;
Και μένα και όλους τους άλλους που χτυπιούνται ολόγυρα - σε μια πορεία αδρεναλίνης με σταθερά ανοδική πορεία. Κι έρχεται ένα ανκόρ, και δεύτερο και τρίτο κι αρχίζω ν' αναρωτιέμαι: αφού το έφεραν μέχρι εδώ, πώς στο καλό θα το τελειώσουν χωρίς ν' αφήσουν τον κόσμο παραπονεμένο;
Κι όμως το καταφέρνουν. Δε θα αποκαλύψω λεπτομέρειες, για να μείνουν και κάποια στοιχεία εκπλήξεως σε όσους δεν τους έχουν δει ακόμα να παίζουν ζωντανά. Θα πω μόνον ότι σε κάποια φάση οι οδηγοί στη Λιοσίων πρέπει να τα είδαν όλα με τις αμερικανόφατσες με τα λαμέ πουκάμισα που σκάσανε μπροστά τους από το πουθενά.
Και μετά; Μας πήρε μέχρι τα χαράματα για να "κάψουμε" το περίσσευμα ενέργειας που μας χαρίσανε οι Fleshtones. Είχαμε ξεκινήσει με ρεαλιστικές προσδοκίες για ένα πάνω-κάτω αναμενόμενο βράδυ και τελικά ανταμώσαμε το ροκ τζίνι που είχε βγει από το λυχνάρι του. Ξέρετε, εκείνο που σου λέει όλες τις επιθυμίες του και εσύ τις κάνεις πραγματικότητα.