A night with Dickon, Stephen, Byron & some girlfriends

Byron's girlfriend: Hey Beauty, here we go

Ο Βύρωνας ανέβηκε στη σκηνή στις δέκα και μισή και με ύφος που δε μπορώ να θυμηθώ γιατί προσπαθούσα ν' αποφασίσω που θα καθίσω. Τελικά κάθισα στο πάτωμα μπροστά στη σκηνή και είχε πολύ πλάκα. Ήταν περισσότερο σαν να ήμουν στο δωμάτιο κάποιου παρά σε μια συναυλία. Ο ήχος, από εκεί που ήμουν εγώ τουλάχιστον ήταν ικανοποιητικός αν και όχι καταπληκτικός. Ούτως ή άλλως το ακουστικό σετ που έπαιξαν μάλλον θα ταίριαζε πιο πολύ σ' έναν (ακόμη) μικρότερο χώρο ή σ' ένα κοινό που θα έκανε λίγη περισσότερη ησυχία. Ίσως να έφταιγε το γεγονός ότι η μουσική του Βύρωνα κατά τη γνώμη μου θα ταίριαζε περισσότερο σε μια μπάντα, ή ίσως απλώς το κοινό να μην έχει τρόπους...

Όπως και να 'χει έπαιξε τέσσερα δικά του τραγούδια ("If", "Belissa" και το όμορφο «Hey Beauty") έναν εκ των οποίων είναι καινούριο ("She's like a train" ή κάτι τέτοιο), μια διασκευή Caravan και το "Satelite of Love" των Velvet Underground, που είχα να τ' ακούσω χρόνια κι έκανε εμένα να χαμογελάσω και τη Μίνα να το τραγουδάει ολόκληρη την επόμενη μέρα.

Tuesday Weld: Though we've been burnt by it, let's still believe in love

Ο Stephen και οι υπόλοιποι (The Real) Tuesday Weld Little Big Band ανέβηκαν στη σκηνή με ύφος ελαφρώς ονειροπόλο και πολύ στυλ - ή τουλάχιστον έτσι με έκανε η μουσική τους να πιστεύω. Όπως όλοι ξέρουμε εγώ έχω μεγάλη φαντασία, απ' την άλλη όμως αυτό δεν είναι και τόσο παράξενο αφού γράφουν τραγούδια που μιλάνε για τον τρόπο που φυτρώνουν οι μαργαρίτες στο πεζοδρόμιο, τον έρωτα, το θάνατο, το διάβολο και το πώς η αγάπη είναι το μόνο ναρκωτικό που μπορεί να κάνει τους άσχημους όμορφους. Η μουσική που έπαιξαν ήταν μαγική και γλυκιά -ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι ήμουν πολύ ευτυχισμένη που ήμουν εκεί-, χαμηλών τόνων και λίγο περίεργη. Αλλά ούτε κι αυτό δεν είναι παράξενο: τι περιμένεις από κάποιον που παίζει κάτι σα τζαζ/ σουίνγκ/ καμπαρέ και γράφει soundtrack σε βιβλία; Και μάλιστα το κάνει καλά και πρωτότυπα;

Αυτό που ήταν λίγο περίεργο ηταν το γεγονός ότι στη μέση του σετ μας έδειξαν δύο video πού έχει φτιάξει ο Aleksey Budovskiy για δύο από τα τραγούδια τους... Ωραία ήταν, αλλά θα ήταν καλύτερα αν έπαιζαν παράλληλα: αυτό μάλιστα, θα ήταν ενδιαφέρον. Αλλά δεν έπαιξαν, κάθισαν μόνο στις καρέκλες τους και κοιτούσαν την οθόνη κι αυτοί σαν κι εμάς. Αυτό έκανα το σύντομο σετ τους να δείχνει ακόμη πιο σύντομο, εντύπωση που την ενέτεινε το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος απ' αυτά που έπαιξαν ήταν από το "I, Lucifer" (το προαναφερθέν soundtrack) και σχεδόν τίποτα από τον προηγούμενο δίσκο. Δεν έπαιξαν ούτε το "I love the rain" -που είναι του είδους το τραγούδι που αν έμπαινε σε διαφήμιση θα έκανε τους Tuesday Weld διάσημους, περίπου όπως το three bit έκανε το JJ Johansen- ούτε το "At the house of the Clerkenwell Kid" -που είναι πολύ ωραίο και σα Χατζηδάκις κι είναι αυτό νομίζω που έκανε τους Tuesday Weld γνωστούς στην Αθήνα (όσο είναι, δηλαδή όχι και τόσο πολύ) λόγω του Carousel Zine και του cd του. Ίσως γι' αυτό ο κόσμος να μη σταμάτησε να μιλάει -γιατί δεν ήξερε τα τραγούδια- ή ίσως απλώς να μην έχει τρόπους...

Φαντάζομαι ωστόσο ότι αυτά τα τραγούδια δε θα ταίριαζαν στη συγκεκριμένη σύνθεση. Μάλιστα όταν το κοινό τους φώναξε πίσω στη σκηνή ο Stephen παραδέχτηκε πως δεν ξέρουν άλλα τραγούδια και το μόνο που μπορούσαν να κάνουν είναι να παίξουν το "Le bete et la belle" ξανά αλλά με τους στίχους στ' αγγλικά αυτή τη φορά. Το οποίο πάντως δεν ήταν κατά τη γνώμη μου καθόλου άσχημη ιδέα, αν και ελπίζω μέχρι να ξανάρθουν να έχουν να μάθει να παίζουν κι άλλα τραγούδια ώστε να παίξουν περισσότερη ώρα.
Ίσως όχι εντυπωσιακοί αλλά πάντως αναμφίβολα γοητευτικοί.

Fosca: Tell me how lucky I am again, I keep forgetting

Οι Fosca ανέβηκαν στη σκηνή με ύφος σταρ, αλλά πάλι, αυτό είναι απλά ένα από τα πράγματα που κάνει τους Fosca αυτό που είναι... Κάτι κάπως περίεργο δηλαδή. Για μένα είναι πιο έξυπνοι, πιο ποπ Baxendale με καλύτερες μελωδίες (ή, μάλλον, με μελωδίες απλά, γιατί για τους Baxendale κάτι τέτοια είναι πολυτέλειες.) Τώρα γιατί οι στιλιστικές ιδιορρυθμίες και ο εξαιρετικός σολιψισμός πάνε πακέτο μ' αυτό δε ξέρω, αλλά όπως και να 'χει δε θα 'πρεπε να το αφήσετε να σας επηρεάσει και πολύ.

Γιατί η μεγάλη ιδέα που δείχνουν να έχουν οι Fosca για τον εαυτό τους μπορεί να μην είναι πέρα για πέρα δικαιολογημένη αλλά δεν είναι και εντελώς αβάσιμη, και, στην τελική, δε βλάπτει και κανέναν. Αν και μάλλον έπρεπε να πω, η μεγάλη ιδέα που δείχνει να έχει ο frontman τους Dickon Edwards για τον εαυτό του, γιατί τα κορίτσια μου φάνηκαν πολύ συμπαθητικά, ή μάλλον θέλω να πω φυσιολογικά: γιατί ο Dickon είναι ίσως η απόδειξη ότι το να είσαι ψώνιο δε σ' εμποδίζει να είσαι ενδιαφέρον και συμπαθητικός. Μπορεί να μη σταμάτησε να μιλάει για τον εαυτό του ανάμεσα στα τραγούδια αλλά αυτά που έλεγε είχαν πλάκα, και τα τραγούδια που γράφει είναι πολύ ωραία κι έχουν επίσης πλάκα: synth pop την οποία μπορείς να χορέψεις με έξυπνους, εκπληκτικά αγγλικούς στίχους -γεμάτους δηλαδή δύσκολες λέξεις, διασκεδαστικές εκφράσεις και υπαινιγμούς. Για να καταλάβετε τις δυνατότητες που σου δίνουν τ' αγγλικά να να κάνεις τον ξύπνιο χωρίς κόπο παραθέτω συζήτηση ανάμεσα στο Dickon Edwards κι έναν τύπο απ' το κοινό...

"Tony (Blair) is a cunt!"
"Oh. I think he's overrated."

Έπαιξαν λοιπόν πολλά τέτοιου είδους τραγούδια -πάρα πολλά, ο Dickon στο ημερολόγιό του λέει ότι έπαιξαν 21 και κάτι θα ξέρει- και μάλιστα εντυπωσιακά καλά, με κέφι και όρεξη που στην αρχή μ' έκανε ν' αναρωτιέμαι, καλά πραγματικά πιστεύουν ότι αυτούς περίμενε ο κόσμος; Ότι ο κόσμος άλλη δουλειά δεν είχε να κάνει απ' το να περιμένει πότε θα φτιαχτεί ένα group σα τους Fosca, πότε θα γράψει κάποιος τραγούδια σαν τον Dickon Edwards;

Και δεν ξέρω γιατί τα αναρωτιόμουν αυτά, γιατί εγώ πραγματικά από παλιά σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν να έπαιζε κάποιος μουσική κάπως σα τους Baxendale αλλά καλύτερα, και βρίσκω και ότι τα τραγούδια του μπορεί μεν να αντανακλούν το ιδιόρυθμο του χαρακτήρα και του στυλ του είναι όμως σχεδόν τέλεια γι' αυτό που είναι. Παρότι το να περνάει τον εαυτό του για το δεύτερο μεγαλύτερο στιχουργό εν ζωή μετά το Morrissey παρατραβάει είναι ωστόσο εξαιρετικά καλός.

Σ' αυτό το σημείο το κοινό είχε σταματήσει να μιλάει νομίζω. Ένα μέρος του απλώς σηκώθηκε κι έφυγε ενώ ένα μέρος (το μικρότερο, νομίζω) απ' όσους είχαν μείνει χοροπηδούσε εκστασιασμένο μπροστά στη σκηνή κι έκανε την όλη φάση να μοιάζει με πάρτυ. Πολύ ωραίο πάρτυ μάλιστα, κι έτσι σταμάτησα ν' αναρωτιέμαι πως γίνεται να έχουν τόση αυτοπεποίθηση κι άρχισα ν' αναρωτιέμαι (χοροπηδώντας κι εγώ), βρε μήπως θα 'πρεπε να είμαστε κι εμείς έτσι; Μήπως θα κάναμε κι εμείς καταπληκτικά πράγματα αν πιστεύαμε με τόση άνεση ότι μπορούμε;

Διαβάστε ακόμα:

Fosca : Diary of an antibody  
(The real) Tuesday Weld : I, Lucifer  
Byron's Girlfriend : Between the blue and green