Four Tet live
Αν δεχτούμε τη γνωστή ρήση περί κυκλικής ροής της ιστορίας και το ότι προφανώς ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά, δεν μου προξένησε καμιά εντύπωση αυτό που είδα και άκουσα την Πέμπτη το βράδυ.
Φαίνεται λοιπόν πως θέλετε από αδιαφορία, θέλετε από την προαναφερόμενη "κατάρα", κάποια παιδιά αγνοούν την ιστορία των "δεινοσαύρων" της rock, ξέχασαν τους λόγους που οδήγησαν στο "άτεχνο" punk των 3 ακόρντων, την ανάγκη με λίγα λόγια για κάτι πιο απλό, άμεσο και ειλικρινές και έτσι λοιπόν οδηγούμαστε σταδιακά σε μια κιτς νέο progressive κατάσταση, που θυμηθείτε θα επιβληθεί μιας που ανέκαθεν η ποσότητα, το πομπώδες και το φλύαρο βρίσκει αμέσως θαυμαστές και οπαδούς, ιδίως όσο το επίπεδο του κόσμου πέφτει όλο και πιο χαμηλά.
Αυτή η εισαγωγή βέβαια δεν αφορά τον Kieran Hebden (Four Tet) αλλά τους Battle που ήταν support και ενθουσίασαν το κοινό. Χωρίς πολλά λόγια θα μιλήσω για τέσσερα άτομα με κιθάρες, ντραμς, synth και ηλεκτρονικά που παρουσίασαν 4 - 5 φανφαρόνικα κομμάτια χωρίς αρχή και τέλος, διαρκείς αλλαγές και post rock μανιέρες. Ένα post rock που αν και προσωπικά με ενθουσίασε πριν κάποια χρόνια, τώρα πια ασθμαίνοντας πλησιάζει προς το τέλος του μιας που απέτυχε να οδηγήσει κάπου.
Η εμφάνιση του Four Tet (θα τον λέω έτσι), ήταν πάρα πολύ καλή. Ένας φίλος είπε πως τον έχει δει σε καλύτερη "φόρμα", αλλά αυτά συμβαίνουν αποδεικνύοντας πολλές φορές το ότι αυτός που παίζει είναι άνθρωπος και όχι μηχανή και αυτό είναι πολύ σημαντικό κατά τη γνώμη μου. Πολύ εκφραστικός για το είδος της μουσικής αλλά κυρίως για τον τρόπο που αυτή εκτελείται, παρουσίασε κομμάτια από τον πολύ καλό νέο του δίσκο, αλλά και κάποια παλιότερα από το "rounds".
Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι πρόσθεσε αρκετή "ζωντάνια" και τραχύτητα στην κατά κάποιο τρόπο easy listening μουσική του φτάνοντας την σε επίπεδα θορύβου, τερματίζοντας πολλές φορές το τέμπο του drum machine, καθώς και το ότι ξέφυγε από το κλασικό "πατάω play και πειράζω τα eq και τα faders" άλλων αντίστοιχων καλλιτεχνών. Όλα τα κομμάτια που παίχτηκαν είχαν αρκετές αλλαγές, "τεντώματα" και αυτοσχεδιασμούς δικαιώνοντας εν μέρη τον τίτλο Live του εισιτηρίου.
Μείον το σύντομο τις εμφάνισης (βέβαια και η τιμή του εισιτηρίου ήταν μικρή και όχι σαν την Ελλάδα που δίνουμε 30 και πάνω για μια ώρα της PJ Harvey...) και το ότι δεν έπαιξε κάποια κομμάτια από το πάρα πολύ καλό "pause". Μείον επίσης το ότι η μουσική του δεν είναι ούτε "club-άτη" για να χορέψεις, αλλά ούτε και pop-rock-electro πχ. Death in Vegas (λέμε τώρα) με κάποια έντονη σκηνική δράση, οπότε το φαινόμενο "ένας τύπος πίσω από μια κονσόλα" επαναλαμβάνεται και προσωπικά στις συναυλίες το βαριέμαι.
Τελειώνοντας με ένα προσωπικό σχόλιο, μου άρεσε το γεγονός (βέβαια δεν είναι και ο super star αλλά εν πάσι περιπτώσει είναι γνωστός), ότι ήταν ανάμεσα στον κόσμο, παρακολούθησε το support και ξανά βγήκε 10 λεπτά μετά το τέλος και έπινε μπύρες με τον κόσμο, ευχαριστώντας μας που τον τιμήσαμε. Μας ενημέρωσε πως θα έρθει και Ελλάδα τον Ιούνιο οπότε... "όσοι πιστοί προσέλθετε".
