A Fire That Burns
Franz Ferdinand. Το νούμερο ένα συγκρότημα του κόσμου αυτή τη στιγμή δεν παίζει ούτε nu-metal αηδίες, ούτε manufactured τσιχλόφουσκες για δεκατριάχρονα. Πουλάει εκατομμύρια αντίτυπα (και όσοι ασχολούνται με τη δισκογραφία ξέρουν τι σημαίνει κάτι τέτοιο) και πρωταγωνιστεί σε όλων των ειδών τα ΜΜΕ. Μουσικά και μη, επαγγελματικά και μη, ηλεκτρονικά και μη, "κίτρινα" και μη. Ακόμα και τον ταλαίπωρο το John Digweed, τον ρώτησαν σε συνέντευξή του (σε dance έντυπο κιόλας) τη γνώμη του για τους Franz Ferdinand, να φανταστείς.
Και (παραδόξως) εκεί, πάνω στο peak τους, μας ήρθαν και μια βόλτα για να μας χαρίσουν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχει ζήσει αυτό το δύστυχο το Ρόδον τα τελευταία χρόνια. Μία ώρα και πέντε λεπτά ήταν αρκετά για να καταλάβουμε γιατί μια κλασσική τετραμελής μπάντα είναι αρκετή για να κάνει περίπου 1300 άτομα να ξεχάσουν την ασφυκτική ζέστη και την κατάσταση πολτοποίησης στην οποία βρίσκονταν. Μια απλή, μικρή, ταπεινή, τετραμελής μπάντα που έπαιζε υψηλής αισθητικής, χορευτικότατο, στιλάτο και ζωηρό rock'n'fuckin'-roll με ασύληπτο attitude στην κάθε της κίνηση, κατάφερε μέσα σε μόλις μία ώρα και πέντε λεπτά να κάνει όλους αυτούς τους ελιτιστές, μπλαζέ τύπους που φωνάζουν για το κατασκευασμένο hype του ΝΜΕ να μοιάζουν με θείτσες που τσιρίζουν μπροστά στο μικρόφωνο του Κακαουνάκη για την τιμή του μπρόκολου.
Πρώτη Παρατήρηση: Κυρίες και κύριοι, AYTO το hype είναι απολύτως δικαιολογημένο. Οι ίδιοι οι Franz Ferdinand έλεγαν και ξαναέλεγαν στις συνεντεύξεις λίγες ώρες πριν τη συναυλίας ότι είναι μια live μπάντα που θέλει να κάνει τους ανθρώπους να χορεύουν κατά κύριο λόγο. Και είναι. Στα σίγουρα. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μη χόρεψε εκείνο το βράδυ στο 1/10 του τετραγωνικού που του αναλογούσε.
Δευτερη Παρατήρηση: Οι Franz Ferdinand έχουν δύο frontmen. O ένας είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος "Greece's-fuckin'-son" Alex Kapranos. Ντυμένος στο μαύρο του κοστούμι με κόκκινη γραβάτα, χορεύοντας ασταμάτητα με γεωμετρικές κινήσεις, μιλώντας συνέχεια σε άπταιστα greeklish (apo aristera mou o kurioοοοοs Nick McCarthy), παίζοντας πινγκ-πονγκ με τα βλέμματα του κοινού έδωσε μια καινούρια μινιμαλιστική και γήινη έννοια στη λέξη "εκκεντρικός". Ο δεύτερος frontman είναι ο Nick McCarthy. Σκωτσεζο-Βαυαρός δανδής, με χιούμορ από βελούδο ("I don't know how to say it in Greek"), ξέσκιζε που και που το μπάσο του, χόρευε συνέχεια με τρόπο συνειδητά εκλεπτυσμένο αλλά συγχρόνως έντονο και ρυθμικό, μη μπορώντας να αντισταθεί στον ήχο του δικού του ναρκισσισμού. Προβλέπω καυγάδες στην αυλή του αρχιδούκα (τι πρόστυχος τίτλος κι αυτός).
Τρίτη Παρατήρηση: Επιτέλους, μετά από πολύ καιρό το ροκ'ν'ρολ μας έκλεισε το μάτι, έξυπνα, πονηρά και -επιτέλους- live. Όλο αυτό το νεο-ροκ κύμα που ακούγαμε αλλά δε βλέπαμε ήταν εκεί, μπροστά μας, in flesh, alive and fucking. Μακριά από τον κακό του εαυτό (ναρκωτικά, αγένειες, πόζα, δεινοσαυρισμός και καραγκιοζιλίκια). Και ο κόσμος έδειχνε να είναι κάτι παραπάνω από ενθουσιώδης μαζί του. Και ναι, αν πρόκειται για τους Franz Ferdinand, μια πραγματικά χαρισματική μπάντα όπως αποδείχθηκαν, το ΝΜΕ μπορεί να τους έχει και κάθε βδομάδα εξώφυλλο. Ορκίζομαι να μην ενοχλούμαι.
Τέταρτη Παρατήρηση: Τα σώβρακα με το λογότυπο Franz Ferdinand, είναι μακράν το πιο εμπνευσμένο merchandise των τελευταίων δέκα χρόνων. Υπήρχαν και σε δύο χρώματα μάλιστα. Κορίτσια, προτιμήστε το κόκκινο. Πολύ πιο σέξυ.
Πέμπτη Παρατήρηση: Δεν είχατε την ευκαιρία να το παρατηρήσετε εσείς, αλλά εγώ λίγες ώρες πριν τη συναυλία το παρατήρησα (από πρώτο χέρι) και σας το μεταφέρω. Ο ντράμερ είναι τόσο μπαστουνόβλαχος Σκωτσέζος που μόνο κάτι μπεκρούλιακες lads στις pub του Εδινβούργου μπορούν να καταλάβουν τι λέει. (Όχι ότι φταίει σε τίποτα ο άνθρωπος, απλά έτσι, κουβέντα να γίνεται).
Αυτά ήταν όλα τα της εικοστής Νοεμβρίου του τέταρτου έτους του 21ου αιώνα. Πολλοί παραμιλάνε ακόμα από τότε, γιατί είδαν μπροστά στα μάτια τους μια φλόγα που ακόμα "καίει".
