A typical night out in Athens...
Franz Ferdinand @ Rodon Club,
Guru @ An Club και λοιπές ιστορίες
ενός Σαββατόβραδου
Αν μέχρι πριν από λίγα χρόνια μου έλεγαν ότι ένα βράδυ του Νοεμβρίου θα έκανα αγχωμένους αγώνες δρόμου τρέχοντας στα στενά της Αθήνας για να προλάβω να παρακολουθήσω τις ζωντανές εμφανίσεις πρώτα του πιο hot group στον πλανήτη και ύστερα ενός από τους διαχρονικά σπουδαίους και προσωπικά αγαπημένους rappers, σίγουρα θα ειρωνευόμουν, όπως πιθανόν και να έχω κάνει. Μήπως ήρθε καιρός αγαπητέ και νοήμονα αναγνώστη να κοιτάξουμε την πλάτη μας και να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι όχι, δεν έχουμε καμπούρα, δεν είμαστε φτωχοί και μίζεροι και ναι, η Αθήνα είναι και ωραία πόλη και όλα όσα θα πρέπει να συμβαίνουν σε αυτήν, πραγματικά τελικά συμβαίνουν, σε ποσοστό ανάλογο βέβαια της πολιτισμικής μας ιδιαιτερότητας;
Αντί να προβώ σε περαιτέρω γενικολογίες και ίσως τελικά παρασυρθώ σε εξιδανικεύσεις καταστάσεων (τυχαίων;), ας πάρουμε για παράδειγμα το βράδυ του Σαββάτου που μας πέρασε...
Όσοι κατάφεραν να βρουν εισιτήρια για την πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Franz Ferdinand στο Ρόδον, μετά από τα 65 λεπτά pop post punk τελειότητας του κυρίου Kapranos και της παρέας του, μπορούν να αισθάνονται σίγουρα τυχεροί. Κλισέ μεν, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Το γεγονός ότι για πρώτη φορά στα συναυλιακά χρονικά της χώρας μας, το Ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει με τις ίδιες του τις αισθήσεις την αξία και την δύναμη της μουσικής του αναμφίβολα πιο σημαντικού δίσκου της χρονιάς, όχι αναγκαία και καλύτερου βέβαια, είναι κάτι πραγματικά ανεκτίμητο.
Μας δόθηκε η ευκαιρία να έχουμε για πρώτη φορά μία πλήρη εικόνα για το συγκρότημα -φαινόμενο της χρονιάς και, πολύ σημαντικό, να κουνηθούμε ακούγοντας εκτελεσμένα ζωντανά, πάνω στην κάτι παραπάνω από γνώριμη σκηνή του Ρόδον, όλα εκείνα τα τραγούδια με τα οποία χορεύαμε όλη την χρονιά, τα τραγούδια που σημάδεψαν τα φετινά αλκοολικά ξενύχτια, τις καλοκαιρινές βόλτες στις παραλίες και τις ατέρμονες συζητήσεις ανάμεσα σε εμάς τους άρρωστους μουσικόφιλους, είτε μας άρεσαν ή όχι. Οι Franz Ferdinand με αυτή την dance-till-you-drop post punk φρενίτιδα σερβιρισμένη με μία ακαταμάχητη στυλιζαρισμένη pop αισθητική σφράγισαν την χρονιά, όσο και αν ορισμένοι σίγουρα θα φέρουν τις αντιρρήσεις τους, με αφετηρία το πάντα, κατακριτέο όπως συνηθίζεται, hype.
Ό,τι και να πουν όμως οι κακές γλώσσες, και από τέτοιες άλλο τίποτα, ένα γεγονός δεν θα μπορέσει να αμφισβητηθεί: To show που πρόσφεραν οι τέσσερις FF ήταν άξιο του σπουδαίου τους ντεμπούτου. Άφησαν την φωτιά να ξεφύγει από τον έλεγχό τους, και έκαψαν την πόλη μας, αρχής γενομένης από το κατάμεστο Ρόδον.
Όταν έχεις στη διάθεσή σου 11 δυναμίτες για να πετάξεις στο κοινό σου, το ξετινάζεις με άνεση και σου λέει και ευχαριστώ όταν το τιμάς με δύο b-sides, 2 νέα τραγούδια και μία, όχι και τόσο απρόβλεπτη διασκευή στο "Get Up And Use Me" των προγόνων τους από την Γλασκόβη, The Fire Engines. Και όταν ακόμα και από το πιο ψηλό και απόμακρο σημείο του Ρόδον μοιάζεις σαν την πιο dead sexy και στυλάτη μπάντα που βγήκε από την Μεγάλη Βρετανία τα τελευταία χρόνια, καταλαβαίνεις ότι έχεις κερδίσει το στοίχημα και με τον πιο απαιτητικό θιασώτη των κατορθωμάτων σου. Νιώθεις όμορφος, σπουδαίος, δικαιωμένος και επιτυχημένος και στο τέλος ευχαριστείς τους "συμπατριώτες" σου για την αγάπη που σου έδειξαν.
Για την ιστορία και μόνο, το setlist... Άλλο να το διαβάζεις και άλλο να το χορεύεις.
Michael
Tell Her Tonight
Auf Achse
This Boy
Take Me Out
I'm Your Villain
Jacqueline
The dark of the Matinee
Come On Home
Love And Destroy
40'
Darts Of Pleasure
Cheating On You
Van Tango
Get Up And Use Me
This Fire
Βγαίνω στη Μάρνης. Τρέχω προς τη Σολωμού. Στην κυριολεξία τρέχω, για να ζεσταθώ διότι κάποιος άφησε ένα μεγάλο παράθυρο ανοικτό στην Αθήνα και μπάζει για τα καλά, αλλά και για να προλάβω να φθάσω στο Αν Club, προτού εμφανιστεί στη σκηνή του, ο ίσως πιο χαρισματικός νεοϋορκέζος rapper που έχει πατήσει το πόδι του στα μέρη μας.
GURU
(live στο An Club, 20/11/2004)
Gifted Unlimited Rhyme Universal λοιπόν, Guru για τους φίλους, Keith Elam για την μαμά του, ένα δεύτερο των θρυλικών Gangstarr και φυσικά εμπνευστής των Jazzmatazz albums που ξεκίνησαν με ένα σημαδιακό αριστούργημα και από και πέρα συνέχισαν δυστυχώς με μία καθοδική ποιοτική πορεία.
Φυσικά και δεν είχα αυταπάτες, ότι θα ήταν δυνατόν ο Guru του Αν Club στο σωτήριο έτος 2004 έστω και να πλησιάσει λίγο τον Guru του Λυκαβηττού του 1995 (ή μήπως ήταν 1996; Βαριέμαι να ψάξω το απόκομμα το εισιτηρίου αυτή την στιγμή). Άλλες εποχές και άλλες συνθήκες. Όμως και πάλι ο Guru με άξιους συμπαραστάτες τους MC Sonar και DJ Doo Wap, έστησε ένα γνήσιο hip hop πάρτυ στο υπόγειο του Αν και παρέσυρε τους λιγότερους από ότι περίμενα να συναντήσω φίλους του καλού και έξυπνου σύγχρονου μαύρου ήχου.
Επαγγελματίας και αυστηρός στο σετ του, στημένος όπως συνήθως γίνεται σε όλα τα αντίστοιχα hip hop live, όμως ταυτόχρονα και γνήσιος συνεχιστής μίας παλιάς ειλικρινούς γενιάς rappers με λόγο και αξιοπρέπεια. Το ότι ο Guru έχει ένα σπάνιο χάρισμα στη ροή των στίχων και στον αυτοσχεδιασμό δεν είναι κάτι το οποίο περιμέναμε την βραδιά στο Αν για να το διαπιστώσουμε, αφού τις εξετάσεις του τις έχει περάσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια με άριστα και συνεχίζει ακάθεκτος να τιμάει τους χαρακτηρισμούς που κατά καιρούς έχει κερδίσει.
Από τα λίγα δυστυχώς Jazzmatazz περάσματα, στις κλασικές Gangtarr στιγμές, και από εκεί στο υλικό από το επερχόμενο, τον Μάρτιο, νέο του προσωπικό album με τίτλο, όπως ανέφερε ίσα στις πέντε χιλιάδες φορές, "Version 7.0", ο Guru για 75 λεπτά παρέδωσε μαθήματα και όσοι πιστοί μαθητές κατάλαβαν.
Respect λοιπόν και περιμένουμε το επόμενο τέταρτο Jazzmatazz, σε έναν χρόνο από τώρα.
To Σαββατόβραδο όμως συνεχίζει φυσικά, ακόμα και αν μετά από δύο τόσο καλά συναυλιακά δρώμενα, θα μπορούσα και κατευθυνθώ προς το σπίτι μου με ένα χαμόγελο ικανοποίησης σπάνιο.
Στο πρώην Floral στα Εξάρχεια, ούτε καν που θυμάμαι πως λέγεται πλέον, η Φαίη του crew των So Addictive τραγουδάει για μένα και για άλλα 20 το πολύ άτομα ως άλλη ελληνίδα Alicia Keys και με αφήνει να την κοιτάω στα μάτια καθώς ταυτόχρονα αναρωτιέμαι τι θα τραγουδούσε αυτή η κοπέλα με την εκπληκτική φωνή και την γλυκιά όψη αν είχε γεννηθεί 5 χρόνια νωρίτερα.
Σε ένα άλλο σπιτικό πάρτι λίγο πιο πέρα, Νιγηριανοί και Σενεγαλέζοι μετανάστες που βγάζουν το ψωμί τους διακινώντας το ντεμπούτο της Καλομοίρας στην Πλατεία Κολωνακίου έχουν στήσει το δικό τους αυτοσχέδιο MC Battle, ενώ εγώ στέκομαι σε μία γωνία παρακολουθώντας τις Γαλλόφωνες στιχοπλοκίες να απλώνονται μπροστά μου, ανήμπορος να πιστέψω ότι βρίσκομαι στην Αθήνα και όχι σε κάποια συνοικία του Παρισιού, από αυτές που μας γνώρισε ο Ματιέ Κάσοβιτς στο Μίσος του.
Στο Soul της Ευρυπίδου το good-feeling λούζει τις κόρες μεσοαστικών οικογενειών και το καλό mainstream συναντάει το ανοικτόμυαλο και ευδιάθετο alternative της πόλης, καθώς ο Χρήστος αναπτύσσει τα σχέδια του για τις επικείμενες επισκέψεις του Kid Loco και των Mo' Horizons από τα decks του πάνω ορόφου.
Το πρωί στο Corto Maltese (ή αλλιώς, σύμφωνα με τον Chuck Prophet το αμέσως προηγούμενο βράδυ, στο μοναδικό bar του κόσμου στο οποίο ακούγεται η φωνή του Steve Wynn Παρασκευή βράδυ) όλα καταλήγουν πίσω στους Franz Ferdinand.
This Fire is Out of Control, but please, don't burn this city!
