Gagarin Open Air Festival - Μέρα δεύτερη

Γιάννης Αγγελάκας & οι Επισκέπτες, The Last Drive, Διάφανα Κρίνα, Παύλος Παυλίδης & οι B-Movies, Ντίνος Σαδίκης

Δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε πως η συνεύρεση όλων αυτών των μουσικών στον ίδιο χώρο, μπορούσε με την ανακοίνωσή της να παρέχει πολλών ειδών επιχειρήματα για να ξεκινήσει κάποιος να πάρει το δρόμο προς το Ελληνικό. Ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης διάγουν δεύτερη καριέρα αμφότεροι, και μάλιστα με εντυπωσιακή επιτυχία (ιδίως ο πρώτος), για τους Last Drive έχουν ειπωθεί αρκετά, άρα να μην τα ξαναλέμε (και τα ξανακούτε), τα Διάφανα Κρίνα δεν τα βλέπω να "μαραζώνουν" (σύμφωνα με τις εκδηλώσεις του κόσμου, τα δικά μου θα τα παραθέσω παρακάτω) και ο Σαδίκης, αν μη τι άλλο, έχει κάμποσα να πει κι αυτός (αρκεί να είναι ανοικτά τα αυτιά). Πού να ήταν και οι Lost Bodies παρόντες, όπως είχε προγραμματιστεί; Το παζλ θα ήταν σαφώς πιο πλήρες.

Με ντάλα ήλιο ξεκίνησε ο Ντίνος Σαδίκης ο οποίος όχι μόνο στάθηκε αξιοπρεπώς αλλά πιστεύω ότι κέρδισε και αρκετούς παρευρισκόμενους. Έπαιξε τα δικά του κομμάτια, όπως το "Δεν ήταν απαισιόδοξο τραγουδάκι" αλλά τίμησε δεόντως και την πορεία του με τους Εν Πλω επιλέγοντας τα "Χωρίς κανόνα", "Όνειρο", "Είχα έρωτες", ενώ έκλεισε εντυπωσιακά με τη θαυμάσια διασκευή στο "Αντιλαλούν οι φυλακές" του Βαμβακάρη. Να έχασε κάτι με την εμφάνισή του σχεδόν το αποκλείω, να κέρδισε, δε θα μου έκανε καμία εντύπωση. Μοναδική παρατήρηση ότι τα τραγούδια των Εν Πλω ξεχωρίζουν πολύ από τα προσωπικά του, με τα δεύτερα να χάνουν τη μάχη, μάλλον σχετικά εύκολα.

Ακολούθησε ο Παύλος Παυλίδης με τους B-Movies, τον οποίον πράγματι είχα μεγάλη περιέργεια να δω μιας και αρκετά χρόνια πριν είχα αφιερώσει πολλές ώρες στην ακρόαση των κομματιών της τότε μπάντας του και επιπλέον κάτι παραπάνω από εφτά χρόνια κάνουν στα σίγουρα ένα νέο ραντεβού αμήχανο. Αν και αντιμετώπισε προβλήματα με τον ήχο, καλά έπαιξε, όρεξη είχε, ο κόσμος ανταποκρίθηκε αλλά δεν μπορώ να πω ότι θα έβρισκα κάποιον λόγο να αναζωπυρώσω την παλιά αγάπη. Και ο ήχος του δε νομίζω ότι εξελίχθηκε ιδιαίτερα. Ό,τι άκουσα, θα μπορούσε να υπάρχει στα δυόμισι τελευταία άλμπουμ των Ξύλινων Σπαθιών (Το τροφή για τα θηρία ήταν ep). Από εκείνη την περίοδο έπαιξε το "Τώρα αρχίζω και θυμάμαι" από το "Τροφή για τα θηρία" (καλή ώρα), το "Ένα Παράξενο Τραγούδι" και το "Ζεστός Αέρας". Η επιλογή του τελευταίου, δυστυχώς, σ' εμένα αφήνει να φανεί μία μη συμφιλίωση με το παρελθόν, μιας και στα τόσα χρόνια δεν έχω γνωρίσει κάποιον που να του αρέσει αυτό το κομμάτι. Έτσι, αυτό που μένει περισσότερο είναι μία αίσθηση του "φτύνω τα χιτάκια μου και σας σοκάρω όλους, προχώρησα τώρα", παρά συνειδητής επιλογής. Μπορεί να λέω και ένα κάρο μαλακίες, αλλά μάλλον δεν έχω να κερδίσω τίποτα εγώ. Αντιθέτως, θα χαιρόμουν αφάνταστα με οποιοδήποτε κέρδος, ενός ανθρώπου, που η δημιουργικότητά του με συντρόφευσε έντονα όταν το 1 ήταν το πρώτο ψηφίο της ηλικίας μου.

Σειρά είχαν τα Διάφανα Κρίνα. Το εναρκτήριο ορχηστρικό κομμάτι με ψήγμα από shoegaze κιθάρες (γεια σου Πατώκε), ήταν για εμένα ό,τι πιο ενδιαφέρον μπορούσαν να μου προσφέρουν και το μυστικό κρύβεται στην λέξη ορχηστρικό. Δεν τον αντέχω τον Ανεστόπουλο. Δεν παρακολούθησα την πορεία τους πέρα από τα δύο πρώτα άλμπουμ, για να μην πω ένα, δεν με εκφράζει το στιλ τους και ειλικρινά δεν μπορώ με τίποτα να καταλάβω γιατί τους αγαπά τόσο πολύ αρκετός κόσμος. Προσέξτε, δεν μιλώ για τη στάση τους, για να μην παρεξηγηθώ. Μιλάω αποκλειστικά μουσικά. Σαν παρουσίες μου φαίνονται μια χαρά (ένσταση πάλι υπάρχει μόνο για τον πομπώδη βάρδο). Ίσα ίσα που μακάρι να είχαν κι άλλοι την τιμιότητα, την αξιοπρέπεια και το μεράκι τους. Τέλος πάντων, πάρα πολλοί άνθρωποι στο χώρο ευχαριστήθηκαν την εμφάνισή τους οπότε δε νομίζω ότι έχει νόημα να πω κάτι άλλο. Α, ξέχασα. Μάθαμε ότι τα Διάφανα Κρίνα, δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι gothic μπάντα, κατόπιν δήλωσης του Θάνου Ανεστόπουλου στην αρχή. Να μη σας το 'λεγα;

Όσοι είδαν τους Last Drive στο Gagarin πριν λίγο καιρό, είχαν άποψη σχετικά με την επανασύνδεση του συγκροτήματος και το τελικά τι αυτή μπορούσε ν' αποφέρει. Για μένα η παρουσία τους στο line up ήταν και ο σημαντικότερος λόγος να δώσω το παρών. Σίγουρα δεν γίνεται να συγκριθούν εκείνες οι εμφανίσεις με αυτή, μιας και οι συνθήκες διέφεραν όσο και η ευρωπαϊκή πορεία του "θρύλου" με αυτήν της Μπάγερν ας πούμε. Δε μάσησαν όμως καθόλου, βάλανε μπρος τις μηχανές και προσπάθησαν να δώσουν μία εικόνα του τι σημαίνει μπάντα που έχει φάει μπόλικα σκατά και έχει επιβιώσει, έχει δοκιμαστεί και έξω από την ψωροκώσταινα και δεν έχει πολλά πάρε-δώσε με μαζικά ακροατήρια. Τηρουμένων των αναλογιών μια χαρά τα πήγαν. Ακούσαμε και το "Outlaw" των Suicide. Λίγο είναι αυτό;

Σιγά σιγά φτάσαμε και στο τέλος όπου έγινε πασιφανές για ποιον είχε έρθει ο περισσότερος κόσμος. Ο Αγγελάκας είναι μοναδική περίπτωση και πολύ με χαροποιεί που έχει πάρει τέτοια τροπή η καριέρα του. Μεγάλωσε και αντί να το παίζει πουρο-ρόκερ/ ποιητής, προχώρησε, ψάχτηκε και έκανε ό,τι πρέπει να κάνει κάθε ανήσυχος άνθρωπος που έχει μυαλό και αυτοσεβασμό. Επιτρέψτε μου μια αυθαίρετη κρίση, αλλά πιστεύω ότι ο "Βραχνός Προφήτης" ήταν σημείο οριακό και σημαντικότατο. Μάλλον ο Θανάσης (Παπακωνσταντίνου) έπαιξε συνειδητά ή ασυνείδητα, μεγαλύτερο ρόλο απ' ό,τι οποιοσδήποτε φανταζόταν.

Τρελά κέφια, όργωμα της σκηνής, μετρημένα λόγια, όχι μεγαλοστομίες και μπαρούφες, ο Σαδίκης που επανήλθε στη σκηνή να χοροπηδάει κι αυτός, οι μουσικοί να γουστάρουν εμφανώς, ο κόσμος κάτι να λέει για παράδεισους και απίθανες εκτελέσεις των "Όταν χαράζει", "Ο χαμένος τα παίρνει όλα". Από Τρύπες αναπροσαρμόσθηκαν και παρουσιάσθηκαν τα "Θα ανατέλλω", "Ακούω την αγάπη" και ανεπανάληπτα η "Γιορτή".

Δύο απορίες όμως μου γεννήθηκαν. Πρώτον, υπάρχει περίπτωση να αμφισβητηθεί για κάτι ο Αγγελάκας; Έχω την αίσθηση πως όχι. Χωρίς να το θέλει, του έχουν φορτώσει την εικόνα του γκουρού του ελληνικού ροκ (και πλέον όχι μόνο), με αποτέλεσμα να καταλήγω στο ότι στερείται της -καλοδεχούμενης κατ' αυτόν- υγιούς κριτικής. Ό,τι και να κάνει, οι πιστοί από κάτω περιμένουν να τον αποθεώσουν. Παρηγοριά μου ότι πέρασε από τόσα και τόσα λούκια, άρα θα τη βρει τη λύση. Και δεύτερον, αν ανακοινώσουν οι Τρύπες κανένα live, τι θα γίνει;

Πάμε να κάνουμε και τη σούμα. Ο χώρος καλός, η διοργάνωση μια χαρά. Προσωπικά δεν ένιωσα κάτι να πάει στραβά. Κάτι προβλήματα με τον ήχο, μες στο πρόγραμμα είναι και δεν είδα να πτοούν και κανέναν. Ας μην γκρινιάζουμε όλη την ώρα.

Μεγάλος κερδισμένος σαφώς ο Αγγελάκας, αν και δεν υπήρχε αμφιβολία ούτως ή άλλως. Οι Drive αξιοπρεπέστατοι αλλά εκτός του γνωστού τους πεδίου δράσης, τα Διάφανα Κρίνα μάλλον μέτρια χωρίς όμως το κοινό να το εισπράττει ή να το ανταποδίδει, ο Παυλίδης ούτε κρύο-ούτε ζέστη, που δεν ακούγεται και όμορφα για να λέμε την αλήθεια, και ο Σαδίκης κάτι παραπάνω από ευχάριστη έκπληξη.

Η προσπάθεια αξιέπαινη. Εξάλλου, δε γνωρίζουμε αν θα ξαναβρεθούν όλοι αυτοί παρέα. Και με αυτή την πάσα έρχομαι να κλείσω, εκφράζοντας ένα γενικού περιεχομένου παράπονο, μέσω ερωτήσεων.

Γιατί δεν υπάρχουν περισσότερες αφορμές για παρέκκλιση από τα δεδομένα;
Τι καλύτερο από το να ετοίμαζαν κάτι όλοι μαζί για φινάλε;
Αν δεν ήταν εφικτό κάτι τέτοιο σε μία συνάντηση σαν και αυτή, πού και πότε θα ήταν;
Γιατί να μην ξεφύγουμε όλοι μας από τα στενά πλαίσια του γνωστού διεκπεραιωτισμού;
Αλήθεια, πόσες φορές πήγατε πρόσφατα σε συναυλία και είδατε κάτι πέρα από αυτό που φανταζόσαστε (όσο καλό κι αν ήταν);
Μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι τόσα σπουδαία και δραστήρια μυαλά, δεν έκαναν ποτέ σκέψεις σαν κι αυτές. Κι αν της έκαναν, τι τους εμπόδισε να το κάνουν πράξη;
Πού ξέρετε, μπορεί κάποτε να βρω απαντήσεις...