Galactic Dice at PixelDance II
Κυριακή 14 του Μάη, Ισιδώρου του Χίου & Αγίου Θεράποντος. Αφήσαμε την Ελευθερία να παίζει στο Urban ρυθμούς από την ιστορία της ποπ και οδεύσαμε προς το εγκαταλειμμένο οικόπεδο του στρατοπέδου Κόδρα. Η σελήνη γιορτάζει στα χαμηλά τα δώματα. Ο χώρος αχανής, οι χωματόδρομοι ολίγον χαοτικοί αλλά το βρήκαμε το μέρος. Το κτίριο είναι παρατημένο στη μοίρα του. Απ' έξω μια καντίνα και κάποιοι επισκέπτες ν' απολαμβάνουν τα "καυτά σκυλιά" που σερβίρει.
Ανηφορίζουμε μια σκάλα εξωτερική, παλιά κι ιστορική. Στην υποδοχή μας περιμένει ένας μικρός κατάλογος εκθεμάτων και εκθετών, γεγονότων, δράσεων, διαλέξεων, συζητήσεων και ζωντανών εμφανίσεων. Καλαίσθητος, πολύ θελκτικός θα έλεγα, εύχρηστος και καλοτυπωμένος, απόλυτα ενημερωτικός και λειτουργικός. Μας υποδέχεται ακόμη μια συστάδα από σιδερόβεργες διανθισμένες με ροδέλες, μερικές εκ των οποίων έχουν πέσει χάμω σα φύλλα.
Στον 1ο όροφο βρίσκεται το μουσικό δωμάτιο Black Box -κατάμαυρο όπως καταλάβατε- όπου παίζουν ήδη οι Eventless Plot. Μουσικές διεργασίες σαν σενάριο χωρίς πλοκή ή κατ' άλλους ωσάν πλοκή χωρίς εξελίξεις. Υπνωτιστική, χαυνωτική μίνιμαλ κατάσταση για πολύ υπομονετικούς και καθόλου νυσταλέους θαμώνες.
Απέναντι, φάτσα στο διάδρομο, βρίσκεται το Green Room όπου παίζουν σε δυο μεγάλες οθόνες [πλάτη με πλάτη] πειραματικά βίντεο. Σ' ένα κουρείο κάπου στην Τουρκία, πάνε κοπελιές για να τους ξουρίσει ο μπαρμπέρης τις μασχάλες πίσω από μια τεράστια τζαμαρία. Ένας ντράμερ κι ένας κιθαρίστας προσπαθούν να τζαμάρουν ενώ κάποιος τρίτος μετακομίζει επάνω τους κι επάνω στα όργανα διάφορα μπάζα και άχρηστα αντικείμενα. Κατόπιν ξαπλώνει το ίδιο του σώμα προκειμένου να τους σταματήσει.
Στη μέση, σ' ένα μικρό δωμάτιο τρέχει μια βιντεοεγκατάσταση. Ανεβαίνοντας στο επόμενο πάτωμα βλέπω φωτογραφίες. Απέναντι απ' τη σκάλα στο μικρό δωματιάκι άλλη μια βιντεοκατάσταση εμπνευσμένη από την ποίηση της Sylvia Plath. Αριστερά και δεξιά, η Σοφίτα 1 με τα χορευτικά της κλιπάκια και η Σοφίτα 2 με το τρίτο πειραματικό βιντεοπακέτο. Η ροή και η στάση ανθρώπων είναι συνεχής, τα πηγαδάκια φουντώνουν. Η χαώδης ακουστική δημιουργεί μια θάλασσα συμβεβλημένων ήχων, αξεδιάλυτων ομιλιών και σκόνης που αιωρείται.
Η Cineground παίζει ήδη στο Black Box και είναι επίσης για πολύ γερά νεύρα. Τίτλος της ταινίας "1,3 ή εσείς που βλέπετε την ταινία g-ω ολααρχισανκαιολοινομισανοτιμολιςαρχισαν". Καθόλου cinematic, κυρίως αυτοσχεδιαστική performance με διασπαστικές και αποπροσανατολιστικές προεκτάσεις. Κουραστική διάρκεια, λούπες και επαναλούπες γύρω από τον εαυτό τους. Ρίχνουν το πρόγραμμα μια ακόμη [μικρή] ώρα μπροστά [κοντεύει δύο] και σκορπάνε τους ανθεκτικούς θεατές.
Ο Αϊνστάιν είχε δηλώσει κάποτε -έξω φρενών με την ακύρωση της αιτιοκρατίας που πρέσβευε η κβαντοηλεκτροδυναμική θεωρία- ότι "ο θεός δεν παίζει ζάρια". Κάποιες δεκαετίες αργότερα ένας άλλος φωτεινός νους του 20ου αιώνα, ο Στήβεν Χόκινγκ, του απάντησε πως "όχι μόνον παίζει ζάρια αλλά συχνά τα ρίχνει σε σημείο που δε μπορούμε να τα δούμε".
Αυτό ακριβώς έρχονται να μας υπενθυμίσουν οι Galactic Dice, μετά του τρίτου εταίρου τους που παίζει το ρόλο του τραγίου πνεύματος, εκπέμποντας και εικονοποιώντας τα ανοικονόμητα ανεικονικά και εικονοκλαστικά μουσικά τους ταξίδια. Ο κώδικας ντα βίντσι που χρησιμοποιούν είναι ηλεκτρονικός [pbook, κονσόλα midi και ατμόσφαιρα]. Προσπαθούν και καταφέρνουν να χειριστούν την αντήχηση με πρίμους ηχοπίδακες και να "γράψουν" στους τοίχους που κάποτε στέγαζαν σιδερένια πετρελαιομένα κρεβάτια με φαντάρια, φοριαμούς και οπλοβαστούς.
Δυστυχώς όμως η ώρα μας έχει περάσει. Τα φώτα της απέναντι βάσης νυστάζουν κι αυτά. Το σετ κλείνει εσπευσμένα και οι τελευταίες παρέες τρεκλίζουν προς την έξοδο. Μαζί τους κι εμείς, μαζί μας κι αυτοί. Οι διοργανωτές καταρρέουν επιτέλους in flux. Η πανσέληνος στρογγυλοφέγγει.
